๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 59 .....๐๐

บทที่ 59



ผมวิ่ง..วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตขึ้นผาดิน ผ่านบ้านเข้าในป่า วกวนไม่รู้ทิศทางต่อสู้กับอำนาจดำที่กำลังเข้าสิงร่าง แวบหนึ่งใจคิดสู้ แต่อีกแวบหนึ่งยอมแพ้สลับกันไป...พลังโซบ๊อปเข้าร่างผมได้ไม่สนิท บางทีรู้สึกถึงตัวตนของไอ้เด่น บางทีคือโซบ๊อปเด่นหล้า

เหงื่อโทรมกายเมื่อผมหลุดออกมาจากป่าวิ่งไปตามถนน ไม่รู้ทำไมผมจึงวิ่ง..วิ่งไป วิ่งหนีอะไร? หนีอำนาจโซบ๊อปนะซิ

“โครม!” ผมล้มลงเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างเข้าไปในกอหญ้า..รอยราบของหญ้ายังอยู่ มันเป็นกอหญ้าที่จักรยานล้มเมื่อเช้านั่นเอง

ทันทีที่หลังแตะพื้นความรู้สึกแท้จริงของผมกลับคืนมา นึกแปลกใจที่กลับมานอนอยู่ในกอหญ้าได้อย่างไร..คุณเด่นล่ะ อยู่ที่ไหน?..ผมค่อยนึกลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่เช้าจนถึงผมลงมือซ้อมคุณเด่นจนเลือดท่วม..ภาพคุณเด่นส่งสายตาไม่เข้าใจและตัดพ้อ..ผมทำไปได้อย่างไร ผมทำกับคุณเด่นทำไม..จะเจ็บปวดมากไหมนะ ทางร่างกายคุณเด่นคงทนได้ แต่ทางใจ..คุณเด่นจะปวดร้าวเพียงใดกับการกระทำของผม

“เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! ปึ้ก! ปึ้ก!..” ผมตบหน้าและต่อยตัวเองเหมือนจะไถ่โทษ เลือดเลอะหมัดสมใจ..คุณเด่นคงเจ็บมากกว่าหลายเท่านัก

“ปึ้ก! ปึ้ก!..” ผมระดมหมัดเข้าใส่ตัวเองอีกเลือดพุ่งกระจาย “ฮือๆๆๆ..” ใสที่สุดผมก็ร้องไห้ออกมา มือที่เต็มไปด้วยเลือดปิดหน้าซุกกับใบหญ้าไม่กังวลว่าจะบาดผิวอย่างไร คิดถึงแต่คุณเด่นที่กองสลบไสลอยู่บนเตียง..ผมนี้เลวจริงๆ ที่ทำกับคนที่รักและดีกับผมได้ขนาดนั้น

ผมนอนอยู่ในกอหญ้าจนเย็นจนค่ำ ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามา ไม่มีพี่ตุ๊กตาหรืออำนาจดำมาวอแว รู้สึกปลอดภัยจากทุกสิ่งนอกจากความหนาวเย็นของอากาศ..คุณเด่นกำลังถูกพี่ตุ๊กตาจัดการอย่างไรอยู่นะ..น้ำตาผมซึมออกมา


“เด่น..ผมอยู่นี่..” เสียงคุณเด่นกระซิบอยู่ข้างหูพร้อมกับร่างอุ่นๆ เข้าสวมกอด

“คุณเด่น!” ผมพลิกร่างเข้าหาด้วยความตกใจ ดีใจระคนกัน

“ทำไมทำตัวเองอย่างนั้น..” คุณเด่นลูบเลือดแห้งกรังบนหน้าผม “ผมเข้าใจดีว่าเด่นทำกับผมเพราะอะไร” ก้มลงจูบบนรอยเลือดนั้น

“มาได้อย่างไรครับ?” มีเลือดอยู่บนหน้าคุณเด่นเช่นกัน..ผมอยากแสดงความสงสารอย่างที่คุณเด่นทำกับผม แต่ไม่กล้าพอ

“เพิ่งมีโอกาส ไม่รู้เค้าหายไปไหนกัน ผมนึกว่าออกมาตามหาเด่นเสียอีก” คุณเด่นซุกหน้าเข้าหา ผมไม่คิดขัดขืนอย่างไรแล้ว ยอมแพ้ แพ้ใจคุณเด่น ปล่อยให้ซบนิ่งอยู่อย่างนั้น ไออุ่นซ่านกระจายเข้าถึงหัวใจ

“พี่ตุ๊กตาหายไปไหนทำไมไม่มาราวี” ผมสงสัยว่าจะมีรายการใหญ่เตรียมให้เราอยู่

“จะพูดถึงทำไม เดี๋ยวก็มาหรอก” คุณเด่นกอดแน่น “ขอให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนนะครับแล้วจะยำผมยังไงก็ยอม”

“ผมสังหรณ์ใจว่าถ้าพ้นคืนนี้โดยสะดวก จะต้องมีสิ่งดีหรือร้ายสุดๆ เกิดขึ้นกับเราแน่”

“ชั่งมันเถอะ เวลานี้ผมมีความสุขที่สุด..พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรก็ตามใจ” คุณเด่นพูดอู้อี้ ริมผีปากขยับอยู่บนลำคอผม

อากาศหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ ลำพังไออุ่นจากคุณเด่นคงไม่อาจขับไล่ความเย็นได้ ผมเผลอกอดคุณเด่นเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว...ก่อนจะผล็อยหลับรู้สึกเหมือนมีผ้าห่มผืนใหญ่คลี่ห่มเราสองคน




เช้าวันรุ่งขึ้นผมเขย่าตัวปลุกคุณเด่นขึ้นเตรียมตัวรับสถานการณ์...ผ้าห่มผืนสีม่วงคอยหดเล็กลง คุณเด่นหายงัวเงียเมื่อเห็นผ้าห่มลดขนาดลงต่อหน้าต่อตา ลดเหลือขนาดเท่าธนบัตร สีม่วงน้ำเงินคล้ายธนบัตรใบละห้าร้อยบาท..ใช่จริงๆ..แปลกมาก ผ้าห่มคือธนบัตรที่ยืดขยายออก..ธนบัตรห้าร้อยบาทนั้นลอยหายเข้าไปใต้พื้นหญ้าที่เรานอนทับอยู่

“เฮ้! อะไรกัน” คุณเด่นร้องออกมาด้วยความสงสัย

“เอ..” ผมพอนึกเดาเรื่องมหัศจรรย์นี้ได้ลางๆ รีบลุกขึ้นนั่งแหวกต้นหญ้าที่นอนทับอยู่เมื่อคืน

“ทำอะไรน่ะ?” คุณเด่นยิ่งสงสัย

“เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังครับ ถ้าผมคิดไม่ผิด” ในที่สุดผมก็พบธนบัตรใบนั้น

“ยังไง?..” คุณเด่นขมวดคิ้ว งงๆ

“ธนบัตรนี้คงเป็นเงินที่ผมใช้ซื้อจักรยานลุงโก๊ะ ปลิวมาตกที่นี่...อาจเป็นเพราะอำนาจเมตตาบารมีแห่งองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ จึงทำให้เรารอดตายจากความหนาวเย็น” ผมพนมมือชูธนบัตรขึ้นเหนือหัว “สาธุ”

“เด่น! มีอักขระยันต์อะไรอยู่บนแบงค์น่ะ” คุณเด่นชี้ให้ดูอักขระโบราณและเครื่องหมายศักดิ์สิทธิ์นั้น

“หรือว่าธนบัตรใบนี้ถูกลงคาถาอาคมไว้จึงช่วยคุ้มภัยให้เรา มิน่าพี่ตุ๊กตาและอำนาจดำของโซบ๊อปถึงเข้ามาในกอหญ้านี้ไม่ได้ จะด้วยอำนาจใดก็ตามผมขอขอบคุณที่ช่วยเราไว้ จะขอนำติดตัวไว้ตลอดเวลา” ผมยกขึ้นบูชาเหนือหัวอีกครั้งก่อนพับใส่กระเป๋าเสื้อ

“ถึงจะมีอักขระยันต์ศักดิ์สิทธิ์ป้องกันตัว ผมก็ยังคิดไม่ออกว่าเราจะทำอย่างไรต่อไปดี” คุณเด่นพูดเหมือนที่ผมกำลังคิด


“กรุ๊กกริ๊ก! กรุ๊กกริ๊ก!”

“พี่ตุ๊กตา!” ผมร้องตกใจกลัว ผุดขึ้นยืนดึงคุณเด่นเข้าชิดตัว “อยู่ใกล้ผมไว้!”

พี่ตุ๊กตายืนคุมเชิงอยู่ห่างๆ ส่งกระแสจิตบอกว่ายังไม่ตกลงใจแน่นอนที่จะมอบตำแหน่งโซบ๊อปให้ผม ไม่เคยที่โซบ๊อปจะเป็นแฝดเพราะแฝดย่อมมีใจที่แบ่งแยก ยิ่งกรณีของผมมีถึงสามดวง ความมั่นคงความแข็งแกร่งยิ่งจะน้อยกว่าคนธรรมดามาก แต่ที่ยังตามติดอยู่กับผมและคุณเด่นเพราะยังหาใครไม่ได้ ทั้งที่ความจริงผมมีจุดด้อยมหาศาลที่สถาบันโซบ๊อปลังเลใจ ไม่มีโซบ๊อปคนไหนอยู่ในสภาวะอย่างผมมาก่อน ทั้งสิ้นทั้งนั้นอยู่ในขั้นทดลองหยั่งเชิง

ยิ่งรู้ผมยิ่งไม่เข้าใจ..สภาวะอย่างผม..ผมมีอะไรผิดแผกจากคนอื่นหรือ ผมสบตาคุณเด่นที่หลบตาผมดื้อๆ..คุณเด่นรู้อะไรที่ผมไม่รู้หรือ!

สุดท้ายพี่ตุ๊กตาขอร้องให้ผมกลับไป สัญญาว่าจะไม่ทำอันตรายอะไรเรา แนะให้ผมมอบอักขระยันต์กับคุณเด่นเพื่อคุ้มครอง

“อย่าเชื่อนะเด่น!” คุณเด่นรับรู้การสนทนาของเราได้จากใจผม

“แล้วเราจะไปไหน จะทำอย่างไรเมื่อมีพี่ๆ และพ่อมดหมอผีจ้องดูอยู่ เราไม่มีอะไรเลยนะครับนอกจากเราสองคน ถ้าผมเป็นอย่างคุณเด่นเราก็คงไปจากที่นี่ได้ง่าย แต่นี่เรายังอยู่คนละภพ ถ้าเรายังอยากอยู่ร่วมกันก็คงต้องตามใจพี่เขา..อย่างน้อยคุณเด่นก็ยังมีอักขระยันต์” ผมโอบไหล่คุณเด่นปลอบใจ

“เด่นจะปลอดภัยหรือ?” คุณเด่นเริ่มคล้อยตาม

“พี่ตุ๊กตาคงไม่ทำอะไรผม ที่ผ่านๆ มาพี่เขาก็ดีกับผมมาก แต่ถ้าเขาจัดการอะไรกับผม อย่างมากก็แค่ตาย..ไม่ดีหรือผมจะได้ไปไหนๆ กับคุณเด่น..อยู่กับคุณเด่นตลอดเวลา” ผมฝืนยิ้มทั้งๆ ไม่แน่ใจพี่ตุ๊กตา..อย่างมากก็แค่ตายไม่ใช่หรือ?

“กรุ๊กกริ๊ก!” พี่ตุ๊กตาใจร้อนอยากรู้ผลการตัดสินใจของเรา

“เข้าใจเหตุผลและการประเมินสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นแล้วใช่ไหมครับ?” อย่างรวดเร็ว ผมหยิบธนบัตรอักขระยันต์ออกจากกระเป๋าเสื้อ วางลงบนแผ่นอกของคุณเด่น กดลงไป เพ่งกระแสจิตให้ติดอยู่กับตัวคุณเด่น..ธนบัตรนั้นละลายผ่านเสื้อเข้าไปในอกทันที เข้าอยู่ในตัวคุณเด่นอย่างถาวร

“เด่นทำอะไรน่ะ! แล้วตัวเด่นล่ะ?” คุณเด่นหน้าตาตื่นกับการกระทำของผมที่เกิดขึ้นรวดเร็วเกินกว่าจะห้ามทัน

“คุณเด่นต้องกอดผมไว้ตลอดเวลาเพื่อคุ้มภัยให้ไงครับ” ผมพูดตลก แต่ยังไม่ทันจะขำผมรู้สึกมีแรงกระชากตัวออกจากคุณเด่นที่ยืนหน้าถอดสีกับการพรากจากกันครั้งนี้


“เด่น..เด่น..ผมเตือนแล้วไม่เชื่อผม..เด่น..เด่น.. .เ ด่ น น น . . .” เสียงคุณเด่นจางหายไป

 

Create Date : 22 ธันวาคม 2551		6 comments
Last Update : 23 ธันวาคม 2551 11:29:25 น.
Counter : 583 Pageviews.
Share Tweet