อัพบล็อกแก้ขัดงานคั่นเวลา

วันนี้ขออัพบล็อกแก้ขัดไปก่อนเเล้วกันครับ ไม่ได้อัพบล็อกนานเลย เอาเรื่องใกล้ๆตัวเองมาอัพไปก่อน อืม....ชักจะดูขี้เกียจแล้วจริงๆน่ะเรา



"วันนี้ฝนตกไหลงลงที่หน้าต่าง เธอคิดถึงฉันบ้างไหมหนอเธอ" เสียงเพลงพี่เสก โลโซดังผ่านหูเข้ากับช่วงเวลาที่ฝนทำท่าจะตก เราจึงพกร่มติดตัวออกจากบ้านทำธุระไำปตั้งนานวันนั้นฝนมันไม่ตก แต่วันไหนท้องฟ้าเมฆเยอะแต่ดูยังไงฝนก็ไม่น่าตกเลยไม่ได้พกร่มติดตัวมา วันนั้นฝนมันจะตกจนทำให้เราเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำเลยทีเดียว พรางคิดในใจว่า "ใช่ซิเรามันไม่ดีมีร่มไม่รู้จักพก"



เวลายืนรอรถเมล์คันเป้าหมายอยู่ที่ป้ายตั้งนานมันก็ยังไม่ยอมปรากฏกายผ่านสายตามาซักที ยืนไปรอมาเกิดหิวเลยเดินตัวปลิวเข้าเซเว่นฯที่ตั้งอยู่ในตึกแถว3ชั้นบริเวณป้ายรถเมล์ ตอนกำลังยืนจ่ายตังค์ค่าเสียหายจากการซื้อนมโอวัลติน1กล่องกับขนมปัง1ก้อน รู้สึกอะไรดลใจให้มองผ่านออกไปนอกประตูกระจกพบรถเมล์ยูโรคันโก้สีส้มอ่อนสายที่เราหมายปอง มันชอบมาจอดเทียบท่าเวลานี้ตอนที่เรามีธุระ เราก็รีบจนตัวสั่นเพื่อให้ทันขึ้นรถ สุดท้ายก็ไม่ทันต้องยืนรอเริ่มต้นนับ1ใหม่ทำใจรอต่อไปอีก20นาที สรุปว่าที่ผมหิวนี้ผิดใช่ไหม เห้อ.....ชีวิตกู



นั่งรอเวลาดูถ่ายทอดสดฟุตบอลโลกอยู่จู่ๆก็เกิดหิว เลยพาตัวเองไปยืนอยู่หน้าตู้เก็บเสบียงมาม่า ในใจคิดเสมอว่ามาม่าไม่พออิ่มหรอกและก็ไม่ได้ชอบด้วยแต่ให้ทำไงได้ไม่ใช่พ่อมดน้อยแฮรี่ที่จะมีไม้กายสิทธิ์วิเศษเสกไก่ย่างมาตรงหน้าได้แต่ทำใจต้องกินมาม่า เปิดตู้ออกมามาม่าหมด!!! ตัดสินใจขี่มอเตอร์ไซค์ไปเซเว่นฯ เลือกซื้อมาม่าที่อยู่ในชั้นยาวๆในห้องเล็กๆ(แอร์7-11เย็นจนน่าหลับนอน) ขากลับขับรถผ่านทั้งร้านบะหมี่เกี๊ยว ก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟ กลิ่นหอมจากน้ำซุปชวนให้น้ำย่อยในกระเพาะอาหารทำงานอีกครั้ง เมื่อกลับถึงบ้านเอามาม่าใส่ชามตามด้วยน้ำร้อนจึงนึกขึ้นได้ นี้เราขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปนอกบ้านเพื่อหามามาม่ากินแก้หิวเนี๊ยน่ะทั้งที่ผ่านร้านขายอาหารอร่อยๆตั้งมากมาย ทำไมจิตใจมันจับจดอยู่กับมาม่าว่ะ หรือว่าอนาคตจะได้เป็นลูกเขยเจ้าของมาม่า อืม....น่าสน



ยืนรอต่อแถวที่คิวรถตู้เพื่อมุ่งหน้าสู่บ้านของเราในช่วงเวลาที่คนเยอะแล้วรถตู้ก็น้อยที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ รถตู้สายอนุสาวรีย์ชัยฯ-มหาชัยหลัง4โมงเย็นเป็นต้นไปคนต่อแถวเยอะมากยังกะมายืนต่อแถวขอลายเซ็นเคน ธีรเดช ต้องมายืนรอคิวเองเพราะไม่รับจองที่นั่งผ่านไทยทิคเก็ตเมเจอร์ ยืนรอมาร่วมครึ่งชั่วโมงกว่าแถวก็สั้นลงเรื่อยๆอย่างช้าๆจนเราก็กำลังจะก้าวขึ้นรถ แต่โดนตัดจบที่นั่งเต็มพอดีโดยคนข้างหน้าผมเป็นคนสุดท้ายที่ได้ขึ้นรถ ต้องยืนรออีกแล้วซิ ไม่เป็นอะไรดาวพระศุกร์ทนได้



เดินเข็นรถเข็นจะไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์คิดเงินในห้างโลตัสสาขาหนึ่ง ยืนพิจารณาว่าจะเข็นเข้าช่องคิดเงินช่องไหนที่มันจะได้คิดเงินได้เร็วๆ พอตัดสินใจได้ก็ไปต่อแถว ยืนรอสบายๆอยู่สักพักใหญ่พร้อมฮัมเพลง12345 i love you พอถึงคิวเราได้จ่ายตังค์ พนักงานคิดเงินพูดเสียงเจือยแจ้วแข่งกับเสียงประกาศตามหาเด็กหายในโลตัสว่า "ขอโทษด้วยค่ะตอนนี้ออกเวรแล้ว กรุณาไปใช้บริการที่ช่องคิดเงินถัดไป" ผมได้แต่ยืนอึ้งทึ่งงงทำไมไม่บอกก่อนล่วงหน้าล่ะจ๊ะจะได้ไม่ต้องยืนรอ ดีน่ะว่าสวย(อ้าว....ไอ้นี้)



ร้านบะหมี่เกี๊ยวหน้าปากซอยแถวบ้าน สั่งว่าจะกินที่ร้านมักจะห่อใส่ถุงมาให้ พอสั่งว่าให้ห่อใส่ถุงจะกินที่บ้านมักจะใส่ชามให้กินที่ร้าน เห้อ.....ชีวิตกู เคยสงสัยว่าเขามีปัญหาอะไรกะเราป่าวน่ะ เวลาเราสั่งบะหมี่เกี๊ยวทีไรชอบมองเราด้วยหางตา ก็แค่เคยติว่าเส้นบะหมี่ให้น้อยไป น้ำซุปใสยังกะน้ำประปา แถมราคาก็แพงอีก แค่นี้ก็ต้องโกรธกันด้วย





ยังมีอีกเยอะครับหนักเบาต่างกรรมต่างวาระไป พอแค่นี้ก่อนยาวแล้วเดี๋ยวไม่มีใครอ่าน ก็บอกแล้วว่าอัพบล็อกแก้ขัดงานคั่นเวลา ฮ่าๆๆๆ

ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบครับ

รักทุกคนทุกทีแหละ ด๊วบๆ

Create Date : 19 กรกฎาคม 2553 Last Update : 21 กรกฎาคม 2553 1:17:54 น. Counter : 4123 Pageviews.		144 comments
Share Tweet