๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 25 .....๐๐

บทที่ 25



ผมนอนไม่หลับแทบทั้งคืน ไม่ใช่กลัวผี (นิดหน่อยอ่ะ) แต่คิดเกี่ยวกับเรื่องคุณด่น คุณเด่นคืออะไรกันแน่?

คุณเด่นก็คือพี่ชายที่เพิ่งปรากฏตัวของผมน่ะซีจะเป็นอะไรได้ อย่านึกว่าผมจะกล่าวหาว่าคุณเด่นเป็นผีหรือเทวดาจำแลง น้ำเน่าชัดๆ คุณเด่นที่คุยกับผมเป็นเรื่องเป็นราว ไล่ตามกอดผมตลอดเวลา คุณเด่นที่ผมเคยทำอาหารเช้าให้กิน คนที่ปั่นซาเล้งพาสวยไปฝังกลางวันแสกๆ นี่นะคือผี...จะเป็นไปได้ไง!

หรือผมจะป็นโรคคิดเองเออเอง..ก็ไม่น่าจะใช่เพราะทั้งดี้และแก้วอยู่ร่วมด้วยเกือบทุกเหตุการณ์ คิดดูสิ ไปเป็นเพื่อนสวดแม่ที่วัดแทบทุกคืน..เบื๊อกก็ยืนยันได้เมื่อคืนคุณเด่นไปตามผมกลับโรงพยาบาล..เจ้าหน้าที่วัดทุกคนเป็นพยานงานสวดแม่

แล้วทำไมคุณเด่นชอบปรากฏให้เห็นในความฝันและห้วงคิดคำนึง ภวังค์ของผม..ที่ร้ายกว่านั้น โบกมือให้จากระเบียงห้องข้างล่างเมื่อตอนหัวค่ำ..ประเด็นนี้คงเป็นเพราะผมฝักใฝ่คุณเด่นมากไป..คุณเด่น..พี่ชายประหลาดของผม คืนนี้คุณอยู่ที่ไหน..ผมคิดถึงคุณ..(ใจผมเพิ่งเผยความใน)...

หนังทีวีที่ผมเปิดเป็นเพื่อน ตัวละครกำลังสวดมนต์ไหว้พระ กลิ่นธูปโชยออกมาจากจอ แฮ๊ะ! โรงพยาบาลนี้ไฮเท็คจริงๆ เฮ้ย! มีที่ไหนทีวีมีกลิ่น..ผมโดนเข้าแล้วมั้ง!..คุณเด่นช่วยด้วย!..อือ..อือ..ฮือ..ฮือ...คลุมโปง! คลุมโปง!



“เฮ้ย! ตื่นๆ” โอ๊ย!ใครคนหนึ่งโยกตัวผม

“เตรียมตัวกลับบ้าน” เฮ้อ!..เพื่อนดี้นั่นเอง

“เช้าแล้วหรือ?” ดึงผ้าห่มออกจากหัว

“หมีแพนด้ามาอีกละ..ไหนๆ ดูหน่อยดิ” ดี้จับหน้าผากผม “แล้วไป..นึกว่าไข้กลับอีก”

“เมื่อคืนนอนไม่หลับ ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน..กลัว”

“ยังกะคืนก่อนๆ แกมีใครอยู่ด้วยละ?”

“คุณเด่นอยู่เป็นเพื่อนชั้นทุกคืน” ลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำ

“ใครเค้าจะให้ผู้ชายเฝ้าไข้วะ..ขี้โม้แหง” ดี้เดินตามมาหน้าห้องน้ำ

“จริง!”

“ไม่เชื่อ!”

“อือ...” เถียงไม่ออก ฟองยาสีฟันเต็มปาก



“ก๊อกๆ”

“คะ?..คนไข้อยู่ในห้องน้ำค่ะ” ดี้รับหน้าแทน

“เดี๋ยวรอคุณหมอมาเยี่ยมอีกครั้งนะคะ แต่คิดว่าไม่มีปัญหาอะไร วันนี้คงกลับบ้านได้แน่นอน..ดิชั้นนำรายการค่าใช้จ่ายมาให้ค่ะ สักครู่จะนำยามาให้คนไข้ไปทานต่อที่บ้าน” เสียงหายไปรวมทั้งดี้

“เฮ้ย! ยืนงงไร” ผมออกจากห้องน้ำ ดี้ยืนจ้องแผ่นรายการนิ่ง

“เบ็ดเสร็จทุกอย่างทั้งค่าห้องค่าหมอค่ายา พยาบาล อาหาร จิปาถะ เกือบสี่หมื่น” เสียงกังวลเกินเหตุ

“ไม่เป็นไร คุณเด่นจัดการให้แล้ว ใช่ปะ?” ยิ้มภูมิใจพี่ชาย

“ใครบอกแกวะ?” ลูกเล่นกับผมดิ?

“คืนก่อน ก่อนที่คุณเด่นจะกลับไปทำงาน บอกชั้นไว้อย่างนั้น”

“งั้นแกก็แหกตาดูซะ..” ดี้ส่งแผ่นรายการให้

“กรุณาติดต่อกับแผนกการเงิน..ขอบคุณ” คือท้ายสุดของรายการ

“เห็นยัง? คุณเด่นคุณแด่นที่ไหนจ่ายให้แก!” ดี้ทรุดตัวลงนั่ง มือกุมขมับคิดแก้ไขสถานการณ์

“อ้าว! เอ๊ะยังไง!” ผมงงเป็นไก่ตาแตก พี่ชายผมไม่รักษาคำพูด!

“แล้วจะทำยังไงกันดี แกนะแก” ดี้ตาแดง

“มานี่!..” ผมกึ่งลากกึ่งจูงดี้ไปที่เคาน์เตอร์พยาบาล



“ผมอยากทราบว่ามีใครไปชำระค่าใช้จ่ายของผมหรือยัง ช่วยกรุณาสอบถามแผนกการเงินให้หน่อยครับ” ธรรมดาผมตาขาวไม่กล้าลุยอะไรทั้งนั้น แต่นี่มันเรื่องของผมล้วนๆ..คุณพยาบาลกดเครื่องสอบถามตามที่ผมขอร้อง

“ยังไม่มีใครไปชำระค่ะ” เธอหันมาตอบ สีหน้าสงสัย “มีเวลาถึงบ่ายค่ะไม่ต้องรีบร้อน”

“คุณเด่นเก้าทำพิษซะแล้ว” ดี้พึมพำค่อนข้างดัง คุณพยาบาลหันมองทันที

“คุณเด่นเก้า..คุณเด่นเก้าทำไมหรือคะ?”

“คือ..คุณเด่นเก้าเจ้าของคนไข้เด่นหล้าคนนี้ บอกว่าชำระค่าใช้จ่ายแล้ว พวกเราเลยงงกันเล็กน้อยค่ะ”

“คุณเด่นเก้าเป็นเจ้าของไข้หรือคะ..เป็นไปได้อย่างไร” คุณพยาบาลทำหน้างงพอกับดี้และผม

“คืนนั้นคุณเด่นเก้าพาคนไข้มาโรงพยาบาลพร้อมกับชั้นและยังเซ็นชื่อรับรองเลย..คุณก็อยู่นี่คะ” ดี้ยืนยันหนักแน่น

“ใช่คะ คืนนั้นดิชั้นอยู่พอดี แต่ไม่เห็นใครนอกจากคุณมาพร้อมคนไข้ นี่ไงคะลายเซ็นรับรองของคุณ” พยาบาลส่งสำเนาเอกสารให้ดี้

“ลายมือชั้นเอง..ตอนนั้นคงมัวตกใจจนจำผิดว่าใครเป็นคนเซ็นเอกสาร..แต่..แน่ใจหรือคะว่าคุณเด่นเก้าไม่ได้อยู่ด้วย”

“รับรองคะ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครอื่น..เอ่อ..ไม่มีคุณเด่นเก้าอยู่ในห้อง..ดิชั้นยังนึกสงสัยว่าทำไมไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเลย คนไข้กำลังเครียด ความดันสูงมาก แกจึงกระเจิดกระเจิงหนีออกจากห้อง แต่ก็กลับมาในที่สุด ดิชั้นใส่สายน้ำเกลือให้ใหม่ ยังล้อแกว่าซนหรือดื้อกันแน่” คุณพยาบาลอธิบายยืดยาว สายตายังไม่วายตระหนกงุนงง

“ขอบคุณค่ะ..สักครู่ชั้นจะมาจัดการเรื่องค่าใช้จ่าย” ดี้ดันตัวผมกลับห้อง



“แก้ว..เปิดลิ้นชักเก็บเงินหยิบบัตรเอทีเอ็มไปกดเงินให้หน่อย รู้ใช่มั้ยว่ากุญแจซ่อนไว้ตรงไหน บัตรก็เบอร์เดิม กดมาให้หมดแล้วรีบมาที่โรงพยาบาลด่วน..เออ..ไอ้เด่นกับคุณเด่นทำพิษซะแล้วว่ะ..รีบหน่อยนะ!” ดี้เพื่อนรัก (รักมากนะคราวนี้) โยนมือถือใส่กระเป๋า

“ขอโทษนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนี้” ผมพูดอะไรไม่ออกกับทุกสิ่งที่กลับกลาย

“ตกลงอะไรคืออะไรกันแน่ ชั้นงงมาก โดยเฉพาะเรื่องคุณเด่น เป็นไปได้ไงที่ไม่มีคุณเด่นในเรื่องนี้เลย แกก็เห็นชั้นก็เห็นแก้วก็เห็น แต่ที่โรงพยาบาลนี้กลับไม่มีวี่แวว” ดี้ควานมือเข้าใต้หมอน “เผื่อจะมีอะไรประหลาดๆ ซ่อนอยู่อีก”

“เออ ชั้นนึกออก พ่อเขียนจดหมายมาหานี่นา..” ผมเริ่มค้นหา ใต้หมอน บนโต๊ะ ในลิ้นชัก ในตู้เสื้อผ้า...ไม่มี “หายไปไหน?”

“เหมือนการ์ดรูปร่มและกระเช้าผลไม้ใบใหญ่ที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย” ดี้กระเถิบเข้าหาผม “ห้องนี้มีอะไรแปลกๆ หรือเพิ่งมีคนตาย หรือผีหลอก..เฮ้ยๆๆๆ เด่น ชั้นกลัวว่ะ!”

“หรือไม่เคยมีคุณเด่นเก้าอยู่ในโลกนี้เลย แกกับชั้นกับแก้วเกิดอุปทานหมู่ เห็นอะไรรู้สึกอะไรพร้อมกันเหมือนๆ กัน”

“ไม่จริง! สติสัมปชัญญะชั้นยังดีอยู่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริง ชั้นเห็นชั้นรู้สึกจริงๆ ไม่ได้นึกเอาเอง..พวกเราไม่ได้บ้าหรอกเด่น แต่มีอะไรเป็นเงื่อนงำซ่อนอยู่สักอย่าง ถ้าคุณเด่นไม่มีตัวตนทำไมเช็คคุณเด่นขึ้นเงินได้ล่ะ..ตั้งสามหมื่น”

“สามหมื่น!” ผมตาโต “ไหงบอกแค่หมื่นเดียว”

“ก็เก็บไว้เป็นค่ารักษาแกนี่ไง!” ไปน้ำขุ่นๆ

“อีกอย่าง..เรื่องงานแม่คุณเด่นจะเป็นหลักฐานว่าเราเพี้ยนกันหรือเปล่า..พรุ่งนี้ไปวัดกัน ต้องไปทั้งสามคนจะได้ช่วยกันเป็นพยานว่าอยู่ในโลกความจริงไม่ได้คิดเอง ไม่ได้ฝันไป”...ผมได้แต่หวังว่าคงไม่ตกใจตื่นขึ้นตอนนี้!



เกือบเที่ยงเราจึงสะสางปัญหาทั้งหลายได้ ออกจากโรงพยาบาลโดยมีสายตาแปลกๆ ของเจ้าหน้าที่และพยาบาลลอบมองตาม แม้กระทั่งชั้นล่างซึ่งแทบไม่รู้เรื่องอะไรของเราเลยก็ไม่วายชำเลืองมอง..โอ้ย! อะไรกันนี่!


หรือตัวปัญหาคือโรงพยาบาลเอง ไม่ใช่พวกเราหรือคุณเด่นที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ทำงานอยู่แดนไกลที่ไหนสักแห่ง



กำลังจะขึ้นรถแท็กซี่ ผมอดเหลือบตาดูระเบียงห้องนั้นไม่ได้..เงาๆ หนึ่งแวบหลบจากบานประตูกระจก!.....

 

Create Date : 05 กันยายน 2551		6 comments
Last Update : 5 กันยายน 2551 18:32:23 น.
Counter : 567 Pageviews.
Share Tweet