๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 33 .....๐๐

บทที่ 33



“ผมดีใจที่พบเด่น แต่เวลาสั้นไปหน่อยสำหรับเรา กลับมาคราวนี้ตั้งใจจะเผาแม่และพาเด่นไปอยู่ด้วยกัน..ไม่รู้สิ จะได้ไหม?..”

“พี่เด่น!” น้ำตาเอ่อริมขอบตา

“ถ้าไม่ได้..ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย..พี่..” ผมปาดน้ำตา “พี่ขอมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้เด่นรวมทั้งร่างกายของพี่..หลักฐานต่างๆ สมุดบัญชีธนาคาร รหัสบัตรเงินทั้งหมดอยู่ในธนาคาร..เด่นนำจดหมายมอบฉันทะและกุญแจดอกเล็กนี้ไปที่ธนาคารเขาจะพาเด่นไปเปิดเซฟของพี่..เท่านี้นะ เขียนได้แค่นี้..รักเด่น..พี่เด่นเก้า”

“ฮือ ฮือ ฮือ...” จดหมายเปียกน้ำตาร่วงลงบนตัก

“โธ่!” ดี้และแก้วกอดผมอีกครั้ง



“วันนี้แกคงยังไปธนาคารไม่ได้ พรุ่งนี้ค่อยขออนุญาตคุณหมอออกไปละกัน” หลังจากนั่งเงียบกันสักพักดี้เอ่ยขึ้น

“อย่าคิดว่าชั้นในทางไม่ดีเลยนะเด่น” แก้วอารัมภบท “คุณเด่นคงทิ้งเงินไว้ให้แกมากเหมือนกัน ไหนๆ ก็เข้าโรงพยาบาลแล้ว อยู่ให้หายจริงๆ แล้วค่อยกลับ ให้คุณหมอตรวจว่าเป็นอะไรหรือเปล่าเรื่องวูบบ่อยๆ น่ะ”

“ดีเหมือนกันนะแก อยู่หลายๆ วัน ไม่ต้องเป็นห่วงร้าน ชั้นกับแก้วดูแลได้ ไม่ต้องห่วงเรื่องชมพู่มาทวงค่าเช่า คุณเด่นคงสำรองให้ได้สักสองสามเดือน ใช่ไหมคุณเด่น?” ดี้เขย่าไหล่ผม

“หือ!” หูผมได้ยินสองคนคุยกันแต่ใจคิดเรื่องอื่น

“ใช่ไหมคุณเด่น?” ดี้ถามซ้ำ

“ใครจะไปรู้” งง!

“ก็แกนั่นแหละคุณเด่น”

“อ้าว!”... “อ๋อ! เออๆ” ยังไม่ทันไรไอ้เด่นกลายเป็นคุณเด่นซะแล้ว



“ก๊อกๆ” พยาบาลสองคนเดินเข้ามา

“ขอเลือดไปตรวจหน่อยนะคะ” คุณคนหนึ่งพูดเรียบๆ ธรรมดา ก็คงง่ายและธรรมดาสำหรับพวกเธอ แต่สำหรับไอ้เด่น!!!

“ขอโทษคะ” อีกคนหนึ่งพูดกับดี้และแก้ว พยักหน้าเชิงขออนุญาต ดึงม่านรูดรอบเตียงกันสองคนออกไป

คุณพยาบาลใช้สายยางรัดต้นแขนผม เช็ดแอลกอฮอล์สองสามหนแถวข้อพับ มองหาเส้นเลือดเขียวๆ ปูดๆ...ผมว่าจะไม่มองแต่ละสายตาไม่ได้ จ้องอยู่งั้น..เข็มแท่งโตกำลังจ่ออยู่บนเส้นเลือดของผม ค่อยๆ แทงเข้าไป..ปึ๊ด!..โอ้ย! ผมตายแน่..โอ้ย!.. โอย..เอ๊ะ!..ไม่เจ็บอย่างที่คิดแฮะ!

“คุณ! คุณเป็นอะไรไป?” กลับไม่ใช่ผมที่เป็นลม..เข็มหลุดจากแขนผม ปลายเข็มสะกิดเป็นแผลเล็กๆ เลือดหนุ่มบ๊องพุ่งกระฉูดเหมือนมีใครบีบออกมา

“ญาติช่วยหน่อยค่ะ!” พยาบาลอีกคนร้อง เข้าพยุงเพื่อนร่วมงาน

“เด่นเป็นอะไร?” ดี้เสียงดังพอกัน รูดม่านพรื้ด!

“อ้าว!” แก้วดันเก้าอี้รับร่างพยาบาลขี้อ้อน

“นั่งเซ่ออยู่ได้!” ดี้รีบกดเหนือเส้นเลือดเขียวที่กำลังพ่นลาวา

“เออ!” ผมได้สติ สงสัยตัวเอง..ทำไมมองดูเลือดพุ่งเฉยอย่างนั้นไม่ทำอะไรสักอย่าง จะว่าตกตะลึงก็ไม่ใช่ ผมรู้ตัวดีว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นกับผม แต่ผมก็นั่งเฉยซะงั้น!

“เป็นไงมั่งคุณ?” พยาบาลจ่อแอมโมเนียที่เตรียมมาให้ผิดคน..หันยิ้มแหยๆ กับพวกเรา “น่าอายจัง”

“ไม่เป็นไรค่ะ คนเราย่อมมีเวลาอ่อนแอได้ จะให้แข็งแรงตลอดเวลาได้อย่างไร” แก้วให้กำลังใจ

“ไม่ใช่ประมาทในหน้าที่นะคะ” เริ่มฟื้นตัว “เมื่อกี้ดิชั้นเห็นอะไรบางอย่างคะ..เอ้อ..เฮ้อ..” ทำท่าจะพับลงไปอีก

“โอเคๆ ไม่ต้องพูด ไปพักผ่อนก่อนนะคุณ” เพื่อนพยาบาลและดี้ช่วยกันพยุงคุณพยาบาลออกจากห้องไป

“เด่นอยู่คนเดียวได้มั้ย ชั้นออกไปดูเค้าหน่อย” แก้วออกไปอีกคน

ถึงตอนนี้ผมก็ยังงงๆ กับเหตุการณ์เมื่อครู่ ผมเป็นอะไรไป ถ้าเจาะลึกลงไปจริงๆ ในใจ..ผมขอสารภาพว่า..ขณะที่เลือดกำลังพุ่งอยู่นั้น..ผม..ผมมีความสุข..มีความสุขมาก..( อย่าบอกใครนะครับ! )



“หายดีแล้วคุณพยาบาลขวัญอ่อน..” เสียงเข้ามาก่อนตัว

“แกคงทำงานมากไปมั้ง เห็นอะไรเป็นตุเป็นตะอย่างนั้น” เสียงแก้วตามเข้ามา

“อ้าว! แกทำความสะอาดเองทำไม เดี๋ยวคุณพยาบาลก็เข้ามาจัดการให้..ที่นอนไม่เลอะเลือดเลย แปลก!”

“อ๋อ! เหรอ..” ผมก้มมองที่แขนทันที..เลือดที่เลอะอยู่เมื่อกี้หายไปหมด..อะไร!..ทำไม!..

“นั่นสิ” แก้วสงสัย

“พวกแกตาเซ่อไม่ทันมอง คุณพยาบาลใช้ผ้าพลาสติกรองใต้แขนชั้น เลือดเลอะบนนั้น เมื่อกี้แผนกทำความสะอาดเก็บไปแล้ว ส่วนแขนชั้นๆ ก็เช็ดเองดิ จะปล่อยให้แห้งกรังอยู่ได้ไง” กุเรื่องขึ้นทันควัน..ธรรมดาผมไม่ใช่คนงั้น

“อือ..ไม่ทันมองจริงๆ อ่ะ มัวแต่ตกใจ” ดี้ตกหลุม

“อ๋อ..หรือเดี๋ยวนี้เริ่มจะเป็นคุณเด่น ทำอะไรเองไม่เป็นละซี” แกล้งเกทับไปเลย

“ก๊อกๆ” พยาบาลหน้าใหม่สองคนเข้ามา

“ทำเตียงให้ใหม่ค่ะ” ยิ้มตอบหน้าสงสัยของพวกเรา

“เอ..ไม่เห็นเลอะอะไรเลยนะเธอ..สั่งให้ทำใหม่ทำไม” บ่นเบาๆ ผมแอบได้ยิน



ดี้และแก้วกลับร้านเมื่อเย็นมากแล้ว สองคนไม่ติดใจสงสัยอะไรอีกเรื่องเลือด ผมเองก็ไม่สงสัยอะไร แน่ใจว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับคุณเด่นไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ผมรู้สึกตั้งแต่แวบแรกที่มองไม่เห็นเลือดบนแขน ถึงได้รีบออกตัวไปอย่างนั้น

“คิดได้ยังไงว่าผมจะทำอย่างนั้น?” เสียงคุณเด่นตัดพ้อ

“อ้าว! ค่ำแล้วหรอ?” แทนที่จะแปลกใจคุณเด่นกลับแปลกใจวันเวลาเสียฉิบ..ไอ้เด่น

“ว่าไง?..” คุณเด่นเขย่าตัวผม

“อะไรครับ?” ผมใจเย็น เริ่มชินกับความฝัน

“ที่พยาบาลเห็นคนกำลังดูดเลือดที่แขนเด่นไง”

“ผมเพิ่งรู้นะนี่!” มิน่าเป็นลมไปเลย

“เด่นกำลังคิดว่าผมเกี่ยวกับเรื่องนี้..ใช่ไหม ผมรู้!”

“ครับ” ไม่รู้จะตอบอย่างไรให้คุณเด่นไม่เสียใจกับความคิดของผม

“ผมไม่ได้ทำและไม่เคยคิดจะทำอย่างนั้นด้วย ถึงจะเคยบอกให้เด่นช่วยเหลือ แต่ไม่ใช่วิธีอย่างนี้” คุณเด่นหน้าเครียด ถอยไปนั่งบนโซฟา

“ถ้าอย่างนั้นเลือดหายไปไหนหมด..นี่มันครั้งที่สองแล้วครับ” ครั้งแรกตอนสายน้ำเกลือหลุด

“เด่นยังคิดว่าเป็นผม..เสียใจนะ..” คุณเด่นหน้าเศร้าอีกแล้ว..ผมไม่อยากให้คุณเด่นเศร้าเลย

“มาเล่าใกล้ๆ ผมสิครับ เรื่องเป็นอย่างไร” ไม่รู้ผมใจกล้าตั้งแต่เมื่อไหร่

“ผมไม่อยากป้ายความผิดหรือกล่าวพาดพิงถึงผู้อื่น ไม่ใช่นิสัยของผม” คุณเด่นขึ้นนั่งบนเตียงอย่างว่าง่าย เขยิบเข้าใกล้ผม

“ผมก็ว่างั้น” ความฝัน..ความฝัน..ผมกำลังฝัน!..


“ที่คุณพยาบาลเห็นนั้นไม่ใช่ผม..เขาคือ..เขาคือบ๊วย..” ผมแข็งทื่อทันที...

 

Create Date : 23 กันยายน 2551		7 comments
Last Update : 24 กันยายน 2551 10:46:45 น.
Counter : 565 Pageviews.
Share Tweet