Bloggang.com : ลำเนา - walked through my deepest pain

ปกติทุกวันพระ ตอนพ่อยังมีชีวิตอยู่
ก่อนพ่อจะไปเดินออกกำลังกาย
วันพระ พ่อจะแว้นซ์มอเตอร์ไซค์ไปส่งแม่
ที่ศาลาฝั่งคลองน้าเนิน

พ่อทำเช่นนี้ ไม่เคยขาดเลย
ตลอดอายุขัย 84 ปี

วันนี้พ่อจากไปแล้ว 148 วัน
แม่ที่ขับขี่ปั่นยานพาหนะใด ๆ ไม่ได้เลย
ก็เดิน
เดินหิ้วปิ่นโต 4 เถา และตะกร้าหวาย
ใส่ดอกไม้ น้ำขวด หนังสือสวดมนต์
ไปเองคนเดียว

แม่คงเดินไปเอง มาหลายวันพระแล้วแหละ
จนวันหนึ่งเมื่อเกือบ 2 เดือนก่อน
ลูกสาวก็ถามว่า แม่ยังไปศาลาน้าเนินอีกรึเปล่า
แม่บอกว่า ยังไปอยู่ ...

เท่านั้นแหละ อึ้ง, และนับแต่นั้นมา
ทุกวันพระก็จะตื่นแล้วรีบอาบน้ำ วิ่งลงบันได
ไปหิ้วตะกร้า + ปิ่นโต
เดินนำไปส่งแม่เอง

จริง ๆ ที่บ้านมีรถทุกประเภทให้ใช้
แต่ไม่กล้าขับรถในประเทศไทย รถเลยจอดสนิทในโรงรถ
มอเตอร์ไซค์คุรุสภา ก็ขับไม่เป็น
รถไฟฟ้า 3 ล้อ ก็หนักหน่วงเกิน

รถไฟฟ้านี่
พ่ออยากได้มาก
เลยพาไปซื้อเมื่อ 30 ธันวาคม 2564
ได้รถไฟฟ้า 3 ล้อ มาแล้ว พ่อก็ฝึกได้แค่ 3 หน
มีลูกสาวคอยวิ่งตาม ประคองคนนั่ง
ที่ตอนนั้นเริ่มไหวเอน
ทรงตัวไม่ค่อยได้

พ่อไม่มีแรงแล้ว
คาดว่าตอนนั้นมะเร็งคงมาถึงช่วงสุดท้ายแล้ว
แต่พวกเรายังไม่รู้
.
.

วันนี้ บอกขายรถไฟฟ้าไปแล้ว ซื้อมา 23,888
ขายไป 20,000 ให้คนข้างบ้านที่วนเวียนมาถาม
ดีใจที่ได้ประโยชน์ ดีกว่าจอดทิ้งไว้เฉย ๆ

ส่วนรถกระบะทนถึกยังไม่รู้จะทำไง
รถยนต์ ยกให้น้าไป
รถมอเตอร์ไซค์คุรุสภา หนุ่มก่อสร้างจองไว้
แต่คงไม่มีเงินมาจ่าย
ถ้าเจอหน้าอีกครั้ง จะบอกว่า
เอาไปใช้เถอะ พี่ให้
.
.

ย้อนกลับไปเวลาเดินไปส่งแม่ที่ศาลาน้าเนิน
ชาวบ้านจะทักทายกันขรม
ว่า ทำไมไม่ขับรถ ...
แอบนึกในใจ ก็เดินได้ ทำไมต้องขับรถ

ส่งแม่แล้ว ก็เดินกลับ
บางเช้าสวนทางกับคนแก่ที่หิ้วปิ่นโตไปทำบุญ
ก็อาสาช่วยหิ้ว เดินกลับไปส่งให้ที่ศาลาอีกรอบ 2 รอบ

ที่สุด พบว่าคนไทยไม่ชอบเดินกันเนาะ
แปลกดี

ไม่มีอะไรมาก, แค่วันพระที่คิดถึง
พ่อ