Bloggang.com : ลำเนา

มีเพื่อนที่สนิทกันมากคนหนึ่ง
ไม่ได้เจอกันหลายสิบปี
เพราะอเมริกากับไทย ไม่ใช่เพื่อนบ้าน

แต่ตลอดชีวิตของเราสองคน
เราติดต่อกันตลอด
จนฉันกลับมาอยู่ดูแลพ่อแม่ใน 1-2 ปีหลังนี้
ก็จะได้เจอกันทุกเดือน
และหรือบางเดือน 2 ครั้ง
หรือตามแต่ธุระสีดำที่เกิดกะทันหัน
กับคนรอบข้างที่เรารู้จักด้วยกัน
แบบนั้นเราจะเจอกันทุกวัน
เพื่อไปร่วมฟังพระสวด
.
.
.

เพื่อนเป็นลูกสาวคนโตในครอบครัวจีนแท้
ที่ต้องรับภาระทุกอย่างในร้านอาหารเช้า
ของแม่

เพื่อนทำอาหารเช้า ทำซาลาเปา ทำขนมจีบ
ชงกาแฟ ชงชา
รับลูกค้า เสิร์ฟเองด้วย
ทำตั้งแต่ตี 5 ถึงบ่าย 3

พอปิดร้านก็กลับไปดูแลพ่อที่ป่วยติดเตียง
เพื่อให้คนดูแลที่จ้างมาดูในช่วงกลางวัน
ได้ออกไปพักบ้าง กินข้าวบ้าง

จากนั้น 17.00 น.
เพื่อนต้องไปดูร้านรับส่งพัสดุของตัวเอง
เพราะพนักงาน 2 คน จะกลับบ้านตอน 17.30
(เป็นพนักงานที่มาสาย และกลับก่อนเสมอ)
โดยมีลูกชาย 19 กับลูกสาว 17
มาช่วยเฝ้าร้านให้หลังเลิกเรียน

เรียกว่าเพื่อนทำงานตั้งแต่ตี 4 จนถึงเที่ยงคืน
โดยไม่มีวันหยุด

ค่าแรงที่ร้านของแม่
เพื่อนรับเงินเดือน 1 หมื่นบาทถ้วน

แรก ๆ ก็เข้าใจว่าเพื่อนสบาย
มีกิจการเก่าแก่ของครอบครัวตัวเอง

แต่ความจริงของชีวิตเพื่อน
ไม่ได้ดีงามขนาดนั้น

เพราะแม่ของเพื่อน ไม่ใช่แม่ที่ดี
เพราะแม่เพื่อนมีความลำเอียงขั้นสุด
เพราะแม่เพื่อนทำงานแต่ปาก
เพราะแม่เพื่อนประกาศแล้วว่า ร้านเก่าแก่นี้ให้ลูกสาวคนเล็ก
(ที่ทำอะไรไม่เป็น นอกจากเป็นทอมตามจีบสาวไปวัน ๆ)
เพราะแม่เพื่อนบอกแล้วว่า จะยกตึกแถวบ้านเช่าให้ลูกชาย
(เพราะเป็นลูกชาย)

เคยถามเพื่อนว่า ทนไปทำไม
ทำมาตั้งแต่สาวจนแก่ จนเพื่อนหย่าเพราะสามีเจ้าชู้มาก

เพื่อนบอกว่า คงเพราะเป็นลูกสาวคนโตมั้ง
ถ้าไม่ทำ แล้วใครจะทำ

อ้อ ลืมไป ร้านรับส่งพัสดุที่เพื่อนเปิดเอง
มีลูกชาย-หญิงมาช่วยหลังเลิกเรียนนั้น
เพื่อนต้องจ่ายค่าเช่าให้แม่ตัวเอง
เดือนละ 1 หมื่นด้วยนะ

เท่ากับเงินเดือน 1 หมื่น
ที่ได้จากการทำงานในร้านอาหารเช้าของแม่
เอามาจ่ายคืนแม่เป็นค่าเช่าห้องแถวนั่นแหละ

แต่น้องชายเพื่อนที่เปิดร้านขายยาติดกัน
ในห้องแถวของแม่เช่นกัน
ไม่ต้องจ่ายค่าเช่าค่ะ
เพราะยังไงก็จะยกตึกแถวให้อยู่แล้ว
อันนี้ แม่เพื่อนบอกเองเลย

...

ชีวิตเพื่อนเป็นอย่างนี้มาตลอด
ก็ได้แต่ตบหลังตบไหล่ปลอบใจกันไป
ขณะรับฟังทุกข์ของเพื่อน

...

ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น
ปัญหาคือ เวลาพ่อเพื่อนเข้าโรงพยาบาล
ผ่าตัดนั่นนี่
เพื่อนจะต้องไปเฝ้าเป็นเดือน
แม่ไม่ไปผลัดกันเฝ้า
น้องสาวไม่ไปผลัดกันเฝ้า
น้องชายยิ่งหายเงียบ
เพื่อนที่ไปเฝ้าพ่อแบบ 24 ชั่วโมง
ไม่ได้เงินเดือนที่ร้านอาหารเช้านะ
เพราะแม่บอกว่า เพื่อนไม่ได้มาทำงาน

...

เรื่องของเพื่อน
ยิ่งกว่านิยายน้ำเน่า

...

วันนี้ เรานัดกันตอนบ่ายเพราะเพื่อนบอกว่า
น่าจะว่าง
ไม่ได้ถามว่าทำไมว่าง
แค่บอกว่า
ดี จะพาไปกินกาแฟ + ข้าวคลุกกะปิ

ทว่าเพื่อนโทรมาเมื่อคืนว่า
ไปไม่ได้แล้วนะ

เหตุคือ ร้านอาหารเช้า เกิดไฟไหม้ที่ชั้น 2
เพราะไฟลัดวงจร เนื่องจากแม่ ... บลา ๆ
(ละไว้...เรื่องมันยาวเพราะเกี่ยวกับความงกนั่นแหละ)

โชคดีที่มีคนเห็นทันก่อนไฟลามไปทั่ว

งานนี้ ดับเพลิงมากัน 40 คน
.
.

เพื่อนบอก จริง ๆ คิดว่าวันนี้จะได้หยุดงาน
เพราะปิดร้าน เพราะนัดคุยกับประกัน
(ร้านอาหารเช้าของแม่ไฟไหม้ 3 ครั้งในรอบ 2 ปี)
เพื่อนเลยคิดว่า แม่จะหยุดร้านสัก 2-3 วัน

ปรากฏว่า แม่บอก
มันไหม้ชั้น 2 ชั้นล่างยังเปิดขายได้นี่

...

โอ้ มายยยยยยยยยยยยยยยยยย
รู้สึกชีวิตหดหู่แทนเพื่อนเลย
คนเรา... มีแม่แบบนี้จริงหรือ

เศร้าอะ

แต่ในความเศร้า
เราก็ยังหัวเราะกันได้
.
.

นี่ นี่ดับเพลิงยุคนี้ หล่อบึ๊กเลยอะ

จริงดิ ... ดับเพลิงไทยอะนะ
ฉันถาม

จริง หล่อมาก
ขนาดเราสูง 165 เรายืนกับดับเพลิง
เรายังแค่ไหล่ดับเพลิงอะ

ฉันหัวเราะ
เพื่อนเงียบ แล้วหัวเราะ
เราหัวเราะให้กัน
.
.

วันที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม
วันที่ฝนตกกระหน่ำ
เชื่อเหอะ
วันร้าย ๆ แบบนั้นทำอะไรเราไม่ได้หรอก

ถึงเงยหน้าไม่ได้เพราะฝนซัดหนัก
เราก็ยังก้มมองเห็นความงาม
ของดอกหญ้าริมทางได้