Group Blog
 
<<
สิงหาคม 2551
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
31 สิงหาคม 2551
 
All Blogs
 
๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 22 .....๐๐



บทที่ 22



คุณเด่นนั่งเงียบๆ บนโซฟา เปลี่ยนเป็นนอนมองเพดานอย่างครุ่นคิด บางทีก็หันมองผมด้วยสายตาเหม่อๆ
พยาบาลเข้าออกปฏิบัติหน้าที่ตามปกติ ไม่มีใครติงเรื่องคุณเด่นอยู่เฝ้าไข้ เพราะผิดระเบียบของโรงพยาบาลทั่วไป ห้ามเพศชายอยู่เฝ้าไข้เวลากลางคืน

ตกดึก..ผมรู้สึกเหมือนมีคนนอนข้างๆ รีบพลิกตัวเข้าหาร่างนั้น เตียงยวบเพราะใครบางคนลุกออกไป ผมรีบลืมตามองไปที่โซฟา..คุณเด่นนอนหลับสนิทไม่มีวี่แววว่าเพิ่งลุกไปจากเตียง..ยังไงกัน!

ผมหวาดระแวงทั้งคืน และทั้งคืนเช่นกันที่ผมถูกใครคนหนึ่งกอด สลับกับการตื่นจ้องมองคุณเด่นผู้นอนไม่รู้อิโหน่อิเหน่..ในที่สุดด้วยความง่วงจากฤทธิ์ยาทำให้ไม่สามารถควบคุมตัวเอง ต้องปล่อยเลยตามเลยจนถึงเช้า



“ก๊อก ก๊อก” เพื่อนตายสองคนเดินเข้ามา ผมพยายามฝืนเปลือกตาขึ้น

“มาแต่เช้า” งัวเงีย อู้อี้..

“เช้าอะไร! แปดโมงกว่าแล้ว..ขืนมายุ่มย่ามแต่เช้าโดนพยาบาลเอ็ดซิ” กลิ่นเนยโชยมา

“เด่นไม่สบายมากอีกหรือ ตาโรยเชียว” แก้วจับหน้าผากผม

“เหมือนหมีแพนด้า” ดี้ซ้ำเติม

“เมื่อคืนไม่ได้นอน ไม่รู้ใครมาแอบกอดชั้นทั้งคืน” ไม่น่าพูดออกไปเล้ย!

“จะตายแล้วยังพูดเล่นอีก..อาการหนักลงอีกสิถ้า บอกคุณหมอหรือเปล่า?” ดี้มองไปรอบๆ ห้อง

“หาอะไรหรือ?” ผมนึกถึงท่าที่คุณเด่นมองหาอะไรสักอย่างเมื่อคืน เหมือนกันเด๊ะ!

“กระเช้าผลไม้ใบใหญ่หายไปไหน?” ดี้ทำตาโตใส่ “อย่าบอกนะว่าแกกินหมดแล้ว”

“อ้าว! ชั้นนึกว่าแกสองคนหิ้วกลับไปด้วยตั้งแต่เมื่อวาน” ผมเริ่มงงตงิดๆ

“ป่าวนะ!” สองเพื่อนร้องพร้อมกัน

“แล้วมันหายไปไหน..หรือแม่บ้านเก็บไป..ไม่น่านะ ไม่มีใครที่ไหนทำกันอย่างนี้แน่” แม่ขี้งกสงสัยเป็นจริงเป็นจัง

“นั่นสิ” ฝ่ายสนับสนุนเออออ

“ถามพยาบาลดูมะ?” สตาร์ทเครื่อง

“เฮ้ย! เฮ้ย! อย่านะ!” ผมรีบร้องห้าม “ช่างมันเถอะ”

“หรือเจ้าของมาเอาคืน?” ยังไม่เลิก

“ใครให้มานะ” อีกคนก็เป็นไปด้วย

“ขอดูการ์ดหน่อยซิเด่น คงมีชื่อคนส่งอยู่ในนั้น” เตียงยวบเพราะก้นบิ๊กมาม่า

“ช่างเหอะน่า..จะทำไมเค้า?” ผมปัดป้องมือดี้ที่พยายามล้วงเข้าใต้หมอน

“แกก็รู้ว่าชั้นขาลุย..ไม่เลิกง่ายๆ ด้วย!” ปัดป้องกันปุ้ปปั้ปเหมือนมวยจีน สักครู่ก็หมวยนี่คะเป็นฝ่ายชนะล้วงเข้าไปในของหวงของผม..(หมอน!)

“ไม่มีโลกส่วนตัวเลยโว้ย! กรู” ขี้แพ้ชวนตี

“อยู่ไหน? ไหน?” ดี้ควานหาร่มคันนั้นอย่างเอาจริงเอาจัง “ไม่เห็นมีเลย ..ไหน..อ้อ! เจอแระ..เอ..ใช่หรอ? ทำไมมันเล็กๆ ชอบกล” ดี้ดึงการ์ดร่มออกมา มันกลายเป็นสีซีดจางมาก เกือบจะไม่มีสีฟ้าเหลืออยู่เลย..ดี้ตั้งท่าจะเปิด..พลันการ์ดนั้นเริ่มยุ่ยกรอบ..คามือดี้..ค่อยๆ ร่วงลงบนที่นอน..หายไปต่อหน้าต่อตา...

“เฮ้ย!” ตกใจสุดขีด..เตียงขยับเคลื่อนตรงข้ามกับทิศที่ดี้เด้งออกไป

“เฮ้ย!” ผมตกใจไม่แพ้กัน แต่ออกจะชินกับอะไรประหลาดๆ ที่เกิดขึ้นบ่อยระยะนี้

“อะไร!” แก้วงงกับร่างเพื่อนที่ผวาเข้ากอดแน่น ตัวสั่นเทา

“กะ กับ กลับร้านเหอะ..” ดี้ผู้เก่งกล้าหายไปจากโลกนี้

“ชั้นสองคนกลับร้านก่อนนะ ถ้าวันนี้แกหายดีจะกลับบ้านก็โทรไปบอกแล้วกัน” ทั้งคู่เดินกอดกันออกจากห้องไป

“อ้าว! แล้วชั้นล่ะ?” ผมเพิ่งได้สติเมื่อประตูห้องปิดลง



มันจะหายได้ง่ายๆ ละหรือ มีอะไรๆ มาสั่นประสาทอย่างต่อเนื่องงี้! คุณหมอก็งงว่าผมเป็นอะไรแน่ ตรวจร่างกายดูไม่พบสิ่งผิดปกติ แต่ไข้และอาการโดยรวมยังไม่ทุเลา ผมเองหนักใจกว่าใคร อยากหายไวๆ เพราะแต่ละวันหมายถึงค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้น ใครล่ะจะรับผิดชอบ ตัวผมเองหรือ? ค่าใช้จ่ายรวมของร้านหรือ? ดี้หรือ? แก้วหรือ? ก็แย่ๆ กันทุกคน..หรือคือคุณเด่น!..มันเกินไปที่จะให้ใครคนหนึ่งที่เพิ่งรู้จักมารับผิดชอบชีวิตของเรา



“ก๊อกๆ” ผมหลับตาคอยรับการตรวจเช็คเดิมๆ ซ้ำซากตลอดวันที่ผ่านมา

“โอ๊ะ!” ผมสะดุ้งกับมือที่วางบนหน้าผาก

“ตัวยังไม่หายร้อนเลยเรา” ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง หน้าหมองกว่าทุกวัน

“คุณเด่นน่ะเอง” ผมไม่กล้าก่อกวนโยเยอย่างเคย..ยิ้มของคุณเด่นเย็นเศร้าเหมือนกำลังทุกข์ใจ

“คุณยังไม่หาย..ผมไม่อยากทิ้งไปไหนเลย” คุณเด่นจับมือผมไปวางบนมือ ใช้อีกข้างหนึ่งตบเบาๆ

“ไปไหน?” แปลกที่ผมไม่ขัดขืน

“ไป..ไปทำงาน ทางโน้นเรียกตัวด่วน” ไม่มองผมอย่างเคย เลี่ยงมองมือที่กุมเล่นอยู่

“ทำไมปุ๊ปปั๊ปกะทันหัน ไม่มีคนอื่นหรือ?” ผมชักสับสนกับตัวเอง

“ไม่รู้สิ! เราเป็นแค่คนตัวเล็กๆ เขาสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ เขากำหนดให้ไปไหนก็ต้องไป” ก้มหน้าซบกับเตียง..ใช่! มือผมอยู่ตรงนั้นใต้ใบหน้าคุณเด่น

“เด่นเก้า..” ผมเศร้าขึ้นมาเฉยๆ หรือสงสาร? หรืออะไร?

“เด่นหล้า” ร่างคุณเด่นสะทือน สะอื้นออกมา น้ำตาเปียกมือผม..คุณเด่นซุกหน้ากับมือผมอย่างนั้นจนหมดสะอื้น

ผมอยากลูบหัวลูบหลังปลอบใจ แต่คงไม่ดีเพราะคุณเด่นเป็นผู้ใหญ่กว่า อีกอย่างสายน้ำเกลือยังคาอยู่ที่มืออีกข้างหนึ่ง

“ผมคงไม่ได้กลับมาวันงานแม่ เด่นช่วยจัดการแทนทีนะอีกไม่กี่วันแล้ว แม่ผมก็แม่เด่นเหมือนกัน..”

“ไม่ใช่แม่ผม!” เถียงทันทีในใจ

“พ่อว่าจะมาหาเด่น” ผมสะดุ้ง “และอาจจะมีคนอื่นมาด้วย..พ่ออีกคนของผม!”


“พ่ออีกคนของคุณ?” ผมจับหน้าคุณเด่นเงยขึ้น หายเศร้าทั้งสองคน ผมงงเต็มที่!



พ่ออีกคน!..อะไรอีกล่ะ..คุณเด่นเก้า!.....





Create Date : 31 สิงหาคม 2551
Last Update : 31 สิงหาคม 2551 23:31:01 น. 2 comments
Counter : 817 Pageviews.

 
เง้อ ตกลงคุณเด่นเป็นเทวดาเหรอ
แต่ไม่เป็นไรนี่ เอาน้องเด่นไปอยู่ด้วยสิ พี่น้องรักกันจ้ะ คุณเด่นน่าร้ากกกกกกกกกกกกก


โดย: น้ำค้าง IP: 202.41.187.247 วันที่: 2 กันยายน 2551 เวลา:12:24:58 น.  

 
เออ !!!

อ่านแล้วคิดเหมือนคุณนำหวานเลย คุณเด่นเป็นเทวดา เธอลงมาปฎิบติภาระกิจ "เพื่อน้อง" หรือคะ

หรือว่านายเด่นของเราเป็นโรค paranoid ไปซะแล้ว ^ . ^



โดย: sandhurst IP: 58.136.48.125 วันที่: 2 กันยายน 2551 เวลา:15:56:45 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ดาเรน
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




Friends' blogs
[Add ดาเรน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.