เล่ห์ซ่อนใจ : บทนำ

บางครั้งโชคชะตาก็มักเล่นตลกกับชีวิต เพราะความลับสำคัญที่เก็บงำเอาไว้ ทำให้เธอต้องจำใจยอมเป็นผู้หญิงไร้ยางอายในสายตาของเขา และเพราะด้วยเหตุผลนั้นแม้แต่คำว่า "รัก" เธอก็จะไม่มีวันบอกให้เขารู้เด็ดขาด

นิยายโดย ศุภิสร

---

บทนำ

แจ็คมองชายวัยกลางคนที่กำลังอ่านเอกสารอยู่ด้านตรงข้ามกับเขาซึ่งมีเพียงแค่โต๊ะทำงานตัวใหญ่กั้นซึ่งบนโต๊ะมีป้ายชื่อที่ทำจากไม้สักแกะลายเป็นตัวอักษรดูเคร่งขรึมน่าเชื่อถือพอๆกับบรรยากาศและการตกแต่งภายในห้องซึ่งแต่ก้าวเข้ามาเพียงครั้งแรกก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของห้องต้องทำอาชีพเกี่ยวกับกฎหมายแน่นอน

“ถ้าหากจะให้บอกว่านี่คือพินัยกรรมที่ไม่สมบูรณ์ก็ต้องเสียใจด้วยนะที่จะต้องบอกว่าการลงนามในพินัยกรรมและองค์ประกอบทุกอย่างถูกต้อง”

ชายหนุ่มถอนหายใจกับคำตอบที่คาดว่าจะได้ยินจากโรเบิร์ตฮอว์ธอร์นอยู่แล้วก่อนจะรับเอกสารจากมืออีกฝ่ายกลับมาใส่ซองเอาไว้ตามเดิม

“ผมก็ไม่ได้คาดหวังให้อาบอกว่าพินัยกรรมฉบับนี้ไม่ถูกต้องหรอกครับแต่ผมไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรพ่อถึงได้มอบสิทธิ์ในการครอบครองลิขสิทธิ์นิยายทั้งหมดให้กับป้าเฮเลน”

แจ็คกล่าวถึงเฮเลนเจนนิ่งส์ผู้ซึ่งเป็นญาติทางฝ่ายพ่อของเขาซึ่งเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์ที่จัดจำหน่ายหนังสือนิยายของพ่อเขาในอังกฤษและตัวแทนในการดูแลลิขสิทธิ์ในการแปลเป็นภาษาต่างๆอีกด้วย

“มันก็น่าสงสัยอยู่หรอกแต่ถ้าจะบอกว่าพ่อของนายถูกหลอกให้เขียนพินัยกรรมแบบนั้นก็คงจะเป็นไปไม่ได้นะเพราะว่าในพินัยกรรมฉบับนี้ก็เขียนเอาไว้ก่อนหน้าที่โฮเวิร์ดจะเสียมานานหลายปีแล้วและระบุไว้ชัดเจนว่าลิขสิทธิ์ของผลงานทั้งหมดจะตกไปอยู่กับใครแล้วคนรอบคอบอย่างโฮเวิร์ดเองคงไม่บ้องตื้นขนาดให้คนอื่นเขียนพินัยกรรมให้กับตัวเองหรอกกระมัง”โรเบิร์ตกล่าวพลางกลั้นยิ้มในขณะที่สังเกตสีหน้าของแจ็ค

ด้วยเพราะเกว็นหรือกวินตราผู้เป็นภรรยาของโฮเวิร์ดนั้นเป็นลูกครึ่งไทยจึงทำให้แจ็คที่แม้จะมีเค้าหน้าละม้ายโฮเวิร์ดผู้เป็นบิดาอยู่มากหากก็มีส่วนแตกต่างตรงที่ดวงตายาวรีและผมกับดวงตาสีเข้มอย่างชาวเอเชียและใบหน้าของหนุ่มลูกเสี้ยวไทยที่เขาเอ็นดูเหมือนเป็นหลานแท้ๆของตนในเวลานี้ก็เหมือนไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมามากนักหากริมฝีปากบางเฉียบที่กดมุมปากลงเล็กน้อยซึ่งเป็นสิ่งที่โรเบิร์ตสังเกตเห็นทุกครั้งเวลาที่ชายหนุ่มกำลังไม่สบายใจหรือไม่ชอบใจ

“แต่อาว่าโฮเวิร์ดไม่น่าจะซื่อบื้อขนาดยกลิขสิทธิ์ผลงานที่เป็นเงินมหาศาลขนาดนั้นให้กับคนอื่นที่ไม่ใช่ลูกเมียหรอกนะเพียงแค่มันอาจจะต้องใช้เวลาในการตรวจสอบหรือพิสูจน์หน่อย... อาไม่ชอบเห็นใครถูกเอาเปรียบโดยเฉพาะกับคนใกล้ตัวนายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ต่อให้เก่งแค่ไหน ถ้าหากคนทำผิดก็ย่อมมีหลักฐาน”

“แต่มันจะพิสูจน์ได้จริงๆหรือครับอาบ๊อบ”

แล้วโรเบิร์ตก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินอ้อมโต๊ะมาบีบไหล่ของเขาหนักๆก่อนจะกล่าวต่อด้วยใบหน้าที่เจือไปด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู

“นี่รู้ไหมว่ากำลังพูดอยู่กับใครไอ้ลูกชายฉันน่ะทนายมือต้นๆ ของประเทศเชียวนะ”

แล้วบทสนทนาของชายทั้งสองก็ถูกขัดจังหวะเมื่อเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้นซึ่งเจ้าของห้องก็หูโทรศัพท์ขึ้นรับก่อนจะกล่าวอะไรกับคนที่อยู่ปลายสายอีกสองสามประโยคก่อนที่จะวางหูลงกับแป้นแล้วหันกลับมาหาแจ็ค

“พอดีอามีประชุมกับลูกความตอนบ่าย คงจะต้องไปเตรียมตัวก่อน...เห็นว่ามีงานที่จะต้องไปถ่ายรูปที่บาหลีไม่ใช่เหรอไปทำงานให้สบายใจเถอะเรื่องของโฮเวิร์ดน่ะเดี๋ยวอาจะดูให้แล้วบอกความคืบหน้าให้กับเกว็นรู้เอง”

“แต่เรื่องนี้ผมไม่อยากให้แม่รู้น่ะครับแค่เรื่องพ่อท่านก็ทำใจยากพอแล้ว ผมไม่อยากให้ท่านต้องคิดอะไรมากอีก”

โรเบิร์ตมองหน้าของชายหนุ่มที่ดูเป็นกังวลกับสุขภาพจิตของมารดาด้วยสายตาพิจารณาด้วยความเป็นทนายที่ทั้งโกหกและจับโกหกคนอื่นมาทั้งชีวิตเช่นเขาก็ทำให้ทนายหนุ่มใหญ่ยกมุมปากยิ้มก่อนจะพยักหน้า

“ได้สิ”

แจ็คยิ้มให้กับโรเบิร์ตด้วยความรู้สึกขอบคุณก่อนที่จะลุกขึ้นยืนบ้าง“ถ้าอย่างนั้นผมไม่รบกวนอาแล้วครับ”

“เดินทางปลอดภัยนะ ดูแลตัวเองด้วย”โรเบิร์ตกล่าวทิ้งท้ายก่อนที่แจ็คจะพยักหน้าพร้อมเดินเข้าไปสวมกอดกับอีกฝ่ายแล้วเดินออกจากห้องไปซึ่งก็พอดีกับที่เลขาฯ ประจำตัวของโรเบิร์ตจะเดินสวนกับเขาเข้ามาในห้องพอดี

และชายหนุ่มก็ได้ยินบทสนทนาของโรเบิร์ตที่ฟังดูไม่สบอารมณ์เท่าไรนักกับเรื่องที่เลขาฯเข้ามารายงานเกี่ยวกับการที่ทนายอีกคนหนึ่งไม่ว่างที่จะไปเข้าประชุมจึงทำให้วันนี้โรเบิร์ตจำต้องไปเข้าประชุมหารือกับลูกความด้วยตัวเอง

“ผมไม่อยากยุ่งกับเคสของบริษัทนี้เท่าไหร่หรอกนะแต่เห็นแก่ว่าเจสันขอร้องมาหรอก... ไปเตรียมเอกสารให้พร้อมด้วยก็แล้วกัน”

นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่แจ็คได้ยินก่อนที่ประตูห้องทำงานของโรเบิร์ตจะปิดลงและเขาก็เดินออกจากส่วนที่เป็นสำนักงานกฎหมายของโรเบิร์ตตรงไปที่ลิฟต์โดยสารด้วยความรู้สึกเป็นกังวลกับสิ่งที่จะต้องเกิดขึ้นหลังจากนี้

**********************

เสียงเพลงบรรเลงที่ดังออกมาจากเฮดโฟนที่สวมอยู่นั้นช่วยให้หญิงสาวที่กำลังง่วนกับการรัวนิ้วบนแป้นคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปมีสมาธิและตัดขาดจากสิ่งรอบข้างได้แม้ว่าจริงๆแล้ว ณ เวลานี้เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องโดยสารชั้นนักธุรกิจบนเครื่องบินซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังซีกโลกตะวันออกเฉียงใต้ชาร์ล็อต ซี. คลาร์กกวาดสายตาอ่านสิ่งที่พิมพ์ลงไปเพื่อทบทวนอีกครั้งก่อนที่จะยกมือขึ้นนวดตรงสันจมูกเมื่อสายตาเริ่มล้าเนื่องจากเอาแต่จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ตั้งแต่เครื่องออกจากที่นิวยอร์กเมื่อห้าชั่วโมงที่แล้ว

หญิงสาวตัดสินใจเซฟงานและพับจอคอมพิวเตอร์เมื่อปิดมันแล้วแว่นสายตาที่สวมอยู่ถูกถอดออกพร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อนึกคำนวนเวลาว่าเธอน่าจะเขียนนิยายเรื่องนี้น่าจะเสร็จทันกำหนดที่ตกลงไว้กับสำนักพิมพ์พอดีแบบฉิวเฉียด

ต่อจากนี้คงทำงานอื่นได้อย่างสบายใจเสียที... เธอคิดกับตัวเองพลางถอดหูฟังออกแล้วก็ยิ้มขันเมื่อพบว่าบรรยากาศโดยรอบของห้องโดยสารนั้นไม่มีใครตื่นอยู่เลยเพราะตอนที่ออกมาจากนิวยอร์กก็ดึกมากแล้วหญิงสาวโคลงศีรษะเบาๆด้วยความอ่อนใจกับตัวเองก่อนที่จะวางคอมพิวเตอร์ที่ปิดแล้วตรงช่องวางของในเคบินส่วนตัวหลังจากนั้นจึงปรับที่นั่งให้เอนลงจนกลายเป็นเตียงเพื่อที่จะได้พักผ่อนหลังจากที่ต้องนั่งหลังขดหลังแข็งทำงานอยู่หลายชั่วโมง

โปรดติดตามตอนต่อไป

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2558 Last Update : 5 พฤศจิกายน 2558 2:27:55 น. Counter : 1059 Pageviews.		1 comments
Share Tweet