|
๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 51 .....๐๐
บทที่ 51
ด้วยความคุ้นเคย ผมออกจากลิฟต์ที่ชั้นผมเคยนอนป่วยอยู่ พยาบาลคนหนึ่งยิ้มทักให้ก่อนจะหอบแฟ้มเข้าลิฟต์ไป
เฮ้ย!.. ผมร้องออกมาทำลายความเงียบของโรงพยาบาล..จะไม่ให้ผมตกใจได้อย่างไรในเมื่อนางพยาบาลคนนั้นคือคนที่ผมพบเมื่อคืนหนีออกจากโรงพยาบาลไปหาเบื๊อก และวันต่อมาผมจึงรู้ว่าเธอคืนคนไข้ที่อยากเป็นนางพยาบาล และเธอตายไปแล้ว
ต้องการรถเข็นไหมครับ? บุรุษพยาบาลคนหนึ่งเข็นรถมาพอดี
ผมไม่ใช่คนไข้ครับ แต่อยากถามทางไปห้องดับจิต ผมชักไม่แน่ใจหนทางเพราะมืดแล้ว มีคนไปเป็นเพื่อนก็ดีเหมือนกัน
งั้นนั่งรถดีกว่าครับ ผมพาไปเอง เสียงเหมือนคนพูดกำลังยิ้ม
ขอบคุณมากครับ ผมผงกหัวค้อมตัวเล็กน้อยแสดงความขอบคุณ
คิก..คิก..ฮะ..ฮะ..
เสียงหัวเราะทำให้ผมต้องมองหน้าบุรุษพยาบาลอย่างสงสัย
ปี้เด่น..นี่ผมเอ้ง บ๊วยไงล่ะ..ฮะ..ฮะ..เอิ๊ก
บ๊วย!..นายบ๊วย! ผมกึ่งประหลาดใจกึ่งฉุนที่ถูกบ๊วยอำเล่น
ผมเอ้ง..สุมาเต๊อะปี้เด่น บ๊วยเงยหน้าขึ้นเต็มๆ
ตามผมมาทำไมไม่อยู่เฝ้าบ้าน ถ้าใครเห็นเราสองคนยืนคุยกันคงแปลกใจ
บ้านผมบ่ต้องเฝ้ากะได้ มี้คนอยู่โต้ยเบอะเลอะเบอะเต๋อ มั๋นบ่หายไปไหนร๊อก บ๊วยยิ้ม
อ้าว! บ๊วยไม่อยู่บ้านริมหาดของผมหรือ? ผมถามแสดงน้ำใจ
บ้านปี้ผมเข้าไปบ่ได้มี๋คนเฝ้ายู้สองคน ตั๋วดำๆ
อ๋อ!.. คงเป็นพี่ตุ๊กตา แล้วตามผมมาทำไม? คำถามเดิม
ปี้คนเดียวจะปาร่างปี้เด่นกลับไปได้จ๊ะไดตั๋วนักขนาด ผมล๋องเข้าไปเซิร์พๆ พอแล้วมั๋นบ่ไหว บ๊วยไวใช่ย่อยเหมือนกัน
อือใช่..ผมนึกปุ๊บก็มาปั๊บไม่ได้เตรียมแผนอะไรเลย สะเพร่าจริงๆ แต่ถึงอย่างไรเราสองคนก็คงไม่ไหวอยู่ดี อีกอย่างค่ำมืดอย่างนี้คงไม่มีเจ้าหน้าที่รับคำร้องหรอก ผมลงนั่งบนรถให้บ๊วยเข็นไป คืนนี้เข้าไปเยี่ยมก่อนละกัน
ผมบ่เข้าไปเน้อ..กั่วผี..ฮะ..ฮะ.. บ๊วยทำทะเล้นเมื่อมาถึงหน้าห้องดับจิต
ผมเดินเข้าไปในห้อง เจ้าหน้าที่เหลียวมองประตูแวบหนึ่งแล้วไม่สนใจอะไรปล่อยให้ผมเดินไปที่ลิ้นชักอย่างเคย เพียงผมแตะผิวสแตนเลสลิ้นชักก็เลื่อนออกง่ายดาย ผมเอะใจที่ลิ้นชักเบากว่าปกติ..หรือไม่มีร่างคุณเด่นนอนอยู่ในนั้น!
มือๆ หนึ่งสะกิดไหล่ผม ผมชำเลืองดูเห็นหน้าบ๊วยอยู่ข้างหลัง
ไหนว่าไม่เข้ามา? บ๊วยนะ ในเวลาอย่างนี้ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย..ผมเลิกสนใจบ๊วย ชะโงกเข้าไปดูในลิ้นชัก คุณเด่นยังนอนอยู่ในท่าเดิม ถ้าจะพูดว่าคุณเด่นมีสภาพเหมือนเดิมทุกอย่างก็จะโกหกเกินไป..ผมนึกถึงคำพระภิกษุองค์น้อยที่เตือนสติว่าทุกสิ่งทุกอย่างมีเกิดมีดับมีเสื่อม..คุณเด่นซีดลงกว่าเก่า รอยสีชมพูตรงต้นคอหายไป..ผมจะช่วยคุณเด่นทันไหมนี่!
กำลังใจคอไม่ดี มือเดิมสะกิดผมอีก
ทำไมล่ะบ๊วย ผมปัดมือนั้นออก ไม่ได้หันไปมอง
นี่แน่ะบ๊วย!.. ไม่รู้นึกอย่างไรบ๊วยละมือจากไหล่ผมเปลี่ยนเป็นสวมกอดดื้อๆ
เฮ้ย! ผมตกใจสุดขีดผลิกร่างไปหา ไม่เคยนึกว่าบ๊วยจะคิดไม่ดีกับผม โดยเฉพาะในเวลาและสถานที่อย่างนี้
เดี๋ยวนี้เอะอะอะไรก็บ๊วย! บ๊วย!..ลืมผมแล้วหรือ คุณเด่นนั่นเองกำลังกอดฟัดผมอยู่
เดี๋ยว! เดี๋ยว!.. ผมดันร่างคุณเด่นออก หันกลับไปมองในลิ้นชัก
ไม่ต้องไปสนใจ คุณเด่นเอื้อมมือดันลิ้นชักปิด
ทำไม?..ยังไง?..ผมงงแล้วนะนี่ ผมยันร่างคุณเด่นไว้ เหลียวมองเจ้าหน้าที่ประจำห้องที่นั่งไม่รู้ไม่ชี้ ผมคิดถึงเด่นมากครับคือสิ่งแรกที่อยากบอก สิ่งที่สองก็คือผมคิดถึงน้องเด่นมากครับ สิ่งที่สาม..
พอๆ ครับ..พูดเรื่องจริงดีกว่าครับ ผมอยากรู้ ผมแกะมือคุณเด่นออก
ก็มันจริงนี่นา.. คุณเด่นพูดเสียงอ่อย ไม่ยอมปล่อยมือแต่จูงผมออกนอกห้องให้พ้นกลิ่นฟอร์มาลีน
ทำไมคุณเด่นถึงกลับมีพลังปรากฏร่างขึ้นได้อีก หรือทำได้เฉพาะบริเวณใกล้ๆ ร่างที่นอนอยู่เท่านั้น ผมถามขึ้นเมื่อออกมานอกห้อง..นายบ๊วยแสนรู้หายไปแล้ว เด่นอย่ารู้เลย มันไม่สำคัญอะไร ยังไงผมก็ยืนอยู่ตรงนี้ จับต้องได้มีเลือดมีเนื้อ พร้อมจะไปไหนๆ กับเด่นได้ทุกที่ ผมพอใจแค่นี้ครับ
แต่.. ผมเดินตามคุณเด่นไปตามโถงทางเดิน
ไม่มีแต่ ถึงอย่างไรเด่นก็เลี่ยงสถานะนี้ไม่พ้น อย่างลืมว่าเราต่างมีอำนาจโซบ๊อปร่วมกัน อำนาจของโซบ๊อปนี่แหละที่ยึดเราไว้นอกเหนือจากแรงยึดเหนี่ยวจากสายเลือดและความผูกพันของผมที่มีต่อเด่น คุณเด่นอธิบายยืดยาว
คุณเด่นพูดตามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้สนใจว่าผมคิดอย่างไร..ความรู้สึกดีๆ ผมมีให้คุณเด่นแน่นอนอยู่แล้วแต่ไม่ถึงกับมอบชีวิตให้ ที่ผมทำทุกอย่างลงไปจนถึงวันนี้ก็เพื่อช่วยพี่ชายของผมให้กลับมาใช้ชีวิตเช่นคนธรรมดา..ยังมีอีกหลายอย่างที่ผมอยากทำและต้องทำเพื่อดำเนินชีวิตของผมต่อไป จะให้ผมติดอยู่กับคุณเด่นตลอดไปได้อย่างไร
เราเดินกันมาเรื่อยๆ..โถงทางเดินดูเหมือนไม่สิ้นสุด สักครู่ค่อยๆ ขยายขึ้น ภูมิทัศน์รอบข้างเปลี่ยนไปเป็นเดินอยู่ในบ้านเมืองที่ไม่คุ้นตาท่ามกลางความสับสนของผู้คน..น่าแปลกที่ไม่มีความเหนื่อยล้าเกิดขึ้นเลย ดูเหมือนเราเดินสบายๆ และสิ่งต่างๆ เป็นฝ่ายเลื่อนผ่านเราไปเอง
จนถึงทิวเขาแนวป่ามืดครึ้มผาดินสูงตระหง่าน..ผู้คนมากมายยืนอออยู่บนผา สองคนสูงเด่นกว่าใครๆ พี่ตุ๊กตาวูดูนั่นเอง..เมื่อเข้าไปใกล้จึงเห็นบ๊วยที่แอบหนีล่วงหน้ามาก่อนยืนจับมืออยู่กับหยี และมีหญิงสูงอายุคลับคล้ายคลับคลาอีกคน..แม่!..ผมจำได้
คุณเด่นเดินนิ่งเข้าไปที่กลุ่มคนนั้น ผมเสียอีกที่วิตกว่าเกิดอะไรขึ้น..ม๊อบ? ประท้วง? หรือเรียกร้องยึดอำนาจอย่างสถานการณ์บ้านเมืองในปัจจุบัน..พี่ตุ๊กตาหรือบ๊วยกันแน่ที่คิดจะตั้งตัวเป็นใหญ่ครอบครองที่ของผมและอาณาจักรซอมบี้ที่ยืนอยู่สลอนนั่น
เด่นคิดอะไรไปใหญ่โตน่ะ คุณเด่นพูดเบาๆ กึ่งขำ
รู้หรือ? ผมยังอดแปลกใจไม่ได้ทั้งที่น่าจะชินกับการล่วงรู้ใจของคุณเด่นแล้ว
ใครเขาจะคิดร้ายกับเด่น กับเราอย่างนั้น อย่าลืมสิว่าเราคือโซบ๊อปจะมีใครหือเราได้ในถิ่นนี้ คุณเด่นโอบไหล่ผม ดูให้ดีๆ สิพวกเขาทั้งหมดกำลังทำอะไรกัน
ผมหันไปมองทุกคนที่ยืนชุมนุมกันอย่างพิจารณา ไม่มีใครหันมามองเราทั้งสอง ทั้งหมดกำลังเพ่งความสนใจไปที่จุดหนึ่งด้วยใบหน้ายิ้มละมัย..บนฟ้าทางด้านทิศตะวันตกเฉียงใต้ จันทร์เสี้ยวส่งแสงกระจ่างอยู่ระหว่างดาวสุกใสสองดวง ดาวนั้นอยู่เหนือดวงจันทร์ขึ้นไปในสัดส่วนที่เหมาะเจาะคล้ายดวงตาที่มีเสี้ยวจันทร์เป็นรอยยิ้ม
พระจันทร์ยิ้ม! คุณเด่นหันมายิ้มกับผม ถึงตาจะไม่สุกใสอย่างดาวแต่ส่องประกายไม่แพ้กัน
พระจันทร์ยิ้ม..แปลกจัง ผมพลอยยิ้มกับดวงจันทร์บนฟ้า
เด่นนี่เชยจังนะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลย ดูสิพี่ตุ๊กตายังรู้และเผื่อแผ่เรียกพวกซอมบี้ออกมาดูกัน..นี่ละนะผู้นำที่ดีต้องรู้จักเอาใจใส่ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา มีสุขก็ต้องรู้จักแบ่งปัน ไม่ใช่กอบโกยแสวงหาไว้แต่ผู้เดียวเหมือนใครบางคนในเวลานี้ คุณเด่นนอกจากจะตำหนิผมแล้วยังเลยพาดพิงไปถึงบางคนบางกลุ่มชนด้วย..ทันสมัยไม่เบานะพี่ชายผม
ก็วันๆ ผมทำอะไรอยู่ล่ะ ยังจะมากล่าวหา ไม่อยากพูดต่อให้เสียบรรยากาศแต่อดไม่ได้
น่า..ผมรู้น่า..น้องชายสุดที่รักของผม คุณเด่นกระชับไหล่ผมแน่น
พระจันทร์ยิ้ม..ปรากฏการณ์ธรรมชาติ..นิมิตหมายดีบังเกิดขึ้นในใจของทุกคนที่ได้พบเห็น..ความทุกข์ที่มีอยู่เริ่มคลาย ความสุขแน่นแฟ้นเพิ่มทวี...รัศมีของความสุขกระจ่างกระจายทั่วฟ้าแดนไทย.....
Create Date : 02 ธันวาคม 2551 |
Last Update : 2 ธันวาคม 2551 13:20:47 น. |
|
7 comments
|
Counter : 646 Pageviews. |
|
|
|
โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:10:49:34 น. |
|
|
|
โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:10:52:01 น. |
|
|
|
โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:10:54:33 น. |
|
|
|
โดย: sandhurst IP: 58.10.131.69 วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:16:15:21 น. |
|
|
|
โดย: น้ำค้าง IP: 124.121.239.94 วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:19:28:36 น. |
|
|
|
โดย: 2in1 IP: 124.122.231.173 วันที่: 3 ธันวาคม 2551 เวลา:20:43:57 น. |
|
|
|
โดย: noonid IP: 202.151.41.113 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:14:46:28 น. |
|
|
|
|
|
|
|
คุณเด่นมาแล้วครับ
อย่างสมบูรณ์ทั้งตัวด้วยซีครับ
นายเด่นถูกรังแกอีกแล้ว...
ดีน ครับ.....