ในห้องจัดพิธีชงชาญี่ปุ่น มักแขวนภาพคำ
อิซิโกะ อิชิเอะ = พานพบเพียงคราเดียว
เพื่อเตือนใจให้ผู้คนเห็นคุณค่า
ของประสบการณ์ตรงหน้า
ณ ตอนนี้ ตรงนี้
เพราะมันจะไม่หวนคืนมาอีก
 

เป็นช่วงเวลา 53 วันที่ยุ่งยากวุ่นวาย
ว่าด้วยเรื่องคนสนิทรอบข้าง ที่ป่วยด้วยโรคโควิด 19
จนชีวิตปลิดปลิวดุจใบไม้ร่วง

และเลยได้เห็นคุณค่าของลมหายใจเฮือกสุดท้าย
หลายฉากหลายอารมณ์
.
.
หลังผ่านเรื่องราวของคนที่จากไป
และช่วยเหลือคนที่ยังอยู่ข้างหลังเท่าที่จะทำได้
ก็หลบไปหายใจ, ลำพัง อีกครั้ง

ทำให้คิดถึงตอนไปเที่ยวญี่ปุ่น, ก่อนโควิดครองโลก
เป็น 15 วันที่อยู่ญี่ปุ่นคนเดียว
เช่าโรงแรมเล็ก ๆ ห้องขนาด 80 ตารางเมตร
มีแค่เตียง โต๊ะติดผนัง ราวแขวนเสื้อผ้า ห้องน้ำ
แค่นั้น, แต่แสนสงบในย่าน Ikebukuro
ที่ตื่นเช้า ออกไปกินกาแฟ หามื้อเช้า
แล้วเดินเที่ยวไปเรื่อย ๆ ขึ้นลงรถไฟตามใจเอง
โดยไม่ต้องสื่อสารกับใครเกินจำเป็น
เพราะพูดภาษาญี่ปุ่นไม่เป็น และหาคนพูดฝรั่งในญี่ปุ่น
ได้ยากมาก ถึงเกือบมากที่สุด

สมองเลยสงบ ใจเลยสงบ ให้อารมณ์เหมือนไปปิดวาจา
จนตั้งใจว่า อีกสักปี 2 ปี จะไปอยู่สัก 90 วัน
(เพราะพาสปอร์ตที่ถือ จะอยู่ญี่ปุ่นได้ 90 วันทันที)

แต่แล้วโควิดก็สลายฝัน
.
.
ไม่มีอะไร, แค่คิดถึงความเงียบ ๆ
รองเท้าเดิน 1 คู่
กระเป๋าสะพายหน้า 1 ใบจิ๋ว
เป้สะพายหลัง มีร่ม หนังสือ กระบอกน้ำ ฯลฯ

แล้วก็เดินท่อม ๆ วันละ 10 กิโลโดยเฉลี่ย
 
.
.
.



ภาพนี้ ถ่ายได้ตอนนั่งพักเท้าริมทาง
มองฟ้า มองบัวในบึงอยู่เพลิน ๆ ก็เห็นหนุ่มสาวในชุดนี้
ชอบจัง เลยกดรัว ๆ เก็บภาพไว้

ดูแล้วน่าเอ็นดู, อารมณ์หนุ่มสาวมาเดท
เผลอ ๆ เป็นเดทแรกด้วย เพราะดูเคอะเขินกันและกันดี