หิว หิว หิวแล้วก็หิวอีกเเล้ว

คุณเคยไหม(อย่าคิดทะลึ่งนา ผมคิดได้คนเดียวพอ ) เวลาที่ต้องอยู่บ้านแล้วทำตัวเป็นเครื่องผลิตก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์สู่ชั้นบรรยากาศโลกแล้วยังไปเบียดเบียนแย่งอ๊อกซิเจนที่พืชจะเอาไปใช้ปรุงอาหาร(หายใจไปวันๆนั้นแหละครับ แหม...เรียกซะยาก) อยู่ๆร่างกายก็ส่งสัญญาณเป็นน้ำย่อยออกมากลิ้งเกลือกอยู่ในกระเพาะอาหาร มันกำลังพยายามจะสื่อสารบอกกับเจ้าของร่างกายว่า"ควรหาอะไรมาใส่กระเพาะซะ คุณเองก็มีทางเลือกอยู่2ทางคือจะทำตามหรือจะทนทรมานต่อไป"


ซึ่งเมื่อผมได้รับรู้ถึงอาการแบบนี้ก็มักจะไม่ทนทำตัวนิ่งเฉยเพื่อทรยศตัวเอง จึงได้ชักชวนเท้าทั้ง2ข้าง เดินเข้าหาตู้เย็นซึ่งตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ในครัวบ้านผม ผมยืนอยู่หน้าตู้เย็นพร้อมเสียงร้องโครกครากของท้องที่ยังคงคำรามทำหน้าที่ของมันอย่างเคร่งครัดราวกับว่าเป็นนาฬิกาปลุกส่วนตัวยามเมื่อถึงเวลาอาหาร ใบหน้าที่ยิ้มแย้มพร้อมกับมือที่อ่อนโยนเอื้อมไปสัมผัสพิศวงกับประตูตู้เย็นพรางคิดอย่างมีความสุขว่าร้อนๆแบบนี้ได้ไก่ดิบแช่เเข็งไปกินในน้ำสักตัวคงจะดีไม่น้อย


เมื่อประตูตู้เย็นได้เปิดออกมาภาพที่ปรากฏต่อสายตามันชวนเศร้ายิ่งกว่าพระเอกละครยอดนิยมของไทยยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์นั้นก็คือ "ตู้เย็นมันว่างเปล่า" หน้าที่ของตู้เย็นคืออะไร คือการที่ต้องมีของกินต่างๆบรรจุเตรียมพร้อมเสมอใช่ไหมแต่นี้ไม่ใช่แสดงว่าตู้เย็นบ้านผมมันทำหน้าที่ของตัวเองได้บกพร่อง สมควรจะถูกปลดให้ไปเป็นเตารีดเสีย ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลยให้ตายเถอะนอกจากความเย็นเเล้วยังมีเครื่องสําอางค์ของแม่ซึ่งยังไงก็กินไม่ได้กับน้ำเปล่าอยู่ครึ่งขวด อ้อ...มีขวดซีอิ๊วขาวด้วย


ถ้าความจำของผมยังไม่เสียหายไปกับความหิวผมจำได้ว่าก่อนหน้านี้3วันในตู้เย็นมันมีแต่ของกินมากมายอัดเต็มแน่นอยู่เต็มทุกชั้นเรียกได้ว่าสามารถเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านได้1มื้อเต็มๆเลย แต่ทำไมช่วงเวลาคลอยห่างกันแค่3วันความจริงตรงหน้าวันนี้กับความจริงเมื่อ3วันก่อนถึงได้แตกต่างกันเหมือนหน้าตาของหม่ำ จ๊กมกกับเคน ธีรเดช


ในเมื่อตู้เย็นมันไม่สามารถพึ่งพาปราศัยอะไรได้เเล้วจะมาขอตัวช่วยก็ไม่ได้เพราะไม่ได้อยู่ในเกมเศรษฐีนี้คือชีวิตจริง ผมจึงต้องบ่ายหน้ามุ่งสู้ตู้เก็บเสบียงประจำบ้านหวังไว้ในใจว่า"ขอมาม่ารสต้มยํากุ้งซักซองเถอะน่ะ" พอเปิดตู้ออกมาผมอุทานว่า "อา.....อูมามิ" ตู้เก็บเสบียงบรรจุไว้แต่ความว่างเปล่าตัวใหญ่ๆ ให้ตายเถอะบ้านผมมันโดนโจรปล้นรึำไงน่ะแถมเลือกปล้นเฉพาะของกินเสียด้วย


อยู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ว่าเรามีของกินสำรองเอาไว้นี้น่าเป็นหมาชิวาว่า2ตัวพอคิดว่าจะกินพวกมันก็ให้รู้สึกละอายใจขึ้นมาทันที สามัญสํานึกที่ดีได้เข้ามาห้ามปราบการกระทำอันหยาบช้าสามานท์ โดยมากระซิบข้างๆหูอย่างแผ่วเบาว่า ชิวาว่าตัวเล็กไปกินไม่อิ่มหรอก อา...อูมามิ ผมอุทานอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจกำตังค์100บาทเิดินฝ่าแสงสุริยาที่สาดส่องลงมาล้อเล่นกับเรือนร่างผม โดยที่ผมมุ่งตรงไปยังร้านโชว์ห่วยแถวบ้าน


เมื่อไปถึงเป้าหมายคือร้านป้าแหววก็ให้รู้สึกปวดร้าวเพราะร้านไม่เปิดปรกติไม่เห็นเคยปิด "อา....รสนัว" ผมเปลี่ยนคำอุทานใหม่ เดินคอตกกลับบ้านลากสังขารฝ่าเปลวแดดพร้อมกับแบกความผิดหวังไว้เต็มบ่า น้ำย่อยก็ยังคงทำหน้าที่ของมันราวกับจะบอกว่ากระเพาะเอ็งไม่ได้ทำจากเหล็กน่ะมีสิทธิ์ทะลุได้ ตัดสินใจใหม่จะขี่ยามาฮ่านูโวที่มีพี่เสก โลโซพรีเซ็นเตอร์ เห็นแกบอกว่าขับดีน่ะแต่คันมันหนักฉิบหายเลย


เดินไปหานูโวที่จอดสงบนิ่งอยู่ในโรงรถเพื่อจะขี่ไป7-11 อ้าว....นูโวกูหายไปไหน พี่เสกยืมไปขี่ทัวร์คอนเสิร์ตหรือป่าว ไปถามน้องชายมันบอกว่าแม่ยืมไปแว้นแต่เช้าแล้ว ผมยืนยิ้มให้กับโชคชะตาของตัวเองสงสัยชาติก่อนทำบุญแล้วไม่ได้กรวดน้ำไปให้เจ้ากรรมนายเวร พวกเขาเลยตามมาแกล้งผมในชาตินี้


อยากจะไปบอกองค์การยูนิเซฟเหลือเกินว่าบ้านผมก็เป็นอีกแห่งที่ตกสำรวจยังขาดแคลนอาหารอยากจะให้มาช่วยเหลือ เปิดหาเบอร์โทรของยูนิเซฟจากสมุดหน้าเหลืองแล้วก็ไม่เจอ จะโทรไปสั่งอาหารให้มาส่งที่บ้านร้านเจ๊ไก่อาหารตามสั่งเจ้าประจำก็ยังไม่เปิดให้บริการแบบเดลิเวอร์รี่ จึงต้องทนนั่งหิวอยู่ในสวนนอกบ้านพรางคิดว่าตอนนี้อยากเกิดเป็นหนอนบุ้งจะได้พุ่งไปจัดการใบไม้ในสวนแก้หิวเสีย


หมาชิวาว่า2ตัวมันเดินมาเกาะที่ขา ผมมองมันด้วยสายตาแบบนี้ สามัญสํานึกอะไรก็ไม่อาจเข้ามาห้ามใจได้แล้ว ผมจึงอุ้มเจ้า2ตัวเข้าครัวแล้วก็แกะอาหารเม็ดให้พวกมันกิน เอ่อ....ใครจะบ้ากินพวกมันล่ะครับ รอให้อ้วนกว่านี้แล้วค่อยกินซิ ก๊ากกกกก ถือว่ายังโชคดีซัก15นาทีต่อมาคุณแม่กลับจากไปแว้นเอาเงินที่แข่งชนะไปซื้อข้าวเหนียวมะม่วงติดกลับมาด้วย เห้อ.....ชีวิตก็ยังงี้แหละน่าขวนขวายให้ได้อะไรซักอย่างมักไม่ได้แต่พออยู่เฉยๆโชคมักวิ่งมาหาเราเอง


ดีน่ะครับที่วันนั้นไม่ตายรอดมาได้เพราะข้าวเหนียวมะม่วง ตั้งใจไว้อยู่เเล้วว่าไม่กินชิวาว่าหรอกครับ ปลาคาร์ฟที่บ่อหน้าบ้านน่ากินกว่า ตอนหลังมารู้ว่าที่ของกินหายหมดตู้เย็นเพราะว่ามีญาติๆมาที่บ้านเมื่อวานตอนนั้นผมไม่ได้อยู่บ้าน คุณแม่ก็เลยเอาของกินมาตอนรับญาติๆ ก็ยังดีนึกว่าโจรขึ้นบ้าน อา.....รสกลมกล่อม (เปลี่ยนอีกเเล้ว)

ขอบคุณทุกท่านที่ทนอ่านจนจบครับ รักทุกคนอีกแล้ว จ๊วบๆ

Create Date : 18 เมษายน 2553 Last Update : 20 เมษายน 2553 18:42:18 น. Counter : 1577 Pageviews.		139 comments
Share Tweet