|
|
๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 37 .....๐๐
บทที่ 37
เด่น! เด่น! เป็นอะไรไป ใครคนหนี่งเขย่าตัวผม
คุณเด่น! ผมงัวเงียลืมตา..คุณเด่นยืนอยู่ข้างเตียง
แกเป็นอะไรไป ร้องซะตกอกตกใจทั้งโรงพยาบาล อ้าว! ดี้ยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง
แกมาได้ไง? ดึกแล้วนะดี้ ผมมองกลับไปที่คุณเด่นนึกว่าคงหายไปแล้ว..แต่..ยังอยู่!
พวกชั้นกำลังจะปิดร้าน ทางโรงพยาบาลโทรฯ ไปบอกว่าแกเกิดคลุ้มคลั่ง ชั้นกับแก้วจึงรีบมา แก้วเดินออกมาจากห้องน้ำตรงมายืนข้างคุณเด่น
ทำไม? ผมเก็บความข้องใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้..ถามออกไป
อะไร!..ชั้นน่าจะถามแกมากกว่า แก้วนึกว่าผมถามเพราะยืนติดกับคุณเด่น
ไม่มีอะไร..เด่นคิดมากไปเอง คุยกันอยู่ดีๆ ร้องโวยวายจนพยาบาลเข้ามาดู คุณเด่นยักคิ้วล้อ เป็นอะไรไป หึ หึ..
------- อ้าปากจะเถียงแต่แก้วจ้องเป๋งอยู่ผมจึงหุบปาก กลัวเรื่องจะไปกันใหญ่ ฝากไว้ก่อน.. อดพึมพำไม่ได้
ฝากอะไร? แก้วงง
ถ้าจะเพ้อใหญ่แล้วนะ พูดเองเออเอง ดี้จับหน้าผมหันไป ผีเข้าเหรอแก?
เฮ้ย! ดี้! ..ผมหันกลับไปหาคุณเด่นอีก
ยังยืนอยู่ทำไม?
จะให้ทำยังไงล่ะ? คุณเด่นยิ้มยั่ว
ไปก่อนสิ เดี๋ยวค่อยมา ..แก้วเหรอหรา นึกว่าถูกไล่
ชั้นว่าผีเข้าไอ้เด่นแน่ๆ ดูสิเวลาพูดก็ไม่มองตรงๆ เหมือนคนธรรมดาเฉียงไปข้างๆ ตาเหลือกงั้นแหละ แก้วชักกลัว ดุ๊ ไล่ฉันกลับเฉยเลย
ไหนๆ? ดี้เดินอ้อมเตียงมายืนข้างแก้ว ซ้อนบนร่างคุณเด่น
อื๋ยยย... ผมหลับตาทำหน้าสยอง..อะไรจะเกิดขึ้น
ดูมันทำ! ยังกะเห็นชั้นเป็นผีงั้นละ ดี้ตบหน้าผมปั้บๆ
เจ็บโว้ย! ต้องลืมตา..ดี้มือหนักไม่ใช่เล่น
ฮะ..ฮะ..ฮะ.. คุณเด่นหัวเราะซ้อนอยู่บนร่างดี้
โอ๊ย! ไปกันใหญ่ ผมไม่กลัว คุณเด่นออกไป! ผมออกคำสั่ง
ดูมัน! มันมองเลยหัวชั้น ไล่ยังกับหมูกับหมา
ไล่คุณเด่น! ผมรีบแย้ง
ฮะ ฮะ ฮะคุณเด่นถอยไปนั่งบนโซฟา..ผมมองตาม
ขอบคุณครับ หลับตา โล่งอก..กลัวดี้เป็นอะไรไป
ผีเข้านี่ทางโรงพยาบาลรักษาได้ไหม..รู้มั้ยแก้ว?
ต้องไปโรงพยาบาลศรีธัญญารักษาคนบ้ามั้ง
เฮ้ย! ชั้นยังไม่บ้า ผมร้องขึ้นทั้งหลับตา
ผีออกแล้ว!..เออ! เอาเข้าไปยัยอ้วน
ตกลงแกเป็นอะไรกันแน่ถึงร้องโวยวาย ดี้จับหน้าผมหันไปด้วยสองมืออวบๆ
ฝันไป!..ไม่นึกว่าจะร้องดังขนาดทำให้คุณพยาบาลโทรฯ ไปตามแก คราวนี้พูดไปมองตากันไปแน่นอน โทษทีว่ะ
ไม่เป็นไร เพื่อนกัน แค่นี้ได้อยู่แล้ว
ตกลงไม่เป็นอะไรแน่นะ..บ้านชั้นอยู่ไกล บ้านแก้วอยู่ไกลจริงๆ
ชั้นสองคนกลับก่อนละกัน..อย่างเพิ่งเป็นอะไรไปนะ แช่งป่าววะเพื่อนฉัน
สองคนนี้รักเพื่อนเด่นจริงๆ นะ..ยังไม่ทันดี้และแก้วจะพ้นประตูห้อง
อิจฉาหรือ? ผมเริ่มรู้สึกว่าคุณเด่นคือคนธรรมดาคนหนึ่ง..นอกจากเวลาตาดำหมุนเป็นวงงั้น
เรื่องอะไรจะอิจฉา เด่นเป็นกรรมสิทธิ์ของผมแล้ว ใครก็เอาไปไม่ได้ ลากเก้าอี้มานั่งอย่างเคย
แน่ใจได้อย่างไร? บางทีผมก็อึดอัดเหมือนกันที่มีใครเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้จะเป็นคนที่ผมรู้สึกดีๆ ด้วยก็เถอะ
อย่าคิดอย่างนั้นสิ
คิดอะไร
รำคาญผมไง เลิกคิ้ว ผงกหัวหงึกๆ
รู้?
ช่าย..ผมรู้ รู้ทุกอย่างในใจเด่น จิ้มนิ้วบนอกผม
โอ่ย! อดสะดุ้งไม่ได้..ไม่ ไม่กลัว
มันมีวิธีป้องกัน บอกให้เอาบุญ..กันทั้งผมกันทั้งผีทุกชนิด..ตุ๊กตาวูดูไง เด่นเอาไว้ใกล้ๆ จะช่วยได้ ทำหน้าเหมือนไม่อยากบอก
จริงหรือ..ทำไมบอกผม? ผมยังไม่แน่ใจนัก
ผมสัญญาแล้วว่าให้เด่นทุกอย่าง ทั้งในฐานะน้องชายและว่าที่โซบ๊อปคนใหม่ หน้าเศร้า ความจริงผมไม่อยากให้เด่นเป็นอย่างนั้นหรอกนะ แต่ถึงเป็นก็ไม่เสียหายอะไร ไม่เป็นอันตรายกับตัวเอง เป็นประโยชน์เสียอีกถ้าใช้วิชาในทางที่ดีที่ถูกต้อง
บ๊วยยังอยู่แถวนี้หรือ? ไม่รู้อย่างไรผมถามขึ้น..อาจจะหวังความช่วยหลือจากตุ๊กตาวูดูก็ได้
เขาไม่ไปไหนหรอก ป้วนเปี้ยนอยู่กับเราสองคนนี้แหละ..บ๊วยไม่ใช่ผีเกเร เขาคือน้องที่ไม่สามารถดำรงสถานะได้ตามพัง ต้องอาศัยเรา อีกอย่างเขาไม่วุ่นวายกับคนอื่นนอกจากเรา
ทำไมเขาไม่ไปเกิดหรือไปตามกระแสกรรมของเขา เจาะจงอยู่ติดกับพวกเราทำไม ขมวดคิ้วนึกตำหนิบ๊วยในใจ
อย่าทำหน้าอย่างนั้น ลืมแล้วหรือว่าเราเป็นแฝดกัน ยังไงๆ ก็แยกกันไม่ออก..ผมเพิ่งรู้จากลุงโซบ๊อปว่าบ๊วยถูกลูปหรือยุงผีดูดเอาชีวิตไปตั้งแต่เกิด
ลูป! อะไรอีก?
โซบ๊อปชั่วร้ายบางคนแปลงร่างเป็นลูปหรืออีกชื่อว่าการู บินออกหาเด็กทารกเกิดใหม่เพื่อดูดเอาวิญญาณไปเสริมบารมี
ถูกดูดวิญาณแล้ว ทำไมบ๊วยไม่สาบสูญไปล่ะ
เป็นเพราะแม่ของเรา! คุณเด่นพลั้งปากออกมา..คงไม่อยากเล่านัก แต่รู้ดีว่าผมไม่ยอมเลิกสงสัยง่ายๆ
แม่เกี่ยวอะไรด้วย..นึกว่าเรื่องของแม่จบลงแล้ว อะไร..อะไร?
ผมได้ยินมาจากปากพ่อ.. คุณเด่นลุกเดินไปที่ประตูกระจก มองออกไปในความมืด
ยังไงครับ ผมทำใจกล้าเดินเขยกยืนข้างคุณเด่น โอ๊ย! ผมย่อตัวลง..ยังเจ็บแผลไม่หาย
เด่นนี่นะ.. คุณเด่นคว้าตัวผมไว้ได้ก่อนจะกองกับพื้น ไม่เจียมตัว!
ฮึ! ปล่อยเลย ไม่ต้องเลย ผมฉุนที่ถูกว่า
ตามใจ!.. คุณเด่นปล่อยผมลงจริงๆ
โอ๊ย! ผมเจ็บ
ก็ละ น้ า .. คุณเด่นก้มลงอุ้มผมกลับเตียงแล้วเลยนั่งเฉยข้างผม
เอ่อ.. ผมจะพูดอะไรดี..ที่รู้ๆ ลืมความกลัว ลืมว่าคุณเด่นไม่ใช่คน ไม่มีตัวตน..แต่ไหงอุ้มผมได้!!
ทำอะไรคิดให้ดีเสียก่อน ทีนี้เมื่อไหร่เท้าจะหายได้ไปเอาตุ๊กตาจากธนาคาร ผมจะได้เริ่มสอนอะไรๆ เสียที..โธ่! นึกว่าห่วงผม
ห่วงสิ! ทำไมจะไม่ห่วง และไม่ต้องรำคาญเลยที่ผมรู้ใจคุณ..โธ่โว้ย..หงุดหงิด หงุดหงิด
เรื่องลึกลับของแม่ต่อสิครับ ผมออกปากแก้เขิน
ก็ไม่ใช่ปริศนาอะไรหรอกนะ..ที่ผมได้ยินพ่อคุยกับคุณน้า หันจ้องหน้าผมเหมือนถามว่าผมรับได้หรือ
ผมรับได้เล่ามาเถอะ ผมพูดไปอย่างที่รู้สึก..คุณเด่นสะดุ้ง
เฮ้ย! ยังไม่ได้สอนอะไร ทำไมรู้ใจผมได้?
ธรรมดาๆ ผมคุยทับ..ก็แค่สังเกตนิดหน่อยเท่านั้นเอง
เด่นรู้ไหม..แม่รักน้องบ๊วยมาก อาจจะสงสารที่บ๊วยตายตั้งแต่เกิด แม่นำร่างบ๊วยไปฝังไว้ใต้ต้นขนุนหลังบ้าน ไม่รู้อะไรดลใจให้แม่เซ่นดวงวิญญาณลูกคนสุดท้องด้วยเลือดไก่ขาวที่เลี้ยงไว้..เผอิญตรงกับพิธีบูชาผีของพวกโซบ๊อปที่ต้องใช้เลือดไก่ขาวปลอดบูชาโล ผีที่โซป๊อบนับถือ เรื่องมันจึงนัวเนียจนกระทั่งแม่ตายลง ไม่มีใครเซ่นเลือดให้ บ๊วยจึงต้องออกหาเลือดกินเอง
ทำไมต้องเป็นเรา ผมถามปัญหาเดิม
อันนี้ไม่แน่ใจนะ..เลือดอื่นอาจจะเข้ากันไม่ได้มั้ง เหมือนการให้เลือดแต่ละคนแต่ละกรุ๊ปไง
เป็นเพราะแม่รักบ๊วยมากกว่าพวกเราจึงทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น ผมสรุปอย่างน้อยใจ
ก็น่าเห็นใจแม่นะ ลูกคนสุดท้องตาย เป็นแม่ที่ไหนก็ต้องรักต้องอาวรณ์
แม่นะแม่! ไอ้เด่นนึกเกเร...
| Create Date : 30 กันยายน 2551 |
| Last Update : 1 ตุลาคม 2551 10:31:51 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 737 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.172.52 วันที่: 30 กันยายน 2551 เวลา:14:12:48 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.172.52 วันที่: 30 กันยายน 2551 เวลา:14:15:45 น. |
|
|
|
| โดย: 2in1 IP: 124.121.150.198 วันที่: 30 กันยายน 2551 เวลา:18:40:34 น. |
|
|
|
| โดย: น้ำค้าง IP: 124.121.239.153 วันที่: 30 กันยายน 2551 เวลา:18:48:51 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.172.52 วันที่: 30 กันยายน 2551 เวลา:19:10:11 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.172.52 วันที่: 30 กันยายน 2551 เวลา:19:13:38 น. |
|
|
|
| โดย: sandhurst IP: 58.136.48.83 วันที่: 1 ตุลาคม 2551 เวลา:10:04:39 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ไม่ใช่...ไม่ร้ายอย่างทายาทอสูรครับ...
ดีน ครับ.....