๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 47 .....๐๐

บทที่ 47



“ปิกอัพ~ปิกอัพมือแปด~ขับไป~เสียงดังออดแอด~...” เสียงดังจากวิทยุติดรถที่ยังอุตส่าห์ใช้การได้

ผมขับรถปิกอัพมือเจ็ดได้มั้ง ปะเลงๆ เข้าถนนแดง..ผมตัดสินใจซื้อปิกอัพเฒ่าคันนี้มาเพราะจำเป็นต้องใช้ เคยลองขับมิตซูออโต้ของดี้มาบ้างจึงพอทรงตัวได้ แต่เกียร์ธรรมดานี่เอาเรื่องเหมือนกัน..ถามคนขายเรื่องระบบเกียร์ 1, 2, 3, 4, 5, เกียร์ว่าง เกียร์ถอยหลัง เพิ่มที่เหยียบอีกอันหนึ่งนอกจากคันแร่งและเบรก คือคลัส..ลองขับสักครึ่งชั่วโมงก็ออกถนนตรงมาบ้านน้ำต้น เล่นเอาเหงื่อแตกพลักตลอดทาง..อย่าบอกใครล่ะ..ไอ้เด่นยังไม่มีใบขับขี่เลย

หลังกระบะผุๆ นั้นบรรทุกสัมภาระสำหรับการค้างแรมกลางป่าเท่าที่จะหาซื้อได้ เย็นนี้ คืนนี้ผมคงไม่หนาวตายแน่..รถตกหลุมเล็กๆ หรือย่ำไปบนก้อนหินแต่ละที ประตูรถคล่อกแคลกเหมือนจะหลุดออก งี้แหละสมกับไอ้เด่นคนเฝ้าที่

“ปิกอัพ~ปิกอัพมือแปด~ขับไป~เสียงดังออดแอด~..” อ๊ะ! มาอีกละเพลงนี้..ใครเยาะเย้ยวะ!..ผมเอื้อมมือกดปุ่มปิดวิทยุทันที..จะบ้าแล้วมั้ง?..มีอารมณ์กับวิทยุก็ได้

ถึงจะทุลักทุเลอย่างไรผมก็ขับรถเข้าที่ด้วยความภาคภูมิใจ แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ส่องลอดใบไม้ลงมาเป็นดวงบนพื้นดิน ลมเย็นพัดมาจากเวิ้งแม่ปิงผ่านผาดินต้องใบหน้า ผมสูดอากาศสดชื่นเข้าเต็มปอด..ชีวิตไอ้เด่นจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ!

ชั่งใจว่าจะนำรถลุยลงไปด้านล่างริมหาดดีไหม..เฮ้ย! รถแกไม่ใช่โฟว์วีลออฟโรดนะเว้ย..ผมฉุกคิด ขาลงคงลงได้ แต่คงต้องจอดถาวรอยู่ริมหาดแน่

ตัดสินใจจอดรถใต้ร่มไม้ใหญ่ริมผาดิน หยิบอุปกรณ์เดินป่าทั้งหลายลงจากกระบะหลัง เริ่มกางเต็นท์เป็นอันดับแรก เสียงตอกลิ่มดังลั่นคุ้งน้ำและราวป่า กระต่าย กระรอกตกใจวิ่งฟลุ๊ปหายไป ถ้าอยู่เฉยๆ ไม่วิ่งคงไม่มีใครรู้ว่าเจ้าอยู่ตรงไหน วิ่งซะอย่างนั้น..ถ้าชั้นเป็นพวกล่าสัตว์เจ้าเสร็จแน่..ได้บทเรียนว่าเมื่อมีภัยใกล้ตัว ให้นิ่งตรึกตรองอย่าตกใจวู่วามจะปลอดภัยกว่า..ต้องจดจำ

ผมก่อกองไฟ จุดตะเกียงเจ้าพายุ ติดเตาแกสปิกนิคปรุงอาหารง่ายๆ ทอดไข่ อุ่นแกงที่ซื้อติดมาด้วยกับข้าวสวย...ค่อยล้างถ้วยชามหม้อกระทะพรุ่งนี้เช้าเพราะต้องลงไปล้างข้างล่างริมน้ำปิง แต่มีน้ำแกลลอนใหญ่ไว้ล้างปากล้างมือ ทำความสะอาดร่างกายแบบย่อส่วน

ก่อนจะล้มตัวลงนอนผมวางพี่ตุ๊กตาวูดูไว้สองข้างหมอนเพื่อความปลอดภัย..ไม่นึกว่าพี่ทั้งสองจะทำอะไรมากกว่านั้น


จะว่าไปวันนี้ผมไม่เหนื่อยเท่าวันก่อนๆ..ตั้งแต่เช้าผมหมดเวลาไปกับการวางแผนและช้อปปิ้ง ถึงแม้จะไม่ได้ช้อปในห้างหรูเย็นสบายก็ตาม เดินเลือกซื้อรถ อุปกรณ์ตั้งแค้มป์ หัดขับรถและตะลุยกลับที่..คิดไปๆ ความเหนื่อยล้าเริ่มเข้าครอบงำ เปลือกตาหรี่ลง หรี่ลง..ก่อนจะผล็อยหลับ ผมได้ยินเสียงเหมือนอะไรเคลื่อนไหวอยู่นอกเต็นท์ เสียงตึกตัก ปึกปัก เสียงเหมือนคนเดินไปเดินมา...




ธรรมชาติของการขับถ่ายปลุกผมแต่เช้า ผมออกจากเต็นท์เปิดก๊อกน้ำอุ่นบรรเทาทุกข์..ขณะกำลังยืนมองธรรมชาติยามเช้าของแนวป่า ผมต้องสะดุ้งด้วยความแปลกใจ เก็บก๊อกเข้าที่เข้าทางรีบมุดเข้าเต็นท์

สักพักพอตั้งสติได้ผมค่อยแง้มประตูเต็นท์ออกดู..สิ่งที่ผมเห็นเมื่อครู่ยังอยู่ ผมไม่ได้ตาฝาดหรือคิดไปเอง..หลังพุ่มไม้ที่เหมือนฉากกั้นจากถนน หันหน้าออกหน้าผาดิน กระท่อมหลังเล็กๆ ตั้งอยู่ มันทำด้วยไม้และไม้ไผ่ หลังคามุงหญ้าฟาง มีชานไม้หน้ากระท่อมซึ่งถูกยกสูงจากพื้น พร้อมบันไดสองขั้น..มันมาตั้งอยู่ได้อย่างไร เมื่อวานยังไม่เห็นมี ผมทำใจกล้าออกจากเต็นท์เดินเข้าไปดูใกล้ๆ

กลิ่นฟางกลิ่นไม้ไผ่ลอยเข้าจมูก ผมก้าวขึ้นบันไดไม้เข้าไปในกระท่อม ห้องสี่เหลี่ยมนั้นกว้างขวางพอเป็นห้องนอนและที่ทำงานได้ในตัว ผมดันบานหน้าต่างออกใช้ไม้ค้ำยันไม่ให้หล่นลงมา มองออกไปในป่าห่างจากกระท่อมทางด้านใต้ลม มีห้องเล็กๆ ตั้งอยู่ มีหลังคามีประตูพร้อม คงไม่ใช่อะไรนอกจากห้องส้วม..ใครนะช่างรอบคอบจัดทำให้ผม..

กระท่อมนี้คงไม่ได้เกิดจากฝีมือคนธรรมดา..เพียงคืนเดียวอย่างเงียบเชียบ! ใครล่ะ! จะทำอย่างนี้ได้.. คุณเด่นหรือบ๊วย..คงเป็นไปไม่ได้ คุณเด่นอยู่ไกลถึงกรุงเทพฯ ไร้พลังอำนาจใดๆ บ๊วยก็เด็กเกินกว่าจะรอบรู้และห่วงใยผมขนาดนี้..ใครนะ?


“กรุ๊กกริ๊ก!” เสียงดังลอดออกมาจากเต็นท์

“พี่ตุ๊กตา!..” ผมลงจากกระท่อมตรงเข้าไปในเต็นท์ “พี่ตุ๊กตาวูดูนั่นเอง”

ผมหยิบพี่ตุ๊กตาทั้งสองออกมาอุ้ม นึกขึ้นได้ว่าพี่ตุ๊กตานี้เป็นสิทธิ์ของโซบ๊อป..อำนาจของโซบ๊อปอย่างหนึ่งคือการเรียกซอมบี้ขึ้นจากหลุมมาใช้งาน ตำแหน่งโซบ๊อปตอนนี้ว่างอยู่ไร้การครอบครอง พี่ตุ๊กตาคงลองใช้อำนาจนั้นเรียกร่างที่ถูกฝังอยู่ในป่าแหง้วเยื้องกับที่ของผมออกมาช่วยกันสร้างกระท่อม ( ที่ผมได้ยินเสียงคนเดินเมื่อคืนนี้ไง ) กระท่อมหลังนี้ถูกสร้างโดยซอมบี้ คนที่ตายไปแล้ว..โอ..ผมจะกล้าเข้าไปอยู่มั้ยเนี่ย!

“กรุ๊กกริ๊ก..” ผมรู้สึกเหมือนมีใครบอกให้ขนของขึ้นไปไว้บนกระท่อม ทุกอย่างเบาหวิวยกง่าย แทบไม่ต้องออกแรง..เต็นท์ยุบลงดื้อๆ ผมแค่ก้มลงหยิบมันก็ม้วนพับเรียบร้อยพร้อมให้ขนไปเก็บ ครู่เดียวก็ไม่มีอะไรเหลือตรงที่ผมกางเต็นท์เมื่อคืน แม้แต่เถ้ากองไฟ..ผมไม่ประหลาดใจอะไรอีกแล้ว..ขนาดกระท่อมทั้งหลังยังโผล่มาได้ นับประสาอะไรกับเรื่องจิ๋วๆ งี้

ผมเพิ่งสังเกตว่ามีโอ่งน้ำสองใบไว้ให้ด้วย ที่ชานเรือนยังมีใบเล็กๆ อีกใบสำหรับใส่น้ำดื่ม..ลำพังผมคนเดียวกระท่อมหลังน้อยนี้ก็อยู่ได้แล้ว แต่สำหรับคุณเด่นและอะไรๆ ที่จะตามมาอีกในเวลาข้างหน้าคงไม่พอแน่

ผมคว้าหม้อกระทะถ้วยชามที่ทำสกปรกไว้เมื่อคืนรวบรวมใส่กระป๋องผูกรถถีบเฒ่าขับป๋องแป๋งลงจากผาดิน..ขณะกำลังบีบเบรก บังคับแฮนด์ ประคองรถให้อยู่บนถนนผมรู้สึกมีความสุขที่สุด เริ่มรู้จักและเข้าใจว่าชีวิตผมเป็นของธรรมชาติและคนอื่นมากกว่าตัวเอง มันคือความสุขที่ไม่ได้เกิดจากการเป็นเจ้าของ หากแต่เกิดจากความว่างเปล่าไม่มีตัวตน ถ้าผมจะหายไปจากโลกนี้ เดี๋ยวนี้ ผมก็ไม่เสียดายอะไร พอแล้ว ผมมีความสุขแล้ว แค่นี้จริงๆ...

มัวแต่มีความสุขกับถนนวิบาก..ผมลิ่วลงแม่ปิงพร้อมรถถีบเฒ่าอย่างไม่รู้ตัว

“โครม! ตูม!..”

“ฮะ ฮะ ฮะ เอิ๊ก เอิ๊ก..” เสียงหัวเราะอยู่ริมตลิ่ง

“ใครวะ?..” ผมไม่มีโอกาสมองหาเจ้าของสียงเพราะต้องรีบคว้าหม้อไหที่กำลังจะลอยไปตามน้ำ..หันมาอีกทีไม่เห็นมีใครอยู่ตรงนั้น

ไหนๆ ก็เปียกแล้ว เมื่อล้างถ้วยชามเสร็จผมจึงอาบน้ำซะเลย แก้ผ้าอาบมันตรงนั้นแหละ คงไม่มีใครเห็นนอกจากเจ้าของเสียงหัวเราะ ดีเสียอีกจะได้โผล่ออกมาวิจารณ์ (ชม) ความหล่อของผม..


เงียบ!..มีแต่ความเงียบและเสียงจุ๋งจิ๋งของสายน้ำ ผมบิดเสื้อผ้าจนหมาดแล้วกลับใส่เข้าไปใหม่ รวบรวมหม้อกระทะใส่กระป๋อง โก่งตัวโยกรถขึ้นบนผาดิน

 

Create Date : 24 ตุลาคม 2551		10 comments
Last Update : 24 ตุลาคม 2551 23:00:57 น.
Counter : 1125 Pageviews.
Share Tweet