เปิดประตูบุญ...กฐินชาวบล็อกแก๊ง

วันอาทิตย์ที่ 11 พฤศจิกายน 2550 ผมมีโปรแกรมเดินทางไปร่วมงานทอดกฐินสามัคคีที่วัดหนองขาม อำเภอสวนผึ้ง จังหวัดราชบุรี ดินแดนที่กล่าวขวัญกันว่าเป็นอัญมณีแห่งดินแดนตะวันตก

คณะเดินทางของเราประกอบด้วยหลายผองเพื่อนชาวบล็อกแก๊งหลายชีวิต โดยมีจุดนัดหมายอยู่ที่บริเวณหน้าบิ๊กซีพระราม 2 เวลา 7 โมงเช้าตามเวลาประเทศไทย ตรงกับเวลา 9 โมงเช้าตามเวลาของประเทศญี่ปุ่น (แต่จะตรงกับเวลาไหนของประเทศอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ผมจะเล่าหรอกครับ)

เป็นที่ทราบกันดีว่าผมเป็นคนที่ไปไหนก็ไปตามเวลา คือให้เวลาผ่านไปก่อนแล้วผมค่อยตามไป ซึ่งสามารถอ้างอิงได้จากการที่ผมเรียนจบช้าไป 4 ปี มีแฟนคนแรกช้าไป 10 ปี (อ้างอิงเวลาจากเพลง 14 อีกครั้ง) บวชช้าไป 14 ปี และแต่งงานช้าไป 16 ปีเป็นอย่างน้อย

แต่ครั้งนี้ผมไปถึงตรงเวลา คือถึงหน้าบิ๊กซีพระราม 2 ก่อนเวลา 07.00 น. พอไปถึงก็เห็นรถตู้จอดอยู่ตรงใต้สะพานลอย ในรถมีหญิงสาวหลายคน ผมคิดว่าคงจะเป็นรถคันนี้ แต่บางทีอาจเป็นรถตู้ที่เที่ยวจับคนไปขายก็ได้ แต่ว่าวัยของผู้หญิงในรถจะไม่ใช่วัยที่แก๊งรถตู้ต้องการแล้ว ผมจะเข้าไปทักแต่สายตาก็เหลือบเห็นสัมภาระที่เบาะหลัง...หรือว่าจะมีใครบางคนย้ายบ้านด้วยรถตู้

ข้าง ๆ รถมีคนยืนอยู่ 2-3 คน เป็นผู้หญิง 1 คน สังเกตว่าเป็นคนร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงดี น่าจะใช่คุณตรี - มดทิพย์หัวเรือใหญ่ของกิจกรรมครั้งนี้ แต่เพื่อความปลอดภัยไม่หน้าแตกผมจึงแกล้งโทรหา ซึ่งเวลาที่โทรออกคือ 06.59 น. ตามเวลาในโทรศัพท์มือถือของผมเอง แสดงว่าอย่างน้อยผมก็มาถึงก่อนเวลาสักครึ่งนาทีแหละน่า

เสียงคุณตรีรับโทรศัพท์ ถามผมว่าผมอยู่ที่ไหน แต่ผู้หญิงคนที่ผมเห็นเมื่อกี้นี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมต้องเดินตามไปดูจึงพบว่าเธอหลบไปพูดโทรศัพท์อยู่ที่ใต้สะพานลอย ผมจึงตอบไปว่าผมอยู่ข้างหลังคุณครับ

ตอนแรกผมนึกว่าคุณตรีเป็นสาวราชบุรี แต่จริง ๆ แล้วเป็นสะใภ้ราชบุรี ส่วนบ้านจริง ๆ อยู่สุพรรณบุรี แต่ก็มีลางบอกเหตุว่าคุณตรีจะมาเป็นสะใภ้ราชบุรีตั้งแต่เด็ก ๆ เมื่อพ่อแม่ตั้งชื่อให้ว่าราตรี (อ่านว่า ราด - รี)

ตอนที่ผมไปถึงยังมีคนที่ยังเดินทางมาไม่ถึงอีก 3 คน สร้างความปีติยินดีแก่ผมเป็นอย่างยิ่งที่ไม่ได้มาถึงเป็นคนสุดท้ายเหมือนที่เป็นอยู่ประจำตอนไปทำงาน

คนที่อยู่ในรถมีใครบ้างก็ไม่รู้ แต่คนที่ยืนอยู่ข้างรถนอกจากคุณมดทิพย์แล้วก็มีคุณหนุ่ม - ฟ้าสดใส ทะเลสีคราม (ซึ่งผมคิดว่าน่าจะเป็นคนที่ใช้ลูกสาวคนเดียวกับคุณมดทิพย์ - แล้วผมจะเขียนให้มันเข้าใจยากทำไมล่ะเนี่ย) อีกคนที่ถ่ายรูปอยู่คือคุณสิน - yyswim ในที่สุดผมก็เจอเจ้าแห่งคลังข้อมูลของบล็อกแก๊งแล้วครับ

ผมแนะนำตัวเองว่าผมชื่อเอ คุณสินบอกว่าจำผมได้ คุณสินถือกล้องอยู่ในมือตัวหนึ่งครับ แกบอกว่ากล้องของแกกระจอก แต่จริง ๆ แล้วเป็นกล้องที่ผมไม่มีปัญญาซื้อ ระหว่างที่รออยู่กล้องในมือคุณสินก็ทำงานไปเรื่อย เรียกว่าถ่ายทุกอย่างที่ขวางหน้า แถมแต่ละช็อตยังรัวเป็นปืนกล เป็นกล้องที่ถ่ายได้ไวมากครับ นอกจะถ่ายได้ไวแล้วยังถ่ายได้หลากหลายมุมมาก ทั้งมุมสูง มุมต่ำ มุมก้ม มุมเงย ถ่ายไปถ่ายมาคงถ่ายติดกางเกงในของใครมาบ้างแหละ

อาคุงกล่องมาถึงหลังผมไม่นาน แต่มาดเท่กว่าผมมากทีเดียว

เลย 7 โมงไปไม่นานนัก คณะของเราก็พร้อมเดินทาง สาว ๆ ในรถคุยกันเจี๊ยวจ๊าวไปตลอดทาง ส่วนหนุ่ม ๆ โดนไล่ไปนั่งแถวหลังสุด ไม่ค่อยได้มีโอกาสพูดแซงขึ้นมาสักเท่าไหร่ จนคุณสินตัดช่องน้อยแต่พอตัวอ้างว่าเมื่อคืนนอนน้อยแล้วชิงหลับไปซะก่อน ส่วนคุณอาคุงกล่องก็ไม่ค่อยคุยเท่าไหร่(เพิ่งมารู้ทีหลังว่าแกนั่งเก็บข้อมูลอยู่) ส่วนอีกหนึ่งหนุ่ม คุณฟ้าสดใสฯ นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับเพราะเป็นเจ้าถิ่นต้องทำหน้าที่นำทาง สุดท้ายก็เลยปล่อยให้คุณ ๆ ผู้หญิงคุยกันไป ส่วนผู้ชายนั่งฟังจนคุณสินหลับ

สมาชิกที่ไปด้วยนอกจากที่กล่าวถึงไปแล้วก็มีคุณอี๊ - คิตตี้น้อยสีชมพู ซึ่งวันนี้ทำอาหารมาให้ชิมกันด้วย โดยคนที่ชิมเยอะที่สุดก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นตัวคุณอี๊เองนั่นแหละ คุณไก่ – aitai เจ้าของร้านอาหารละแวกลาดพร้าว เป็นคนที่ก่อนหน้านี้ผมไม่ค่อยคุ้นชื่อเท่าใดนัก แต่ตอนนี้คุ้นแล้วครับ คุณย่าดา – ดา ดาผู้มีฝีมือในการถ่ายภาพสุดยอด วันนี้ย่าดาเอาสมุดบันทึกผลงานภาพถ่ายของตัวเองมาด้วย ผมอยากจะช่วยอุดหนุนเหมือนกัน แต่สถานการณ์ด้านการเงินของผมค่อนข้างจะวิกฤติอยู่จึงไม่ได้อุดหนุน

อีกคนที่ขาดไม่ได้คือคุณแคท – catt.&.cattleya.. ผู้ใจดีนั่นเอง เมื่อก่อนเคยเห็นคุณแคทเอารูปสมัยวัยรุ่นมาใส่บล็อก จำได้ว่าสวยเหมือนจารุณี สุขสวัสดิ์ตอนเข้าวงการใหม่ ๆ ยังไงยังงั้น แต่พอเจอตัวจริง กลับสวยเหมือนกบ สุวันท์ คงยิ่งไปได้

นอกจากนี้ก็ยังมีคุณใหม่ ซึ่งไม่ได้มีบล็อก แต่เคยมาร่วมงานล่องเรือชมคลองบางหลวงด้วยกันเมื่อหลายเดือนก่อน หลังจากงานล่องเรือเวลาออนเอ็มก็ไม่เคยเจอคุณใหม่เลย แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนเจอคุณใหม่ แล้วคุณใหม่ถามว่าช่วงนี้ที่ทำงานผมมีกิจกรรมไปเที่ยวไหนอีกหรือเปล่า (ที่จริงที่ทำงานผมไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับการท่องเที่ยวอย่างเดียว การท่องเที่ยวเป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น) ผมก็เลยบอกว่าไม่มี แต่ถ้าสนใจจะไปทอดกฐินด้วยกันก็ให้ติดต่อได้ที่คุณตรี สุดท้ายก็เลยมีคุณใหม่ที่ไม่ได้เป็นสมาชิกบล็อกแก๊งเดินทางไปด้วย ส่วนอีก 3 คนมากับคุณตรีผมไม่ได้มีโอกาสทำความรู้จักเลย

ระหว่างทางย่าดาควักนามบัตรมาแจก นามบัตรย่าดาสวยงามสมเป็นนักถ่ายภาพจริง ๆ ครับ แถมยังมีหลายแบบให้เลือกซะด้วย

เราไปถึงสวนผึ้งตอนสาย ๆ แวะไปที่บ้านคุณฟ้าสดใสฯ ก่อน พอไปถึงวิญญาณนักถ่ายภาพก็เข้าสิงคุณสินกับย่าดา รวมไปถึงคุณอี๊ด้วย เรียกว่าถ่ายทุกอย่างที่ขวางหน้า บังเอิญผมไปขวางหน้าอยู่ด้วยก็เลยโดนถ่ายไปด้วยเหมือนกัน ส่วนน้องมีนลูกสาวผู้น่ารักของคุณตรีที่มารออยู่ที่บ้านก่อนหน้านี้แล้วก็เริ่มฉายแววว่าจะคว้าตำแหน่งขวัญใจช่างภาพไปครองตั้งแต่หัววันเลยทีเดียว

ในที่สุดผมก็อดใจไว้ไม่ไหวต้องงัดกล้องออกมาถ่ายกับเขามั่ง งานนี้ผมได้เทคนิคการถ่ายภาพบุคคลจากย่าดาและคุณอี๊มานิดหน่อย แต่ได้แต่เทคนิคไม่ได้ฝีมือมาด้วย สุดท้ายถ่ายออกมาก็เหมือนเดิม ไม่ได้ภาพที่พื้นหลังกระจายอย่างที่อยากให้เป็น ต่อไปคงต้องไปฝึกถ่ายสาว ๆ บ่อย ๆ ฝีมือจะได้พัฒนา




2 ภาพนี้ถ่ายเพื่อทดลองเทคนิคที่ได้มา มาดูทีหลังพบว่าเป็นมุมเดียวกันโดยบังเอิญ


เมื่อพร้อมแล้วเราก็ไปที่วัดหนองขามกัน พอไปถึงก็พบโต๊ะวางอาหารที่ผู้มีจิตศรัทธานำมาเลี้ยงคนที่มาร่วมงานตั้งเรียงอยู่ คุยกันว่าจะจัดพุ่มกฐินก่อนหรือจะจัดการอาหารก่อน สุดท้ายตกลงว่าจะทานอาหารกันก่อนเพราะใช้เวลาน้อยกว่า แต่พอผมได้ลูกชิ้นมาจานหนึ่ง ใครบางคนก็มาบอกว่าให้รีบไปจัดพุ่มกฐิน หลายคนก็เลยพากันลุกไปจัดพุ่มกฐินกัน ผมก็ไม่รอช้ารีบลุกไปเอากระเพาะปลามาอีกถ้วยหนึ่ง แหม ก็มันจำเป็นต้องกินยาหลังอาหารนี่นะ


ลูกชิ้นอร่อยดี


ส่วนย่าดากับคุณสินก็โดนวิญญาณช่างภาพเข้าสิง เดินไปถ่ายรูปทั่วบริเวณงาน ผมว่างานนี้กล้องปืนกลของคุณสินคงถ่ายภาพมาได้หลายแสนภาพ ส่วนผมยังมือใหม่อยู่มากไม่ค่อยกล้าถ่ายผู้คนจึงหันกล้องปืนแก๊ปไปถ่ายดอกไม้ใบหญ้าและหลังคาโบสถ์แทน แม้จะอยากไปฝึกถ่ายภาพบุคคล(สาว ๆ) ก็ตาม

เมื่อรับผิดชอบอาหารที่ตัวเองเอามาหมดเรียบร้อยแล้ว จึงเข้าไปร่วมกับคณะที่เข้าไปจัดพุ่มกฐิน ดูว่าต้นกล้วยที่จัดเตรียมไว้ให้จะต้นเล็กเกินไปจนไม่มีที่พอจะเสียบพุ่ม ต้องเอาเงินไปติดที่ใบกล้วยด้วย สรุปเมื่อเทียบกับพุ่มอื่น ๆ แล้วพุ่มของบล็อกแก๊งนี่เยอะที่สุด นี่พูดถึงรูปถ่ายนะครับ ไม่ใช่เงิน ส่วนเงินเราได้รวมทั้งสิ้น 4 หมื่นกว่าบาท ผมไม่ค่อยรู้เรื่องกฐินเท่าไหร่ แต่ที่น่าแปลกใจคืออาคุงกล่องเป็นคนชำนาญการกฐินมากกว่าใคร


ร่วมแรงร่วมใจทำพุ่มกฐิน



อาคุงกล่องงานนี้แข็งขันมาก



ทายสิมือใคร บอกใบ้ให้ก็ได้ว่าให้ดูที่สีเล็บ


สำเร็จแล้ว

ตามกำหนดการจะมีพิธีถวายกฐินเวลาบ่ายโมงตรง ระหว่างนี้เราจึงแยกย้ายกันไปทานอาหาร บางคนก็ถ่ายรูป ผมว่าย่าดาคงถ่ายรูปคนที่มาร่วมงานวันนั้นได้หมดทุกคนแน่ ๆ ส่วนผมกับน้องมีน และคุณใหม่รับหน้าที่เฝ้าพุ่มกฐิน


น้องมีนเปลี่ยนอาชีพจากนางแบบมาเป็นช่างภาพ



เด็กคนนี้เป็นอะไรล่ะเนีย



อ้อ...ฉวยโอกาสตอนที่พ่อแม่น้องมีนไม่อยู่มาจีบน้องมีนนี่เอง (สังเกตที่นิ้วแบบนี้เรียกว่าจีบปล่า)

พอคนที่ไปทานอาหารกลับมา ผมก็แอบไปกินลอดช่องกับไอศกรีมแล้วเดินไปถ่ายรูปบนโบสถ์ 2-3 วันมานี้ขาผมมีปัญหาเวลายกขาสูง ๆ อย่างตอนขึ้นบันได้จะเจ็บ แม้ว่าก่อนมาจะนวดน้ำมันมวยมาแล้วก็ยังไม่หาย อาจเป็นเพราะต้องนวดเอง ถ้ามีคนนวดให้น่าจะหายง่ายกว่า 55+ เวลาเดินขึ้นลงบันไดก็เลยต้องค่อย ๆ เดินและจับราวบันไดเหมือนคนแก่ เป็นอันว่านอกจากหน้าตาจะเหมือนแล้ว ท่าทางก็ยังเหมือนอีกด้วย แต่ถึงแม้จะแก่อย่างไรหัวใจก็ยังชอบสาว ๆ อยู่เหมือนเดิม



เจ้าอาวาสเดินมาทักทายกับญาติโยมอย่างเป็นกันเอง



สาวเจ้าของลอดช่อง



โต๊ะวางอาหารยาวเหยียด ได้ยินว่ามีผู้มีจิตศรัทธานำอาหารมาเลี้ยงถึง 60 กว่าราย



ภายในโบสถ์



พระประธาน


พอได้เวลาอันสมควรก็เข้าสู่พิธีโดยการแห่รอบโบสถ์ 3 รอบ ทางวัดจัดเตรียมรถเข็นไว้ให้เข็นพุ่มกฐินแห่รอบโบสถ์ ที่จริงไม่รู้ว่าจะเรียกว่าแห่ได้หรือเปล่า เพราะเป็นการเดินรอบโบสถ์เงียบ ๆ โดยไม่มีแตรวง เพราะทางวัดไม่ได้มัดจำเงินไว้ แตรวงเจ้าประจำจึงไปรับงานวัดอื่นแทน งานนี้จึงไม่มีนางรำหน้าขบวน

พุ่มของเราอยู่หัวขบวน เดินนำหน้าคนอื่น กางเกงสีชมพูของคุณแคทโดดเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางฝูงชน ทางเดินรอบโบสถ์ค่อนข้างจะขรุขระ งานนี้คนที่เข็นรถก็เลยเหงื่อตก แต่ผมไม่ได้ไปช่วยเข็นหรอกครับ ไม่รู้มีใครบอกคุณหรือเปล่า ว่าประโยชน์อย่างหนึ่งของกล้องถ่ายรูปก็คือ เมื่อคุณมีกล้องถ่ายรูปอยู่ในมือคุณจะไม่ต้องทำงานที่คนอื่นเขาทำกัน เวลาเขามีเวทีอะไรก็ตาม คุณสามารถถือกล้องขึ้นเวทีได้โดยไม่มีใครว่าด้วย แม้คุณจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับกิจกรรมบนเวทีเลย นอกจากนี้คุณยังมีโอกาสได้รับรอยยิ้มจากสาว ๆ เพิ่มขึ้นอีก 20% เพียงคุณยกกล้องขึ้นบอกว่าขอถ่ายรูปหน่อยนะครับ



เตรียมตัว



อาคุงกล่องกับคุณแคทออกสตาร์ทก่อนคนอื่น และนำม้วนเดียวจบเข้าเส้นชัยไปอย่างสวยงาม อุ้ย ขอโทษ นึกว่าบรรยายการแข่งขันวิ่งร้อยเมตร



กฐินอินเตอร์



โบสถ์ที่ยังสร้างไม่เสร็จ


พิธีต่าง ๆ ดำเนินไปเรื่อย ๆ สุดท้ายแต่ละสายก็เอาพุ่มกฐินที่นั่งปักอยู่เมื่อกี้มารื้อออกเพื่อนับเงินใหม่อีกครั้ง แล้วนำไปประเคนถวายหลวงพ่อ กฐินครั้งนี้เป็นกฐินสามัคคีจึงมีหลายสาย รวม ๆ กันแล้วเป็นเงินกว่า 2 แสนบาท แต่ได้ยินว่าปีที่แล้วได้เงินกว่า 6 แสนบาท หลวงพ่อบอกว่าใครมีจิตศรัทธาจัดผ้าป่ามาอีกหลวงพ่อก็ยินดีรับ เพราะโบสถ์ยังไม่แล้วเสร็จ และยังขาดปัจจัยอีกมาก

ระหว่างนี้ผมแอบหนีไปกินข้าวอีกรอบหนึ่ง เพื่อสร้างความอ้วนให้แก่ร่างกาย



เจ้าอาวาส



นับเงินใหม่อีกรอบ รู้สึกยอดเงินจะเพิ่มขึ้น คงเป็นเพราะเงินมันงอก (เขาต่อยอดตะหากล่ะ)



เสร็จงานแล้วเราเดินทางกลับด้วยความปิติยินดีเต็มตื้นอยู่ในหัวใจ ก่อนนี้นี้คุยกันว่าจะแวะไปเที่ยวที่ไหนกันดี โดยที่กำหนดไว้แล้ว 1 แห่งคือไปดูค้างคาวบินออกจากถ้ำที่เขาช่องพราน ผมจึงเสนอวัดหนองหอยซึ่งเป็นทางผ่านอยู่ระหว่างทางไปวัดเขาช่องพราน ระหว่างทางคุณสินชิงหลับไปก่อนตามเคย สุดท้ายผมก็หลับตามไปด้วยอีกคน เพราะเมื่อคืนผมก็นอนน้อยเหมือนกัน มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่ได้ยินเสียงคุณตรีถามว่าเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวา ถ้าเป็นยามปกติผมอาจจะตอบไปว่าผู้หญิงเลี้ยวซ้ายผู้ชายเลี้ยวขวา แต่เพราะกำลังงัวเงียขี้ตา มองไปทางขวาเห็นปั๊มน้ำมันปตท. จึงบอกว่าเลี้ยวซ้าย เพราะนึกว่าถึงแยกเขางู ก็ผมแค่เคลิ้มหลับไปแป๊บเดียวเอง แต่ที่จริงตอนนั้นถึงทางเข้าวัดหนองหอยแล้ว และทางเข้าวัดอยู่ทางขวา งานนี้จึงถูกปลุกขึ้นมาหน้าแตกโดยเฉพาะ


วัดหนองหอยเป็นวัดจีนครับ ไฮไลท์ของวัดอยู่ที่พระโพธิสัตว์กวนอิม เป็นวัดที่มีสาธุชนเข้าไปเที่ยวชมไหว้เจ้าแม่กวนอิมกันเยอะ ผมไม่ได้ไปวัดหนองหอยซะนาน เดี๋ยวนี้วัดสร้างตึกใหญ่โตหลายชั้น ผมสงสัยจังว่าวัดจีนนี้เขามีทอดกฐินกันบ้างหรือเปล่า

วัดนี้มีของขลังสารพัดชนิด ทุกประเภททั้งของขลังจีน ไทย แขก เพียบพร้อมเป็นศูนย์รวมของขลังครบวงจรผ่านการปลุกเสกแล้วทุกชิ้น





ไหว้เจ้าแม่กวนอิมที่วัดหนองหอย


เป็นวัดที่มีระฆังเยอะมาก มีอยู่รอบวัดเลย




จากวัดหนองหอยเราเดินทางไปวัดเขาช่องพานเพื่อดูค้างคาว ระหว่างรอค้างคาวเราก็ไปชอปปิ้งกันที่ตลาดนัดในบริเวณวัด ซื้อของกินมาคนละอย่าง 2 อย่าง พอมารวมตัวกันข้าวของกินก็เยอะพอสมควร เรายึดสนามหญ้าในวัดนั่นเองเป็นโต๊ะอาหาร ตอนที่เดินในตลาดนัดมีพรรคการเมืองเอาแผ่นพับแนะนำผู้สมัครส.ส.มาแจก เราก็เลยเอามารองนั่งซะเลย นับมาพรรคการเมืองพรรคนั้นสร้างคุณประโยชน์แก่เราเป็นอย่างยิ่ง จึงใคร่ขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ แต่ว่ามันพรรคอะไรหว่า?

วัดหนองหอยขายเครื่องรางของขลังของบูชา วัดเขาช่องพรานไม่น้อยหน้าขายมูลค้างคาว คุณอี๊ซื้อมาถึงละ 20 บาท มานั่งยังไม่ทันไร พระท่านประกาศขายเลหลังมูลค้างคาว เหลือ 5 ถุงร้อยซะแล้ว (แต่มันลดลงมากี่บาทล่ะเนี่ย ยิ่งคิดเลขไม่เก่งอยู่ด้วย)

เลย 5 โมงครึ่งไปไม่นานค้างคาวก็บินออกมาเป็นสายสีดำ แกล้งบินวกวนให้นักท่องเที่ยวตื่นตาตื่นใจอยู่พักหนึ่งก็มุ่งหน้าออกไปหากินที่ต่างจังหวัด (พระท่านบอกว่ามันไปหากินไกลถึงประจวบคีรีขันธ์โน่น) กว่าจะหมดก็เป็นชั่วโมง พระท่านว่าบางวันค้างคาวลากยาวถึง 2 ชั่วโมงก็มี แต่วันนี้กี่นาทีก็ไม่รู้ไม่ได้จับเวลา







ค้างคาวที่เขาช่องพรานอาจมีบางตัวบินไปที่บ้านคุณ

และแล้วเราก็มุ่งหน้ากลับกรุงเทพฯ ตอนแรกเราก็คุยกันถึงบล็อกของแต่ละคน พอผู้หญิงเปลี่ยนมาคุยกันเรื่องการครัว (นึกสงสัยจังผู้หญิงบล็อกแก๊งนี่เขาไม่คุยถึงเรื่องผู้ชายกันเลยแฮะ คุยกันแต่เรื่องทำครัว งานฝีมือ ทำบุญ อะไรพวกนี้แหละ) ผู้ชายแถวหลังจึงนั่งอยู่อย่างเงียบ ๆ เอ่อ ต้องให้บอกหรือเปล่าว่าคุณสินแกฉวยโอกาสหลับอีกแล้ว

ผมกลับมาถึงบ้านเวลา 2 ทุ่มกว่า ๆ (ตามเวลาในโทรศัพท์มือถือของผมเอง) พอดีรถแล่นผ่านปากซอยเข้าบ้านผมจึงขอตัวลงก่อน การเดินทางกับคณะกฐินชาวบล็อกแก๊งของผมจึงจบลงเพียงเท่านี้

---

ปล.
บล็อกนี้เขียนไปเรื่อยเปื่อย พิมพ์ไปพิมพ์มามันดึก สมองเริ่มไม่รับรู้อะไรแล้วล่ะ ขอแนะนำว่าถ้าอยากอ่านบล็อกที่เก็บรายละเอียดดี ๆ อ่านสบาย ๆ ก็เชิญที่บล็อกคุณคุงอากล่อง ถ้าจะดูภาพสวย ๆ เชิญที่บล็อกคุณย่าดา – ดา ดา ถ้าชอบแนวมีสาระเชิญที่บล็อกคุณสิน yyswim ถ้าอยากดูโฉมหน้าผู้ร่วมเดินทางเชิญที่บล็อกคุณคิตตี้น้อยสีชมพู ถ้าชอบแบบไร้สาระน้ำท่วมทุ่งผักบุ้งไม่มี ไม่ต้องไปไหนอยู่ตรงนี้แหละครับ



เพลง : ทำบุญ วันสำคัญทางศาสนา

Create Date : 14 พฤศจิกายน 2550 Last Update : 14 พฤศจิกายน 2550 1:46:00 น. Counter : 7201 Pageviews.		34 comments
Share Tweet