ก็แค่ล้มแล้วลุกไม่ได้

ผมคิดว่าสภาพร่างกายของผมอาจจะถึงจุดวิกฤติในวันใดวันหนึ่ง



เมื่อคืนวานขณะที่ผมเดินผ่านประตูตึกออกไปด้านนอกได้แค่ 2 – 3 ก้าว จู่ ๆ ผมก็ทรุดฮวบลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังแว่วเข้ามากระทบหู แต่ผมไม่ใส่ใจ ไม่ได้อาย แต่กำลังงง พยายามทบทวนเหตุการณ์ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

ไม่เหตุการณ์อะไรให้ทบทวนมากนัก ผมแค่เดินมาแล้วข้อเข่าก็พับ มันเกิดขึ้นเร็วจนผมไม่มีโอกาสได้ฝืน ผมพยายามลุกขึ้นแต่ไม่สำเร็จ ผมไม่ตกใจเพราะเคยลุกไม่ขึ้นบ่อย ๆ เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ตอนเดินออกมาผมเห็นเขากำลังยืนคุยกับ รปภ. เดินเข้ามาถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ผมตอบว่าไม่เป็นไรแต่ลุกไม่ขึ้น อาศัยเด็กหนุ่มคนนั้นช่วนพยุงผมจึงลุกขึ้นได้อีกครั้ง

ผมไม่เคยทรุดลงไปกองกับพื้นด้วยอาการอย่างนี้ แต่การลุกไม่ขึ้นยืนไม่ได้ผมเป็นมาหลายครั้งแล้ว ครั้งแรกเกิดขึ้นตอนที่ผมกำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ กระทั่งแม้แต่ตอนที่นั่งรถเมล์ต่างจังหวัดก็เคยเป็น ต้องอาศัยการใช้มือดึงหรือค้ำยันจากสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว ตอนอยู่บ้านผมใช้ทั้งโต๊ะ เก้าอี้ และเตียงนอน

ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรแต่หลังจากรู้ว่าตัวเองเป็นโรคไทรอยด์ ผมพยายามหาข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับโรคนี้ พบว่าอาการ “ลุกไม่ขึ้น” เป็นอาการอย่างหนึ่งของโรคนี้ แต่จะรวมไปถึงอาการล้มทั้งยืนอย่างนี้ด้วยหรือไม่ ผมยังเป็นโรคอื่น ๆ อีกหรือเปล่า ผมไม่แน่ใจ

เมื่อลุกขึ้นมาได้ ผมไปเอาผ้าที่ไปซักที่เครื่องซักผ้าหยอดเหรียญ ขากลับเด็กหนุ่มคนนั้นอาสามาส่ง แม้ว่าผมจะบอกว่าผมไม่เป็นไรก็ตาม

คำว่าไม่เป็นไรใช้การไม่ได้ในคืนนั้น ระหว่างที่กำลังเดินกลับห้องผมก็มีอาการเข่าทรุดอีก แต่คราวนี้ผมใช้ตะกร้าผ้าช่วยไม่ให้ล้ม จังหวะนี้ผมนึกออกแล้วว่า ผมเคยมีอาการเข่าทรุดแบบนี้เหมือนกัน แต่ไม่หนักหนาและไม่เคยล้ม

ผมไม่ได้ล้มครั้งเดียวในคืนนั้น เมื่ออาบน้ำเสร็จผมเดินออกไประเบียง พอก้าวพ้นประตูออกไปผมก็ทรุดลงทันที ครั้งแรกไม่เจ็บ แต่ครั้งนี้เจ็บ ก้นของผมกระแทกกับส้นเท้า แล้วร่างก็เสียหลัก สัญชาติญาณทำให้ผมเอาแขนเท้าไปข้างหลัง แต่ระเบียงกับห้องเป็นพื้นที่ต่างระดับ ผมเท้าไปโดนตรงรอยต่อนี้พอดี

นั่งอยู่ตรงนั้นอึดใจใหญ่ ๆ เรียกสติแล้วพยายามลุกขึ้น แต่ไม่สำเร็จ ผมลองงอขาดู สามารถงอได้โดยไม่ลำบาก แต่ลำบากตอนเหยียดขา ผมไม่สามารถเหยียดขาได้ ต้องใช้มือช่วยดึงออกไป มันเหมือนกล้ามเนื้อหรือเส้นเอ็นอะไรสักอย่างผิดปกติ ผมลองงอขาดูอีกครั้ง สถานการณ์ยังเหมือนเดิม

ระหว่างที่นั่งอยู่ผมประเมินสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ในที่สุดก็พบสาเหตุ ผมบอกกับตัวเองว่าคราวหน้าคราวหลังอย่าเดินผ่านประตู (มันใช่ซะที่ไหนกันล่ะ)

ที่ตรงระเบียงไม่มีอะไรที่แข็งแรงพอจะช่วยให้ผมพยุงตัวลุกขึ้นได้เลย ในที่สุดผมจึงตัดสินใจแถกตัวกลับเข้ามาในห้อง ช่วงนี้รับรู้รสชาติของคนพิการเลยล่ะ แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าวันหนึ่งข้างหน้า ข้าพเจ้าจะกายเป็นคนพิการหรือเปล่า กลับเข้ามาถึงห้อง หยิบโทรศัพท์โทรไปหาเพื่อน ระหว่างที่คุยอยู่ได้พักจนคิดว่าหายเหนื่อยแล้วผมขอตัวเพื่อพยายามอาศัยโต๊ะ เก้าอี้ และเตียงนอนช่วยให้ผมพาร่างของตัวเองขึ้นไปนอนบนเตียง และลุกขึ้นได้เป็นผลสำเร็จ

ตอนที่วางโทรศัพท์ไปนั่นก็ดึกมากแล้ว แต่ผมกลับนอนไม่หลับ คอมพิวเตอร์ยังเปิดอยู่ ก็เลยมานั่งออนเอ็มคุยได้อีก ใจเย็นมาก เหตุการณ์ปกติดีจนกระทั่งถึงตอนเลิก

พอปิดคอมพิวเตอร์แล้วยืนขึ้นเท่านั้น คราวนี้ทรุดลงเก้าอี้แบบหมิ่น ๆ เก้าอี้มีล้อเลื่อนมันก็เลื่อนออกไปหลังผมครูดกับเก้าอี้ก่อนที่จะกระแทกกับพื้น ผมสำรวจดูร่างกายพอพบว่ายังครบถ้วนเป็นปกติดี สิ่งของรอบข้างไม่มีอะไรบุบสลายก็พยายามตะกายลุกขึ้นยืนเป็นผลสำเร็จ

รุ่งเช้าก็เลยโดดงานตามปกติ กลัวจะไปทรุดตอนกำลังขึ้นหรือลงรถเมล์ ผมว่าเป็นคนป่วยก็น่าจะดีกว่าเป็นคนตาย




เพลง : ล้มทั้งยืน
ศิลปิน : zeal

Create Date : 27 ตุลาคม 2550 Last Update : 27 ตุลาคม 2550 3:05:35 น. Counter : 1572 Pageviews.		38 comments
Share Tweet