เมื่อผมไม่มีผม ตอนห่มผ้าเหลือง

วันที่19พฤษภาเวลา8โมงตรงก็ได้เวลาที่ผมจะถูกแห่รอบโบสถ์ มีคนเมาตะโกนบอกมาว่าให้เอานาคมาขี่คอเขาได้เลย เมื่อหันไปดูสภาพชายคนนั้นแล้วก็ให้รู้สึกเวทนาแล้วเอามือทาบที่อกพร้อมกับทำท่าตกใจสะดุ้งหัวไหล่1ครั้ง มือถือเหล้าขาว หน้าแดง ตาลอย แก้มห้อย ขายังเดินไม่ตรงด้วยฤทธิ์พิษสุรา เมื่อเห็นแบบนั้นแล้วก็ให้รู้สึกเกรงว่าถ้าเอาอนาคตของผมและตัวผมมาฝากไว้ที่คอลุง มีโอกาสเป็นไปได้สูงที่นาคจะหงายท้องหัวหล่นลงมาฟาดใบเสมารอบโบสถ์หักได้ไม่ต้องบวชกันพอดี จึงตัดสินใจให้ผมอาศัยเท้าตัวเองเดินวนรอบโบสถ์เพื่อรักษาชีวิตไว้ดีกว่า อีกนิดพ่อแม่จะได้จับชายผ้าเหลืองลูกแล้วไม่อยากให้ท่านต้องเปลี่ยนไปจับชายผ้าก๊อสลูกที่โรงพยาบาลแทน หลังจากเข้าพิธีกรรมเปลี่ยนคนธรรมดาที่ถือศีล5ให้กลายเป็นสมณเพศผู้ถือศีล227ข้อเเล้ว ผมก็ได้ฉายาทางธรรมว่า ภทฺทาจาโร อืม...เป็นพระอย่างเต็มตัวแล้วซิน่ะ เป็นพระแล้วต้องทำยังไงต่อล่ะเดี๋ยวเราก็คงจะรู้เองแหละ




ถึงวัดที่ผมบวชแม้จะไม่ได้มีขนาดใหญ่โตอะไรไปกว่าสนามหลวง แต่ก็มีพระสงฆ์อาศัยอยู่ถึง30กว่ารูป เรียกได้ว่ากุฏิไม่พอใช้กันเลยทีเดียวแถมยังมีงานนิมนต์แทบจะทุกวันอีกด้วย ขนาดที่พระบวชใหม่อย่างผมยังถูกนิมนต์ให้ไปเป็นสักขีพยานงานสำคัญต่างๆทั้งพิธีโกนจุก ทำบุญบ้าน ทำบุญเก็บศพ100วัน งานบวชพระใหม่ ฉันเพลงานศพ โดยเฉพาะงานสุดท้ายนี้แหละที่ถูกนิมนต์ไปฉันเพลในงานศพมันทำให้ผมได้บัญญัติศัพท์ใหม่ขึ้นมาใช้กับตัวเอง เพราะก่อนที่จะฉันเพลจะมีการสวดมนต์พิธีเป็นเวลานานพอสมควรและด้วยความที่เราเป็นพระใหม่ป้ายแดงจะให้สวดได้ตามหลวงลุงหลวงพี่ที่บวชมานานเเล้วได้ไง ผมจึงได้แต่นั่งพับเพียบเรียบร้อยพร้อมยกมือขึ้นพนมสวยเหมือนดอกบัวตูม และได้ตั้งตำแหน่งใหม่ให้กับตัวเองว่าเป็น " พระสายสังเกตการณ์ "




พระสายนี้ปากจะท่องมนต์ไม่ได้เพราะท่องไม่เป็นอาจจะมีขมุบขมิบบ้างให้พอดูสวยงาม ใช้สายตามองนั้นมองนี้คอยดูพฤติกรรมญาติโยมที่อยู่ตรงหน้าและใช้แววตาเทศนาธรรมไป ด้านซ้ายของผมมีเณรเด็กที่บวชหน้าไฟให้กับญาติที่เสีย แหม...ซนจริงๆนึกว่าลิงไม่ใช่เณรไม่อยู่เฉยเลย คอยแต่จะจับพระอย่างผมเเก้จีวรอย่างเดียว หันมาถามผมว่าทำไมห่มจีวรไม่เหมือนกันและยังชอบมานั่งจับผิดแอบมองปากผมว่าสวดมนต์พิธีได้ไหมอีก ไอ้เราก็อยากจะบอกเณรว่าหลวงพี่เป็นพระสายสังเกตการณ์น่ะไม่ต้องสวดมนต์พิธีหรอก กลัวแต่เณรจะตะโกนลั่นศาลาให้ญาติโยมได้ยินว่า "หลวงพี่ขี้โม้ท่องไม่ได้ก็บอก" มันจะทำให้เราอายโยมที่นั่งอยู่ในศาลาเสียเปล่าๆ




อีกหนึ่งในหน้าที่สำคัญของการเป็นพระก็คือการออกบิณฑบาตเลี้ยงชีพ วันแรกที่ออกงานก็มีปัญหานิดหน่อยกับการห่มจีวรแต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดีเพราะหลวงพี่รูปหนึ่งท่านช่วยไว้ ก็เป็นหลวงพี่รูปนี้แหละที่พาผมออกไปลองวิชาฝ่าเท้าเหล็กเพราะพระบิณฑบาตห้ามใส่รองเท้า สถานที่ที่ผมไปก็เป็นทางที่มีแต่กรวดเม็ดเล็กเม็ดใหญ่ กรวดทุกก้อนยาวจรดทั้งเส้นทางมีความยินดีและพร้อมที่จะเสียดแทงเข้ามาในฝ่าเท้าเล็กๆคู่นี้ของผม ดีว่าที่ฝ่าเท้าผมไม่มีตาปลาไม่อย่างนั้นงานนี้ได้ฉลองตาปลาแตกต้อนรับการบิณฑบาตครั้งแรกแน่ หลังจากที่เท้าได้สัมผัสกับพื้นกรวดเป็นครั้งแรก เม็ดกรวดทุกเม็ดต้อนรับฝ่าเท้าผมด้วยความเจ็บปวด ทุกย่างก้าวที่เดินให้ความรู้สึกสะดุ้งขึ้นก้่านสมอง ตอนนั้นนึกว่าตัวเองกำลังมาบําเพ็ญทุกกรกิริยาอยู่แต่ก็ดีครับคิดว่ามาฝึกความอดทนให้กับตัวเอง




ระหว่างเดินบิณฑบาตต้องเก็บอาการที่สีหน้าไม่กล้าแสดงออกมาซึ่งความเจ็บปวดใดๆ ทำให้เหมือนพระเอกมิวสิควิดีโอที่ถูกนางเอกทิ้งแต่ก็ยังยิ้มได้ เดี๋ยวญาติโยมที่มาใส่บาตรจะเห็นพระบวชใหม่ทำหน้าบูดเบี้ยวแล้วจะเข้าใจผิดว่าพระอยากจะเข้าห้องน้ำจนถูกถามว่า "รับห้องน้ำสะอาดๆซักห้องไหมคะ นิมนต์หลวงพี่หลังบ้านเลยค่ะ" ระหว่างเดินไปตามเส้นทางที่ถูกกำหนดไว้ด้วยบ้านของโยมที่มารอบิณฑบาตแต่เช้า ผมก็มีโอกาสถามหลวงพี่อีกรูปว่า "หลวงพี่ไม่เจ็บเท้าบ้างเหรอครับ" หลวงพี่ท่านหยุดแล้วหันหน้ามามองพร้อมตอบนิ่งๆว่า "เดี๋ยวหลวงพี่จะวิ่งบิณฑบาตให้ดูเลยเอาป่ะ" แหม....ผมเกรงว่าภาพมันจะออกมาดูไม่งามเดี๋ยวจีวรจะปลิวสลวยรับกับพระที่วิ่งถือบาตร ผมเลยบอกกลับไปว่า "งั้นขี่มอเตอร์ไซค์บิณฑบาตแทนได้ไหมครับ" (แล้วจะมาบวชทำไมว่ะ)





อีกหนึ่งปัญหาที่พบเจอก็คือญาติโยมที่มาใส่บาตรทำบุญ โดยเฉพาะการใส่ข้าวสวยร้อนๆย้ำว่าร้อนๆเหมือนเพิ่งจะตักออกมาจากหม้อหุงข้าวเเล้วเอามาใส่บาตรพระทันที บาตรพระนั้นไซร้ทำมาจากเหล็กความร้อนจากข้าวสวยสามารถเดินทางผ่านของแข็งได้ดี มันจึงถูกถ่ายเทผ่านออกมาจากก้นบาตรมาทำปฏิกิริยากับฝ่ามือผมให้อารมณ์เหมือนถือถุงกับข้าวร้อนๆ เสร็จจากการไปบิณฑบาตกลับวัดผมมานั่งเช็คสภาพฝ่าเท้าตัวเองว่ามีอะไรเสียหายต้องส่งเข้าศูนย์ซ่อมไหม ไม่มีบาดแผลแต่รู้สึกแปลกๆเลยลองเอามือจับที่หน้าตัวเองแล้วมาจับที่ฝ่าเท้าอีกที มันให้ความรู้สึกว่าหน้าเราด้านกว่าฝ่าเท้าจริงๆแฮ่ะ อาหารที่ญาติโยมมาทำบุญจะถูกนำมารวมกันไว้ที่ส่วนกลาง อาหารกองกลางเหล่านี้จะนำมาใช้เป็นวัสถุดิบสำคัญในการที่พระจะฝากท้องในการฉันเช้าและฉันเพล




เท่าที่ผมสังเกตุไม่ว่าจะฉันเช้า ฉันเพล ถูกนิมนต์ไปฉันนอกวัด ถูกนิมนต์ให้ฉันในวัดแต่เป็นที่ศาลาฯ ทุกมื้อจะต้องมีไข่พะโล้เป็นส่วนประกอบในมื้ออาหาร หลายครั้งที่ไปสบสายตากับไข่พะโล้ที่กลิ้งอยู่ในชามพร้อมกับหมูสามชั้นที่นอนอวดไขมันอยู่เป็นเพื่อน มันให้อาการเหมือนมีอารมณ์คล้ายคนมองเห็นเจ้ากรรมนายเวรยังไงไม่รู้ครับ หรือว่าเมื่อชาติที่เเล้วเราไปทำอะไรไม่ดีไว้กับไข่พะโล้ชาตินี้มันเลยตามมาล้างแค้นรึป่าวน่ะ ไข่พะโล้มันคงหวังให้ผมฉันมันเข้าไปแล้วเกิดอาการไข่พะโล้ติดคอทำให้ผมขาดอากาศหายใจตายไปทั้งที่ยังเป็นพระอยู่ เอ.....หรือว่าผมคิดมากไปหลวงพี่รูปไหนๆก็ไม่เห็นจะบ่นเรื่องนี้ เมื่อเห็นเช่นนั้นผมจึงตัดสินใจฉันไข่พะโล้เป็นอาหารหลักทุกมื้อและภาวนาให้ไข่พะโล้ไปรอผมที่ทางช้างเผือกก่อน รอผมหมดอายุขัยเมื่อไหร่แล้วเราค่อยไปพบกันที่ดาวเนปจูน




ขอติดเรื่ององค์หนุมานที่อยู่ในกุฏิเอาไว้เล่าตอนหน้าก็แล้วกันครับ สำหรับตอนนี้ขอจบก่อนดีกว่าชักจะยาวเเล้วสงสัยจะไม่มีใครอ่าน ใครอ่านจบก็ขอให้สวยๆหล่อๆกันทุกคนครับ ฮ่าๆๆ

รักน่ะทุกคน

Create Date : 31 พฤษภาคม 2553 Last Update : 6 สิงหาคม 2553 0:45:11 น. Counter : 2859 Pageviews.		173 comments
Share Tweet