|
|
๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 7 .....๐๐
บทที่ 7
ผมถือโอกาสเฝ้าร้านอีกตามเคย วันอาทิตย์บรรยากาศค่อนข้างเปลี่ยวคงไม่ดีถ้าไม่มีใครอยู่ร้าน เจ้าของงานเขามาให้เห็นแล้ว ไม่ได้เศร้าโศกอะไรมากมายอย่างที่คิด ดี้และแก้วก็ทำตัวเหมือนเจ้าภาพคนหนึ่ง
นึกถึงวันอาสาฬหบูชาและวันเข้าพรรษาที่จะมาถึง เมื่อปีที่แล้วผมยังวิ่งวุ่นอยู่ในวัดช่วยขายดอกไม้ธูปเทียน ดูแลฟืนไฟที่อาจจะเกิดขึ้น ปีนี้ผมอยากกลับไปหาพื้นเพเก่าๆ นั้น เบื่อความโก้เก๋เงียบเหงาอย่างทุกวันนี้แล้ว..แต่โลกหมุนไป เราก็หมุนตาม จะหยุดอยู่กับที่หรือถอยกลับได้อย่างไร...
รู้ว่าเปลี่ยว รู้ว่าเงียบแต่ผมยังเปิดร้านอยู่ได้ ปิดไฟทั้งร้าน มีเพียงแสงเรืองจากปุ่มไฟบนตู้แช่ดอกไม้ มองไปในถนนที่ไร้ยวดยาน มันดูสงบอย่างแปลกประหลาด..ชายคนหนึ่งจูงเด็กตัวเล็กๆ เดินอยู่ข้างถนน..จะไปไหนกันนะ ค่ำมืดดึกดื่นป่านนี้ สงสารเด็กเดินตามต้อยๆ ไม่รู้ว่าหลับหรือตื่น..บ้าละซี! หลับจะเดินได้ไง หึ หึ..ผมก็งี้ หาอะไรขำๆ ให้ตัวเองได้ง่ายๆ ถึงอยู่ตัวคนเดียวได้ไง..ไอ้เพื่อนเอ้ย! ช่างสงสัยกันจาง..จะเข้าใจไหมเนี่ยะ ถ้าอธิบายให้ฟัง...
เมื่อเย็นก่อนจะไปวัด แคนดี้ออกไปซื้อส้มเขียวหวานมาสามกิโล คั้นไปสักครึ่ง ได้น้ำส้มเหยือกโต..รู้ไหมทำไม? จะอะไรเสียอีก สั่งงานไว้ว่าถ้านายคุณเด่นมาหาอะไรกินพรุ่งนี้เช้าให้ผมเสริฟน้ำส้มคั้นจากฝีมือเธอด้วย..แหวะ!ชักจะยังไงละซีแม่เนยค้างตู้เย็น..เฮ้อ ผมหิวน้ำแฮะ! ชิมหน่อยสิจะหวานสดชื่นขนาดไหน คงไม่ได้ใส่ยานอนหลับให้คุณเด่นกินเพื่อจะปล้ำทำต้มยำอย่างละครเจ็ดสีหรอกนะ ฮิ ฮิ...
ผมสะดุ้งตื่นเมื่อค่อนรุ่ง..ตายละ! ยังนอนอยู่ในร้านหลังเคาน์เตอร์มุมโปรด สงสัยยานอนหลับในน้ำส้มคั้นทำพิษ..(ล้อเล่นอ่ะ) ที่รู้ๆ ผมต้องคั้นคืนของเดิมที่กินไปเกือบหมดเหยือก มือไวเท่าความคิด เปิดตู้เย็นหยิบส้มที่เหลือออกมา..เปิดฝาตู้ค้างไว้เอาแสงสว่างและความเย็น (นิสัยไม่ดี อย่าทำตาม)..เครื่องคั้นแบบบีบกดโบราณวางด้านหนึ่ง เหยือกรองอีกด้านหนึ่ง ผ่าซีกส้มทั้งเปลือกที่ล้างไว้สะอาดแล้ว โยกคันบีบให้น้ำส้มไหลออกมา..หนึ่งลูก สองลูก ด้วยความว่องไว...
โป๊ะ! เหยือกล้มตะแคงเพราะผมดันเครี่องคั้นไปโดน
โอ๊ย! แย่แล้วกรู.. ผมลนลานหาผ้าซับน้ำส้มที่กำลังเริ่มไหลนอง เอาว๊ะ!... ถอดเสื้อยืดที่ใส่เมื่อวานทั้งวันออก ไหนๆ ก็จะซักแล้วนี่..วางกั้นทางที่น้ำส้มไหล ค่อยซับแล้วบิดน้ำทิ้งในอ่างซิงก์ คลี่ออกผึ่งบนพนักเก้าอี้
ผมได้สติ (อาจจะเพิ่งตื่นจริงๆ ซะที) ปิดตู้เย็นและนิสัยแย่ๆ หันไปกดสวิชไฟตู้แช่ดอกไม้ ค่อยๆ เริ่มคั้นน้ำส้ม..ในที่สุดก็ได้น้ำส้มเหยือกโตกลับคืนพร้อมเปลือกกองโตและคงโดนดีดหูตามระเบียบ...
กำลังยืนชื่นชมกับผลงาน รู้สึกเหมือนมีใครจ้องอยู่ ผมเหลือบตาไปมองด้วยสัญชาตญาณ..เงาหนึ่งวูบหายไป..รีบกดปิดสวิชไฟเหลือแต่ความมืด เพ่งมองไปนอกร้านจนทั่ว..ไม่มีอะไร!
กรุ้งกริ้ง ผมผงกหัวขึ้นจากโต๊ะทำงาน เผลอหลับไปอีกจนได้ ฟ้าสว่างรำไรแล้ว
ประตูยังปิดอยู่นี่นา ผมผลักดู หูคงเพี้ยน ผมพูดกับตัวเองเป็นเมื่อไหร่เนี่ยะ! คว้าไม้กวาดตั้งท่าจะทำความสะอาดร้าน
ก๊อก ก๊อก.. หันกลับไปดู..อ้าว! แคนดี้ยื่นปากจูบกระจกประตูอยู่
กรุ้งกริ้ง ผมดึงประตูเปิด กลิ่นฉุนกึ้กเข้าจมูก
ไม่ใส่เสื้ออยู่ร้านอีกแล้ว ไม่เรียบร้อยนะแก กระปุกน้ำหอมแตกลอยเข้าประตู
แกก็เหมือนกัน เช็ดกระจกเสียเลย ที่นี่ไม่ใช่คีสคลับไม่ต้องทำเครื่องหมายไว้..เอ๊าะอ๋อ เตรียมส่งจูบให้ใครบางคนละซี ผมทำปากจู่
เรื่องของชั้น ของแกเถอะนอนหลับอยู่ข้างประตูน่ะ แคนดี้ตรงเข้าส่วนเบเกอรี่ โอ๊ย! ส่งเสียงร้องลั่น
เป็นอะไร? ผมถลันเข้าไปดู
พลั้ก! เจอเข้าเต็มๆ
แกทำอะไรไว้นี่ รกเลอะเทอะไปหมด เปลือกส้มกองสกปรก อีกสองสามตุ้บตามมา ไม่ต้องมาหวังดีคั้นน้ำส้มให้ชั้นเลยนะยะ
ม่ายช่าย.. ทำหน้าละห้อย ชั้นกินที่แกคั้นไว้หมด เลยคั้นคืนให้น่ะ นึกว่าจะโดนแค่ดีดหู
ไอ้บ้าเด่น! นั่นน่ะชั้นใส่เสน่ห์ลงไปด้วยนะ..โอ๊ย! ถ้าแกมาหลงรักชั้นทำไงเนี่ยะ
ก็แกว่าเด่นสองคนนี่คล้ายกันไม่ใช่หรอ..น่ะนะ ทนๆ เอาหน่อย ดีกว่าไม่ได้เลยสักเด่น ฮิฮิ ผมเริ่มทำความสะอาดครัว
เร็วเข้าเหอะ กินส้มชั้นหมดตู้ แล้วจะเอาที่ไหนใส่เค้กส้มละนี่..เฮ้อ! แคนดี้เปิดตู้เย็นหยิบไข่ไก่ เบค่อน มันฝรั่ง และไก่ซีกใหญ่ออกมาเตรียม
ผมทำความสะอาดร้านไปแอบมองวิธีเธอทำอาหารไป..ไม่ใช่จะขโมยวิชาแต่อยากกินมั่งน่ะ รู้ว่าเธอไม่ทำเผื่อผมร๊อก
แคนดี้ต้มไข่และมันฝรั่ง ทาน้ำซอสทั่วชิ้นไก่ ส่งเข้าเตาอบเล็ก หันไปเปิดตู้เย็นหยิบกะหล่ำปลีออกมาซอยตามขวาง พักใส่จานเข้าตู้เย็นตามเดิม..พอมันฝรั่งและไข่สุก รอให้หายร้อนใส่มันฝรั่งเข้าเครื่องบด กดไข่ต้มแข็งบนตะแกรงถี่ ได้ไข่ชิ้นเล็กๆ แทบเป็นผง หันไปตักเนยใส่กระทะทอดเบค่อนหอมฉุย จนกรอบ ตักขึ้นมาซอยถี่เกือบเท่าชิ้นไข่ต้ม
กรุ้งกริ้ง เช้านี้ผมกวาดบ้านช้ากว่าทุกวัน..ก็มัวแอบมองกุ๊กกี้ปรุงอาหารเช้าให้เด่นดี้..ตายละ! ลูกค้าเข้าร้านละซี วันนี้วันจันทร์นะนายเด่นไม่ใช่วันอาทิตย์อย่างเมื่อวาน
ไหมล่ะแก! ยังไม่ทำตัวให้เรียบร้อยอีก แคนดี้ปาดเหงื่อเงยหน้ามันเยิ้มขึ้นครั้งแรกตั้งแต่เริ่มทำอาหาร ว๊าย! คุณเด่นมา เด่นรับหน้าไปก่อนนะ รีบงุดๆ ไปหลังบ้าน เสริมสวยละซี
เอ่อ.. ผมจะพูดไรดี มอมยิ่งกว่าเจ้าดี้ซะอีก
ผมมาขออาหารเช้าครับ.. คุณเด่นมองยิ้มๆ ทั่วตัวผม
ขอโทษครับ ผมเพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้ใส่เสื้อ หันไปคว้าเสื้อยืดเลอะน้ำส้มที่พาดอยู่บนพนักเก้าอี้ขึ้นสวม กลิ่นเบค่อนโชยมาจากเสื้อ ไอ้ดี้คงนึกว่าเป็นผ้าเช็ดมือ เห็นป้ายมือแหม็บๆ..กลิ่นหล่อที่ค้างอยู่บนเสื้อปนกับกลิ่นน้ำส้มและเบค่อน หอมพิลึกละ!
ฮะฮะฮะ... หัวเราะเบาๆ จากสุภาพบุรุษอาหารเช้า
อะไรว๊ะ! มองเค้าอยู่ตลอดเวลาแล้วยังหัวเราะเยาะอีก..ฮึ เปล่า!ไม่ได้พูดออกมาหรอก แค่คิดในใจ
ขอโทษค่ะที่ให้รอ ขนมพุดดิ้งแก้มแดงกว่าทุกวัน เชิญนั่งรอสักครู่ค่ะ หวานจ๊ า ง..แคนดี้ตักมันบดใส่ชามใส่ไข่ต้มเบค่อนลงคลุกจนเข้ากัน ตักวางบนจานบีบครีมมายองเนสโรยหน้า
ช่วยม๊ะ? ผมเตรียมถาด ถ้วยกาแฟ น้ำตาล ครีม..แคนดี้นำกะหล่ำปลีหั่นฝอยคลุกน้ำสลัดใสและมายองเนส ตักวางเคียงมันฝรั่งบดทรงเครื่อง อีกจานคือไก่อบชิ้นโต และถ้วยน้ำส้มคั้น ทั้งหมดวางเรียงบนถาดพร้อมเสริฟ
ถือไหวป่าว มาชั้นช่วย ผมอาสา
ไม่ต้องยุ่ง! แหวะ!ไม่อยากยุ่งหรอกน่า
กาแฟละ? ผมยังหวังดี
ไม่ต้องเลย ชั้นเอง..แกตัวเหม็นว่ะ! เหมือนไอ้สวยของแก นอนคอยตั้งแต่เช้าไม่รู้ไปหรือยัง
เออจริงสิ นึกไงมานอนที่นี่ ไม่เห็นเคย
เด่น!.. ทั้งคุณเด่นและผมหันขวับไปหน้าประตูร้าน อ้าว! สวัสดีค่ะคุณเด่น ดอกแก้วยิ้มหวาน หอมเชียว!
สวยมารอพบแกแน่ะ คุณเด่นชะเง้อมองตาม ผมเดินไปหน้าร้าน
คิดถึงจัง ไม่เห็นตั้งหลายวัน ผมทักสวย
หมาค่ะ เสียงแก้วชี้แจง...
| Create Date : 19 กรกฎาคม 2551 |
| Last Update : 19 กรกฎาคม 2551 15:35:31 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 728 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.173.131 วันที่: 19 กรกฎาคม 2551 เวลา:18:23:21 น. |
|
|
|
| โดย: sandhurst IP: 58.10.131.123 วันที่: 31 กรกฎาคม 2551 เวลา:11:55:21 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
จะเขียนทำไมล่ะครับ!.....
ดีน ดาเรน ครับ.....