งานนี้อิ่มเต็มท้อง ออกตัวไปต่อได้อย่างสบายๆๆ

มุ่งหน้าสู่ดอยช้างกันเนอะ ใช้เส้นแม่สรวย และที่นี่ กระเพาะอาหารได้ทำงานอีกครั้ง

สวนจริณ เราส่งเสียงเรียกพลขับให้เบรกอย่างรวดเร็ว ก็ครั้งก่อนผ่านไปไม่ได้แวะ

งานนี้พลาดไม่ได้อย่างแร็งส์ืๆๆๆๆๆๆๆ

เขียนบล็อกวันนี้แบบห้วนๆ สมองเริ่มมึน จำความไม่ได้เระ จำได้อย่างเดียว

ร้านนี้คนเยอะมากกกกกกกกก มากวันหยุดนิ ทำไงได้ แต่ราคาอาหารจานเดียวไม่แพงเลย

แต่เรา......เราเน้นนี่จะ่

ส่องให้เห็นเม็ดๆๆ นิ่มๆ พายส้ม อาหร่อยยยยยยยยยยย

บอสตันเคก............ก็ชอบอ่ะ

พายมะมาว อะไรน้อชื่อเธอ จำไม่ได้ แต่ความเปรี้ยวของ ธ.......จำได้ไม่ลืม ฮุๆ

ประจักษ์พยานการกินกระหน่ำ สองพ่อลูก

สรุปชอบบอสตันเคกมากสุด ไม่เชื่อก็ดูสิ อิอิ

สั่งกาแฟเย็น และชากุหลาบ ตอนจ่ายเงินยังปลาบปลื้มใจไม่หาย

พายแต่ละชิ้น ใหญ่เืกือบปริ่มจาน ราคาแค่45-50 ขนมก็ไล่เลี่ยกัน มิเสียแรงที่แวะชิม

ทำให้เกิดข้อสงสัยไม่หาย ไอ้เคกขั้นเทพทั้งหลาน ชิ้นเล็กกว่า แต่ราคาโ้น้น 80อัพ มิทราบว่า

จะแพงไปถึงไหนน้อ.......ขอ บ่น อีกซักที

คิดมากเปลื้องสมองอันน้อยนิด ไปต่อกันดีกว่า

สองข้างทางเส้นไปแม่สรายจะมีร้านขายข้าวโพดหวาน แต่ว่า เราว่าไม่ได้หวานสมชื่อเลยนะ

ใครได้ลองกินข้างโพดไร่สุวรรณปากช่อง จะบอกได้เลยว่าสุดยอดหวานชื่นใจ

สมกับที่เค้าวิจัยกันมานาน พอมาเจอแถวๆนี้ที่เค้าติดป้ายขายข้าวโพดหวาน เอ้อ..ชิมิค่ะ คุณพี่ขา

ว่าแล้วก็ปลดปล่อยใจไปกับวิวเขื่อนแม่สรวยริมข้างทาง ให้หายเคลืองเรื่องข้าวโพด

มองจากด้านบนสวยมากๆๆ แต่กล้องไม่สามารถเก็บมุมกว้างได้เลย

ไม่ได้มีเวลาลงไปด้านล่าง แต่ที่เห็นวิวข้างบน สวยไปอีกมุมมองนะ

เนื่องจากเราสองคน ชอบท้องฟ้า และภูเขา ชอบอากาศหนาวเย็น

ทำให้แต่ละปี เราเดินทางมุ่งไปหาที่แบบนี้ค่อนข้างปล่อย เพราะเราสุขใจมากมาย

ที่ได้อยู่ใต้ท้องฟ้าและขุนเขาแบบนี้

บ่อยๆครั้งที่ระหว่างขับรถแล่นไปบนภูเขา เราจะกรี๊ดกร๊าดๆ กับวิวเขียวๆ

ความสุขของการเดินทางคือ........การได้พบ ได้เจอกับสิ่งแปลกใหม่รอบๆตัว

เส้นทางไปดอยช้าง ลำบากมากๆตอนทางเข้าหมู่บ้าน เค้ากำลังทำทางกัน

จนเราเริ่มจะถอดใจ มาตั้งใจได้แค่นี้......แต่คนข้างๆ กลับมุ่งมั่น

พาเราผ่านไปได้.........ขอบคุณจริงๆ

บล็อกหน้าจะพาเที่ยวดอยช้างแบบสมบุกสมบัน ภาพดีมีน้อย แต่ประสบการณ์กับความทรงจำ.......เยอะจริงๆ