ถูกความเหงา เสยเข้าปลายคาง
หัวอกคนอ้างว้างใครจะมาเข้าใจตอนนี้ตีสามกับอีกสิบกว่านาที...
นอนไม่หลับ -
เป็นการนอนไม่หลับครั้งแรกในรอบปี
และมันคงเป็นแบบนี้อีกหลายคราว...
เป็นปีแรกที่ไม่ตั้งคำถามกับตัวเองว่า "จะทำอะไรดี"
เป็นปีที่ไม่คึกนึกอยากจะลุกมาปลูกต้นไม้
หรือเอาผ้าห่มไปผึ่งแดด
เป็นปีแรกที่รู้สึกเฉยชา
กับพลุไฟ และการเฉลิมฉลอง
เป็นปีแรกที่ไม่รู้สึกถึงควาแปลกประหลาด
ที่ต้องอยู่คนเดียวเงียบๆ...
เป็นปีแรกที่ไม่รู้สึกว่าต้องมีใครมาให้รัก -
และถูกรัก...
เคยโดดเดี่ยวแบบไหน
ก็ยังเป็นแบบนั้น
ไม่เปลี่ยนแปลง
นอกจากเวลาของชีวิตเหลืออยู่น้อยลง....
ถ้าหากวันนี้ เป็นวันที่จะถูก ตั้งคำถามว่า
"หลังจากวันนี้ไปจะทำอะไร"
พรุ่งนี้จะเป็นวันที่จะมีคำตอบว่า
"ต้องทำอะไร"
เคยปวดร้าวอย่างสาหัสกับ "วันสิ้นปี" ในกาลครั้งหนึ่งที่ผ่านมา กับความรักที่เริ่มต้นในวันสุดท้ายของปี และจบลงในถัดมาไม่กี่นาน... กาลนั้นทำให้ "วันสิ้นปี" กลายเป็นวันต้องห้ามของชีวิต, ไม่ควรพบพานกับสถานที่พบเจอกันคราวนั้น...
แต่วันนี้ "วันสิ้นปี" ก็เป็นเพียงอีกหนึ่งวันที่ผ่านไป และอีกเช้าถัดมาก็เป็นวันใหม่ที่เวลาของชีวิตเหลือน้อยลงไปทุกที...
ไม่สำคัญแล้วว่าคนที่ทำให้ "วันสิ้นปี" นั้นจะรำลึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาด้วยกันหรือไม่, และไม่สำคัญแล้วว่าสิ่งที่ผ่านมาแล้วจะพ้นไปอย่างไร...
เพราะหลังจากนี้และต่อไป...
จะเริ่มต้นใหม่ด้วยใจที่เข้มแข็งกว่าเก่า...
ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [
วันสิ้นปี ก็คือวันวันหนึ่ง ถ้าเราไม่ให้ความสำคัญกับสิ่งที่ไม่ทำให้เรามีความสุข ชีวิตก็น่าจะสดใสขึ้นนะจ๊ะ