|
|
๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 43 .....๐๐
บทที่ 43
ผมระงับความกลัวที่เกิดขึ้นกะทันหันหันกลับเข้าห้อง...
อะไรกันนี่!.. กลายเป็นว่าผมกำลังอยู่ในห้องตัวเอง
บ๊วย! นายบ๊วย! ผมส่งเสียงเรียกลั่น..เป็นใครไปไม่ได้นอกจากบ๊วย จริงอยู่บ๊วยอาจหวังดีช่วยเหลือผม แต่จะมาห้ามผมพบคุณเด่นไม่ได้ จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม
บ๊วย! บ๊วย! ตั้งใจจะเรียกจนกว่าบ๊วยปรากฏตัว
บ๊วย! บ๊วย!
คุณเด่น คุณเด่นคะ
บ๊วย บะ บ๊ ว ย.. ผมอ้าปากค้าง..คุณพยาบาลคนสวยยืนยิ้มอยู่ข้างเตียง
อยากทานน้ำบ๊วยหรือคะ? จะบอกแผนกอาหารให้
ปะ เปล่าครับ ผมคงละเมอออกมา
วันนี้ขาหายเจ็บหรือยังคะจะได้เดินสายพาน คุณพยาบาลก้มลงดูแผล
เมื่อวานเดินมากไปหน่อย เลยกลับมาเจ็บอีกครับ
ความจริงคุณเด่นกลับบ้านก่อนก็ได้ แข็งแรงเมื่อไหร่แล้วค่อยมา
เรื่องร่างของคุณเด่นเก้าล่ะครับ? ผมกลัวว่าถ้าไม่ได้อยู่ที่นี่ผมจะเข้าไปหาคุณเด่นไม่สะดวก และหากคุณเด่นกลับมีพลังขึ้นมาก็จะไปหาผมลำบากถ้าอยู่ในรัศมีไกลๆ
ฝากทางโรงพยาบาลไว้ก่อนก็ได้ค่ะ จัดการเรื่องวัดเรียบร้อยแล้วค่อยมารับ
ผมขอคิดสักหนึ่งวัน พรุ่งนี้คงได้คำตอบว่าจะอยู่ต่อหรือกลับบ้านครับ
ก๊อกๆ แม่บ้านเข้ามาพอดีกับคุณพยาบาลสวนออกไป
หนังสือพิมพ์ค่ะ แม่บ้านวางหนังสือพิมพ์บนโต๊ะหัวเตียง..เปิดตู้เย็นเติมขวดน้ำ นม และครื่องดื่ม เปลี่ยนแก้วน้ำ เพิ่มการดาษทิชชูให้ แล้วออกไป
ผมลุกขึ้นชงกาแฟ อ่านหนังสือพิมพ์เช่นทุกเช้า..อ๊ะๆ ยังไม่ได้แปรงฟันเลย..เดี๋ยวก่อน..วันนี้เกิดอยากอ่านหนังสือพิมพ์มากกว่าปกติ
เอ๊ะ! ผมร้องด้วยความประหลาดใจ..รูปผมอยู่ในกรอบเล็กๆ ข้างล่างด้านใน ทางเราต้องการสินค้าของคุณด่วน ให้ราคางาม มีโลโก้ของห้างทองใต้ข้อความ..เถ้าแก่หนุ่มต้องการสร้อยของพี่ตุ๊กตาวูดูมากขนาดนี้เชียวหรือ? นำภาพผมจากกล้องวงจรปิดพิมพ์ประกาศทั่วประเทศ
ไม่ได้การ ผมพูดคนเดียวเหมือนคนบ้า..ถ้าผมยังนิ่งเฉยอยู่ ไม่พรุ่งนี้หรือมะรืนเถ้าแก่คงเข้าถึงตัวผมแน่ ถ้าผมไม่ขาย ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ที่จะขาย เล่ห์กลทั้งหลายก็จะตามมา..ผมต้องรีบหาหนทางปลอดภัย ทั้งตัวผมและคุณเด่น
ชั้นอยากกลับบ้านวันนี้ว่ะ ผมโทรถึงดี้ทันที..แน่นอนว่าดี้ล้งเล้งกลับมา แต่รับปากว่าจะมารับก่อนเที่ยง
ไม่ยุ่งยากนักกับการออกจากโรงพยาบาลของผม ดี้จัดการเรื่องทั้งหมด..ผมฝากร่างคุณเด่นไว้กับโรงพยาบาล วางค่ามัดจำค่าเก็บรักษาไว้จำนวนหนึ่ง
ชั้นไปลาคุณเด่นก่อนนะ แกรอที่รถแล้วกัน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้มารับคุณเด่น
เออ! ชั้นไม่ไปกับแกหรอก อย่าลืมจุ๊บลาให้ชั้นด้วยล่ะ ดี้คะนองปาก
ผมตรงไปที่ห้องดับจิต ใจไม่ดีเหมือนกันที่ต้องจากคุณเด่น..เจ้าหน้าที่ดึงลิ้นชักออกมา..คุณเด่นนอนหลับตาพริ้มเหมือนเดิม จุดสีชมพูที่คอยังอยู่..อดไม่ได้ที่จะลูบไล้ใบหน้า..เจ้าหน้าที่ไม่ได้ยืนเฝ้าเพราะคุ้นเคยกับผม
ผมไม่ได้ทิ้งคุณไปนะ..จะไปหาหนทางนำคุณไปไว้ที่ปลอดภัย และหาวิธีนำคุณกลับมา ผมวางมือนิ่งบนลำคอ เพ่งความคิดลงไปหวังให้คุณเด่นรับรู้
รีบมารับผมไวๆ นะ เสียงสะเทือนจากลำคอผ่านมือเข้ามา ผมชะงักมือออก แต่เหมือนมีอะไรยึดมือผมไว้ตามเดิม รีบมานะ ผมจะคอย..
ครับคุณเด่น ผมเผลอพึมพำ
พี่เด่นสิ!.. ฝ่ามือผมสะเทือนเหมือนกระทบเสียงหัวเราะ
ครับพี่เด่น! ผมจะรีบมา เจ้าหน้าที่หันมามอง ส่ายหัวเวทนา
มือผมถูกกดแน่นขึ้น ดี้สั่งมาให้ทำอะไร? คุณเด่นรู้!..ตายละซี
ทำไมต้องตาย..รู้สิ! ผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเด่น..ไงล่ะ? ที่ดี้ต้องการ
เอางั้นหรือ?.. ฝืนใจถาม
สิ! นอนตัวแข็งอย่างนี้ยังกวน
ผมใจหวิวๆ..ถึงจะรัก..แต่ร่างเย็นชืดอย่างนี้!..ผมกลั้นใจค่อยโน้มตัวลง..รู้สึกมวนปั่นป่วนท้อง ขาอ่อน หน้ามืด ล้มคว่ำลงบนร่างคุณเด่น แก้มปะทะกับหน้า ริมฝีปากเย็นๆ นั้น
จุ๊ฟ!.. เสียงจุ๊ฟเบาๆ ข้างหู..
โอ๊ย! รู้สึกใจจะหยุดเต้น แล้วผมก็ร่วงลงกองกับพื้น...
แกนี่น้ า..หาเรื่อง เจอบ่นทันทีที่ลืมตาตื่น
กลัวแล้วยังเข้าไปอีก แก้วสมทบ
ไม่ได้กลัว..พอดียังไม่ได้กินข้าว กลิ่นฟอร์มาลีนมันเข้าจมูกเข้าตา แสบจนทนไม่ไหว ผมแก้ตัว
อย่างไรถ้าแข็งแรงดีแล้วกลับมาตรวจอีกทีนะคะ จะได้รู้ว่าเป็นอะไรแน่ คุณคนสวยเก็บเครื่องมือปฐมพยาบาลออกจากห้องไป
ตกลงแกจะอยู่ต่อมั้ย?
ม่ายอ่ะ! ไปกันถอะชั้นหายแล้ว ไปหาอะไรกินกัน หิว..
คุณเด่นจะว่าอะไรไหม ถ้ารู้ว่าตอนนี้ผมเกิดกลัวคุณเด่นขึ้นมาซะงั้น..แต่แผนการช่วยคุณเด่นยังคงเดินหน้าต่อไป ถึงผมจะรู้สึกอย่างไร คุณเด่นก็คือพี่ที่ผมรักและผูกพันมากขึ้นทุกวัน..ผมต้องช่วยเต็มที่ แม้จะด้วยชีวิตผมก็ยอม..อ้อ!บ๊วยอีกคน
ทำไมแกนึกอยากกลับกะทันหัน ดี้ถามขึ้นขณะติดไฟแดงสุดท้ายก่อนจะถึงร้าน
เมื่อคืนคุณเด่นเข้าฝัน อยากให้ชั้นพากลับบ้านเกิด ผมโกหกดี้อีกแล้ว
แล้วไง?..แกก็ต้องกลับไปเชียงใหม่ละซี
ก็สักพักละนะ..เชียงใหม่..แม่ริม.. ตอบไปแล้วผมก็ยังนึกอะไรไม่ออก ผมจากบ้านมาสิบกว่าปี เป็นคนกรุงเทพฯ มากกว่าคนเหนือเสียอีก..ผมจะไปเริ่มตรงไหน อย่างไร?
ไฟแดงนานจัง!
ใจเย็นดิแก ใครๆ เขาก็ติดกันทั้งนั้นไม่เห็นมีใครหงุดหงิดเหมือนแก ผมมองออกนอกหน้าต่างรถ..เลนซ้ายมีรถแท็กซี่คันหนึ่งจอดเคียงอยู่ พอผมมองไป กระจกรถค่อยๆ เลื่อนลง ผมไม่ได้คิดอะไรมากแต่ไม่ได้ละสายตาออก..กระจกเลื่อนลงจนเห็นใบหน้าคนขับ..คุ้นตา
ไฟเขียวแล้วดี้ แก้วร้องบอก
แท็กซี่คันนั้นเลื่อนรถออกเช่นกัน แต่ก่อนจะพ้นไปเขาหันหน้ามายิ้มกับผม..คนนั้นไง! คนที่พาผมไปส่งหน้าร้านทองวันที่สองนั่นเอง..ยังไงกัน?
ผมมองไปทั่วร้าน ใจหายเมื่อคิดว่าผมจะต้องจากไป ทุกอย่างผมและแม่เพื่อนรักช่วยกันสร้างมากับมือผมจะใจดำทิ้งไปได้หรือ..นั่นไงร้านดอกไม้ของแก้ว นั่นส่วนเบเกอรี่ของดี้ เคาน์เตอร์ที่ผมชอบแอบไปงีบหลับ..ที่สำคัญโต๊ะทำงาน เครื่องไม้เครื่องมือของผม รูปวาดยังวางโชว์ที่เดิม ถึงแม้จะไม่ดีนักแต่ผมก็ภูมิใจในฝีมือของตัวเอง
ประตูร้านและเสียงกรุ้งกริ้งคงดังในหัวใจผมอีกนาน..ทั้งโต๊ะอาหารที่ลูกค้าสับเปลี่ยนเข้ามาใช้บริการ..แม้เราจะเปิดร้านมาไม่ถึงปีแต่มันคือชีวิตของเราสามคน ผมจะทิ้งไปได้หรือ?..
ที่โต๊ะอาหาร ผมเห็นเงาลางๆ ของใครคนหนึ่งนั่งอยู่...คุณเด่น!
เหมือนมาย้ำเตือน..เหมือนมาทวงสัญญา.....
| Create Date : 13 ตุลาคม 2551 |
| Last Update : 14 ตุลาคม 2551 8:56:17 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 567 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ดาเรน (ดาเรน  ) วันที่: 13 ตุลาคม 2551 เวลา:15:38:50 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 13 ตุลาคม 2551 เวลา:15:40:09 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 13 ตุลาคม 2551 เวลา:15:43:03 น. |
|
|
|
| โดย: น้ำค้าง IP: 124.121.239.101 วันที่: 13 ตุลาคม 2551 เวลา:19:11:28 น. |
|
|
|
| โดย: 2in1 IP: 124.121.153.220 วันที่: 14 ตุลาคม 2551 เวลา:8:26:49 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ยังไม่ฝันสลายครับ...
คอยติดตามต่อไปนะครับ...
ดีน ครับ.....