๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 50 .....๐๐

บทที่ 50


“พี่ตุ๊กตา! พี่ตุ๊กตา!” ผมร้องเรียกไปรอบๆ ขอความช่วยเหลือ

พี่ทั้งสองยังช่วยตัวเองไม่ได้ นับประสาอะไรจะมาช่วยผม..คนที่ทำเรื่องนี้ต้องมีพลังอำนาจมาก..ใครกันนะ?

“กรุ๊กกริ๊ก!” เสียงสร้อยลูกปัดแว่วมาจากไหนสักแห่ง ผมพยายามเงี่ยหูฟังหาทิศทาง

“พี่ตุ๊กตา..” ผมเรียกอีก

“กรุ๊กกริ๊ก..” เสียงพี่ตุ๊กตาหนนี้อยู่แถวทางลงจากผาดิน

“พี่อยู่ไหน?..” ผมเดินไปตามเสียงลูกปัด เสียงนำผมลงไปเรื่อยๆ จนถึงหาด


“เฮมมมม..” เสียงคล้ายหมู่คนร้องแสดงความยินดีหรือประหลาดใจ แต่ไม่เหมือนนัก

“เฮมมม..” เสียงเฮแบบไม่เต็มใจนั้นดังอีกครั้งพร้อมกับมีแสงเรืองขึ้นรอบๆ หาด..มันสว่างขึ้น สว่างขึ้นจนมองเห็นอะไรๆ ได้ชัดเจน


“เฮ้!..” คราวนี้เป็นผมเองที่ร้องออกมาค่อนข้างดังด้วยความตกใจ


ท่ามกลางเงาผู้คนที่คลาคล่ำอยู่ริมหาด บ้านหลังหนึ่งตั้งเด่นอยู่..เป็นบ้านชั้นเดียวสีไข่ไก่สลับขาวประดับอิฐแดงบางส่วน ประตูหน้าต่างบานเลื่อนกระจกใสกรอบอลูมิเนียมทันสมัย หน้าบ้านมีลานเทอเรสพร้อมชุดเก้าอี้นั่งเล่นสไตล์โมเดิร์นเข้ากับตัวบ้าน หลังคากระเบื้องสีอิฐสะท้อนแสงดาว สมกับเป็นบ้านพักตากอากาศริมหาด แม้จะเพียงหาดลำน้ำปิงแต่ก็น่ามองไม่แพ้บ้านพักตากอากาศชายทะเลแถบเมดิเตอร์เรเนียนในแคตตาล็อก

“กรุ๊กกริ๊ก!..กรุ๊กกริ๊ก!..” เสียงดังถี่มีแววร่าเริงเหมือนกำลังหัวเราะชอบใจที่หลอกผมได้สำเร็จ..ที่แท้พี่ตุ๊กตาวูดูทั้งสองแอบใช้อำนาจของโซบ๊อปเรียกพวกซอมบี้ลุกขึ้นมาทำงานให้ผมอีก..ผมกวาดตาดูซอมบี้เหล่านั้นอย่างเกรงใจ บางร่างเป็นชายฉกรรจ์ หญิงสาว แต่ส่วนมากคือคนสูงอายุทั้งหญิงชาย..ผมรู้สึกอดสูใจขึ้นมาทันที..นี่ผมเกณฑ์แรงงานคนแก่เฒ่า ปู่ย่าตายาย บรรพบุรุษของผมขึ้นมาใช้งานละหรือ..อะไรไม่ว่า เด็กเล็กๆ ก็ยังถูกใช้งาน..พี่ตุ๊กตาเอ๋ย ผมไม่ได้ตั้งใจให้ทำอย่างนี้เลย!

เหมือนจะล่วงรู้ความในใจผม ซอมบี้ทั้งหลายฝืนทำหน้ายิ้มร้องเฮๆ ..ผมรู้ พวกเขากำลังถูกบังคับ..ผมน้ำตาหยดแหมะๆ สัญญาในใจว่าพรุ่งนี้ผมจะใส่บาตรทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้..ทั้งหมดยืนก้มหน้านิ่งรับกระแสจิตของผม สักครู่พากันเดินขึ้นด้านบนไปนอนสงบในป่าแหง้วตามเดิม



“กรุ๊กกริ๊ก!” เสียงดังออกมาจากบ้านเหมือนเชิญชวนให้ผมเข้าไปดู..ถึงอย่างไรพี่ตุ๊กตาก็หวังดีกับผมที่ต้องการบ้านใหญ่แข็งแรงกว่ากระท่อมไม้ไผ่หลังเดิม

“บ้านสวยน่ารักดีครับ ผมชอบ” ผมเลื่อนประตูกระจกโผล่หน้าเข้าไปชมเชยแม้จะไม่ยินดีนักกับการใช้แรงงานซอมบี้

“กรุ๊กกริ๊ก” แสงเรืองจากสร้อยลูกปัดลอยอยู่ระดับเดียวกับตัวผม..เอ้อฮฮฮฮ..พี่ตุ๊กตาพัฒนาตัวเท่าคนธรรมดาแล้วหรือนี่!

“ผมขอเดินชมรอบๆ บ้านก่อนนะครับ..เอ่อ..อ้อ ขอบคุณพี่ทั้งสองมากครับ” ผมพูดปด รีบปิดประตูเดินออกมา..ผมขอเวลาทำใจสักหน่อย พรุ่งนี้เช้าผมค่อยเข้าไป

ไหนๆ ก็เกือบเช้าแล้วผมจึงขับจักรยานขึ้นบนผาดินออกไปหาอาหารเพื่อเตรียมไว้ใส่บาตร..ว่าแต่จะมีแม่ค้าแม่ขายและพระสงฆ์ให้ผมหรือไม่เท่านั้น..จริงดังคาดจนฟ้าสางเกือบมองเห็นถนนแล้วผมก็ยังไม่พบผู้คน ถึงที่นี่จะไม่ใช่ป่าดงจริงๆ แต่สภาพภูมิประเทศไม่ได้แตกต่างจากนั้นเลย



อะไรอย่างหนึ่งเหลืองๆ โผล่ออกมาจากราวป่า เหมือนจะตรงมาที่ถนน ผมเขม้นมองภาวนาขอให้เป็นอย่างที่ใจนึก..เย้!..ใช่พระสงฆ์จริงๆ ท่านเดินเรียงแถวมาทางผม

“ให้ตายสิโรบิ้น!” ผมยังไม่มีอาหารสักอย่าง..จะทำอย่างไรดี?

ผมล้าเอาดื้อๆ ถีบจักรยานแทบไม่ออก แข้งขาอ่อนแรง นี่ละนะแม้เราจะคิดดีตั้งใจทำดีแต่ถ้ากรรมเก่ายังมีและสถานการณ์ไม่อำนวยก็ไม่สามารถทำความดีได้..ผมหยุดรถยืนประคองไว้รอให้พระท่านผ่านมา อย่างน้อยๆ ขอพรจากท่าน ท่านคงเมตตา

อะไรนี่! แม้จักรยานก็พลอยหนักหน่วงขึ้นมา ผมเอะใจ ละสายตาจากพระที่กำลังเดินมาถึง..ไม่น่าเชื่อเลยจอร์ช..มันเป็นไปได้ไง?..ที่ตะแกรงหลังมีตะกร้าอาหารผูกติดอยู่ ผมไม่มีเวลาแปลกใจมากนัก พระท่านกำลังถึงตัว ผมจัดแจงแกะตะกร้าออก หันไปนิมนต์พระ

“นิมนต์ครับท่าน..” ผมพนมมือค้อมตัวลงทำความเคารพ ตามองอยู่ที่พื้น เท้าเปล่าของพระภิกษุก้าวยืนตรงหน้าผม พลันเอ็นบนหลังเท้าเกร็งขึ้นเล็กน้อยแล้วชักเท้ากลับข้างหนึ่ง ครู่เดี่ยวก็กลับวางสงบเคียงกันตามเดิม..เหมือนท่านลังเลหรือสะดุ้งตกใจอะไรสักอย่าง

ช่างบังเอิญที่ห่ออาหารในตะกร้าพอดีกับจำนวนพระ เมื่อใส่บาตรจนถึงองค์สุดท้ายผมจึงแจ้งเจตนาในการทำบุญครั้งนี้

“ผมต้องการอุทิศส่วนบุญนี้ให้กับเจ้ากรรมนายเวร บุพพการีผู้ล่วงลับและทุกดวงวิญญาณที่ถูกฝังอยู่ในป่าแหง้วครับ” ผมก้มลงอยู่ตรงหน้าเท้าพระองค์สุดท้ายที่ดูท่าจะอ่อนพรรษากว่าทุกองค์

“ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้มีเกิดมีดับไปตามสังขาร โยมอย่าอาวรณ์กับสิ่งที่ล่วงลับไปแล้วเลย แม้แต่ตัวโยมเองก็อย่าได้เสียดายหากต้องละจากโลกนี้” พระองค์น้อยพูดเตือนสติเหมือนรู้ใจผม แล้วพระสงฆ์ทั้งหมดก็ให้พรและจากไปอย่างเงียบๆ เช่นขามา


“พี่ตุ๊กตา! พี่อยู่แถวนี้ใช่ไหม?” ผมร้องเรียก...มีแต่ความเงียบและสายหมอกอยู่รอบตัว “ขอบคุณพี่ตุ๊กตามากที่จัดเตรียมอาหารให้ผมใส่บาตร ผมขออุทิศส่วนกุศลให้พี่ทั้งสองด้วย แต่ที่พี่ทำให้พระท่านตกใจเมื่อกี้ไม่ดีเลย ทีหลังอย่าทำนะครับ”

“กรุ๊กกริ๊ก..กรุ๊กกริ๊ก..” เสียงลูกปัดรัวถี่

“ไม่รู้ละ ผมกลับบ้านดีกว่า” ผมปั่นจักรยานกลับอย่างสบายใจ เหมือนรถจะแล่นเร็วผิดปกติทั้งที่ผมไม่ได้ออกแรงเท่าไหร่เลย หมอกรอบตัวฟุ้งกระจายสะท้อนแสงอาทิตย์ที่ส่องลอดใบไม้มารำไร..ผมมีความสุขจริงๆ


“เฮ้! บ๊วย” ผมตะโกนเข้าไปในบ้านเก่า เลยไปถึงป่าแหง้วผมลุยจักรยานเข้าไปในพงหญ้า น้ำค้างเปียกขากางเกง

“ผมทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พี่ป้าน้าอาและทุกๆ ท่านแล้วนะครับ” ผมร้องบอกด้วยความสบายใจที่ได้ตอบแทนความช่วยเหลือที่ได้รับจากพวกเขาเหล่านั้น



แสงแดดเช้าส่องต้องหลังคากระเบื้องสีอิฐ บ้านน้อยสีเหลืองอ่อนสดใสอยู่บนหาด ผมหยุดยืนดูบ้าน ทึ่งในความสามารถของพี่ตุ๊กตาและเหล่าซอมบี้ ผมจูงจักรยานไปพิงแผงอิฐแดงด้านข้าง แวะนั่งเล่นบนเก้าอี้ที่ลานเทอเรสหน้าบ้าน ยกขาขึ้นพาดโต๊ะคลายความปวดเมื่อย มันเป็นกิริยาที่ไม่เรียบร้อยถ้าทำต่อหน้าคนอื่น แต่นี่ผมอยู่เพียงลำพังในโลกส่วนตัวของผม ริมหาดแม่ปิงกลางป่าพ้นจากสายตาของใครๆ..ผมเริ่มชินและเหมาว่าที่นี่คือโลกของผมอย่างไม่รู้ตัว


“คุณเด่น..พี่เด่นครับ พี่จะชอบโลกของผมหรือไม่..บางทีวันนี้ผมจะเข้ากรุงเทพฯ ไปรับพี่เด่นมาอยู่กับผม กับบ๊วย กับอีกหลายๆ คนในโลกที่อยู่ก้ำกึ่งระหว่างชีวิตจริงและวิญญาณ..คุณเด่นจะอยู่ได้ไหมครับ” ผมมองไปที่ลำน้ำปิงรู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุพร้อมกับสังหรณ์ใจบางอย่างเกี่ยวกับ ‘โลกของผม’


“พี่เด่น..ผมจะอยู่กับพี่เด่นที่นี่นะครับ..ผมสัญญา”

 

Create Date : 29 พฤศจิกายน 2551		6 comments
Last Update : 29 พฤศจิกายน 2551 13:26:19 น.
Counter : 744 Pageviews.
Share Tweet