Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2551
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
2 ธันวาคม 2551
 
All Blogs
 
๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 51 .....๐๐


บทที่ 51


ด้วยความคุ้นเคย ผมออกจากลิฟต์ที่ชั้นผมเคยนอนป่วยอยู่ พยาบาลคนหนึ่งยิ้มทักให้ก่อนจะหอบแฟ้มเข้าลิฟต์ไป


“เฮ้ย!..” ผมร้องออกมาทำลายความเงียบของโรงพยาบาล..จะไม่ให้ผมตกใจได้อย่างไรในเมื่อนางพยาบาลคนนั้นคือคนที่ผมพบเมื่อคืนหนีออกจากโรงพยาบาลไปหาเบื๊อก และวันต่อมาผมจึงรู้ว่าเธอคืนคนไข้ที่อยากเป็นนางพยาบาล และเธอตายไปแล้ว

“ต้องการรถเข็นไหมครับ?” บุรุษพยาบาลคนหนึ่งเข็นรถมาพอดี

“ผมไม่ใช่คนไข้ครับ แต่อยากถามทางไปห้องดับจิต” ผมชักไม่แน่ใจหนทางเพราะมืดแล้ว มีคนไปเป็นเพื่อนก็ดีเหมือนกัน

“งั้นนั่งรถดีกว่าครับ ผมพาไปเอง” เสียงเหมือนคนพูดกำลังยิ้ม

“ขอบคุณมากครับ” ผมผงกหัวค้อมตัวเล็กน้อยแสดงความขอบคุณ

“คิก..คิก..ฮะ..ฮะ..”

เสียงหัวเราะทำให้ผมต้องมองหน้าบุรุษพยาบาลอย่างสงสัย

“ ปี้เด่น..นี่ผมเอ้ง บ๊วยไงล่ะ..ฮะ..ฮะ..เอิ๊ก”

“บ๊วย!..นายบ๊วย!” ผมกึ่งประหลาดใจกึ่งฉุนที่ถูกบ๊วยอำเล่น

“ผมเอ้ง..สุมาเต๊อะปี้เด่น” บ๊วยเงยหน้าขึ้นเต็มๆ

“ตามผมมาทำไมไม่อยู่เฝ้าบ้าน” ถ้าใครเห็นเราสองคนยืนคุยกันคงแปลกใจ

“บ้านผมบ่ต้องเฝ้ากะได้ มี้คนอยู่โต้ยเบอะเลอะเบอะเต๋อ มั๋นบ่หายไปไหนร๊อก” บ๊วยยิ้ม

“อ้าว! บ๊วยไม่อยู่บ้านริมหาดของผมหรือ?” ผมถามแสดงน้ำใจ

“บ้านปี้ผมเข้าไปบ่ได้มี๋คนเฝ้ายู้สองคน ตั๋วดำๆ”

“อ๋อ!..” คงเป็นพี่ตุ๊กตา “แล้วตามผมมาทำไม?” คำถามเดิม

“ปี้คนเดียวจะปาร่างปี้เด่นกลับไปได้จ๊ะไดตั๋วนักขนาด ผมล๋องเข้าไปเซิร์พๆ พอแล้วมั๋นบ่ไหว” บ๊วยไวใช่ย่อยเหมือนกัน

“อือใช่..ผมนึกปุ๊บก็มาปั๊บไม่ได้เตรียมแผนอะไรเลย สะเพร่าจริงๆ แต่ถึงอย่างไรเราสองคนก็คงไม่ไหวอยู่ดี อีกอย่างค่ำมืดอย่างนี้คงไม่มีเจ้าหน้าที่รับคำร้องหรอก” ผมลงนั่งบนรถให้บ๊วยเข็นไป “คืนนี้เข้าไปเยี่ยมก่อนละกัน”


“ผมบ่เข้าไปเน้อ..กั่วผี..ฮะ..ฮะ..” บ๊วยทำทะเล้นเมื่อมาถึงหน้าห้องดับจิต

ผมเดินเข้าไปในห้อง เจ้าหน้าที่เหลียวมองประตูแวบหนึ่งแล้วไม่สนใจอะไรปล่อยให้ผมเดินไปที่ลิ้นชักอย่างเคย เพียงผมแตะผิวสแตนเลสลิ้นชักก็เลื่อนออกง่ายดาย ผมเอะใจที่ลิ้นชักเบากว่าปกติ..หรือไม่มีร่างคุณเด่นนอนอยู่ในนั้น!

มือๆ หนึ่งสะกิดไหล่ผม ผมชำเลืองดูเห็นหน้าบ๊วยอยู่ข้างหลัง

“ไหนว่าไม่เข้ามา?” บ๊วยนะ ในเวลาอย่างนี้ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย..ผมเลิกสนใจบ๊วย ชะโงกเข้าไปดูในลิ้นชัก คุณเด่นยังนอนอยู่ในท่าเดิม ถ้าจะพูดว่าคุณเด่นมีสภาพเหมือนเดิมทุกอย่างก็จะโกหกเกินไป..ผมนึกถึงคำพระภิกษุองค์น้อยที่เตือนสติว่าทุกสิ่งทุกอย่างมีเกิดมีดับมีเสื่อม..คุณเด่นซีดลงกว่าเก่า รอยสีชมพูตรงต้นคอหายไป..ผมจะช่วยคุณเด่นทันไหมนี่!

กำลังใจคอไม่ดี มือเดิมสะกิดผมอีก

“ทำไมล่ะบ๊วย” ผมปัดมือนั้นออก ไม่ได้หันไปมอง

“นี่แน่ะบ๊วย!..” ไม่รู้นึกอย่างไรบ๊วยละมือจากไหล่ผมเปลี่ยนเป็นสวมกอดดื้อๆ

“เฮ้ย!” ผมตกใจสุดขีดผลิกร่างไปหา ไม่เคยนึกว่าบ๊วยจะคิดไม่ดีกับผม โดยเฉพาะในเวลาและสถานที่อย่างนี้

“เดี๋ยวนี้เอะอะอะไรก็บ๊วย! บ๊วย!..ลืมผมแล้วหรือ” คุณเด่นนั่นเองกำลังกอดฟัดผมอยู่

“เดี๋ยว! เดี๋ยว!..” ผมดันร่างคุณเด่นออก หันกลับไปมองในลิ้นชัก

“ไม่ต้องไปสนใจ” คุณเด่นเอื้อมมือดันลิ้นชักปิด

“ทำไม?..ยังไง?..ผมงงแล้วนะนี่” ผมยันร่างคุณเด่นไว้ เหลียวมองเจ้าหน้าที่ประจำห้องที่นั่งไม่รู้ไม่ชี้

“ผมคิดถึงเด่นมากครับคือสิ่งแรกที่อยากบอก สิ่งที่สองก็คือผมคิดถึงน้องเด่นมากครับ สิ่งที่สาม..”

“พอๆ ครับ..พูดเรื่องจริงดีกว่าครับ ผมอยากรู้” ผมแกะมือคุณเด่นออก

“ก็มันจริงนี่นา..” คุณเด่นพูดเสียงอ่อย ไม่ยอมปล่อยมือแต่จูงผมออกนอกห้องให้พ้นกลิ่นฟอร์มาลีน

“ทำไมคุณเด่นถึงกลับมีพลังปรากฏร่างขึ้นได้อีก หรือทำได้เฉพาะบริเวณใกล้ๆ ร่างที่นอนอยู่เท่านั้น” ผมถามขึ้นเมื่อออกมานอกห้อง..นายบ๊วยแสนรู้หายไปแล้ว

“เด่นอย่ารู้เลย มันไม่สำคัญอะไร ยังไงผมก็ยืนอยู่ตรงนี้ จับต้องได้มีเลือดมีเนื้อ พร้อมจะไปไหนๆ กับเด่นได้ทุกที่ ผมพอใจแค่นี้ครับ”

“แต่..” ผมเดินตามคุณเด่นไปตามโถงทางเดิน

“ไม่มีแต่ ถึงอย่างไรเด่นก็เลี่ยงสถานะนี้ไม่พ้น อย่างลืมว่าเราต่างมีอำนาจโซบ๊อปร่วมกัน อำนาจของโซบ๊อปนี่แหละที่ยึดเราไว้นอกเหนือจากแรงยึดเหนี่ยวจากสายเลือดและความผูกพันของผมที่มีต่อเด่น” คุณเด่นอธิบายยืดยาว

คุณเด่นพูดตามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้สนใจว่าผมคิดอย่างไร..ความรู้สึกดีๆ ผมมีให้คุณเด่นแน่นอนอยู่แล้วแต่ไม่ถึงกับมอบชีวิตให้ ที่ผมทำทุกอย่างลงไปจนถึงวันนี้ก็เพื่อช่วยพี่ชายของผมให้กลับมาใช้ชีวิตเช่นคนธรรมดา..ยังมีอีกหลายอย่างที่ผมอยากทำและต้องทำเพื่อดำเนินชีวิตของผมต่อไป จะให้ผมติดอยู่กับคุณเด่นตลอดไปได้อย่างไร


เราเดินกันมาเรื่อยๆ..โถงทางเดินดูเหมือนไม่สิ้นสุด สักครู่ค่อยๆ ขยายขึ้น ภูมิทัศน์รอบข้างเปลี่ยนไปเป็นเดินอยู่ในบ้านเมืองที่ไม่คุ้นตาท่ามกลางความสับสนของผู้คน..น่าแปลกที่ไม่มีความเหนื่อยล้าเกิดขึ้นเลย ดูเหมือนเราเดินสบายๆ และสิ่งต่างๆ เป็นฝ่ายเลื่อนผ่านเราไปเอง

จนถึงทิวเขาแนวป่ามืดครึ้มผาดินสูงตระหง่าน..ผู้คนมากมายยืนอออยู่บนผา สองคนสูงเด่นกว่าใครๆ พี่ตุ๊กตาวูดูนั่นเอง..เมื่อเข้าไปใกล้จึงเห็นบ๊วยที่แอบหนีล่วงหน้ามาก่อนยืนจับมืออยู่กับหยี และมีหญิงสูงอายุคลับคล้ายคลับคลาอีกคน..แม่!..ผมจำได้

คุณเด่นเดินนิ่งเข้าไปที่กลุ่มคนนั้น ผมเสียอีกที่วิตกว่าเกิดอะไรขึ้น..ม๊อบ? ประท้วง? หรือเรียกร้องยึดอำนาจอย่างสถานการณ์บ้านเมืองในปัจจุบัน..พี่ตุ๊กตาหรือบ๊วยกันแน่ที่คิดจะตั้งตัวเป็นใหญ่ครอบครองที่ของผมและอาณาจักรซอมบี้ที่ยืนอยู่สลอนนั่น

“เด่นคิดอะไรไปใหญ่โตน่ะ” คุณเด่นพูดเบาๆ กึ่งขำ

“รู้หรือ?” ผมยังอดแปลกใจไม่ได้ทั้งที่น่าจะชินกับการล่วงรู้ใจของคุณเด่นแล้ว

“ใครเขาจะคิดร้ายกับเด่น กับเราอย่างนั้น อย่าลืมสิว่าเราคือโซบ๊อปจะมีใครหือเราได้ในถิ่นนี้” คุณเด่นโอบไหล่ผม “ ดูให้ดีๆ สิพวกเขาทั้งหมดกำลังทำอะไรกัน”

ผมหันไปมองทุกคนที่ยืนชุมนุมกันอย่างพิจารณา ไม่มีใครหันมามองเราทั้งสอง ทั้งหมดกำลังเพ่งความสนใจไปที่จุดหนึ่งด้วยใบหน้ายิ้มละมัย..บนฟ้าทางด้านทิศตะวันตกเฉียงใต้ จันทร์เสี้ยวส่งแสงกระจ่างอยู่ระหว่างดาวสุกใสสองดวง ดาวนั้นอยู่เหนือดวงจันทร์ขึ้นไปในสัดส่วนที่เหมาะเจาะคล้ายดวงตาที่มีเสี้ยวจันทร์เป็นรอยยิ้ม

“พระจันทร์ยิ้ม!” คุณเด่นหันมายิ้มกับผม ถึงตาจะไม่สุกใสอย่างดาวแต่ส่องประกายไม่แพ้กัน

“พระจันทร์ยิ้ม..แปลกจัง” ผมพลอยยิ้มกับดวงจันทร์บนฟ้า

“เด่นนี่เชยจังนะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลย ดูสิพี่ตุ๊กตายังรู้และเผื่อแผ่เรียกพวกซอมบี้ออกมาดูกัน..นี่ละนะผู้นำที่ดีต้องรู้จักเอาใจใส่ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา มีสุขก็ต้องรู้จักแบ่งปัน ไม่ใช่กอบโกยแสวงหาไว้แต่ผู้เดียวเหมือนใครบางคนในเวลานี้” คุณเด่นนอกจากจะตำหนิผมแล้วยังเลยพาดพิงไปถึงบางคนบางกลุ่มชนด้วย..ทันสมัยไม่เบานะพี่ชายผม

“ก็วันๆ ผมทำอะไรอยู่ล่ะ ยังจะมากล่าวหา” ไม่อยากพูดต่อให้เสียบรรยากาศแต่อดไม่ได้


“น่า..ผมรู้น่า..น้องชายสุดที่รักของผม” คุณเด่นกระชับไหล่ผมแน่น


พระจันทร์ยิ้ม..ปรากฏการณ์ธรรมชาติ..นิมิตหมายดีบังเกิดขึ้นในใจของทุกคนที่ได้พบเห็น..ความทุกข์ที่มีอยู่เริ่มคลาย ความสุขแน่นแฟ้นเพิ่มทวี...รัศมีของความสุขกระจ่างกระจายทั่วฟ้าแดนไทย.....





Create Date : 02 ธันวาคม 2551
Last Update : 2 ธันวาคม 2551 13:20:47 น. 7 comments
Counter : 646 Pageviews.

 
คุณน้ำค้างครับ...

คุณเด่นมาแล้วครับ

อย่างสมบูรณ์ทั้งตัวด้วยซีครับ

นายเด่นถูกรังแกอีกแล้ว...

ดีน ครับ.....



โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:10:49:34 น.  

 
คุณ 2in1 ครับ...

ทำไมเดางั้นล่ะครับ

หลายคนใจแป้วหมดเลยครับ...

ดีน ครับ.....



โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:10:52:01 น.  

 
พี่แซนด์ครับ...

ทำไมเศร้าอย่างนั้นล่ะครับชีวิตนายเด่น

ไม่ใช่ละมั้งครับ...

ดีน ครับ.....



โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:10:54:33 น.  

 
ไม่เศร้าๆๆ แล้วค่ะ

มายิ้มรับ พระจันทร์ยิ้ม

และมามอบรอยยิ้มของมิตรภาพและกำลังใจให้กับน้องชายและแฟนคลับทุกๆคน

ขอให้มีกำลังใจที่เข้มแข็ง ยิ้มสู้ เพื่อชาตินะคะ

(แหง่มๆๆ ขออนุญาติ บ่นๆๆ นะคะ 555 ..)


โดย: sandhurst IP: 58.10.131.69 วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:16:15:21 น.  

 
ดีใจจังเลย คุณเด่นกลับมาแบบสมบูรณ์มีเลือดมีเนื้อ แถมยังไม่ต้องลำบากแบกมา เดินกลับมาด้วยกันอยางสบายๆ ซะงั้น

คุณเด่นจะทำอะไร น้องเด่นก็ยอมๆ ไปเหอะ ก็พี่คนนี้เป็นคนดีที่หนึ่งเลยนี่นา


โดย: น้ำค้าง IP: 124.121.239.94 วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:19:28:36 น.  

 
มากานเกือบครบแล้ว..ขาดพ่อคนเดียว..ใกล้วันพ่อแล้ว..พ่อเด่นไปไหนอะคุณดีน..
พระจันทร์ยิ้ม..มีความสุข..แบ่งปันกันนะ.. ^O^


โดย: 2in1 IP: 124.122.231.173 วันที่: 3 ธันวาคม 2551 เวลา:20:43:57 น.  

 
สวัสดีค่ะดิฉันเป็นตัวแทนของwww.thaibookcafe.com/bookได้อ่านหนังสือของคุณแล้วชอบมากๆค่ะคุณเขียนได้ดีมากๆและหน้าอ่านมากๆ ดิฉันสนใจในหนังสือของคุณและเนื้อเรื่องของคุณอยากจะขออนุญาตเอาต้นฉบับมาจัดเรียงหน้ากระดาษเพื่อให้หนังสือของคุณได้ลงตีพิมพ์โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆค่ะ กรุณาติดต่อมาที่ //www.noonid2550@hotmail.com ขอขอบคุณค่ะ



โดย: noonid IP: 202.151.41.113 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:14:46:28 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ดาเรน
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




Friends' blogs
[Add ดาเรน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.