เล่ห์ซ่อนใจ : บทที่ 12

ตอบคอมเม้นท์จากตอนที่แล้ว

ช่วงนี้อากาศร้อนมาถึงมากที่สุด ยังไงก็หลีกเลี่ยงการออกไปตากแดดนานๆ หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ทาครีมกันแดดและดื่มน้ำกันเยอะๆ นะคะ

ด้วยรักและเป็นห่วงค่ะ

คุณพี่สุ...จ้า: นางเอกเหมือนจะใจอ่อนกับพระเอกลงหน่อย(?)แล้วนะคะ กร๊ากกกก

คุณsugar: ขอบคุณที่มาทักทายค่ะ ดีใจที่รู้ว่ายังมีคนตามอ่านอยู่เช่นกันค่า 

---

บทที่ 12

“ที่นี่น่ะเหรอคะที่บอกว่าคุณอยากแวะมาก่อนที่จะกลับ” ชาร์ล็อตถามเมื่อเขาพาเธอมาที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่อยู่ภายในย่านชุมชนที่พักของทั้งคู่

“ใช่ครับ ที่นี่แหละ” เขาว่าพลางปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วลงรถไปเปิดประตูให้เธอ ก่อนที่จะเดินนำเธอไปตามทางเดินแต่แล้วก็ต้องหยุดและหันมาทางชาร์ล็อตที่ยังยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับเลิกคิ้วใส่เป็นเชิงถาม

“ฉันไม่รู้ว่าคุณมีเจตนาอะไร แต่การที่อยู่ที่เปลี่ยวๆ กับผู้ชายตามลำพังไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่ใช่การตัดสินใจที่ดีนักหรอกค่ะ”

“ถ้าหากคุณห่วงเรื่องความปลอดภัย” เขายกโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมาให้เธอดูก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ ชาร์ล็อตขมวดคิ้วด้วยความงุนงงว่าเขากำลังทำอะไรแล้วก็พบว่าเขากำลังเปิดกล้องหน้าของโทรศัพท์เอาไว้และเธอก็เห็นว่าเขากำลังเอียงหน้าเข้ามาใกล้ผ่านจากทางจอโทรศัพท์

“ยิ้มหน่อยสิครับ” แล้วเขาก็แตะนิ้วหน้าจอเพื่อถ่ายภาพไปหลายช็อตก่อนที่จะผละออกห่าง

“นี่อย่าบอกฉันนะว่าคุณเป็นพวกฆาตรกรโรคจิตที่ถ่ายรูปเหยื่อก่อนจะลงมือ”

“อย่าห่วงเลย ผมไม่ได้คิดจะเลียนแบบซีรี่ย์สืบสวนที่คุณชอบดูหรอก” ชายหนุ่มกล่าวพลางใช้นิ้วจิ้มหน้าจอโทรศัพท์อย่างรวดเร็วก่อนจะยื่นให้เธอดู “ผมถ่ายรูปคุณกับแล้วส่งให้โอลิเวีย บอกให้เธอรู้ว่าอีกหนึ่งชั่วโมงผมจะไปส่งคุณที่บ้าน แล้วก็นี่...” เขาเปิดโปรแกรมโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วชี้ให้เธอดู

“นี่หมายเลขฉุกเฉินที่เอาไว้แจ้งเหตุร้าย ผมจะให้คุณถือโทรศัพท์ของผมเอาไว้ เผื่อคุณจะระแวงว่าผมจะคิดฆ่าคุณแล้วก็อำพรางศพไว้ที่นี่”

คำพูดที่ฟังดูจริงจังของเขาทำให้ชาร์ล็อตกลั้นยิ้มด้วยความขบขัน เธอรับโทรศัพท์มือถือของเขามาถือไว้ในมือก่อนที่จะเลิกคิ้วใส่เขา

“แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าโทรศัพท์จะโทรติดถ้าเกิดอะไรขึ้น”

“จะให้ผมไปปล้นปืนจากตำรวจมาให้คุณสักกระบอกไหมล่ะ” แล้วเขาก็หันกลับมาทำหน้าบึ้งใส่เธอ “มาเถอะ ผมพูดขนาดนี้แล้วถ้าหากคุณยังไม่ไว้ใจอีกผมจะอุ้มคุณเข้าไปแทน”

“ถ้าหากคุณอุ้มฉันจริงๆ ฉันจะร้องจนกว่าจะมีคนเข้ามาช่วย”

“ถ้าคุณร้องผมจะจูบคุณ” เขาย้อนหน้าตายก่อนจะยกมุมปากยิ้มเมื่อสังเกตได้ว่าแก้มของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ชาร์ล็อตเบือนหน้าหนีพลางกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเจ็บใจที่เสียท่าหลุดเขินต่อหน้าเขาจนได้ และยิ่งอยากจะหาอะไรหนักๆ มาทุบเขาซะให้เข็ดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอด้วยความชอบใจของเขาที่ยังคงกุมมือของเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ซึ่งเธอก็ปล่อยเลยตามเลยไปเพราะไม่อยากจะชวนเขาพูดให้เธอต้องเสียทีอีก

ที่แจ็คพูดว่าเธอไม่ต้องห่วงว่าเขาจะวางแผนฆ่าเธอในสวนแห่งนี้ เพราะจากที่เห็นโดยรอบแล้วนั้น สวนสาธารณะแห่งนี้มีการรักษาความปลอดภัยค่อนข้างสูง เพราะนอกจากมียามคอยเดินตรวจอยู่เป็นระยะแล้ว ยังมีกล้องวงจรปิดและไฟให้แสงสว่างไปตลอดทางอีกด้วย

แจ็คพาเธอมาหยุดอยู่ตรงแนวพุ่มไม้ที่ถูกตัดแต่งให้เป็นกำแพงสูงระดับหน้าอกเป็นแนวยาวและหักมุมล้อมกรอบเป็นทรงสี่เหลี่ยมโดยที่มีประตูทรงพระจันทร์อยู่ตรงกลางแนวรั้วกำแพงเป็นประตูทางเข้า เธอปล่อยมือจากเขาแล้วเดินผ่านประตูพระจันทร์เข้าไปด้านในซึ่งเป็นลานโล่งกว้างที่มีไม้พุ่มปลูกกระจายเป็นรูปทรงเรขาคณิตอยู่โดยรอบซึ่งเป็นบรรยกาศที่เหมือนกับนำฉากหนึ่งในภาพยนตร์มาฉายวนซ้ำอีกครั้ง

“รู้สึกคุ้นๆ หรือเปล่าครับ”

ชาร์ล็อตหันกลับไปมองแจ็คที่กำลังเดินตรงมาที่เธอ เธอไม่ตอบเขาว่าเธอจำได้หรือไม่ได้ เพราะเธอรู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นแล้วว่าเขากำลังทำให้เธอนึกถึงคืนนั้นในสวนที่มีมูนเกทแบบเดียวกันที่บาหลี ความรู้สึกที่เกิดขึ้นยังคงเด่นชัดแม้ว่าจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม ภายในใจของเธอกำลังถกเถียงกันอย่างวุ่นวายเพราะสมองของเธอสั่งให้เธอหันหลังและเดินหนีเขาไปแต่ในขณะเดียวกันหัวใจของเธอก็บอกให้เธอหยุดและยืนรอให้เขาเดินมาหา

และดูเหมือนว่าหัวใจก็เอาชนะสมองเมื่อเธอยืนรอจนกระทั่งแจ็คเดินเข้ามาใกล้ แสงไฟที่สาดมาจากโคมไฟทำให้เกิดเงาตกกระทบบนใบหน้าของเขาให้ดูมีเหลี่ยมมุมมากขึ้น

“ตอนแรกผมก็แปลกใจว่าทำไมที่นี่มีสวนที่คล้ายกับรีสอร์ทที่บาหลีเลย พอถามไปถามมาถึงได้รู้ว่าคนออกแบบสวนของที่นี่กับที่บาหลีเป็นคนเดียวกัน”

“ทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่ล่ะคะ” ชาร์ล็อตถามในขณะมองแจ็คที่เดินเข้ามาใกล้เธออีกก้าว ซึ่งทำให้เธอสังเกตเห็นว่าไรเคราเริ่มขึ้นเป็นสีเขียวจางๆ บนแนวกรามของเขา ทำให้ใบหน้าที่ดูคมคายเมื่อตอนหัวค่ำนั้นดูคมกร้าวยิ่งขึ้น และดวงตาของเขาที่สะท้อนแสงไฟทอประกายวาววับแบบที่ตรึงให้เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ หากทว่าในวินาทีถัดมาดวงตาของเขาก็ทอประกายอ่อนลงก่อนจะกล่าว

“ผมรู้ว่าผมเองทำตัวไม่ดีกับคุณมาหลายเรื่อง และผมอยากจะขอโทษ”

“คุณไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ฉันบอกแล้วว่าฉันเข้าใจ”

“ถึงคุณบอกว่าคุณเข้าใจ แต่ผมก็ยังรู้สึกแย่ที่ทำให้คุณต้องเสียใจ”

เธอเบือนหน้าหลบสายตาของเขาก่อนจะพึมพำตอบ “ฉันไม่ได้เสียใจอะไรถึงขนาดนั้นสักหน่อย”

“แต่ผมอยากแก้ไขสิ่งที่ทำลงไปให้มันถูกต้อง”

“คุณย้อนไปแก้ไขเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้วไม่ได้หรอกค่ะ สิ่งที่คุณทำได้ก็มีแต่ต้องยอมรับผลของมัน” แล้วเธอก็ยกมือขึ้นแตะหน้าอกของเขาเมื่อรู้สึกว่าเขาเดินเข้ามาใกล้เธอมากจนเกินไปแล้ว

“อย่าค่ะ”

หากแจ็คกลับไม่นำพากับคำพูดของเธอ เขายกมือของเธอจรดริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะวางมันลงตรงหน้าอกเขาเหมือนเดิมหากมือของเขายังคงทาบทับกับมือของเธอ กดมันแนบตรงผิวเหนือหน้าอกให้เธอรู้สึกถึงจังหวะการเต้นหัวใจของเขาที่สม่ำเสมอและมั่นคง

“ผมไม่ได้อยากจะย้อนไปแก้ไขในสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว แต่ผมหมายถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นระหว่างเรานับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปต่างหาก”

ลมหายใจของชาร์ล็อตสะดุดเมื่อแจ็คสอดแขนโอบรอบเอวของเธอรั้งให้เข้ามาใกล้

“ผมแค่อยากขอให้คุณยอมรับความรู้สึกของตัวคุณเองและให้โอกาสเราสองคนได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งจะได้ไหม”

ชาร์ล็อตเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นพลางส่ายหน้า “ฉันเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้”

“เป็นไปไม่ได้หรือว่าคุณไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกันแน่” แล้วเขาก็มองเธอด้วยสายตาค้นหา “ฟ้า คุณก็รู้ว่าเราต่างก็ชอบกันอยู่ ทำไมจู่ๆ คุณถึงปฏิเสธผมล่ะ”

“สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้วนี่คะ ถ้าหากคุณจะอ้างถึงตอนนั้น ฉันตอบรับคุณก็เพราะฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร”

“คุณจะบอกผมว่าถ้าหากผมไม่ใช่ลูกชายของพ่อคุณจะตกลงคบกับผมเหรอ มันมีเงื่อนไขอะไรกับการที่ผมเป็นลูกชายของโฮเวิร์ด โคลเทรน?”

ชาร์ล็อตแตะต้นแขนของเขาก่อนที่จะถอนหายใจ ใช่ว่าเธอจะอยากให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เพราะถ้าหากเธอเลือกได้เธอคงไม่พาตัวและหัวใจไปยุ่งเกี่ยวกับเขาเสียตั้งแต่ทีแรก

“เชื่อฉันเถอะแจ็ค ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนที่คุณจะต้องพาตัวเองมายุ่งเกี่ยวด้วย”

“ผมไม่เชื่อคุณ” เขากล่าวพร้อมกับตรึงบั้นเอวของเธอเอาไว้เมื่อเธอทำท่าจะดันเขาออกห่าง “คุณมีความลับอะไรที่ซ่อนผมไว้อีก บอกผมมาสิ”

“ฉันบอกสิ่งที่ฉันรู้ไปหมดแล้ว มันไม่ได้มีความลับอะไรอย่างที่คุณเข้าใจหรอก”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงสิ เปิดโอกาสให้ผม เปิดโอกาสให้เราได้รู้จักกันมากกว่านี้”

หัวใจของชาร์ล็อตเต้นแรงจนแทบกระดอนออกมาจากช่องอกเมื่อเขาเชยปลายคางเธอขึ้นให้สบตากับเขาแล้วก้มหน้าลงมาจนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจ

“นะครับ”

แล้วเขาก็แตะริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธอ สัมผัสอุ่นจัดที่แนบประทับทำให้ความตั้งใจที่จะผลักไสเขาออกห่างนั้นปลิวหายไปในพริบตา

“ลืมเรื่องอื่นไปให้หมดแล้วคิดถึงแค่เราก็พอ ได้ไหมฟ้า”

เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ ลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารดตรงผิวไวสัมผัสทำให้เธอขนลุกเกรียวก่อนที่จะไล้ปลายจมูกไปตามแนวกราม แตะซับริมฝีปากตรงผิวแก้มที่ซับสีแดงระเรื่อก่อนที่จะเคลื่อนมาทาบทับกับริมฝีปากของเธอ เขาขยับปากแตะย้ำกับเธอเป็นเชิงขออนุญาต และเมื่อเธอไม่ได้ขืนตัวออกห่างเขาก็เพิ่มน้ำหนักให้ริมฝีปากของเธอเผยอออกและสอดปลายลิ้นเข้าไปทักทาย

ชาร์ล็อตรู้สึกเหมือนในช่องท้องมีผีเสื้อนับพันตัวกำลังกระพือปีก ความอ่อนหวานที่เขาบรรจงมอบให้กับเธอนั้นทำให้เธอจิกเสื้อของเขาแน่น เธอเบียดร่างเข้าหาไออุ่นจากร่างกายของเขาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาละจูบจากริมฝีปากของเธอไปเคล้าเคลียอยู่ตรงแนวกรามไล่ละลงไปแตะสัมผัสตรงแอ่งชีพจร มือข้างที่จิกกำเสื้อของเขานั้นก็เลื่อนขึ้นไปสอดปลายนิ้วจิกกำผมของเขาเอาไว้พร้อมกับส่งเสียงครางในลำคอออกมาเบาๆ และปล่อยตัวและหัวใจให้โลดแล่นไปกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นในขณะนี้โดยไม่คิดที่จะสะกดกลั้นมันเอาไว้อีก

แจ็คสูดลมหายใจเข้าลึกในขณะที่ปัดริมฝีปากลงตรงซอกคอของชาร์ล็อต กลิ่นกายหอมกรุ่นของเธอทำให้ประสาทรับรู้ของเขาถูกปิดกั้นลงเหลือเพียงแค่ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาในเวลานี้เท่านั้น

“แจ็ค...”

เสียงที่ไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบดึงให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ เขาเห็นความรู้สึกที่แท้จริงของเธอซึ่งปรากฏอยู่ในนั้น แม้ว่าจะมีคำถามมากมายที่อยากถามแต่เขาก็ผลักความคิดนั้นทิ้งไปก่อนแตะไล้ปลายจมูกกับเธอ เขาจับมืออีกข้างหนึ่งของเธอขึ้นไปโอบรอบคอของเขาเอาไว้ก่อนจะกระซิบชิดริมฝีปากของเธอ

“อย่าคิด ตอนนี้คิดแค่ว่าที่ตรงนี้มีแค่เราสองคนก็พอ”

แจ็คกล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นไล้ผิวแก้มของชาร์ล็อต เธอหลับตาและนิ่งเงียบไปอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะทำให้เขานิ่งงันด้วยการเขย่งปลายเท้าขึ้นและจูบเขาในแบบเดียวกับที่เขาทำก่อนหน้านี้ แจ็คคำรามในอกก่อนที่จะสอดมือขึ้นไปประคองท้ายทอยของเธอแล้วบดเบียดริมฝีปากหนักขึ้นจนชาร์ล็อตต้องเอนซบกับเขาโดยที่แขนทั้งสองข้างของเขานั้นก็โอบกอดเธอเอาไว้อย่างแนบแน่นจนแทบไม่มีที่ว่างพอแม้อากาศจะแทรกผ่านพวกเขาได้

ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าที่แจ็คจะตัดสินใจถอนริมฝีปากออกและไล้ปลายนิ้วกับริมฝีปากของเธอพลางเอ่ยพึมพำเสียงต่ำ

“ถ้าหากคุณปฏิเสธผมอีก ผมจะจูบคุณจนกว่าคุณจะยอม”

เธอยิ้มกับคำขู่แบบไม่จริงจังของเขาแล้วถอนหายใจก่อนที่จะเลื่อนมือลงจากต้นคอไปโอบเอวแล้วซุกหน้าเข้ากับไหล่ของเขา

“ฉันแค่ไม่อยากให้คุณรู้สึกเสียใจทีหลัง”

“ผมไม่เสียใจทีหลังกับสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้วหรอก” แล้วเขาก็ประคองใบหน้าของเธอให้เงยขึ้นพลางเกลี่ยปลายนิ้วบนแก้มของเธออย่างอ่อนโยน “ขอแค่คุณเข้าใจว่าเรื่องระหว่างเราก็มีเพียงแค่เรา อย่าผลักไสผมหรือปฏิเสธหัวใจของตัวเองอีกได้ไหมฟ้า”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ค้นหาความรู้สึกที่เธอซ่อนเอาไว้หลังกำแพงที่ปิดกั้นหัวใจของเธอ เธอหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะผ่อนออกช้าๆ พร้อมกับพยักหน้า และเมื่อลืมตาเธอก็ยิ้มให้กับเขาในแบบเดียวกับที่ทำให้เขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกเห็นที่บาหลี เขาซบหน้าผากกับเธอพร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ถ้าอย่างนั้นผมคิดว่าถึงเวลาที่ผมจะพาคุณกลับไปส่งที่บ้านก่อนที่โอลิเวียจะโทรแจ้งตำรวจว่าผมลักพาตัวคุณไป”

ชาร์ล็อตเบิกตากว้างก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว เพราะเธอคิดว่าเขาแกล้งพูดโน้มน้าวให้เธอยอมมากับเขาเท่านั้นแต่ไม่คิดว่าเขาจะทำอย่างที่พูดเอาไว้จริงๆ

“ฉันนึกว่าคุณล้อฉันเล่นเสียอีก จริงๆ คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้”

“ถ้าหากผมไม่ทำอย่างนั้นคุณก็หาเรื่องหลบเลี่ยงผมได้น่ะสิ”

“ฉันกะแล้วเชียวว่าคุณต้องวางแผนเอาไว้ ฉันลืมไปได้ยังไงนะว่าคุณเจ้าเล่ห์ขนาดไหน”

เขาหัวเราะก่อนที่จะแตะริมฝีปากกับเธอเร็วๆ อีกครั้งก่อนจะผละออกแล้วเอื้อมมือไปกุมมือเธอเอาไว้แล้วเดินกลับไปที่รถ

หากเมื่อพอเข้ามานั่งอยู่ในรถและมุ่งหน้ากลับที่พัก ทั้งชาร์ล็อตและแจ็คต่างก็ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมภายในรถเพราะในเวลานี้ทั้งเขาและเธออยากที่ใช้เวลาไตร่ตรองเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เธอบีบมือตัวเองแน่นความเป็นจริงแล่นเข้ามาแทนฉุดความรู้สึกที่เหมือนล่องลอยอยู่บนปุยเมฆให้ดิ่งกลับมากระแทกพื้นดินอย่างไม่ปราณี

นี่ฉันทำอะไรลงไป? เธอเอ่ยถามตัวเองพลางหลับตาและลอบถอนหายใจ

“คิดอะไรอยู่เหรอครับ” แจ็คถามในขณะที่เลื่อนมือมากุมมือที่ประสานอยู่บนตักของเธอ “คงไม่ได้คิดจะเปลี่ยนใจหรอกใช่ไหม”

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปส่งยิ้มพลางสอดปลายนิ้วเข้าไปประสานมือเข้ากับมือของเขา ความรู้สึกผิดที่แล่นเข้ามาจู่โจมเมื่อนึกถึงความจริงที่เธอไม่อาจบอกให้เขารู้

เขามองเธอด้วยหางตาก่อนที่จะถอนหายใจ “ผมรู้ว่าคุณยังลังเลอยู่”

“อย่างที่บอกไปแล้วนั่นแหละค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณจะต้องมานึกเสียใจภายหลัง”

“มันไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอก เชื่อผมสิ” แล้วเขาก็ยกมือของเธอขึ้นมาแตะริมฝีปากก่อนจะหันมายิ้มเป็นการยืนยันแล้วหันไปให้ความสนใจกับการขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก


แจ็คแวะส่งเธอที่บ้านพักของเธอก่อน เขาเดินมาส่งเธอถึงหน้าประตูก่อนจะชะโงกหน้ามองหน้าต่างห้องนั่งเล่นที่เปิดไฟไว้อยู่ “ดูเหมือนว่าโอลิเวียจะยังไม่หลับนะ”

ชาร์ล็อตมองตามสายตาเขาแล้วก็ยิ้มขัน “ทำไมเหรอคะ”

“ก็แสดงว่าเธอกำลังรอคุณกลับมาอยู่น่ะสิครับ ผมหวังว่าเธอคงไม่ดุที่ผมพาคุณมาส่งช้ากว่าที่บอกไว้หลายนาที”

คำพูดที่แสดงถึงความกังวลของแจ็คทำให้ชาร์ล็อตหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “คุณทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่นที่ไปเที่ยวเลยเวลาเคอร์ฟิวยังไงยังงั้นเลย”

“คุณรู้จักโอลิเวียน้อยไป เธอดุยิ่งกว่าแม่ของผมเสียอีก” เขาว่าพลางแกล้งทำคอย่นแล้วเดินเข้ามาใกล้และยกมือขึ้นไล้ผิวแก้มของเธอก่อนที่จะเอ่ยถามเสียงแหบต่ำ

“ผมควรจะลองเสี่ยงโชคตัวเองดูอีกครั้งหรือผมควรจะรอที่จะเริ่มต้นกับคุณใหม่พรุ่งนี้ดี”

ชาร์ล็อตกัดริมฝีปากแน่นแล้วยกมือขึ้นแตะแขนของเขา “เราเริ่มต้นกันอย่างค่อยเป็นค่อยไปไม่ดีกว่าเหรอคะ”

เขายิ้มให้กับเธออย่างยอมจำนนแล้วจึงก้มลงไปแตะริมฝีปากที่หน้าผากของเธอ “ราตรีสวัสดิ์ครับฟ้า”

หญิงสาวหลับตาก่อนจะเอ่ยพึมพำตอบด้วยประโยคเดียวกัน แล้วจึงหันกลับไปเปิดประตูหากก็พบว่าเขายังคงยืนอยู่ที่เดิม แจ็คหัวเราะพลางพยักหน้าไปที่ประตูก่อนจะบอก

“ผมจะรอให้คุณเข้าไปในบ้านก่อนแล้วผมถึงจะไป”

คำพูดของแจ็คทำให้ชาร์ล็อตนึกถึงตอนที่อยู่บาหลี เขาเดินมาส่งเธอและรอจนกว่าเธอจะเข้าไปในห้องแบบเดียวกับที่เขากำลังทำอยู่ในเวลานี้ไม่มีผิด เธอเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปข้างในพลางหันกลับมาหลิ่วตาใส่เขา

“ฉันเข้ามาอยู่ในบ้านแล้ว คุณกลับไปได้แล้วล่ะค่ะ”

แจ็คหัวเราะก่อนที่จะโบกมือให้กับเธอแล้วเดินกลับไปที่รถ ชาร์ล็อตยืนมองเขาอยู่ที่ประตูจนกระทั่งเขาแล่นรถออกไปนอกบ้านแล้วจึงหันหลังและเดินกลับเข้าไปในบ้าน

เมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นชาร์ล็อตก็พบกับโอลิเวียที่นั่งดูโทรทัศน์รอเธออยู่ที่ห้องนั่งเล่น หล่อนหันมามองเธออย่างพิจารณาแล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนที่จะแกล้งทำเป็นหน้าบึ้งและเอ่ย

“คุณกลับช้ากว่าที่บอกไว้นะคะ”

“ฉันอายุยี่สิบหกแล้วนะคะ แล้วนี่ยังไม่ถึงเที่ยงคืนเลยด้วยซ้ำ” เธอแกล้งโอดก่อนที่จะเดินไปทิ้งตัวนั่งตรงโซฟาตัวข้างๆ นับตั้งแต่อาศัยอยู่ที่นี่เธอกับโอลิเวียก็คุ้นเคยกันขึ้นมากจนกระทั่งเธอเอ่ยปากชวนให้อลิซาเบธ ลูกสาวของโอลิเวียมาทานมื้อค่ำด้วยกันเมื่อสัปดาห์ที่แล้วและทุกอย่างก็ราบรื่นเป็นไปได้ด้วยดี

“ตอนฉันเห็นริชาร์ดมารับคุณไปแล้วอีกชั่วโมงถัดมาแจ็คก็แต่งตัวซะหล่อเนี้ยบขับรถออกไป ฉันก็มานั่งเดาว่าคุณจะกลับมากับใคร... และดูเหมือนฉันจะเดาไม่ผิดนะว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างคุณกับแจ็ค” แล้วหล่อนก็ปรายตามามองมาที่เธอซึ่งทำให้ชาร์ล็อตรู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาในทันทีจนต้องก้มหน้าหลบสายตารู้ทันของคนอายุมากกว่า

“มันเป็นเรื่องค่อนข้างซับซ้อนน่ะค่ะ” เธอกล่าวพลางถอนหายใจ “ฉันยังไม่รู้เลยว่าตัวเองตัดสินใจถูกหรือผิด”

“ถูกหรือผิดมันไม่สำคัญเท่ากับว่านั่นเป็นสิ่งที่ใจของคุณต้องการหรือเปล่าต่างหาก” โอลิเวียมองสีหน้าที่สับสนของหญิงสาวแล้วยกมือขึ้นมาวางตรงต้นขาของเธอพร้อมกับบีบมือของเธอเบาๆ “ชีวิตคือการเรียนรู้จากสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งดีและร้าย คุณเป็นคนรอบคอบ แต่ว่าการระมัดระวังอะไรมากจนเกินไปก็ทำให้คุณเสียโอกาสได้เหมือนกัน”

พอเห็นชาร์ล็อตเงียบไปโอลิเวียก็โคลงศีรษะก่อนที่จะลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงให้เธอลุกขึ้นตาม “ดึกแล้ว ฉันว่าคุณไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ”

หญิงสาวมองโอลิเวียที่ยกมือป้องปากหาวแล้วก็รู้สึกผิดที่ทำให้หล่อนต้องมานั่งรอเธอจนถึงเช่นนี้ “ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณต้องอยู่รอ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจว่าคุณไปงานแบบนี้ต้องกลับมาดึกอยู่แล้ว”

แล้วโอลิเวียก็ยิ้มให้กับเธอเป็นการยืนยันก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง ในขณะที่ชาร์ล็อตที่ยังยืนอยู่ที่เดิมและไตร่ตรองกับสิ่งที่หล่อนเอ่ยมา

โอลิเวียพูดถูกที่ว่าเธอเป็นคนรอบคอบ ตลอดชีวิตของเธอที่ผ่านมาเธอใช้ทุกวินาทีอย่างรอบคอบและระมัดระวัง แม้กระทั่งตอนที่ยังเป็นเด็ก เธอระมัดระวังคำพูดหรือการกระทำของตัวเองให้เป็นเด็กดีเพราะหวังว่านั่นอาจจะทำให้แพทริคพอใจและหันกลับมาสนใจเธอบ้างแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์อะไรเมื่อพ่อของเธอไม่เคยคิดที่จะชายตาแลมองเธออยู่ดี แต่หลังจากเมื่อออกมาใช้ชีวิตตามลำพังและอยู่ในวงการที่เต็มไปด้วยภาพมายาและแสงสีแล้ว เธอก็รู้ว่าความรอบคอบที่เธอฝึกฝนตัวเองนั้นเป็นประโยชน์มากแค่ไหนในการพาตัวเองให้รอดพ้นจากข่าวซุบซิบหรือเรื่องอื้อฉาวในหน้าหนังสือพิมพ์ ภาพลักษณ์ของเธอในฐานะนางแบบนั้นขาวสะอาดเสียจนบางคนตั้งชื่อเล่นให้เธอว่าเป็นแม่ชีแห่งวงการนางแบบ

แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อเธอมาพบกับผู้ชายที่มีนามสกุลว่าโคลเทรน

เธอถอนหายใจเมื่อเปรียบเทียบกับความแตกต่างของโฮเวิร์ดและแจ็ค ด้วยความอาทรของโฮเวิร์ดทำให้เธอยอมรับให้เขาก้าวเข้ามาในชีวิตที่แสนเดียวดายของเธอ เธอรักและนับถือเขาประหนึ่งเป็นตัวแทนพ่อแม่ที่แม้มีตัวตนแต่ก็เหมือนเป็นเพียงแค่เงาที่เธอจับต้องไม่ได้ ความเชื่อใจที่เธอมอบให้กับโฮเวิร์ดทำให้เธอลดกำแพงแห่งความระมัดระวังตัวลง และผลของมันก็คือการที่เธอรู้จากคำสารภาพของเขาว่าทั้งหมดที่ทำก็เพียงเพื่อไถ่บาปที่ตนเองเคยทำในอดีต

ริมฝีปากของเธอบิดยิ้มหยันเมื่อความรู้สึกของการถูกทรยศความเชื่อใจแล่นเข้ามาทักทาย ถ้าหากเพียงว่าเธอจะฉุกคิดเสียบ้างว่าเพราะอะไรนักเขียนชื่อดังระดับโลกอย่าง โฮเวิร์ด โคลเทรน ถึงได้ให้ความสนใจกับนักเขียนมือสมัครเล่นอย่างเธอทั้งที่มีนักเขียนอีกหลายคนที่มีพรสวรรค์มากกว่าเธอมากเท่ากับจำนวนดาวบนท้องฟ้า เธอคงไม่ต้องมาตกที่นั่งลำบากที่แม้จะเกลียดโฮเวิร์ดเข้ากระดูกแค่ไหนในเวลานี้แต่ก็ยังคงอยู่ที่ลอนดอนเพื่อที่จะตอบแทนบุญคุณของเขา

เพราะด้วยความที่ตัวเองที่ใจไม่แข็งพอที่จะไม่สนใจกับเรื่องนี้และคิดจะตอบแทนบุญคุณของโฮเวิร์ดจนทำให้เธอพาตัวเองมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องที่เธอสั่งให้ตัวเองหลีกเลี่ยงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้และได้พบกับแจ็คอีกครั้ง

แจ็คไม่ได้มีอะไรที่คล้ายพ่อของเขาเลยสักนิด ถ้าหากโฮเวิร์ดให้ความรู้สึกอบอุ่นและนุ่มนวลจนเธอรู้สึกวางใจ แจ็คก็เป็นไปในทางตรงกันข้าม เขาทำให้เธอต้องระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลาที่อยู่ใกล้ เขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง เธอไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับใครมาก่อนจนกระทั่งมาพบกับเขา รอยยิ้มที่บางทีก็ดูเจ้าเล่ห์หรือบางทีก็ดูสดใสเหมือนกับเขาเป็นเด็กชายจอมซนทำให้หัวใจของเธอพองโต เสน่ห์เฉพาะตัวของเขาที่แสดงออกมาให้เธอได้รับรู้นั้นทำให้หัวใจที่ด้านชามาตลอดทั้งชีวิตของเธอนั้นสั่นคลอนจนทำให้เธอลืมที่จะระวังความรู้สึกของตัวเอง

และกว่าจะรู้ตัวก็ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว...

เสียงโทรศัพท์มือถือที่ส่งสัญญาณเตือนข้อความเข้าฉุดให้เธอหลุดออกจากห้วงภวังค์ความคิด เธอหยิบมันออกมาจากกระเป๋าถือและเปิดโปรแกรมสนทนาออนไลน์ออกมาดูแล้วก็พบว่ามันเป็นภาพถ่ายที่มีฉากหลังเป็นดวงจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่บนฝืนฟ้าสีดำสนิท ในขณะที่จุดเด่นของภาพนั้นคือมูนเกทที่ถูกจัดวางอยู่ตรงกลางภาพในตำแหน่งใต้ดวงจันทร์อย่างพอเหมาะพอเจาะราวกับเงาสะท้อน

J.COLTRANE: ผมลืมไปว่าผมสัญญาว่าผมจะส่งรูปที่คุณเป็นคนถ่ายตอนที่อยู่บาหลีให้

ชาร์ล็อตขมวดคิ้วแล้วก็เบิกตากว้างเมื่อจำได้ว่าเธอถ่ายภาพในมุมนี้ แต่ว่าภาพที่เห็นนั้นมันดูสวยกว่าที่เธอเห็นจากหน้าจอหลังกล้องมากโขจนไม่น่าเชื่อว่านี่คือภาพที่เธอเป็นคนถ่าย

CHARLOTTE C.: ขอบคุณค่ะ แต่แน่ใจเหรอคะว่านั่นคือภาพของฉัน

J.COLTRANE: มันภาพของคุณครับ ผมแค่ปรับแสงนิดหน่อย เชื่อฝีมือคนสอนคุณหน่อยสิ

ข้อความที่แสดงถึงความอวดดีของเขาทำให้เธอยิ้มก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบกลับ

CHARLOTTE C.: ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่ามันสวยเพราะคุณเอาภาพมาปรับมากกว่าที่จะเป็นเพราะฉันถ่ายเองน่ะสิคะ

J.COLTRANE: อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ แค่ปรับภาพจากเดิมที่มันดีแล้วให้ดีขึ้นต่างหาก หรือถ้าหากคุณไม่พอใจ ผมเสนอตัวสอนวิธีปรับภาพให้คุณฟรีๆ ตอนนี้เลยดีไหม?

เธอเลิกคิ้วก่อนที่จะยกมุมปากยิ้มอย่างรู้ทันความเจ้าเล่ห์ของเขา

CHARLOTTE C.: ทำไมฉันถึงคิดว่านี่คือข้ออ้างที่คุณหาทางจะมาเจอฉันทั้งที่เราเพิ่งบอกราตรีสวัสดิ์กันไป

J.COLTRANE: อย่าเพิ่งรู้ทันว่าผมคิดอะไรอยู่สิ

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วปล่อยเสียงหัวเราะเมื่อนึกภาพออกว่าตอนนี้เขาคงกำลังทำหน้าบึ้งใส่ข้อความของเธออยู่แน่

CHARLOTTE C.: เพราะฉันรู้ว่าฉันไว้ใจคุณไม่ได้ต่างหาก

J.COLTRANE: ผมอยากใช้เวลากับคุณให้มากกว่านี้

CHARLOTTE C.: ฉันบอกแล้วไงคะว่าค่อยเป็นค่อยไป

J.COLTRANE: ผมรู้ แต่ว่าผมหยุดคิดถึงคุณไม่ได้

เธอกัดริมฝีปากเมื่อคำตอบของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงพร้อมกับรู้สึกร้อนวูบขึ้นมาบนใบหน้า

CHARLOTTE C.: ฉันจะเข้านอนแล้ว คุณเองก็พักผ่อนเถอะค่ะ

J.COLTRANE: คืนนี้ผมคงฝันถึงคุณและผมหวังว่าคุณจะฝันถึงผมบ้าง

CHARLOTTE C.: ราตรีสวัสดิ์ค่ะแจ็ค

เธอพิมพ์ข้อความสุดท้ายแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าถือก่อนที่จะเดินไปที่ห้องนอน พอเดินกลับเข้ามาในห้องแล้วเธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฏในกระจกเงาแบบเต็มตัวที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง เธอมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกแล้วก็รู้สึกได้ถึงความแตกต่างที่ปรากฏให้เห็น เธอออกจากบ้านหลังนี้ไปตอนเย็นด้วยสีหน้าทีเย็นชาแต่ในเวลานี้สิ่งที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอกลับแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายจนทำให้ดูโตขึ้นกว่าปกติ ผิวแก้มที่แตะแต้มด้วยสีชมพูระเรื่อทำให้ดูมีชีวิตชีวาและริมฝีปากของเธอก็ดูอิ่มตึงขึ้นโดยที่ลิปสติกจางลงไปจากการบดเบียดริมฝีปากกับแจ็ค แล้วใบหน้าของเธอก็ร้อนฉ่าเมื่อคิดได้ว่าโอลิเวียเองก็คงจะสังเกตเห็นได้เช่นกัน

แล้วเธอก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจกตรงหน้าต่าง เธอเดินไปเลิกผ้าม่านแล้วก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นแจ็คยืนอยู่ด้านนอกหน้าต่างพร้อมกับชูกล่องอะไรบางที่เขาถือมาด้วยให้เธอดู ชาร์ล็อตรีบเปิดหน้าต่างออกแล้วก็เอ่ยถามเขา

“คุณเข้ามาได้ยังไง”

“ผมมีกุญแจสำรองของบ้านหลังนี้อยู่ ลืมไปแล้วเหรอ แล้วผมมีข้ออ้างที่จะมาหาคุณด้วย” เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วยื่นกล่องที่อยู่ในมือให้กับเธอ “หนักนะครับ ระวังด้วย”

“อะไรเหรอคะ” เธอรับมันมาทั้งที่คิ้วยังขมวดก่อนที่จะเปิดดูแล้วก็พบว่ามันเป็นกรอบรูปขนาดกลางและภาพที่อยู่ในกรอบรูปนั้นทำให้เธอตวัดสายตามองแจ็คที่ยืนมองเธอด้วยรอยยิ้มที่ระบายไปทั่วทั้งใบหน้าและดวงตาของ

“ภาพถ่ายมันจะมีคุณค่ากว่าถ้าเราเห็นหรือจับต้องมันได้ด้วยมือของเราเอง”

ชาร์ล็อตก้มลงมองกรอบรูปที่มีภาพที่เธอเห็นก่อนหน้านี้ เขาพูดถูกว่าการที่เธอได้เห็นภาพถ่ายที่แบบที่จับต้องได้มันให้ความรู้สึกมากกว่าภาพที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ

“แจ็ค”

“อย่าปฏิเสธเลยนะฟ้า ภาพนี้เป็นของคุณและผมอยากให้คุณคิดถึงคืนที่เราต่างรู้จักกันโดยไม่มีเรื่องอื่นมาเกี่ยวข้อง เพราะทุกครั้งที่ผมนึกอยากเกลียดคุณแต่พอผมเห็นภาพนี้มันก็ทำให้ผมจำได้ว่าคุณไม่ใช่คนแบบที่คุณอยากให้ผมเข้าใจผิด”

น้ำเสียงที่มั่นคงและสายตาที่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอทำให้ชาร์ล็อตรู้สึกเบาหวิวในท้องราวกับมีผีเสื้อนับพันตัวกำลังกระพือปีกพร้อมกัน เธอเดินไปที่โต๊ะทำงานเพื่อวางกล่องใส่กรอบรูปที่เขามอบให้ก่อนที่จะเดินกลับมาที่หน้าต่างซึ่งแจ็คยังคงยืนรอเธออยู่ไม่ได้ไปไหน เธอรู้สึกเหมือนกำแพงในใจของเธอกำลังทลายลงในแต่ละก้าวที่เดินเข้าไปหาเขา

แค่เรา... แค่เพียงเราสองคน

เธอวางมือลงบนกรอบหน้าต่างแล้วโน้มหน้าลงไปหาเขาที่ยืนอยู่ในตำแหน่งที่ต่ำกว่า และก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกมา ริมฝีปากของเธอก็ทาบทับกับริมฝีปากของเขา แจ็คชะงักไปเพียงแค่ชั่วครู่ก่อนที่มือข้างหนึ่งของเขาจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นประคองใบหน้าของเธอเอาไว้พร้อมกับเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะได้จูบถนัดขึ้น

ไม่ต้องคิดถึงใครคนอื่น เวลานี้ขอแค่มีแค่เราสองคนเท่านั้น

ริมฝีปากของเขาและเธอขยับประสานกันอย่างเป็นธรรมชาติ ความรู้สึกสับสนที่ต่อสู้กันในใจของเธอนั้นถูกเป่ากระจายปลิวหายไปกับรสจูบที่เขาและเธอมอบให้แก่กันอย่างอ่อนหวาน จนกระทั่งเขาละริมฝีปากและมองเธอด้วยดวงตาที่เรืองรองไปด้วยความปรารถนาที่ลุกโชนแต่ก็พยายามสะกดกลั้นมันเอาไว้ ชาร์ล็อตเม้มริมฝีปากล่างที่สั่นระริกก่อนที่จะซบหน้าผากกับเขาพร้อมกับเอ่ยกระซิบสิ่งที่หัวใจของเธอต้องการ

“แค่เรา”

แจ็คครางในลำคอรับก่อนที่จะตอบด้วยเสียงที่ไม่ดังไปกว่ากันสักเท่าไร

“ใช่ฟ้า แค่เรา”

แล้วเขาก็ประคองใบหน้าของเธอเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างก่อนที่จะแตะริมฝีปากกับหน้าผากของเธอพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบทุ้ม “คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นเด็กวัยรุ่นที่แอบดอดเข้ามาหาผู้หญิงที่ตัวเองชอบเพราะกลัวว่าคุณอาจจะหนีผมไปที่ไหนที่ผมตามหาไม่เจอ”

เธอเบิกตากว้างกับคำพูดของเขา ก่อนที่เธอจะหันไปมองรอบๆ ด้วยเกรงว่าจะมีใครมาเห็นแล้วก็ถอนหายใจเมื่อระลึกได้ว่าโอลิเวียก็เข้านอนแล้วแถมทั้งบ้านก็ไม่มีใครอื่นอีกนอกจากเธอ

“ฉันจะไปไหนได้ล่ะคะ คุณนี่ระแวงอะไรไม่เข้าเรื่อง”

เขาหัวเราะกับคำตอบของเธอก่อนที่จะถอยออกห่าง

“ผมคงต้องกลับก่อนที่ผมจะอดใจไม่ไหวแล้วปีนหน้าต่างเข้าไปในห้องของคุณ”

ใบหน้าของชาร์ล็อตแดงก่ำเมื่อนึกถึงความนัยของคำพูดเขาก่อนที่จะแกล้งทำหน้าบึ้งพลางเชิดหน้าใส่ “รีบกลับไปนอนเถอะค่ะ แล้วก็อย่าหวังเลยว่าฉันจะอนุญาตให้คุณเข้ามาในห้องฉันโดยพละการ”

เขาหรี่ตามองเธอพลางยกมุมปากยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “งั้นก็แสดงว่าถ้าหากคุณอนุญาตผมก็เข้าไปได้ล่ะสิ”

และก่อนที่เธอจะได้อ้าปากแหวใส่เขา แจ็คก็ขยับเข้าไปใกล้พร้อมกับรั้งท้ายทอยของเธอให้ก้มต่ำลงมาพร้อมกับแตะริมฝีปากจูบเธออีกครั้งจนเธอตัวอ่อนยวบและส่งเสียงประท้วงในลำคอเบาๆ เขาถอนริมฝีปากออกพร้อมกับหัวเราะเมื่อเธอตวัดค้อนใส่เขาทั้งที่ใบหน้ายังแดงก่ำ

“คืนนี้ฝันถึงผมนะ” แจ็คกระซิบชิดริมฝีปากของเธอพลางยกมือขึ้นเกลี่ยผิวแก้มของเธออีกครั้งอย่างอ้อยอิ่งก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินจากไป

ชาร์ล็อตยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าต่างห้องมองเขาเดินหายลับไปกับเงามืดแล้วจึงปิดหน้าต่างแล้วเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอน รู้สึกตัวเบาหวิวเหมือนกับกำลังล่องลอยอยู่ในความฝัน เธอหันไปทางกระจกเงาที่อยู่ตรงมุมห้องอีกครั้งแล้วก็พบว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ หญิงสาวหัวเราะกับตัวเองที่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็พ่ายแพ้ต่อความต้องการของหัวใจของตัวเองจนได้

แม้รู้ว่าความจริงที่เธอเก็บซ่อนไว้อาจทำให้ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอเปลี่ยนแปลงไป แต่ขอให้เธอใช้โอกาสที่มีอยู่ในเวลานี้ทำตามที่ใจตัวเองต้องการสักครั้งก็ยังดี

แค่เรา... แค่ในตอนนี้ก็พอ...

โปรดติดตามตอนต่อไป

---

รักคนอ่านค่ะ

Create Date : 21 เมษายน 2559 Last Update : 21 เมษายน 2559 20:59:16 น. Counter : 882 Pageviews.		2 comments
Share Tweet