ณ พื้นที่สี่เหลี่ยมผืนผ้า.... สีส้มหมายเลข 62

ฉันเป็นผู้ใช้บริการของ ขสมก. เป็นกิจวัตรในวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ฉันแทบจะไม่เหยียบย่างขึ้นรถเมล์เลยในวันธรรมดาเพราะที่ทำงานกับที่พักอยู่ใกล้กันในเวลา 15 นาทีเดินถึง ตรงข้ามกับหลายคนที่มีวิถีที่ต้องใช้บริการ ขสมก. ในวันธรรมดาและสุดสัปดาห์ต่างก็นอนเอกเขนกอยู่บ้านอย่างสำราญอุรา...

เนื่องเพราะวิถีประจำวันของฉันในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์นั้นมักจะเป็นตารางที่แน่นอนตายตัว นั่นคือการไปโรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพฯ และจากสาทร-อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมินั้น ฉันใช้บริการยูโรสีส้มหมายเลข 62 เป็นกิจวัตร วันนี้ก็เช่นกัน, เกือบเที่ยงแล้วที่ฉันเริ่มออกเดินทางซึ่งถือว่าสายมากแล้ว เพราะเด็กๆ ที่โรงเรียนฯ ก็คงมีพี่ๆ ช่วยสอนการบ้านอ่านหนังสือกันล้นหลาม เพราะตั้งแต่ออกทีวีในรายการต่างๆ มานี้ อาสาสมัครจะเพิ่มขึ้นมากในทุกวัน น่าปลื้มใจ และหวังลึกๆ ในใจว่าจะเป็นอย่างนี้ไปนานๆ ไม่ใช่เพียงแค่ “เทศกาลใจดี” ซึ่งมีเป็นพักๆ

วันนี้ฉันนัดน้องที่โรงเรียนฯ ว่าจะเอาหนังสือกับเทปที่บันทึกแล้วไปคืนเพราะน้องต้องฟังเพื่อเตรียมสอบในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า และไม่ลืมที่จะหยิบหนังสืออ่านเล่นไปอีก 2 เล่มเพื่อนำไปอ่านให้น้องๆ ที่ว่างจากการทำการบ้านแล้วฟังกัน...

รถยูโรสีส้มสาย 62 ที่ฉันนั่งวันนี้คนไม่มากจนต้องยืน อาจเพราะเป็นวันหยุดติดต่อกันหลายวัน ซึ่งนอกจากจะทำให้รถโล่งแล้วถนนยังโล่งมากอีกด้วย ฉันได้ที่นั่งเป็นเบาะเดี่ยวใกล้ประตู ด้านหน้าของฉันเป็นคุณยายคนหนึ่ง ซึ่งมองจากด้านหลัง ผมสีดอกเลาทั้งศีรษะ บ่งบอกสถานภาพของวัยได้เป็นอย่างดี ฉันจะไม่มีโอกาสได้สนใจคุณยายที่นั่งข้างหน้าเลยสักนิดถ้าหากมัวแต่เหม่อมองออกนอกหน้าต่างกระจก และไม่สังเกตว่าสิ่งที่คุณยายกำลังทำอยู่นั่นคือ การใช้เข็มกับด้ายในการสอยและเย็บขากางเกง...

และฉันยิ่งอึ้ง ทึ่ง เสียวเข้าไปอีกเมื่อมองไปเห็นว่าอุปกรณ์เย็บปักครบชุดวางอยู่บนตักของคุณยาย เครื่องมือสำหรับดึงด้ายออกจากผ้าวางอยู่ข้างหน้าต่างกระจก และคุณยายหยิบใช้มันในบางเวลา... ถนนกรุงเทพฯ โล่งเพราะเป็นวันหยุด รถยูโรสีส้มวิ่งโดยไม่ต้องชะลอบ่อยครั้งนัก... คุณยายเย็บขากางเกงอย่างเมามัน... ฉันไม่อยากนึกภาพเมื่อรถต้องเบรกกะทันหัน...

เวลาเป็นของมีค่า...แต่ไม่น่าเชื่อว่ามันจะมีค่ากับคุณยายมากถึงขนาดต้องนั่งเย็บกางเกงขณะกำลังเดินทางบนรถเมล์ ขสมก. เช่นนี้... เช่นกัน, ฉันย้อนกลับมาถามตัวเองว่า... หรือเพราะคุณยายอายุมากแล้ว คุณยายจึงต้องทำทุกอย่างที่ต้องทำในขณะที่ยังมีเวลาอยู่ แล้วฉันล่ะ? เวลาที่เหลืออยู่กี่มากน้อยนี้ ฉันทำอะไรที่ควรทำบ้างแล้วหรือยัง?

ฉันนึกถึงคุณยายคนนั้นอีกครั้งหลังจากที่ลงจากรถแล้ว ฉันอยากรู้เหลือเกินว่าเหตุผลใดที่คุณยายหอบอุปกรณ์ตัดเย็บขึ้นรถเมล์ และนั่งสอยกางเกงจากต้นสายถึงปลายทางอย่างคล่องแคล่ว...

คงไม่นึกว่าจะมีใครอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหลังเสียววาบในลูกกะตาทุกครั้งที่คุณยายดึงเข็มขึ้นมาสินะ.../

Create Date : 11 ธันวาคม 2548 Last Update : 11 ธันวาคม 2548 19:02:41 น. Counter : 685 Pageviews.		10 comments
Share Tweet