Bloggang.com : ดาเรน : ๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 57 .....๐๐

๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 57 .....๐๐

บทที่ 57

“คุณเด่นครับ พี่ตุ๊กตาอยากให้ผมพิสูจน์ความเข้มแข็งในฐานะว่าที่โซบ๊อป เพราะแกเริ่มไม่แนใจในตัวผม” ผมกระซิบบอกคุณเด่นที่ยืนหันหลังชนกับผม

“เด่นอยู่เฉยๆ ไม่ต้องขัดขืนอะไรปล่อยให้ความจริงมันออกมา” คุณเด่นเบียดแผ่นหลังใส่ผม

“เฮ้ย!” คนสวยของผมตะกรุมตะกรามดึงเสื้อผมออก..ผมเหลือบมองไปทางคุณเด่น รายนั้นยิ่งหนักกว่า

“ปล่อยให้ความจริงออกมา..” คุณเด่นเสียงแตกพร่า กางเกงถูกเปิดอ้าออกค่อยๆ ร่นลงไป..เราสี่คู่เหมือนห่างออกจากผู้คนเข้าไปในเงาสลัวของที่แห่งหนึ่ง ทั้งหมดอยู่ในท่าเดิม รวมถึงพี่ตุ๊กตาที่แอบชำเลืองมอง..หรือพี่ตุ๊กตาวิปริต?..พวกถ้ำมอง!

“เฮ้ย!”ผมร้องดังกว่าเก่า..จู่ๆ เหลือแต่ตัวล่อนจ้อน..พี่ตุ๊กตาแอบยิ้ม

ทั้งสี่สาวคงถูกมอมยาหรือถูกบังคับด้วยอำนาจหมอผีเธอถึงทำกับพวกเราได้อย่างไม่เหนียมอาย..ช่างเถอะ! ความจริงมันไปถึงไหนๆ จนกู่ไม่กลับเสียแล้ว

“ไงเด่น..” คุณเด่นคราง..แผ่นหลังเปลือยเปล่าของเราเสียดสีกัน โดยเฉพาะของผมมีบั้นท้ายและช่วงขาที่ไร้สิ่งปกปิด สาวเจ้าลูบคลำจูบไซร์ไปทั่วต้นขาอวบแข็ง กล้ามเนื้อขมึงเกร็ง

“คุณเด่นล่ะครั บ..” ผมเกือบพูดไม่ออก ไม่อยากพูด มันอึ๊ดๆ ขึ้นมาจากด้านล่าง เลื่อนขึ้นถึงท้องน้อย ถึงหน้าอก.. “โอยๆ..คุณเด่ น..” ผมคราง

“เ ด่ น น น...” คุณเด่นครางตอบ ยิ่งเบียดร่างติดผมมากขึ้น หลังแนบหลัง ตัวแนบตัว ขากางเกงแทบจะหุ้มท่อนขาผมไว้ด้วยกัน

“พี่เ ด่ น..” ความรู้สึกอึ๊ดๆ เลื่อนขึ้นถึงช่วงบ่า..ลำคอ..โคนลิ้น..กกหู..ไม่รู้ว่าคุณเด่นกำลังรู้สึกอย่างไร คงไม่แตกต่างจากผมนักเพราะสาวทั้งสองง่วนทำหน้าที่อยู่ในตำแหน่งเดียวกัน

“เด่ น น..ความจริงของผมกำลังจะมาแล้ว..อือ..อื๊ด..” ความจริง..ความจริง..

“ค ร๊ า บ..ความจริงที่พี่ตุ๊กตาอยากรู้ กำลังจะมาแล้ว..อือ..ฮือ..” ตาหรี่ปรือของผมเห็นพี่ตุ๊กตากำลังมองมา..โอ๊ย!..ความจริงของผมอึ๊ดๆ ขึ้นเหนือกกหู ถึงขมับ ผ่านสมอง..

“โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ โอ้ออ อ...” ผมร้องดังไม่เป็นภาษาคน ความจริงมากมายพุ่งออกมา ผมกดตัวสาวสวยแน่น เสียงเอ็คโค่ ด้านหลังตามมาติดๆ พร้อมแรงกระตุกของร่างคุณเด่นบนหลังผม...

“ไง! สะใจยัง?” ผมส่งสายตาถามพี่ตุ๊กตาหลังจากความจริงเผยออกมา..ผมไม่เข้าใจว่าพี่ตุ๊กตาได้อะไรจากการทำอย่างนี้ คงนึกไม่ถึงว่าร่างของผมกับคุณเด่นติดกันอยู่แม้จะเพียงด้านหลัง ความจริงที่ได้จึงอาจไม่ใช่ความจริงที่แท้จริง

“โอ๊ะ!” ผมร้องตกใจเมื่อรู้ตัวว่าคิดอะไรออกมา แต่สายเกินไปเสียแล้ว!..ร่างคุณเด่นถอยห่างออกจากผมพร้อมสาวคู่กาย..โอ๊ย!..สาวสองคนนี้เป็นอะไรกันแน่ คงไม่ใช่คน หุ่นยนต์หรือไร?..เธอเริ่มทำหน้าที่ๆ ได้รับคำสั่งอีกอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยเมื่อล้า..ขบวนการค้นหาความจริงเริ่มต้นขึ้นอีกเพราะความคิดพล่อยๆ ของผมเอง..เอาสิ! ทำได้ทำไป! ผมฮึดสู้ขึ้นมา

ความจริงประจักษ์ออกมาหนแล้วหนเล่า ผมทนไม่ไหวขาอ่อนลงนอนกับพื้น ตาลืมไม่ขึ้นทุกข์ๆ สุขๆ สลับกันไป..นึกไม่ถึงว่าจะทนได้กับความรู้สึกซ้ำๆ ที่เกิดขึ้น...เสียงคุณเด่นลุกขึ้นฟาดฟันกับเครื่องมือจับเท็จของพี่ตุ๊กตา เสียงฮึดฮัด ฟึดฟัดครวญครางเป็นระยะๆ..ผมสนใจอะไร ใคร..ไม่ไหวแล้ว..จะทำอะไรก็ทำเถอะ ค้นหาเข้าไป..ความจริงที่ผมปิดบังอยู่มันมีมากมาย ค้นไป หาไป รีดเค้นมันออกมา ให้มันหมดร่างกาย..ให้มันตายไปเสียก็ดี...

“กุกกรู้..กรู้กรู้รรร...” เสียงนกป่าร้องเป็นระยะ..ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นที่ไหนสักแห่ง คุณเด่นกองอยู่อีกทาง..ใช่! กองอยู่จริงๆ เหมือนตุ๊กตาหุ่นเชิดที่วางไว้หลังจากถูกใช้งาน คงหมดแรงสลบไม่ได้สติ ผมเองก็โทรมพอกัน..ทีอย่างนี้พี่ตุ๊กตาปล่อยให้เราอยู่ตามลำพัง คงเห็นว่าหมดพิษหมดสงแล้วทั้งคู่

ผมลุกจากเตียงออกสำรวจสถานที่..จากส่วนนอนที่ถูกกั้นด้วยฉากหวายสานเป็นส่วนนั่งเล่นอเนกประสงค์ โต๊ะกินข้าวและส่วนครัว ทั้งหมดอยู่รวมกันในโถงกว้างโปร่งสบาย ผมเลื่อนบานประตูออกไปนอกบ้าน แล้วจึงถึงบางอ้อ..ลำน้ำปิงอยู่ตรงหน้า ที่แท้ผมอยู่ที่บ้านของผมเอง

ยืนสูดอากาศยามเช้าเข้าปอดสองสามฟืดผมกลับเข้าบ้านตั้งใจจะหาอะไรกิน..กลิ่นกาแฟ ขนมปังไข่ดาวหอมฉุยแตะจมูก..พี่ตุ๊กตาจัดการให้อย่างเคย คงป้วนเปี้ยนไม่ห่างผมแน่นอน ยังดีที่มีอาหารตั้งอยู่สองชุด..สงสารหรือเห็นความจริงของคุณเด่นสมใจแล้วมั้ง

“เพละ!” ถ้วยใบหนึ่งล้มตะแคง กาแฟหกนอง..ผลจากความคิดพล่อยๆ อีกแระ

“ไม่ให้กินก็ไม่กิน” ผมพูดลอยๆ ออกมา พยายามวางเฉยไม่นึกอะไรทั้งสิ้น แต่ลึกๆ อดคิดรำคาญและเริ่มเบื่อหน่ายกับตำแหน่งโซบ๊อปที่จะได้รับ..ไร้อิสระชัดๆ ซึ้งแล้วว่าตำแหน่งสูงๆ อำนาจใหญ่โตนั้นไม่ได้มีความสุขอย่างที่คิด ความกดดันจึงออกมาทางพฤติกรรมประหลาดๆ ที่มักเห็นได้จากผู้ทรงอำนาจทั้งหลาย

“ก๊อก!” ถ้วยกลับตั้งขึ้นตามเดิม กาแฟร้อนกรุ่นเต็มถ้วย พื้นที่เลอะเทอะหายไป..ฮึ! ให้มันรู้บ้างไผเป็นไผ!

ผมกลับไปที่เตียง คุณเด่นยังอยู่ในท่าเดิม ผมลองจับแขนขายืดออก ตบข้างแก้มเขียวๆ แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

“คุณเด่นครับไปทานกาแฟกัน” ผมกระซิบเรียกติดหู ไม่อยากให้พี่ตุ๊กตาเข้ามาวุ่นวายจับความรู้สึกของเรา..คุณเด่นยังนอนเฉย เมื่อคืนคงหนักกว่าผม

เห็นคุณเด่นไม่ตื่นแน่ผมจึงกินอาหารเช้าตามลำพัง ทำความสะอาดร่างกายและออกจากบ้าน ผมจูงจักรยานเดินขึ้นบนผาดิน ขับไม่ไหวขาและกล้ามท้องหมดแรงจากเมื่อคืน

ผมขับรถไปตามถนน คิดเรื่องชีวิตของผม..ตกลงผมจะต้องติดกับคุณเด่นตลอดไปหรือ จริงอยู่เราเป็นฝาแฝดกัน แต่ไม่ได้มีร่างกายติดกันอย่างแฝดอินจันจะได้ผูกพันกันมากอย่างนี้ ถึงอินจันเองก็ยังมีครอบครัวมีความรักเป็นเอกเทศของตัวเอง นับประสาอะไรกับผมและคุณเด่น

มีทางแยกสองทาง..ไม่ใช่! ไม่ใช่ถนนจริงๆ ผมหมายถึงทางแยกในชีวิตผม หนึ่ง..ต้องทำไม่รู้ไม่ชี้กับชีวิตของอีกคนและมีชีวิตส่วนตัวของแต่ละคนให้ได้อย่างอินจัน สอง..ร่างกายของเราสองคนต้องติดกันอย่างอินจันให้รู้แล้วรู้รอด ทีนี้คุณเด่นคงเหม็นขี้ฟันผมจนเข็ดไปถึงชาติหน้า...เฮ้อ! มันเป็นไปไม่ได้ทั้งสองวิธี

“ฮิ..ฮิ..ฮิ..” มีเสียงหัวเราะอยู่ข้างทาง

“หยี!..แอบตามมาทำไม?” ผมจำได้ แกล้งส่งเสียงเอ็ด

“บ่ใจ้..หยีชอบผ่อปี้เด่นหล้า หยีป๊ะปี้ก๊อนคนอื่น หยีอยากฮู้ว่าจ้ะเป๋นจ้ะใดต่อไป” เสียงหยีอยู่ข้างหลัง นั่งซ้อนท้ายผมเฉยเลย

“ทำไมไม่อยู่กับบ๊วย?” เดี๋ยวก็มีศึกพี่น้องจนได้..หยีนะหยี

“ปี้บ๊วยฮื้อหยีมาผ่อปี้เด่นหล้าเจ้า” หยีกระโดดลงข้างทางหายไป

“อะไรของเค้า” ผมงึมงำ

ผมขับไปคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สักครู่รู้สึกหนักท้ายรถ

“อะไรอีกล่ะหยี?” สงสัยจะใช้บ๊วยเป็นข้ออ้างเพื่ออยู่ใกล้ผม ผมชักเริ่มหนักใจกับปัญหาใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้น

“หยี!” ผมดุเมื่อหยีเลื่อนมือเกาะเอวผม

ตั้งแต่ผมขับจักรยานลิ่วลงลำน้ำปิงในเช้าวันนั้น จำได้ว่ารู้สึกแว๊บ!แล้วเสียงหัวเราะของหยีก็ตามมา ไอ้ความรู้สึกแว๊บอันนั้นมันคืออะไร?..ลางสังหรณ์ใช่ไหม หรือเป็นสัญญาณของการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง..หรือความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่น้องจะมีหยีเป็นตัวแปร

“เฮ้ย! อย่าทำอย่างนี้สิหยี..” ผมเอ็ดตะโรลั่น หยีไม่ยอมฟังกลับกอดเอวผมแน่น..เอาละซี!!