Group Blog
All Blog
|
ในวันที่ไม่เห็นทะเล  ภาพเก่า จากหน้าหาด บาลีละไม เวลาเหนื่อย ๆ อยากไปทิ้งตัวตรงพื้นทรายนุ่ม ๆ นั่นจัง .. เมื่ออาทิตย์ก่อน ที่ผมนั่งรถไปส่งพี่สองคนที่เมืองตราด ด้วยว่าพลขับไม่ชินเส้นทาง ไม่เคยขับไกล การไปด้วยของผมทำให้คนนั่งสบายใจ คนขับมั่นใจมากขึ้น เป็นเรื่องดี ที่ทำให้คนอื่นรู้สึกดี ไม่ว่ากระไรเลย นั่งไปก็สี่ห้าชั่วโมง แวะไปเรื่อย เปื่อย ห้องน้ำบ้าง ร้านขนมบ้าง ส่วนร้านกาแฟ ไม่ได้แวะเลยสักร้าน ทำเวลาไปให้เร็วไว้ก่อน วิ่งตามพี่กูเกิ้ลแมปตามเคย ออกมอเตอร์เวย์ ชลบุรีเลี่ยงเมือง เลาะขอบทาง แกลงระยอง จันทบุรี และตราดแบบวิ่งออกชายแดน พี่ชายทำตาโต ตกใจ เห็นป้ายชี้ออกไปด่านชายแดน พี่ชายนึกว่า เกาะกูดอยู่ที่เวียดนาม เราบอกไม่ใช่เวียดนาม ติดกัมพูชา พี่ชายว่า พม่าใช่ไหม บอกโอ๊ยย คนละทางเลยลุง ต้องเปิดแผนที่ให้ดู ค่อยเลิกเถียง เลิกถาม ตลอดทางฮะ เป็นเจ้าหนูจำไม นี่ต้นไม้อะไร นั่นภูเขาของใคร นู้น คนไทยรวยจัง มีสวนเขียวเชียว ตัวช่วยก็หลับกรนคร่อกไปแล้ว พลขับก็มัวดูเส้นทาง ปล่อยให้กระเหรี่ยงคอสั้น เปิดกูเกิ้ลเอาคำตอบให้ลุง เห็นความสนอกสนใจ ในเมืองไทยของเขา แล้วก็ชื่นใจ เดี๋ยวถ้าอาทิตย์นี้ว่างจะพาไปนั่งเรือไปเกาะเกร็ด ชมแม่น้ำลำคลอง อีกสองเสาร์ ก็บินกลับอเมริกาแล้ว - ใจหายอยู่เหมือนกัน เงียบเสียงไปก็ตอนที่เข้าตัวเมืองตราด งง กับถนนนิดหน่อย ต้องรีบเร่งเข้าเส้นทางที่ต้องไป พร้อมมือก็ต้องเริ่มเปิดร้านหาอาหารอร่อยอีก พี่สาวเอ่ยถึงร้านของชลิต ผมว่ามันนอกเส้นทางไป และเราก็เลยมาแล้ว พี่สาวเอ่ยอีกสองร้าน ก็ไม่อยู่ในเส้นทางผ่าน อ้อมไปไกล เราเหลือเวลาก่อนเรือออกอยู่ประมาณชั่วโมงครึ่ง ผมถามไปว่า อยากกินอะไร เดี๋ยวหาให้ดีกว่า พี่ว่าอยากกินปูทะเล เปิดเน็ทตามเคย ร้านใกล้กับท่าเรือมากที่สุด ไม่อร่อย ไม่ว่า แต่ ห้ามทิ้งไว้ที่ร้านนะ หาทางกลับเมืองไม่ถูก เอ่ยชื่อ และ อ่านรีวิวให้ฟัง ดูแล้วว่าน่าจะดี น่าจะพอถูกใจท่านนักชิมทั้งสอง ทั้งอาหารและสายตา ดูบรรยากาศที่ส่งไปอวดคุณแล้ว ผมชอบนะ สบายดี คุณแซวว่า ตามวงในเลยมั้ย เอ่อ อันนี้ ผมเปิดเจอว่า ภาสันต์พาชิม เป็นความเศร้าหนึ่ง ที่ต้องจดจำจริง ๆ - พลาด ฮะ- ไม่เอ่ยชื่อร้านดีกว่า เดี๋ยวถูกเคือง อาจโดนตีตาย ไม่ถึงกับอร่อย แต่ก็ประทังหิวได้นะ พอไหวอยู่ ราคาไม่ได้ถูก ไม่ได้แพง เพราะร้านว่ามีกระชังเอง อืมมมมม ตามนั้น ฮะ ไม่คอมเม้นท์แล้วกัน ทำเวลาอย่างเร็วพอสมควร เหลือเวลาเดินทางไปท่าเรืออีกครึ่งชั่วโมงหน่อย ๆ แต่นั่นล่ะว่า คนขับไม่เคยไป คนเคยไป ก็ขับรถไม่เป็น จึงเป็นเนวิเกเตอร์เท่านั้น เหลือระยะทางใน gps อีกไม่ถึงสิบห้านาที เลยโทรหาคนที่โรงแรม นั่นก็ดี น่ารักใจหาย คนโรงแรมส่งมอไซด์มารับรถที่ในตลาด ส่วนคนไปส่งก็ลงที่ตรงนั้นเลย หาทางกลับเอาเอง ........................ ขอโทษด้วยนะคุณ ได้ไปถึงเมืองริมขอบทะเลแล้ว ยังไม่ได้เอากลิ่นทะเลมาฝากคุณสักหน่อยเลย ภาพสักภาพ ก็ยังไม่ได้เก็บมาให้สักใบ ระหว่างกลับ เพื่อนโทร จะฝากทำธุระหน่อย ผมว่า ขอโทษที ไม่อยู่กรุงเทพ เพื่อนถามอยู่ไหน ก่อนจะมีเสียงดังกลับมาว่า บ้ามากเลยนะ ไปกลับ สิบ ชั่วโมง ทำเพื่ออะไรวะ ... มรง ... แค่นั่งไปส่ง แล้วก็นั่งรถกลับ นี่นะ ผมแค่ยิ้ม ๆ ในใจ - สิ่งที่ไม่ได้บอก คือ ย้อนไปอ่านเจ็ดบรรทัดข้างบน วันนี้เลย เอาภาพนี้มาฝากแทน - คิดถึงฮะ คุณ ........................ ขอบคุณนะ คุณ ทั้งที่ยุ่ง และ มีงานต้องรับผิดชอบอยู่ข้างหน้า คุณยังมีแก่ใจ มองหา คอยคุยกับผมเป็นระยะ รู้สึกดี อยู่ เสมอ ........................ คุณฮะ จำได้ไหมที่วานก่อน เราคุยกันเรื่องทะเล ผมบอกว่า รู้สึกเสียเปรียบที่ ขับรถไม่ได้ คุณว่า ใชคำว่าเสียโอกาสถึงจะถูก อืม - คุณฮะ คำว่าเสียโอกาสนั่น ถูกต้องแล้ว ในหลักภาษา เพราะโอกาส หมายถึง เวลาที่เหมาะ จังหวะ การเสียโอกาส จึงหมายถึง เสียเวลาที่ควรจะมี เสียไป แต่ที่ผมใช้คำว่า เสียเปรียบนั้นถูกต้องตามใจผมแล้ว เพราะเสียเปรียบ หมายถึง ต้องเป็นรอง ด้อยกว่า การที่ผมรู้สึกเสียเปรียบ นั่นหมายถึง ผมรู้สึกมันด้อยกว่า และ นั่น ผมจึงเสียโอกาสที่ควรจะมีพ่วงไปด้วย ........................ ผมไม่ถามคุณหรอก ว่าถ้าผมขับรถได้ คุณจะไปกับผมไหม คุณจะให้เวลานาทีกับผมบ้างหรือเปล่า คุณจะยอมทำอะไรกับผมบ้างไหม คุณจะทอดสายตายาววางใจในผม อย่างที่เคยวางใจในใคร อย่างนั้นมั้ย ผมเพียงแค่ อยากมีโอกาสให้ตัวเอง อยากเพียง เป็นข้อเปรียบเทียบหนึ่งให้คุณ สุดท้าย ใจนั้น ก็แล้วแต่เลย ตามใจทุกอย่าง ผมตามแต่ใจคุณเสมอ ในทุกนาที ........................ ขอบคุณนะ คุณ ที่อยู่เป็นเพื่อนกัน จนเดินทางกลับมา ผมเข้าใจดีฮะ ถึงสิ่งที่ต้องทำในมือคุณ - ตรงหน้า แต่ตลอดเส้นทางที่ผ่านมา คุณ ไม่เคยละเลยที่จะส่งมือมาที่ผม ยิ้มสุขมากเลย รู้ไหม ........................ วันนี้ ฝนตกอีกแล้ว ผมไม่ก่อกวนคุณ แบบเมื่อวานก็ได้ แค่ อยากให้ ยิ้ม เฉย - เฉย ไม่อยากให้เครียด น่าน๊ะ ภาวนา ว่า ขอให้มีคนใจดี ขับรถไปส่งเหมือนเคย หาก โดนละอองฝน อย่าลืมเช็ดหัวด้วย เดี๋ยวจะไม่สบาย ฝากคำไว้ให้ - ไปจัดการภาระต่อ กับพายุต้นเดือนฮะคุณ
|
inmemoir
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] -in memoir- งานเขียนย่อมจัดเป็นงานวรรณกรรม ซึ่งงานอันมีลิขสิทธิ์ ตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 มาตรา 6 ซึ่งให้ความคุ้มครองแก่ท่านเจ้าของลิขสิทธิ์ ในงานเขียนดังกล่าวโดยอัตโนมัติ ไม่จำต้องจดทะเบียน |
||||||||||||
ชอบไปนั่งมองทะเล
นางจะมีความสุขมากกกกก
แวะมากด Like ให้เลยค่ะ