เจ็บป่วยธรรมดา หรือว่า...เพราะหินธิเบต

1.
ปลายปีที่แล้ว ครอบครัวผมมีโอกาสได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันประมาณ 1 วันครับ

ครอบครัวของผมนั้นนอกจากจะมีตัวผมเองแล้ว (แน่ล่ะ ครอบครัวไหนที่ไม่มีผม นั่นแสดงว่าเป็นครอบครัวคนอื่น ไม่ใช่ครับครัวผม) ก็มีแม่ น้องสาว น้องชาย น้องสะใภ้ และลูกของน้องชาย

เจ้าปันปันหลายชายผม ตอนนี้อายุ 6 เดือนเศษแล้ว กำลังน่ารักน่าชังทีเดียว ดูท่าทางเป็นเด็กหน้าตาดีไม่มีวี่แววว่าจะกระเดียดไปทางปลาจวดแต่อย่างใด

ในจังหวะหนึ่งของการสนทนาในหมู่พวกเรา แม่บอกว่าตอนที่ผมโตเท่าปันปัน ผมก็เริ่มป่วยแล้ว

จังหวะนั้นเป็นจังหวะที่ผมรู้สึกเศร้า เพิ่งรู้ว่าร่างกายผมอ่อนแอมาก่อนที่ผมจะจำความได้เสียอีก

---

2.

ปีใหม่ปีนี้ผมได้รับสิ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็นของขวัญจากน้องสาวชิ้นหนึ่ง เป็นหินธิเบตครับ

หินธิเบตที่น้องสาวผมให้มาเป็นสร้อยข้อมือ ประกอบด้วยหินก้อนใหญ่ 1 ก้อน และหินก้อนเล็กอีก 2 ก้อน

หินก้อนใหญ่เป็นลาย 6 ตาหลังเต่า ซึ่งน้องสาวผมบอกว่าลายหลังเต่าจะช่วยในเรื่องสุขภาพ จึงซื้อมาให้ผม

ผมเคยเห็นเห็นคนเอาหินธิเบตมาขายเยอะแยะมากมาย ราคาแพงกว่าหินแถวบ้านผม มีลวดลายแปลกตาหลากหลาย มีสรรพคุณมากมายแตกต่างกันไปตามลวดลายต่าง ๆ

จริง ๆ แล้วผมไม่ค่อยเชื่อสรรพคุณตามที่อวดอ้างสักเท่าไร

แต่ตอนที่น้องให้หินนั้นมาผมก็มองว่าสวยดีเหมือนกัน ปกติผมไม่มีเครื่องประดับติดกาย ขึ้น พ.ศ.ใหม่ เปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง มีหินธิเบตติดข้อมือก็ดีเหมือนกัน ผมจึงสวมหินธิเบตที่ได้มาตอนออกจากบ้าน

แต่ผมก็ไม่ค่อยได้ออกจากบ้านไปไหนนานหรอกครับ จนกระทั่งวันที่ 2 มกราคม ผมออกจากบ้านตั้งแต่ตอนสาย ๆ โดยมีเป้าหมายอยู่ที่สำเพ็ง ตั้งใจจะหาของกระจุ๊กกระจิ๊กไปแจกเพื่อน ๆ ที่ทำงาน สุดท้ายก็เดินเรื่อย ๆ ไปถึงวัดเล่งเน่ยยี่ และคลองถมตามลำดับ ที่วัดเล่งเน่ยยี่คนที่ไปด้วยชวนผมไปไหว้พระ แต่ผมเห็นคนเยอะก็เลยส่ายหน้า ขอรออยู่ข้างนอกดีกว่า แต่ที่คลองถมผมเสียเวลาไปนานทีเดียว

ผมนึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่วันนั้นผมสามารถเดินได้นานขนาดนั้น ปกติช่วงหลัง ๆ มานี่ ผมเดินแค่ชั่วโมงเดียวก็แย่แล้วครับ

ผมนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ ปีนี้ผมตั้งใจให้เป็นปีแห่งการมีสุขภาพดีของผม โดยเริ่มเตรียมตัวสู่การมีสุขภาพดีมาตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว นั่นก็คือเลิกนอนดึก ผมนอนก่อนเที่ยงคืนมาได้หลายคืนแล้ว เล่นเน็ตให้น้อยลง ผมก็ทำได้นะ ช่วงปลายปีเน็ตมันอืด ๆ โดยเฉพาะบล็อกตัวเองเข้าแทบไม่ได้ ก็เลยขี้เกียจเล่น แค่ 2 อย่างนี้ก็น่าจะทำให้สุขภาพของผมดีขึ้นมากแล้วแหละ

และมันก็ส่งผลได้ทันตาเห็น ผมเดินทั้งวันโดยไม่เหนื่อยล้าเลยสักนิด

แต่คิดอีกที หรือว่านี่จะเป็นมาจากหินธิเบต

---

3.

วันที่ 3 มกราคม ไปทำงานวันแรกของปีนี้ เหตุการณ์ปกติ
วันที่ 4 มกราคม ตั้งแต่ช่วงบ่าย ผมเริ่มอ่อนเพลียอีกแล้ว พอตกเย็น ผมก็รู้สึกเบลอ ๆ ได้ที่ จนไม่อยากจะขับมอร์เตอร์ไซค์กลับบ้าน

แต่ไม่เป็นไรผมทำประกันอุบัติเอาไว้แล้ว ว่ากันว่าคนทำประกันมักจะดวงแข็ง

ระหว่างทางผมต้องคอยเตือนสติตัวเองให้ระวังอยู่ตลอดเวลา เพื่อขับไล่ความมึนงงให้ออกไป

หรือว่าจริง ๆ แล้วหินธิเบตก็ไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย

---

4.

เย็นวันนั้นผมท่องอินเตอร์เน็ตอย่างเบลอ เสิร์ชหาเรื่องราวของหินธิเบตจาก Google

ไม่นานผมก็เจอเวปไซด์เกี่ยวกับหินชนิดนี้ คือ //www.mydzi.com
ซึ่งได้อธิบายเกี่ยวกับหินชนิดนี้ว่า หินนี้มีแร่เหล็กเป็นส่วนประกอบ และมีคลื่นแม่เหล็กบาง ๆ อยู่ด้วย ดังนั้นเมื่อผู้สวมใส่หินธิเบตแล้ว ร่างกายจะได้รับคลื่นแม่เหล็กจากในตัวหินที่ใส่ และสนามแม่เหล็กจากธรรมชาติที่ผ่านมาทางหินธิเบต ซึ่งเป็นตัวนำนี่เอง เมื่อใส่หินธิเบต แล้วในช่วงแรก อาจมีการเวียนศรีษะบ้าง เนื่องจากพลังของแม่เหล็กได้ทำปฎิกิริยากับสารฮีโมโกลบินในเลือดเรานั่นเอง แต่หลังจากร่างกายได้ปรับสภาพสมดุลแล้ว จะทำให้ระบบหมุนเวียนของเลือดดีขึ้น อันเป็นผลให้สุขภาพร่างกายแข็งแรง

และที่เวปบอร์ดของเวปไซด์แห่งนี้มีคนมาตั้งกระทู้ว่า "ใส่หินแรกๆมีอาการอย่างไรกันบ้างครับ" มีคนมาตอบกระทู้มากมายจนกลายเป็นกระทู้ฮอตไปเลย บางคนบอกว่าไม่มีอาการอะไรเลย แต่หลายคนบอกว่ามีอาการ

คนที่บอกว่ามีอาการ หลายคนอาการคล้าย ๆ ผมเลยแฮะ

ผมจึงคิดว่าอย่ากระนั้นเลยถ้าคลื่นแม่เหล็กในหินจะทำปฏิกิริยากับสารฮีโมโกลบินในเลือดก็ให้มันทำเสียให้เสร็จ ๆ ไปเลยดีกว่า

คืนนั้นผมจึงใส่หินธิเบตนอน

---

5.

เช้าวันที่ 5 มกราคม ผมจะแซะตัวเองออกมาจากที่นอนได้ในเวลา 6 โมงเช้าบวกเศษอีกไม่กี่นาที

แวะเยี่ยมบล็อกเพื่อน ๆ ยามเช้าได้ 2-3 บล็อก ร่างกายก็บอกว่าไม่ไหว ความอ่อนเพลียและเมื่อยล้าครอบครองร่างกาย ผมตัดสินใจเข้านอนอีกครั้ง

นั่นอาจเป็นการนอนที่ยาวนานที่สุดนับตั้งแต่จำความได้ เริ่มตั้งแต่เช้าวันศุกร์ ผมลุกขึ้นมาได้จริง ๆก็ตอนสาย ๆ ของวันเสาร์

ระหว่างนั้นจะมีตื่นขึ้นมาบ้างก็เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำบ้าง ลุกขึ้นมาหยิบส้มไปในตู้เย็นไปกินบ้าง หลายครั้งที่ตื่นขึ้นมาผมหิวจนแสบไส้ นึกจะโทรสั่งอาหารแต่ไม่อยากกินอะไร ผมจึงหลับต่อ ผมไม่ได้ปิดโทรศัพท์ไว้ บางทีจึงมีสายเรียกเข้ามา บางคนรู้ว่าผมป่วยก็ให้ผมได้พักผ่อน แต่บางคนก็ยังอยากคุยกับผม แต่ตอนนี้ผมจำไม่ได้แล้วล่ะว่าคุยอะไรไปบ้าง

---

6.

หลายวันที่ผ่านมาจึงไม่ได้อัพบล็อก และไปเยี่ยมเพื่อน ๆ ได้น้อยมาก ไม่รู้ว่าจะโทษหินธิเบตได้หรือเปล่า

เพราะจริง ๆ แล้วก็คงจะเป็นเพราะความป่วยไข้อันเป็นธรรมดาของผมนี่แหละ

Create Date : 09 มกราคม 2550 Last Update : 9 มกราคม 2550 6:43:36 น. Counter : 2879 Pageviews.		62 comments
Share Tweet