|
|
๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 45 .....๐๐
บทที่ 45
รู้สึกอะไรอย่างหนึ่งยุ๊กยิ๊กอยู่ปลายเท้า ผมรีบเปิดผ้านวมออกดู..กระต่ายป่าสีเทาสองตัววิ่งแวบจากไป
เช้าแล้ว..ผมรอดชีวิตมาได้จากคืนอันหนาวเหน็บ..บรรยากาศยามเช้าต่างกันลิบลับกับเมื่อคืน น้ำปิงตรงหน้าไหลเอื่อย ไอจางๆ ลอยจากพื้นน้ำ หมอกขาวคลุมคลุ้งไปทั่ว แสงทองอุ่นรำไรบนขอบฟ้า เสียงจิ๊บ จุ๊กจิ๊กของนกและสัตว์ป่าดังอยู่รอบๆ..ชีวิตป่ากำลังเริ่ม
ผมม้วนเก็บผ้านวม ทำความสะอาดพื้นที่ ไปที่ริมน้ำล้างหน้าล้างตาเตรียมรับชีวิตป่าๆ ของผมเช่นกัน
ผมขับรถถีบเฒ่าไต่ขึ้นทางเดิม โชคดีที่ทางยังอยู่ไม่หายไปไหน ( จะหายได้ไง? ) ถนนดินเล็กๆ เส้นนี้น่าจะเป็นถนนส่วนตัวของที่ด้านบน ไม่น่าจะใช่ถนนสาธารณะทั่วไป คดเคี้ยวไปมาสักพักจึงโผล่บนที่ราบกว้างใหญ่ มองเห็นถนนอยู่ลิบๆ อีกฝั่งหนึ่งของที่..เมื่อคืนผมขับจากถนนมาถึงจุดลงที่ราบนี้ได้ยังไง !
ยืนบนขอบแนวที่ มองลงไปข้างล่างเห็นแม่ปิงที่ผมวักน้ำล้างหน้าเมื่อครู่ คล้ายกำลังยืนอยู่บนหน้าผา ทิวเขาเหนือแนวป่าอีกฝั่งของแม่ปิง เหมือนกลางป่าทั้งที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านและสังคมเมืองเท่าไหร่ ผมสูดอากาศเข้าเต็มปอด เติมพลังสู้ชีวิตที่ยังไม่รู้จุดหมายปลายทาง
ป้ายเก่าๆ ป้ายหนึ่งปักเอียงกะเท่เร่อยู่หน้าที่ เป็นป้ายบอกขายที่ๆ ผมบุกรุกเข้าไปเมื่อคืน ทั้งหมดยี่สิบแปดไร่ ราคาไร่ละหนึ่งล้านบาท
โอ้โห! ตั้งยี่สิบแปดล้าน ไม่มีเงินซื้อแน่ ผมร้องออกมา ใจอยากได้เหมือนกันแต่คงมีเงินไม่มากพอ
โอ๊ย! บ่ถึงขนาดนั้นร๊อก หญิงกลางคนขี่จักรยานผ่านมา หันปั๊กป้ายมาสิ๊บปี๋ละน้อ
ทำไมล่ะครับป้า?
ปู้น!.. ป้าชี้มือไปผั่งตรงข้าม มั๋นอยู่ใกล้กับป่าแหง้วจะนั้นไผ๋จะไขได้ ร้าคาสั๊กกึ๊งหนึ่งจะมีไผ๋ซื้อกอ พูดเสร็จป้าก็ขี่รถจากไป
อ้าว!.. ผมไม่ได้ร้องแปลกใจที่จู่ๆ ป้าก็ไป แต่แปลกใจที่พบว่ายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามบ้านตัวเอง เยื้องกับป่าแหง้ว เมื่อเย็นวานผมขับรถวกวนไปมาจนกลับมาอยู่ที่เก่า..ทำไมไม่เห็นบ้าน ไม่เห็นที่ผืนนี้!
ยี่สิบแปดล้าน ครึ่งหนึ่งก็สิบสี่ หรืออาจไม่ถึงถ้าเจรจาดีๆ ผมรีบจดเบอร์โทรศัพท์ใต้ป้ายที่มีรอยขีดฆ่าเปลี่ยนมาหลายเบอร์ จริงอย่างที่ป้าบอก ประกาศขายมาหลายปี เบอร์ติดต่อจึงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
ผมล้วงมือถือออกจากเป้..เวรกรรม แบตหมดซะงั้น! ก็สมควรหรอก สองวันแล้วมั้งที่ผมไม่ได้แตะต้องมือถือเลย..ต้องเข้าเมือง!..ถ้าจะปั่นรถถีบเฒ่าคันนี้ไป กว่าจะถึงตัวอำเภอผมคงตะคริวกิน..ทำไงดี?
ปัดๆ ป๊าดๆๆ พรืดดดด... เสียงมอเตอร์ไซด์มาแต่ไกล..ได้การ! ผมจะขอร้องหรือจ้างให้ไปส่งในอำเภอ
อ้าว! ผมอ้าปาก โบกมือค้าง..รถมอเตอร์ไซด์เฒ่าคันนั้นบรรทุกตะกร้าไก่ แถมใส่ถุงตาข่ายห้อยอีกสองสามพวง
บล้าจะซื้อไก่ก๊ะ? ลุงมอเตอร์ไซด์หยุดกึกตรงหน้าผม
เปล่าครับ..ผมนึกว่าลุงขับรถเปล่าๆ จะจ้างลุงไปส่งในอำเภอหน่อยครับ ขณะกำลังนึกผิดหวังผมเหลือบเห็นไก่ขาวสองตัวดิ้นขลุกขลักอยู่ในถุงใบหนึ่ง
อ๋อ! นั่นไก่ขาวม๊ดตัว เนื่อแน่นเน้อ กิ๋นลำ ตัวละร้อยห้าสิ๊บบาท ลุงรีบโฆษณาสินค้า
ครับ.. ผมลังเล..ไม่แน่ใจว่าข้อเสนอของผมจะทำให้เกิดความประหลาดใจในเวลาข้างหน้าหรือไม่
บ่เอาก็บ่เป็นหยัง ต่อนแรกลุ้งว่าจะไป๋ส่งตี้กาดหน้าอำเภอ พอดีหลานฮ้องลุงก่อน ลุงตั้งท่าสตาร์ทรถ
ซื้อๆ ครับ แต่..
หลานจ๊ะติดรถไป๋กับลุ้งก่? ลุงรู้ทัน
ก็ใช่ส่วนหนึ่งครับ..ผมจะซื้อไก่ขาวสองตัวนี้ในราคาห้าร้อยบาท..
เอ๋า! จะไดมาฮื้อลุ้งนักล่ะ?
ผมอยากให้ลุงเชือดไก่สองตัวนี้ ผมจะเอาแต่เลือด ยกเนื้อให้ลุง แล้วผมขอติดรถเข้าอำเภออย่างที่ลุงว่า..ตกลงมั้ยครับ?
จะกิ๋นเลือดไก่ก๊ะ? ลุงทำตาโต
ไม่ใช่ครับ! ลุงกำลังเข้าใจผิด..ว่าไงครับตกลงหรือเปล่า?
ได้ๆๆ ลุงรีบรับคำ
ผมเดินนำลุงเข้าไปในรั้วไม้ลวก ลุยพงหญ้าเข้าป่าหลังบ้านจนถึงตอขนุนนั้น บอกให้ลุงเชือดไก่ที่นั่น ลุงทำหน้างง แต่ก็จับหัวไก่ยกขึ้น ตัวห้อยต่องแต่ง ถอนขนตรงลำคออก ไก่เหมือนจะรู้ตัวดิ้นอ๊อกแอ๊ก..ลุงปาดมีดขวับไปบนลำคอ มันดิ้นกะแด่วๆ หายใจครื๊ดๆ ลุงรวบสองขาขึ้นปล่อยให้เลือดไก่ไหลออกมา ผมชี้ตำแหน่งโคนต้นขนุนให้เลือดไก่ไหลลง..ผมกำลังทำบาป..ถึงแม้จะไม่ได้ฆ่าเองแต่ก็สั่งให้ฆ่า แถมยืนดูผลงานอย่างมีเจตนา
บอกให้ลุงทำอย่างเดียวกันกับไก่อีกตัว ผมออกไปรอที่รถ เสียงไก่ร้องกะตึ๊กๆ เสียงตีปีกปึ๊บปั๊บตามไปถึงหน้าบ้าน...ผมจะต้องทำบาปและอะไรประหลาดๆ อีกล่ะ! เพื่อพี่น้องของผม..คุณเด่น..นายบ๊วย
อย่างน้อยบาปก็ตามมาทันที..ผมอุ้มตะกร้าไก่ด้วยมือข้างหนึ่ง หิ้วถุงไก่อีกข้าง ซ้อนรถลุงขายไก่หลายกิโลกว่าจะถึงอำเภอ ขี้ไก่เลอะเป้ากางเกง ขนไก่ติดตามตัวและบนหมวก..ไอ้เด่นเหม็นสาบไก่ทั้งตัว!
พนักงานโรงแรมมองผมเหมือนตัวประหลาด คงอยากเอามือปิดจมูกเวลาพูดกับผม ก่อนจะเข้าห้องพักผมแวะร้านค้าของโรงแรมยืนจิ้มๆ ชี้กางเกงม่อฮ่อมและหมวกชาวเขาที่วางโชว์หน้าร้าน ไม่กล้าเข้าไปกลัวกลิ่นขี้ไก่คลุ้งร้าน
ชำระร่างกายสะอาดหมดจดใส่ชุดม่อฮ่อม ใส่หมวก รองเท้าสาน ออกจากห้องพักไปหาอะไรกิน ไอ้หนุ่มชาวเขาแก้มแดงกว่าเดิม..ไม่ได้หล่อขึ้น..ไข้กำลังขึ้นต่างหาก
ทันทีที่กลับมาถึงห้องผมทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง ไม่มีความคิดอะไรเหลืออยู่ในสมอง คิดแต่จะนอน จะหลับลงเดี๋ยวนั้น อะไรๆ ค่อยว่ากัน..
จัสท์ ซิ้งค์ มี ดีส ซอง แอนด์ ยู โวนท์ บี อะโลน... มือถือที่กำลังชาร์ทแบตส่งเสียงร้อง..ผมได้ยินแค่ต้นเพลง..รู้สึกตัวเหมือนกำลังจะหลับ
ไม่ยอมรับสายเลยนะ.. เสียงมาจากไหน?..ผมกำลังรับสายอยู่หรือ..ไม่นี่นะ!
ใคร!..ทำไม?.. ผมอืออา..
ไม่ยอมรับสายเลยนะ เสียงแผ่วกว่าครั้งแรก..
ใคร..ใคร..ไผ๋อ่ะ?.. ถามอยู่ในลำคอ..แล้วก็ไม่ได้ยินอะไรอีก...
| Create Date : 18 ตุลาคม 2551 |
| Last Update : 19 ตุลาคม 2551 18:21:41 น. |
|
10 comments
|
| Counter : 632 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ดาเรน (ดาเรน  ) วันที่: 18 ตุลาคม 2551 เวลา:12:15:05 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 18 ตุลาคม 2551 เวลา:12:20:56 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 18 ตุลาคม 2551 เวลา:12:24:39 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 18 ตุลาคม 2551 เวลา:12:28:16 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 18 ตุลาคม 2551 เวลา:15:40:32 น. |
|
|
|
| โดย: ป้าลี IP: 58.147.45.250 วันที่: 18 ตุลาคม 2551 เวลา:15:47:01 น. |
|
|
|
| โดย: น้ำค้าง IP: 124.120.43.79 วันที่: 18 ตุลาคม 2551 เวลา:18:11:53 น. |
|
|
|
| โดย: nitt IP: 221.221.155.211 วันที่: 18 ตุลาคม 2551 เวลา:21:00:24 น. |
|
|
|
| โดย: 2in1 IP: 124.121.87.39 วันที่: 18 ตุลาคม 2551 เวลา:21:53:02 น. |
|
|
|
| โดย: sandhurst IP: 58.136.48.16 วันที่: 21 ตุลาคม 2551 เวลา:11:35:58 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ไม่ทราบว่ามีใครแบบไปนอนกับนายเด่น...
ติดไข้เข้าแล้วซีครับ...
ยอมรับมาดีๆ ว่าใคร???
ดีน ครับ.....