การจุดระเบิดโดยประกายไฟ เกิดขึ้นจากอณูของเชื้้อเพลิงที่เกิดจากกันระหว่างอากาศกับน้ำมันบริเวณช่องกลางกับเขี้ยวของหัวเทียนถูกกระตุ้นจาประกายไฟ ทำให้เกิดปฏิกิริยาทางเคมี(ออกซิเดชั่น) ซึ่งก่อให้เกิดความร้อน เพื่อสร้างสิ่งที่เรียกว่า "ใจกลางความร้อน(Flame Core)" โดยสิ่งที่เรียกว่าใจกลาง เปลวไฟนี้จะกระตุ้นส่วนผสมระหว่างอากาศและน้ำมันโดยรอบ ทำให้เกิดการเผาใหม้ขึ้น อย่างไรก็ตามถ้าอุณหภูมิของแกนกลางและเขี้ยวหัวเทียนต่ำเกินไปหรือระยะห่างน้อยเกินไปแกนกลางและเขี้ยวหัวเทียนจะดูดซับความร้อนที่เกิดจากประกายไฟ ซึ่งทำให้ใจกลางความร้อนดับลงและไม่เกิดการจุดระเบิด ส่งผลให้เกิดปรกฏการณ์ที่เรียกว่า "เขี้ยวดับ(Quenching Effect)" ถ้าช่องว่างระหว่างแกนกลางกับเขี้ยวกว้าง จะทำให้ใจกลางความร้อนมีขนาดใหญ่ขึ้น และปรากฏการณ์เขี้ยวดับจะเกิดขึ้นได้ยาก การจุดระเบิดจะทำได้อย่างมีประสิทธิภาพแต่ถ้าช่องว่างห่างกันเกินไป จำเป็นต้องอาศัยแรงดันไฟที่มากขึ้น เพื่อที่จะทำให้กระแสไฟฟ้าสามารถกระโดดจากแกนกลางของหัวเทียนไปยังเขี้ยวของหัวเทียน เพื่อสร้างประกายไฟได้ ซึ่งจะทำให้คอยด์จุดระเบิดทำงานหนักขึ้นส่งผลให้คอยด์ไหม้ได้

   

TIPS: แกนกลางและเขี้ยวหัวเทียนยิ่งเล็กมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งทำให้เกิดปรากฏการเขี้ยวดับน้อยลงเท่านั้นและยิ่งทั้งแกนกลางและเขี้ยวมีความคมของเหลี่ยมมากเท่าไร ก็จะยิ่งทำให้ไฟฟ้ากระโดดง่ายขึ้นเท่านั้น

                ระบบจุดระเบิดแบบทั่วๆไปจะสร้างแรงดันไฟฟ้าทุติยะภูมิขนาด 10-30 kV. 

 1. ทีตำแหน่ง"A"ไฟฟ้าทุติยภูมิจะถูกเพิ่มแรงดัน

 2. ที่ตำแหน่ง "B" หัวเทียนจะเริ่มการคายประจุไฟฟ้า ซึี่งก็คือการที่ไฟฟ้าเกิดการกระโดดจากแกนกลางของเขี้ยวหัวเทียนไปยังเขี้ยวของหัวเทียนและเกิดประกายไฟ

3.ระหว่างตำแหน่ง"B"และ"C"คือช่วงเวลาในการสปาร์ค ซึ่งเราเรียกว่า"Capacitance Spark"

 4. ระหว่างตำแหน่ง"C"และ"D"จะเกิดการคายประจุทียังหลงเหลืออยู่ในขดลวด ซึ่งจะใช้เวลาเพียง1/1000วินาที

เป็นไงบ้างครับพอจะเข้าใจเรืองหัวเทียนเพิ่มขึ้นบ้างใหมครับ