Group Blog
 
<<
สิงหาคม 2551
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
29 สิงหาคม 2551
 
All Blogs
 
๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 21 .....๐๐



บทที่ 21



“ฮื้อ..หอมจัง!” ความรู้สึกแรกเมื่อลืมตาตื่นคือกลิ่นผลไม้หลากชนิด


“ตื่นแล้วหรือ?” ดี้และแก้วยืนถือตะกร้าผลไม้อยู่ข้างเตียง

“อ้าว! มาแต่เช้า..อะไรน่ะ หอมจัง” ในตะกร้าเล็กๆ นั้นมีลองกอง ชมพู่และส้ม..มันไม่หอมนี่นา

“ไม่ต้องมองของชั้นเลยแก..มันหอมที่นี่” สองคนแยกออกจากกัน ตะกร้าใบใหญ่มหึมา (จริงๆ) วางอยู่บนโซฟา ที่มาของกลิ่นหอมหวาน

“น้ำลายไหลซิแก แอ็ปเปิ้ล องุ่น ลูกพลับ สาลี่ ลิ้นจี่ เชอรี่” ดี้หยิบผลไม้ในตะกร้าเล็กออกแล้วหยิบผลไม้ที่ตัวชอบใส่ลงไปแทน

“ไอ้ดี้!” ผมส่งเสียงไปงั้น..ทำอะไรได้?

“ใครเอามาให้หรือเด่น?” แก้วหยิบกล่องลูกเชอรี่เปิดออกกิน

“เฮ้ย! ไม่ให้เจ้าของประเดิมก่อนหรือแก” ผมโวยวาย

“ใครให้ล่ะ?” จมูกดี้ทิ่มไปบนลูกพลับ

“ชั้นเพิ่งตื่นมาเห็น ไม่รู้ใครให้..ปอกให้กินหน่อยสิ ลูกพลับน่ะ”

“แกไม่ชอบเชอรี่นี่นา บอกว่าลูกอะไรแพงเป็นบ้า จำได้ปะ”

“เออ จำได้ว่าชาตินี้จะไม่ซื้อกิน แต่ถ้ามีใครให้อย่างนี้ชอบว่ะ..อย่ากินของชั้นหมดนะ” ไม่ได้หวง แต่อยากกินอ่ะ!

“เฮ้ย! มีการ์ดซ่อนอยู่ด้วย” ดี้เปิดการ์ดออกอ่าน “อยากเป็นร่มกันแดดกันฝนกันอันตรายต่างๆ ให้คุณ...” ดี้พับการ์ดคืนเป็นรูปร่มสีฟ้าน่ารัก

“คนให้ถ้าจะบ้อง ดูดิ!นี่มันการ์ดวันเกิดนี่นา มีอักษรแฮปปี้เบิร์ทเดย์อยู่บนร่มยังไม่เห็นอีก” แก้วสังเกตเห็น

“นี่ อีกด้านหนึ่งเขียนว่า ซอรี่ ทู บี เลท..ขอโทษที่มาสาย!” ดี้ยื่นร่มคันเล็กให้ “งงวุ้ย..” หยิบลูกพลับไปล้าง

“แกก็..” ส่งเสียงดัง “คนกันเองไม่เห็นจะต้องซื้ออะไรมาให้เปลืองเงิน เดี๋ยวก็มาหักส่วนแบ่งชั้นอีกหรอก”

“หนอย! รู้ทัน” ดี้เสียงก้องจากห้องน้ำ “ตะกร้านั่นของชมพู่เค้าฝากมาเยี่ยม นวยนาดมาในชุดสีม่วงเผือกเข้ากับกระเป๋าเป้คลิปลิ้งคลิบลิงอะไรนี่แหละ”

“คีบลิง เค้าเรียกกระเป๋าคีบลิง..ฮะ ฮะ” น้ำลูกเชอรี่กระเด็น “ก็มีลิงน้อยห้อยอยู่ทุกใบนี่นา..กระเป๋าคีบลิงถูกต้องนะคร๊ า บ”

“พวกแกอิจฉาคุณชมพู่” ถึงยังไงผมก็สำนึกถึงลองกองและชมพู่ส้มของเธอ

“ก็เออสิจะทำไม” ดี้วางจานลูกพลับบนเตียง “กินซะเดี๋ยวอดไม่รู้ด้วย”



“ก๊อก! ก๊อก!” คุณพยาบาลสองคนเดินยิ้มเข้ามา สองสาวสำรวมกิริยา

“วัดความดันหน่อยนะคะ” วางเครื่องมือบนเตียง หยิบชามลูกพลับออกไปวางบนโต๊ะ สีหน้าตำหนิ “ยังไม่ได้ทานยาก่อนอาหารเลย”

“วัดไข้ค่ะ” อีกคนหนึ่งเสียบเทอร์โมมิเตอร์ใต้ลิ้นผมพร้อมจับชีพจร

“เอ่อ..ทราบไหมคะว่าใครมาเยี่ยมไข้เมื่อเช้านี้” ดี้เริ่มลุย

“ไม่เห็นมีใครมานี่คะ อีกอย่างดิชั้นไม่ได้นั่งเฝ้า ทำงานตลอดเวลาค่ะ” ...เซ่อไปเลย! แม่เบเกอรี่พลัดถิ่น..เทอร์โมมิเตอร์กระดกดึ๊กๆ

“ไปก่อนนะ” ดี้จ๋อยสนิท พูดแบบไม่มีเสียง

“ทำงาน” ใบ้ดูโอ้ส่งภาษาให้ผมมั่ง ทั้งคู่ยกมือบาย ออกจากห้องไป



จนถึงเวลาอาหารเช้าผมจึงนึกถึงลูกพลับที่ดี้ปอกไว้..มันเหลือแต่ชามเปล่าๆ หันไปมองที่โซฟากระเช้าผลไม้หอมหวานก็หายไปเช่นกัน มีแต่กระเช้าเล็กและลองกองชมพู่ส้มวางอยู่ข้างๆ..ไอ้เพื่อนรักสองคนกวาดซะเรียบเชียวหรือ?..ไม่น่านะ!..แต่ความจริงถึงอยู่ผมก็คงไม่ได้กิน อาหารทางโรงพยาบาลจัดให้ดีอยู่แล้ว คนไข้ไม่ค่อยอยากกินอะไรมากนักหรอก..ดี้เอาไปใช้งานเบเกอรี่ แก้วเอาไปจัดประกอบดอกไม้ก็ดีเหมือนกัน..แต่มันหนักนะนั่น! หิ้วกันไปได้ยังไง้...

ผมควานมือเข้าไปใต้หมอนหยิบร่มคันนั้นออกมา เอ๊ะ! มันเล็กกว่าเก่า สีฟ้าสดจางลง ผมเปิดออกดู ตัวหนังสือที่ดี้อ่านเมื่อเช้าหายไปเหลือแต่แฮปปี้เบิร์ทเดย์ด้านนอกเลือนราง..เป็นไปได้ไง? หรือว่าดี้แกล้งอ่านให้ผมฟัง..ตลกร้ายอีกละซี แสบดี้!



ผมหลับๆ ตื่นๆ ตามยาที่พยาบาลให้ น้ำเกลือขวดที่สามเพิ่งเริ่ม..เมื่อไหร่จะหยุดให้นะ ผมอยากกลับบ้านกลับไปทำงาน

ลืมตาอีกครั้งเมื่อค่ำแล้ว

“ไงเรา!” เดาไม่ผิดหรอก..คุณเด่นนั่งกอดอกพิงเก้าอี้ตัวเดิม

“มาละ..” ตั้งแต่ถูกกอดผมไม่อยากพูดดีกับคุณเด่นเท่าไหร่

“ดีขึ้นยัง?” ดูเหมือนคุณเด่นก็ไม่พูดดีกับผมเหมือนกัน

“หายแล้ว..”

“ทั้งปี!..หายแล้ว อยากกลับบ้าน..ทั้งปี” สำนวนจิ๊กโก๋เก่า

“ก็มันจริง” พอกัน

“พ่อจดหมายมาหรือ?” คุณเด่นเข้าเรื่อง

“พ่อใคร?” โอ๊ย! พอสักทีไอ้เด่น

“พ่อนาย พ่อชั้น พ่อเรา!”
ตั้งท่าจะบีบคอผมละมั้ง “เลิกทำบ้าสักทีนายเด่น เรามาพูดความจริงกันดีกว่า”

“ความจริง! จะพูดถึงทำไมถ้ามันไม่ดี ลืมๆ ซะเถอะ อย่ารื้อฟื้นเลยไม่มีประโยชน์อะไร” อ้าว! ไม่ดื้อละหรือ?

“พ่อว่ายังไงมั่ง” คงพยายามข่มใจ

“ไม่ว่าไร แค่อยากให้ไปหา” ยังไม่ได้เอาเรื่องเลยเรื่องบอกที่อยู่ผมกับพ่อ

“พ่อบอกอะไรอีก?” สีหน้ากังวล

“เรื่องอะไรหรือ พ่อมีเรื่องอะไรจะบอก..เรื่องอะไร?” ผมชักสงสัย

“เปล่า..เปล่า..” ถึงจะแสดงพิรุธออกมาผมก็ไม่อยากรู้เรื่องอะไร..คนไม่ได้พบกันยี่สิบกว่าปี..คนไม่เคยเห็นกันมาก่อนจะมีเรื่องสำคัญอะไรต่อกันนักหนา

คุณเด่นเดินไปที่โซฟา ล้มตัวนอนเหมือนไม่เคยโต้เถียงกับผม สองมือประสานท้ายทอยแหงนหน้ามองเพดาน

“พ่อบอกว่าผมมีน้องชายฝาแฝดคนหนึ่งแยกอยู่กับแม่ ผมอยู่กับพ่อ ต่อมาน้องหนีเข้ากรุงเทพฯ เมื่อรู้ว่าพ่อไปมีคนใหม่” หันมองมาทางผม

“เรื่องคุ้นๆ นะ” ผมพูดไม่ให้เสียเชิง เรื่องคล้ายของผม ผิดกันแต่ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีพี่แฝด รู้เพียงพ่อมีคนใหม่มีลูกอายุมากกว่าผม ซึ่งหมายความว่าพ่อมีชู้ตั้งแต่ยังอยู่กับแม่และมีลูกกับเขาก่อน..หรือลูกคนนั้นอาจจะคือคุณเด่น!

“ไม่คุ้นละ ใช่เลย!” พูดงี้เดี๋ยวไอ้เด่นก็ของขึ้นหรอก

“แล้วไง?” ไอ้เด่นหลงกล

“ฟังต่อหรอ?” ยิ้มกวน “หมดแล้ว มีเท่านี้”

“มีกั๊ก!”

“ใช่! มีอีก..แต่ไม่แน่ใจว่าพูดออกมาแล้วจะเสียหายกับใครหรือเปล่า ถึงอย่างไรผมก็ชัวร์ว่าคุณคือน้องชายผม” ลุกจากโซฟามานั่งบนเตียง

“ทำไมแน่ใจนัก” ชักใจอ่อน

“ก็ชื่อ..ก็วันเกิด..ก็หน้าตาเหมือนกันออกอย่างนี้ ถึงจะหล่อกว่าผมก็เถอะ” ตบแก้มผมเบาๆ ทั้งสองข้าง..อีกแล้ว! ไอ้เด่นถูกกอดอีกแล้ว

“อื๋อยย...” ผมอดดันตัวคุณเด่นออกไม่ได้ ก็พี่แกลามปามจูบหน้าผากผมนี่!

“พี่จูบรับขวัญน้องไม่ได้หรือ?” ยังกอดผมแน่น

“ไม่เคยครับ” พูดเสียงเรียบเป็นงานเป็นการเล่นเอาคุณเด่นคลายวงแขนเป็นนั่งเฉยๆ



“อีกเรื่อง..” คุณเด่นขมวดคิ้ว “เรื่องแม่”

“เรื่องแม่!” ใช่แล้ว! ยังไม่เคลียร์ระหว่างความสัมพันธ์ของพี่น้องคู่นี้



“ไหน..อะไรหรือ?” คุณเด่นสังเกตเห็นร่มคันนั้นโผล่มาจากใต้หมอน “อ๋อ! การ์ดวันเกิดรูปร่ม” ...พร้อมๆ กับที่หยิบร่ม คุณเด่นกวาดสายตาไปบนโต๊ะและทั่วห้องเหมือนมองหาอะไรสักอย่าง



ให้ตายสิโรบิ้น! คุณเด่นเปิดร่มสีฟ้าซีดนั้นออก มันใหญ่ขึ้นและสีฟ้าสดเหมือนเมื่อเช้า ตัวหนังสือ แฮปปี้ เบิร์ทเดย์ และ ซอรี่ ทู บี เลท เห็นชัดเจน



“อยากเป็นร่มกันแดดกันฝนกันอันตรายต่างๆ ให้คุณ...” รอยยิ้มระบายทั่วใบหน้าคุณเด่น!






Create Date : 29 สิงหาคม 2551
Last Update : 29 สิงหาคม 2551 23:37:54 น. 4 comments
Counter : 662 Pageviews.

 
รู้ซะทีว่าไม่ใช้ผี แถมเป็นพี่น้องกันซะอีก ดีจังเด่นจะได้มีเพื่อน ชีวิตของเด่นคงจะเปลี่ยนไปมากกว่าที่เป็นอยู่แน่ๆเลย
สุดท้ายเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ


โดย: รัลดา IP: 203.144.187.18 วันที่: 29 สิงหาคม 2551 เวลา:20:28:05 น.  

 
ถ้าคนอ่านไม่โดนคนเขียนอำ 55.. ชีวิตนายเด่นน่าจะพบสิ่งดีๆแล้วนะคะ

ก็เท่ากับว่าที่พี่คิดมาตลอดว่าคุณเด่นโผล่มาทีไร นายเด่นของเราเป็นโชคไม่ค่อยดีทุกที ก็เป็นอันล้มพับไป

แต่ไม่ไว้ใจคนเขียนเล๊ย ขอบอก ^_^ ยิ่งเขียน ยิ่งหลอก ลูกเล่นแพรวพราวขึ้นเยอะเลยหละ

งึมงำๆ แล้วก็ตามลุ้นตอนต่อไป ^ . ^


โดย: sandhurst IP: 124.120.43.89 วันที่: 30 สิงหาคม 2551 เวลา:14:22:00 น.  

 
ดีใจด้วยที่นายเด่นของเรามีพี่ชายฝาแฝดแล้ว พี่เด่นอย่าลืมเอาน้องเด่นไปอยู่ด้วยล่ะชีวิตคงจะไม่เหงาอีกต่อไปนะ อิอิ พี่ชายเด่นน่าร้ากกกกกกกกกกกก


โดย: น้ำค้าง IP: 124.120.43.16 วันที่: 31 สิงหาคม 2551 เวลา:19:26:09 น.  

 
สวัสดีครับคุณรัลดา...
ใช่หรือครับ?

สวัสดีครับพี่แซนด์...
ใช่หรือครับ?

สวัสดีครับคุณน้ำค้าง...
ใช่หรือครับ?

สวัสดีครับคุณเด่น...
ใช่ไหมครับ...

ดีน กวนโอ้ย ครับ.....


โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 31 สิงหาคม 2551 เวลา:23:35:39 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ดาเรน
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




Friends' blogs
[Add ดาเรน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.