ร้านถ่ายไม่ดีหรือเราไม่ขึ้นกล้องว่ะ

เมื่อบ่ายวันอาทิตย์ที่ผ่านมาแดดร่มลมโบกเย็นท้องฟ้าเห็นเมฆฝนเป็นหย่อมๆ ผมมีภาระที่ต้องชวนเท้าตัวเองเดินไปร้านถ่ายรูป เพื่อต้องการรูปถ่ายมาติดใส่เอกสารราชการบางอย่าง เลยจัดแจงพาตัวเองไปยืนเท้าสะเอวมือขวากำตังค์ปรากฏอยู่หน้าร้านถ่ายรูปพร้อมใช้สายตาสังเกตว่าเป็นร้านใหญ่น่ะแต่ทำไมเงียบจัง เพียงเสี้ยววินาทีสายตาผมไปกระทบกับม่านตาของชายวัยกลางคนที่นั่งเปลือยกายท่อนบนดูรายการระเบิดเถิดเทิงลั่นทุ่ง เขาส่งสายตากดดันเรียกให้เข้าร้าน ตอนนั้นผมรู้สึกตกใจทำอะไรไม่ถูกจะบอกว่าขอไปซื้อน้ำเต้าหู้ก่อนก็ไม่ได้เพราะว่ามันเป็นเวลาบ่ายแล้วร้านปิดหมด เลยยอมจำนนเดินเข้าร้านพรางใช้เสียงระดับ20เดซิเบลบอกว่ามาถ่ายรูปสี ชายเจ้าของร้านหยิบเสื้อยืดตรากระทิงแดงขึ้นมาสวมแล้วชี้ไปที่กระจกประมาณบอกให้ไปเสริมหล่อ ตอนนั้นผมมั่นใจว่าคงไม่จำเป็นต้องเสริมเพราะหน้าตาผมนี้เบียดๆมากับพี่ติ๊ก เจษฎาภรณ์ทีเดียวและผมไม่ชอบเข้าป่าเหมือนพี่ติ๊กเขาเท่านั้นเอง






จัดการหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวมาใส่พร้อมกับเดินไปนั่งบนเก้าอี้อย่างรู้งาน ลุงเจ้าของร้านยืนเตรียมกล้องอยู่ข้างหน้า พลันสมองสั่งให้สายตามองกล้องลุงแกก็กดชัตเตอร์สวนกลับมาทันทีเสร็จแล้วแกก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนผมไม่ทันตั้งสติคิดว่าลุงแกไม่ให้โอกาสผมได้เก๊กหล่อเลยเหรอ ช่างเถอะเรามันหล่อธรรมชาติ(ลงโทษ)อยู่แล้ว นี้เป็นการถ่ายรูปที่เร็วที่สุดในชีวิต นั่งรออยู่7-8นาทีดีดักก็ลุกไปรับสินค้าพร้อมจ่ายเงิน เชื่อไหมว่าตั้งแต่เข้าร้านนี้ลุงแกพูดแค่ว่า"ทั้งหมด90บาท" ให้ตายเถอะอารมณ์อึดอัดอย่างนี้มันมาจากไหนน่ะ ผมยอมท้องผูกไม่ถ่าย5วันดีกว่ามาเจอสถานการณ์แบบนี้ พอออกจากร้านยืนมองรูปตัวเองผมน้ำตาซึมเลยทีเดียว สาบานได้ป้าร้านตัดเสื้อข้างๆเป็นพยาน รูปที่ถ่ายมาผมมีสถาพไม่ต่างกับคนโดนของ หน้าคล้ำๆ แววตาเศร้า นี้กูจะมาถ่ายรูปประกอบมิวสิควีดีโอคนอกหักหรือไงว่ะเนี๊ย อ่า......สูดหายใจเข้าลึกๆทำสมาธิเหมือนอิคคิวซัง ทุกอย่างต้องมีทางออกเรามาท้อแบบนี้แล้วคนทางบ้านเราจะอยู่ยังไง ตัดสินใจเดินขนานตึกพาณิชย์ไปทางเหนืออีก150เมตรก็จะพบรูปถ่ายรูปอีก1ร้าน






ร้านนี้เป็นร้านเล็กๆมีป้ายภาษาไทยเขียนคู่ภาษาพม่าไว้ด้วย YES !!...ร้านนี้ดูอินเตอร์ดี เดินเข้าไปก็พบชาวต่างชาติแถบภาคตะวันตกของไทยกำลังนั่งรอรับรูปอยู่ สักพักคนงานในร้านก็ว่างกิจกรรมลงผมจึงเอ่ยปากออกไปว่ามาถ่ายรูป พนักงานหญิงในร้านก็พูดว่า " ลู้สีรือลู้ขาดามข่ะ (รูปสีหรือรูปขาวดำค่ะ)" นั้นไงกูคาดไว้ไม่มีผิดมิน่าทำไมหน้าดูนวลๆ " เอ่อ...รูปสีครับขนาด1คูณ1.5นิ้ว" ผมตอบกลับไปอย่างว่าง่าย " เชอค่าป่ะน่าด้านายเลยข่ะ (เชิญเข้าไปนั่งด้านในเลยค่ะ) " ผมส่งยิ้มสยามไปให้1ครั้งพร้อมฝ่าแสงนีออนยี่ห้อฟิลิปป์เข้าไปนั่งประจำที่พร้อมถ่ายรูป ทุกอย่างเสร็จลงอย่างไม่มีอุปสรรคทางการสื่อสาร ออกมานั่งรอรูป รอดูฝีมือช่างภาพชาวต่างชาติซะหน่อย "เสะและข่ะ แปะซิบ่ะ (เสร็จแล้วค่ะ แปดสิบบาท) " รับของพร้อมจ่ายตังค์ออกมาดูรูปนอกร้าน ทำไมเราในรูปหน้ามันนวลผ่อง ริมฝีปากแดงแปร๊ดๆๆ แววตากรุ่มกริ่ม ใช่เลย!!.....มันต้องอย่างนี้ซิ รูปเราทำไมเหมือนชาวพม่าเต็มตัวแบบนี้น่ะ โอ้.....ฉิบหายถ้าเอารูปนี้ไปติดใส่เอกสารส่งไปให้ทางราชการ ทางราชการเขาไม่เรียกผมมาตรวจสัญชาติเหรอเนี๊ย ผมยืนร้องไห้ท่ามกลางแดดอ่อนๆยามบ่ายโดยมีไอ้หนุ่มหมาพันธุ์ทางโรคจิตนั่งเกาเห็บเป็นแบคกราวด์อยู่ด้านหลัง (ไอ้หนุ่มมันเป็นหมาโรคจิตยังไงถ้ามีเวลาจะมาเล่าให้ฟังครับ)






ประสบการณ์ครั้งนี้สอนให้รู้ว่า ร้านถ่ายรูปแถวบ้านทั้ง2 มีดีแค่เครื่องถ่ายเอกสาร


เห้อ... หรือว่าเราถ่ายรูปไม่ขึ้นกล้องน่ะ เพราะเวลาใครๆมาเห็นรูปผมมักจะทักว่าหม่ำ จ๊กมก แต่พอมาเจอตัวจริงใครๆก็ทัก"อ้าว...สวัสดีน้องมาริโอ้ " ฮ่าๆๆๆ
หน้าตาผมเปลี่ยนไปตามฤดูกาลครับ อืม...หน้้าคนหรือผลไม้เนี๊ย



วันนี้อัพบล็อกอย่างไวเพราะรู้สึกว่านานแล้วที่ไม่ได้อัพบล็อกเลย
อาจจะเรียบเรียงภาษาได้ไม่สละสลวยเท่าไร ขออภัยด้วยครับ


ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบครับ ~~~~~~~

Create Date : 29 กันยายน 2553 Last Update : 1 ตุลาคม 2553 19:39:37 น. Counter : 5247 Pageviews.		208 comments
Share Tweet