รู้ความลำบากของคนใส่แว่นดี
เคยใส่เลนส์ แล้วรู้สึกว่ามันเรื่องมาก

กลับมาใส่แว่นเหมือนเดิม

  

รู้สึกโชคดีครับที่ไม่ต้องใส่แว่น แม้ว่าจะหาเรื่องใส่แว่นกันแดดก็ตาม (มันคนละเรื่องกันนี้หนอ)

  

ผมสายตาสั้น แต่ไม่ค่อยชอบใส่แว่น ใส่เวลาที่ต้องใช้สายตาอย่างคร่ำเคร่ง เคยใส่แว่นเวลากินข้าวแล้วตักข้าวไม่เข้าปาก เหอๆ ที่จริงที่ไม่ชอบใส่แว่นเพราะยังหาแว่นที่เข้ากับตัวเองไม่ได้มากกว่า

เคยมีเพื่อนทักว่าใส่แว่นแล้วดูดีกว่าไม่ใส่ มันบอกว่าอย่าถอดเลย ทำเอาเสีย self มากๆ

ป.ล. อ่านเรื่องนาฬิกาแล้วนึกถึงเรื่องไหนในนิทานประเทศเหรอครับ

  

นอยไม่ชอบใส่แว่น เลยใส่คอนแท็คเอา

  

บ้านดาริ..อากาศดี
ไม่เหมือนพี่

ย้ายจากอีกกล่องไปอีกกล่องแค่นั้นเอง

จะได้เห็นฟ้าเห็นแดด

ก้ออีตอนซิ่งมาจาก one box to another box

  

ตกลงว่า
ชายคนนั้น
เอาหนวดยาวของเขา
ไว้ในหรือนอกผ้าห่มนะ...

และเวลานอนอย่าลืมสวมแว่นด้วยนะ
เด๊ยวฝันเห็นหน้าหนุ่มไม่ชัด..

  

แอบมาอ่านอีกแล้วค่ะ

อืม...ถ้าจะว่าไปแล้วเรื่องหนุ่มหนวดยาวกับเสื้อตัดแขนจะมองอีกทีก็ได้ว่า เราเองคิดว่าเรารู้จักตัวเองดีพอ แต่ท้ายสุดเวลามีปัจจัยอื่นเข้ามากระทบ แทนที่เราจะเริ่มค้นหาจากตัวเองก่อน กลับไปเริ่มจากข้างนอกเขามาหาตัวเราแทน นั่นคือแท้จริงแล้วเราไม่เคยสังเกตตัวเองดีพอเลยหรือเปล่าคะ วุ้ย ยิ่งพูดคนอ่านยิ่งงงหรือเปล่าเนี่ย ฮ่าๆ

  

ชั้นใส่แว่นมาตั้งแต่ป.5 ไม่ชอบเลยเพราะเด็กๆ ในโณงเรียนชั้นใส่แว่นไม่ถึงยี่สิบคนละมั้ง

ตอนนี้ก็ยังใส่แว่นอยู่ แม้กระทั่งเวลานอน เวลาใครถามก็จะตอบไปว่าเดี๋ยวฝันแล้วเห็นไม่ชัด
แต่เหตุผลจริงๆ คือเหมือนแว่นเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งบนหน้าชั้นมากกว่า
นานๆ จะใส่คอนแทกเลนส์ ก็เฉพาะตอนที่ต้องแต่งตัวสวยๆ เช่น งานแต่งงาน หรือในบางครั้งที่นึกสนุกขึ้นมา

ไม่คิดจะทำเลสิค ถ้าจะทำศัลยกรรม ชั้นจะไปทำดั้ง

  

ไม่มีประสบการณ์ การเสียบ(ขาแว่น)เข้าซอก(หู)
แต่เร็วๆนี้คงได้ใส่....แน่
------
แว่นหาย ตัดใหม่
แฟนหาย ตัดใจ....(สิวะ)

  

ลดลงบ้างเหอะนะ กาแฟน่ะ ขอเถอะ...มันไม่ดีต่อสุขภาพนักหรอก



อ่านแล้วอยากให้เจ้านายทุกคนเป็นอย่างเจ้านายของพี่จัง

ไม่ชอบใส่แว่นเหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้าใส่คอนแทค

หนูก็เคยมีนะเสื้อที่แขนมันไม่เท่ากันน่ะ แต่มันไม่ต่างกันเป็นนิ้วเหมือนของพี่อ่ะ
ซึ่งหนูว่าแผนกผลิตเค้าไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่หนูว่ามันเกิดจากความชุ่ยของคนผลิตมากกว่า

  

กำลังตัดสินใจอยู่ว่า จะยอมใส่แว่นให้เป็นเหมือนอวัยวะอีกชิ้นจะดีหรือเปล่านะพี่ดาริฯ
เพราะตอนนี้ดูตามันจะพร่านิดหน่อย แต่ก็ยังมองเห็นชัดอยู่
จะต้องใส่แว่นก็ตอนดูหนังนี่แหละ...
แต่...ก็ยังตะขิดตะขวงและรำคาญอยู่มาก เพราะไม่เคยชิน
จะใส่คอนแทคก็กลัวตาบอด เพราะชอบขยี้ตา
ตอนนี้เลยเป็นคนดันทุรัง...ไม่ยอมใส่แว่น แต่พกแว่นติดตัว
เอากะมันสิ...รู้ทั้งรู้ว่าถ้าไม่ยอมเป็นป้าใส่แว่น
อนาคตสายตามีปัญหาเยอะกว่านี้แน่...
แต่ก็ยังพกแว่นติดกระเป๋าเฉยๆอยู่ดี

  

เหมือนกันเลย ไม่ใส่คอนแทคเลนส์ เพราะมือสกปรก ไม่ระมัดระวัง ขี้เกียจมากๆ ด้วย ตอนนี้แว่นก็ไม่ใส่ ยังดีที่ยังเดินถนนแล้วรถไม่ชนตาย

อาจลำบากนิดหน่อย (มากเลยล่ะ) เวลาไปดูหนังโรง ต้องนั่งโซนหน้าสุด สั่งอาหารร้านฟาสต์ฟู้ดไม่ได้ เพราะมองไม่เห็นเมนู จำใครไม่ได้ เดินผ่าน เพระมองไม่เห้นว่าเป้นใคร

ตอนนี้กำลังตัดสินใจว่าจะกลับไปพึ่งพามันอีกครั้งดีไหม

  

ซ้ายสั้น ขวาเอียง แต่ไม่ใส่แว่น มี'ไรป่ะ

หุหุ

  

ชอบนิทานประเทศเหมือนกันคับ คุณกนกพงศ์เป็นนักเขียนในดวงใจ หนังสือเล่มแรกที่จุดประกายแรงบันดาลใจให้ผมเริ่มต้นเขียนหนังสือก็คือ สะพานขาด

เมื่อไม่กี่วันมานี้เอง ผมเพิ่งนึกถึงเรื่องเสียงนาฬิกา นึกขึ้นได้ว่าแม่ในเรื่องนั้นเหมือนยายผมเลย นึกถึงเนื้อเรื่อง จำได้ว่าอยู่ในนิทานประเทศ แต่จำชื่อเรื่องไม่ได้ บังเอิญจริงๆที่คุณดาริกามณีพูดถึงพอดี

  

แค่เรื่องชายหนวดงามเอาหนวดไว้ในผ้าห่มหรือนอกผ้าห่มนั้นธรรมดามากครับ ในความรู้สึกของผม มันแค่อยู่นอกหรือในเท่านั้น (เท่ากับสองอย่าง)

แต่เรื่องที่ผมเคยอ่านเจอและจำได้ไม่รู้ลืมเป็นเรื่องทำนองเดียวกันนี้ เรื่องของกิ้งกือนักเต้นเท้าไฟ มันเป็นนักเต้นเท้าไฟที่ร้อนแรงที่สุดของป่า ไม่ว่างานไหน หรือใครจัดปาร์ตี้มันจะโชว์ท่าเต้น การสลับขาที่พริ้วไหว ใครๆ ก็ชมว่ามันเป็นยอดนักเต้น ดังนั้นมันจึงถูกเชิญไปเต้น ไม่ว่าสัตว์ตัวไหนจะทำรังใหม่ หรือ แต่งงาน มันจะต้องออกไปเต้นโชว์ สะกดทุกสายตา ให้ตะลึงงันเจ้าข้าเอ๊ย...

แต่แล้ววันหนึ่ง กิ้งกือไร้เดียงสาตัวหนึ่งก็ถามมันว่า "ตอนที่พี่กือเต้นนั้น ยกขาไหนก่อน"

เจ้าเท้าไฟกลับมานอนคิด ขยับขาคิด นั่นสินะมันยกขาไหนก่อน มันคิดจนมันเต้นไม่ออก มันคิดจนไฟที่เท้าดับ อิอิ