Bloggang.com : Lucy in the sky with diamonds

ของดี ต้องบอกต่อ

Glasvegas วงดนตรีน้องใหม่จากกลาสโกว์เป็นที่กล่าวขวัญกันอย่างมากในปีนี้ งานชุดแรกที่พวกเขาทำซึ่งมีชื่อเดียวกับวงได้ออกมาวางจำหน่ายไปเมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมา หลังจากที่ปล่อยซิงเกิ้ลดังๆพอหอมปากหอมคอไปแล้ว

ดูเหมือนพวกเขาจะมีอะไรให้พูดถึงกันเยอะเหลือเกิน เช่นเดียวกับที่ก่อนอัลบั้มจะออกมาก็มีการคาดหวังอย่างสูง
ก่อนที่จะพร่ำพรรณนาสรรพคุณเรื่องราววงนี้ สำหรับคนขี้เกียจอ่านและจะชิ่งหนีกันไปตั้งแต่ก่อนย่อหน้านี้จบ ก็ขอบอกแล้วกันว่าอัลบั้มนี้ดีจริงไม่ได้อวยและยอเกินเหตุ ไปหามาฟังซะเถอะ

เพลงของวงนี้อย่าง Daddy’s Gone เคยทำให้ฉันเพ้อละเมอไปเมื่อปีก่อน เสน่ห์ดึงดูดอย่างนึงของพวกมัน คือ สำเนียงการร้อง... ต๊ายยย มาอีกแล้ว ประเภทพ่อคุณลิ้นไก่สั้น ร้องออกมาแต่ละคำแทบจะต้องเอาหูไปจ่อฟังใกล้ๆ (กระนั้นก็ยังถอดความไม่ออก) มันฟังไม่ค่อยออกเลยค่ะ แล้วคุณนักร้องนำก็เป็นพวกรักถิ่นเกิดต้องออกเสียงให้ชัดถ้อยชัดความตามนั้นซะเหลือเกิน พวกสก็อตติชคือของสแลงหูจริงๆ ระทมประสาทการฟังเป็นที่สุด

แต่ไม่เป็นไร บริติชแอคเซนท์น่ะ ฉันชอบ ถึงจะกระเดือกยากแต่ใจรักและคลั่งไคล้ กรั่กๆ ไม่รู้มันจะฟังเอาเพลงหรือฟังสำเนียงคน เอิ๊กๆ

เอาล่ะ ถึงจะมีแค่ซิงเกิ้ลออกมาและออกทัวร์ที่ต่างๆ แต่ Glasvegas ก็สั่งสมชื่อเสียงที่เป็นกระแสบอกต่อถึงงานของพวกเขามาเรื่อยๆ ยิ่งปีนี้ยิ่งแล้วใหญ่ สังเกตได้ว่า NME จะดันวงนี้อย่างออกตาออกหน้า ฉันน่ะ อัลบั้มเต็มจริงๆก็ยังไม่ได้สัมผัสหู ได้แต่เห็นคนโน้นคนนี้มาสรรเสริญว่าวงนี้มันสุดยอดกันยกใหญ่ อะไรจะขนาดนั้น อาการหมั่นก็ไส้บังเกิดขึ้นได้เช่นกันนะ

แต่แน่นอนว่า สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นไม่เท่าลองฟัง ฟังแล้วไปดมและได้กลิ่นด้วยยิ่งดีใหญ่

Glasvegas เป็นวงร็อคสำเนียงเหน่อที่ทำซาวด์นกลิ่นร็อคแอนด์โรลเจือ ในเอ็มวีเพลงยิ่งมาทั้งขบวนทั้งไมค์ฯแบบยุคร็อคแอนด์โรลหรือกระทั่งทรงผมนักร้อง
แต่ไม่ใช่แค่ร็อคแอนด์โรลย้อนยุคล้วนๆ ยังมีดนตรีลอยๆ เป็นบริทฯแบบย้อนยุคไปในสมัย50’s – 70’s ประมาณนั้น รวมทั้งไม่แปลกที่ฟังแล้วจะนึกถึง My Bloody Valentine หรือ The Jesus and Mary Chain

Glasvegas ประกอบด้วยสมาชิก 4 คน คือ
James Allan กีต้าร์และร้องนำด้วยสำเนียงบ้านนอก และทำให้ฉันนึกถึงเสียง Billie Joe Armstrong
Rab Allan กีต้าร์ ร้องแบ็ค
Paul Donoghue เบส
Caroline McKay มือกลองสาวหรือปล่าวไม่รู้ ป้า เอ๊ย! พี่แกแนวได้อีก

งานชุดนี้โปรดิวซ์โดย James Allen นักร้องนำและ Rich Costey ที่เคยทำ Muse กับ Franz Ferdinand

ส่วนที่โดดเด่นและอยากจะเน้นย้ำของวงนี้คือเนื้อเพลง เนื้อหาและภาษาเพลงที่เห็นแล้วตายไปเลย พวกเขาเอาความจริงและเหตุการณ์ต่างๆในสังคมมาพูด ส่วนใหญ่เน้นแต่ด้านมืดเลวร้าย ตั้งแต่การตาย ความเจ็บปวด การทะเลาะวิวาท ความรุนแรง ชีวิตวัยเด็กที่น่าเศร้า ทั้งหมดมากับท่วงทำนองที่หวานซึ่งพอฟังแล้วจะได้อารมณ์โศก นั่นคือขื่นขมแบบหวานซ่อนเปรี้ยว แต่มันก็เป็นเคมีที่ลงตัวในทั้งสิบแทร็กของอัลบั้มที่ทำให้ฉันหลอมละลายได้เหมือนกัน

อย่าง Daddy’s Gone ที่ชำเราจิตใจคนฟังให้สลดระทมทุกข์ไปกับการสูญเสียพ่อ ครวญคร่ำและทำให้สัมผัสไปกับอารมณ์ล้ำลึกอ่อนไหวได้ไม่ยากเย็น กืดๆ ไม่...ไม่เศร้าเลยสักนิด ฉันแค่ฝุ่นเข้าตาเท่านั้น

Geraldine เสียงกลองก้องๆคือจุดเด่นของเพลง และอะไรกัน? มีการหักมุมด้วย น่าขันเพราะรู้สึกว่ามันก็เหมือนเพลงรักทั่วไปในช่วงแรกของเพลง พร่ำไปบลาๆๆ แล้วกลายเป็นว่าสุดท้าย....

“my name is Geraldine, I’m your social worker”

กร๊ากกกกกก เหมือนจะขำ แต่คิดไปคิดมา มันก็มีมุมน่าเศร้า

It's My Own Cheating Heart That Makes Me Cry เหมือนจะมีแต่เพลงให้คิดสงสาร แต่เพลงนี้ก็แสดงว่ามันก็ไม่ดีได้เหมือนกัน

“Everybody’s doing it so why can’t I,
I tally up tonight’s strangers and stragglers that I’ve kissed”

Flowers & Football Tops ที่เล่าถึงแม่ที่สูญเสียลูกน้อยไป ซึ่งเอาท่อนในเพลง You Are My Sunshine มาครวญอย่างเหงาหงอยในช่วงท้าย เฮือก! ส่วนตัวฉันมีอดีตกับเพลงนี้ด้วย เวลาใจไม่แข็งพอ ไม่เปิดฟังแน่

ยังมีให้มืดหม่น เชื่องช้าไปกับ Stabbed และ Ice Cream Van ที่รู้สึกลอยเคลิบเคลิ้มไหลได้ไม่รู้ตัว หรือร็อคขึ้นไปกับ Lonesome Swan, Polmont On My Mind และ SAD Light

ถามว่าพวกเขาได้สร้างความตื่นตาตื่นใจใหม่ๆให้วงการเพลงหรือไม่ คำตอบคือไม่แน่นอน งานของ Glasvegas ไม่มีอะไรแปลกใหม่หวือหวาเป็นพิเศษด้วยซ้ำ แนวแบบนี้เราก็ได้ยินตามวงดาดๆทั่วไปและพวกร็อคแอนด์โรลครั้งกระโน้นอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ Glasvegas ทำให้ฉันรู้สึกอย่างมากคือ เพลงอันไพเราะที่มาพร้อมกับความหมายงดงามดังบทกวีเหล่านี้เชิญชวนให้ฉันได้เพลิดเพลินไปกับอารมณ์ที่อัดแน่นด้วยการโหยหา ได้สัมผัสกับความกึกก้องดังกังวาน กวนข้นความรู้สึกให้เข้มด้วยซาวนด์แบบเก่าแต่ไม่คร่ำครึ เป็นธรรมชาติและมีเสน่ห์ ชนิดที่วงหน้าใหม่น้อยวงจะทำได้ขนาดนี้

**หมายเหตุ **
Glasvegas กำลังจะมีชุดที่สอง A Snowflake Fell (And It Felt Like a Kiss) เป็นคริสต์มาสอัลบั้มออกมา วางขาย 1 ธ.ค.นี้

< Coldplay – Prospekt’s March EP >

(อาร์ตเวิร์กนี้ใช้ภาพ Battle of Poitiers ของ Eugène Delacroix คนเดียวกับที่ใช้ในVLVODAAHF)

ได้ฟังแค่พรีวิวเล็กๆน้อยๆไปใน youtube ก็ตื่นเต้น ใจกระโดดกระเด้งล่องลอยไปโน่นแล้ว

Life in Technicolor II
มันเป็น Life in Technicolor แบบมีเนื้อร้อง ซึ่งฟังแล้วคล้ายคลึง Viva La Vida แต่แน่นอนว่าด้อยกว่า เพลงใช้กีต้าร์เป็นแบ็คกราวน์มากกว่า Life in Technicolor และเปียโนดูจะเสริมมามากขึ้น ความจริงฉันชอบแบบบรรเลงมากกว่านะ แต่ก็โอเคค่ะ
“Now my feet won't touch the ground” –> ใช้บ่อยนะ ท่อนนี้ อิอิ

Postcards from Far Away
เป็นอะไรที่Coldplay ดั้งเดิม กีต้าร์ + เปียโน และคล้าย Parachutes ซะด้วย ฟังจากพรีวิวที่ไม่ถึงหนึ่งนาทีแล้วรู้สึกไพเราะมากกระทั่งกลัวว่าถ้าได้ยินเต็มๆแล้วเกิดไม่เท่าที่หวังจะทำไงเนี่ย

Glass of Water
นึกว่า Muse มาเอง มันหนักขึ้นมากสำหรับสไตล์พวกเขา ระดมกลองรัวๆ ยิ่งช่วงท้ายๆไม่รู้กระหน่ำอะไรมามั่ง นั่นเป็นสำหรับเวอร์ชั่นไลฟ์ที่เคยได้ยินมาก่อนหน้าแล้วชอบมาก แต่พอมาฟังในพรีวิวดูมันต่างจากเดิม คือ เบา เงียบๆลง ไม่น่าตื่นใจเท่าไหร่ ไม่มันส์เล้ย ให้ตาย แต่ชอบตรงร้องประสานกันนะ ช่วงท้ายก่อนจบเพลง

Rainy Day
ยิ่งฟังยิ่งติดไปเรื่อยแล้ว เท่และน่ารักโคตร เครื่องสายก็ชวนฟังงดงามดีมาก อยากฟังทั้งหมดแล้วเนี่ย

Prospekt's March/Poppyfields
คือไม่รู้ว่าที่เอามาพรีวิวมันเพลงไหนกันแน่ แต่เท่าที่ฟังเสียงคริสเยี่ยมนะ ชอบเป็นพิเศษช่วงร้อง...วรรค...สลับเสียงกีต้าร์ เป็นเพลงที่ฟังสบายๆได้

Lost+ (featuring Jay-Z)
คำเดียว”เกลียด” รับไม่ได้และสาบานได้ว่าฟังไปรอบเดียวแล้วหลอนที่จะเปิดฟังอีกรอบ ถ้าเป็นไปได้หรือเลี่ยงได้จะไม่ฟังอีกตลอดชีวิต ฉันอาจถึงขั้นเอามีดกรีดตัวเอง...ไปโดดตึกตาย...ยื่นฟ้องศาล...เขียนป้ายไปยืนประท้วง...ได้โปรดเถอะ Coldplay หยุดทำอะไรแบบนี้!!!

Lovers in Japan (Osaka Sun Mix)
แค่เอาLovers in Japan เวอร์ชั่นในอัลบั้มมาเพิ่มเสียง อู้ว วู ไปหน่อย ก็ไม่ได้รู้สึกต่างมาก เปลืองพื้นที่EP ออกคุณ ทำไมไม่เอาเพลงอื่นมาใส่นะ

Now My Feet Won't Touch the Ground
มหัศจรรย์!! ยอดเยี่ยมอย่างเจ๋ง! เริ่มด้วยกีต้าร์ละเมียดๆอย่างที่คุ้นชินกันและเนื้อร้องที่ เออ นั่นแหละ ฉันงง

ฉันกำลังรอEP นี้ด้วยใจจดจ่อ นี่เป็นของหวานชั้นเยี่ยมหลังจากเพิ่งอิ่มหนำกับอัลบั้มเต็มไปหยกๆ

***หมายเหตุ***
Coldplay เพิ่งประกาศทัวร์ออสเตรเลียมีนาปีหน้า กราบล่ะ คุณๆ จะมาเอเชียก็อย่าลืมไทยแลนด์นะ ขอร้อง

อ้า! สำหรับ The Killers กำลังจดจ่อด้วยใจระทึกเช่นกัน คือว่า มันต้องบรรยายอารมณ์ด้วยเสียงกรีดร้องประมาณ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โว้ยยยยยยยยยยยยย
ไม่ไหวแล้วววววววววววววววววววววววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
งืดดดดดดดดดดๆๆๆ
กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฯลฯ
ฟังพรีวิวในyoutube ไปก็ยังพูดอะไรมากไม่ได้เลย เสียงก็ไม่ค่อยดี แต่ Spaceman ซิงเกิ้ลที่สองก็อยู่ในเกณฑ์โดนแล้วนะ (A Crippling Blow b-side ของ Human ก็ชอบ)
ยังไม่อยากสปอยล์ตัวเองเลย ว่าจะอดใจจนวันได้แผ่น แต่คาดว่าไม่ไหวชัวร์ 555+
อีกอย่าง ได้ข่าวว่าพวกเขาจะได้ขึ้นปก Rolling Stone แล้ว เป็นจริงก็ดีสิ สักทีๆ
ณ เวลานี้ Day&Age ยังไม่มี leak สักกะแอะเลยนะ แปลกเหมือนกัน คงได้แต่นับถอยหลังรอตอนนี้ Smiley