ไดอารี่ชีวาวาย(22)

วิวัฒนาจากปลายประสาทในโพรงจมูก

เมื่อวานผมนั่งรถตู้กลับบ้านโดยขึ้นเป็นคนสุดท้ายไปนั่งข้างสาวคนหนึ่ง

สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเพราะผมรู้สึกมึนหัวมากจากกลิ่นน้ำหอมของสาวผู้นั้น

จะว่าหอมก็หอมนะแต่การฉีดเยอะเกินไปคนอาจเข้าใจผิดว่าที่บ้านใช้น้ำหอมอาบน้ำแทนน้ำประปา

เหมือนเวลาเราเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวแค่ยืนไกลๆดมกลิ่นหอมจากน้ำซุปก็ชื่นใจแล้ว

คงไม่มีใครเอาหัวจุ่มลงไปในหม้อต้มเพื่อดมกลิ่นใกล้ๆหรอกใช่ไหมครับ

ไอ้ครั้นจะกลั้นหายใจได้20นาทีเหมือนพะยูนก็ทำไม่ได้ถึงหน้าตาจะคล้ายกันก็เถอะ

แต่ด้วยมันสมองระดับ"ดื่มแบรนด์ทุกวันนะครับ"ตามคำพูดของนิชคุณในโฆษณาทำให้ผมเริ่มคิดแก้ปัญหา

ขอนอกเรื่องนิด ผมชอบเพลงของนิชคุณมากโหลดจาก4sharedมาฟังประจำ

ถ้าเจอครั้งหน้าจะไรท์เพลงลงแผ่นมาขอลายเซ็นนิชคุณซะเลย(ทำตัวแอบเลว 5555)

เข้าเรื่องผีป่าซาตานตนใดเข้าสิงมิอาจทราบได้ืทำให้ผมทำเรื่องที่แสนบ้าบอ

คือเอานิ้วไปหนีบไว้ที่จั๊กกะแร้และทำการถูสปีดนิ้วเต็มกำลังแขน

เมื่อใต้วงแขนเริ่มมีอุณหภูมิสูงขึ้นจากแรงเสียดสีสิ่งที่ตามมาคือเหงื่อพร้อมกลิ่น

ผมชักนิ้วออกมาเอาไปดมผ่านๆ แหวะจะอ้วกแต่ณ.วินาทีนั้นผมคงคิดได้แต่เพียงว่า

กลิ่นจั๊กกะแร้ตัวเองคือกลิ่นที่หอมที่สุดในโลกโดยที่ไม่นับกลิ่นตดที่พยายามเบ่งแล้วแต่ไม่ออก

ผมลองหันไปใช้วิธีหายใจทางปาก ฮา ฮืด ฮา ฮืด ฮา

รู้สึกทุเรศตัวเองจนต้องหยุดเพราะเสียงเหมือนคนโรคจิตกำลังช่วยตัวเองข้างตู้โทรศัพท์

เมื่อเซลล์ประสาทรับกลิ่นผมเริ่มคุ้นชิิ้นกับกลิ่นน้ำหอมที่ฉุนสุดๆของเธอ

ผมเริ่มสงบใจน้ำลายไหลน้อยลง มือหายเย็น ทวารหนักที่เกร็งเริ่มผ่อนคลาย แต่แม่เจ้าพระคุณรุณช่อง!!!

กลิ่นน้ำหอมเธอกลับยังไม่ยอมตายง่ายๆเหมือนผีปอบที่ออกฉายมาได้ตั้ง14ภาค

คุณเธอทำการสะบัดผมเพื่อสร้างมวลอากาศพัดเอากลิ่นน้ำหอมเข้ามาโจมตีผมอีกครั้ง

ผมตัดสินใจให้เซลล์ประสาทรับกลิ่นได้เข้าสู่กระบวนการวิวัฒนาการและนี้คือช่วงเวลาที่น่าจดจำของมวลมนุษยชาติ!!!

หลังจากลองให้ร่างกายได้พัฒนาตัวเองไป10นาทีผมก็แทบอ้วกออกมาเป็นทฤษฎีวิวัฒนาการของชาร์ลส์ ดาร์วิน

มันเป็นเรื่องโง่ๆอีกเรื่องที่ผมคิดเองว่ามนุษย์เราจะสามารถวิวัฒนาการตัวเองได้ผ่านในครึ่งชั่วโมง

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็แทรกเข้ามาในความมืดบนรถตู้ "จอดใต้สะพานลอยหน้าด้วยค่ะ"

นั้นคือเสียงของเธอที่ทำให้ผมหลุดจากภวังค์อาการมึนเมาน้ำหอมกลิ่นข้าวคั่วบดของเธอ(ตั้งชื่อกลิ่นเอง)

หลังจากเธอลงรถไปผมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อด้วยความโล่งใจ

อ้าว.. มีผ้าเช็ดหน้าอยู่แล้วทำไมไม่หยิบมาใช้ปิดจมูกแต่แรกฟร่ะ

พอรถตู้ถึงที่หมายสมองหายมึนท้องก็เริ่มหิวผมออกเดินทางหาซื้อของกิน

เดินผ่านร้านหอยทอด เฮ้น.. ไม่ได้กลิ่นอะไร ไหนลองไปอีกร้านซิก็ไม่ได้กลิ่น

เช็ดดดดดด นี้ร่างกายตูมันวิวัฒนาการหรือเซลล์ประสาทรับกลิ่นตูพังกันแล้วฟร่ะเนี๊ย

ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าที่อ่านไปมันไม่ได้มีประโยชน์อะไรต่อตัวคุณและโลกเลย 5555

############################################

Create Date : 25 ตุลาคม 2555 Last Update : 25 ตุลาคม 2555 21:18:01 น. Counter : 2365 Pageviews.		54 comments
Share Tweet