เสียงเม็ดฝนกระทบพื้นดังเปาะแปะที่นอกหน้าต่าง
บนหลังคาก็ดังนะ แต่ดังโปะๆ
ไม่นานนักฝนที่กระหน่ำก็ซาลง
ตะวันขยันฟันฝ่าม่านเมฆออกมาทอแสงอ่อนๆ
สายฝนยังปรอยๆอยู่เลย
แม่ไก่ชวนลูกออกไปคุ้ยเขี่ยหาอาหาร
ก่อนฝนตกมันคงยังไม่อิ่ม
ผมมองมันคุ้ยพื้นดินค้นหาแมลงชะตาขาดพรางร้องเรียกลูกเสียงดังกุ๊กๆ
นึกอยากกินไก่ย่างขึ้นมาในใจ
ลมพัดมาเบาๆ
พัดผ่านขนของลูกเจี๊ยบ
กว่าที่ลูกเจี๊ยบจะเติบโตเป็นไก่ย่างได้ คงใช้เวลาหลายเดือน
ต้นไม้ข้างบ้านไหวเอนตามแรงลม
ฝนพรำๆตกใส่ใบไม้
ใบไม้ที่เปียกฝนมีเสน่ห์เหมือนผู้หญิงที่เปียกฝน
นึกถึงเพลงของ ศุ บุญเลี้ยง ที่ผมเคยฟังสมัยยังเป็นวัยรุ่น
ชื่อเพลงภูเขาหรือทะเล
เพลงนั้นร้องว่า
"เมื่อมีคำถาม ถามให้ลองตอบ
ว่าชอบภูเขาหรือทะเล
ไม่ยากใช่มั้ย ถ้าใครจะตอบ
สิ่งที่ชอบ รู้อยู่แก่ใจ
ภูเขา แสนงาม ยิ่งในยามที่มีฝนพรำ
ผีเสื้อ ดอกไม้ ร่ายรำ ชอบฝนพรำ ทำให้ผมเธอเปียก
เมื่อมีคำถาม ถามให้ลองตอบ
ว่าชอบภูเขาหรือทะเล
ไม่ยากใช่มั้ย ถ้าใครจะตอบ
สิ่งที่ชอบ รู้อยู่แก่ใจ
ทะเล แสนงาม ยิ่งในยามที่มีสายลม
แดดงามจะแต้มตามไรผม ชอบสายลม พัดเส้นผมเธอปลิว
เมื่อมีคำถาม ถามกันบ่อยๆ
ต้องคอยตอบเธอเรื่อยไป
ว่าบนภูเขา หรือทะเลไกล
ชอบที่ไหน ชอบที่มีเธอ
ที่ไหน ที่มีเธอ ที่ไหนที่ฉันจะเจอเธอได้
บอกมา อย่างำเก็บไว้ จะได้แอบไปใกล้ๆเธอ
เมื่อมีคำถาม ถามกันบ่อยๆ
ต้องคอยตอบเธอเรื่อยไป
ว่าบนภูเขา หรือทะเลไกล
ชอบที่ไหน ชอบที่มีเธอ
จะบนภูเขาหรือทะเลไกล ชอบที่ไหน ชอบที่มีเธอ
ในวงเล็บตอบว่าชอบที่มีเธอ ชอบที่ไหน ชอบที่มีเธอ"
เพลงบอกว่าชอบที่มีเธอ แต่ผมดันนึกถึงมันในวันที่ไม่มีใคร
มีเพียงแสงแดดอ่อน สายลม ฝนพรำ กับความเหงาใจ
และฝูงไก่ที่ชวนกันออกไปฆาตกรรมแมลง โดยมิได้ไยดีผมเลย
บางทีเมื่อฝนหยุดแล้วผมน่าจะออกไปซื้อไก่ย่างกิน
-------------------------------------------------------------------
คุยกันหน่อย
ผมไม่ได้เขียนบล็อกซะหลายวัน คิดดูแล้วก็ประมาณ 122 วัน น่าจะเรียกว่าหลายเดือนน่าจะเหมาะกว่าเนอะ
วันนี้เข้ามาเยี่ยมบล็อกตัวเอง พบว่ามีคนติดตามบล็อกเพิ่มขึ้น 3 คน แม้จะไม่เยอะ แต่ก็รู้สึกว่าจะต้องไม่ทำให้บุคคลเหล่านี้ผิดหวัง เพราะฉะนั้นต้องอัพบล็อก ต้องอัพบล็อก ต้องอัพบล็อก
ขอบคุณผู้ที่ติดตามบล็อกผมนะครับ แม้มีอยู่ไม่กี่คนแต่ท่านคือผู้ที่มีส่วนทำให้ผมกลับมาอัพบล็อกอีกครั้งหลังจากหายไปหลายเดือน
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
ตกหล่นๆครับพี่ มาเก็บลิ้งค์ก่อนเน้อ
มาอัพบ่อยๆครับ