The power of an authentic movement lies in the fact that
it originates in naming and claiming one's identity and integrity
-- rather than accusing one's "enemies" of lacking the same.
- Parker J. Palmer, The Courage to Teach
Group Blog
 
All blogs
 
The Alchemist (my version)

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีนักเล่นแร่แปรธาตุผู้หนึ่งเกิดบนเกาะ ย่าของนักเล่นแร่แปรธาตุนั้นเป็นนักบวช ปู่ของนางเป็นแพทย์ เมื่อเล็ก นักเล่นแร่แปรธาตุปรารถนาจะเป็นนักดนตรี ทว่าด้วยเหตุทั้งปวงแห่งชีวิต นางจึงเป็นดังที่เป็น

นักเล่นแร่แปรธาตุนั้นมีความสามารถ เข้าร่วมกับหมู่นักเล่นแร่แปรธาตุของพระราชา ทว่านางเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่แปลกเอาการอยู่ ด้วยว่านางมิได้ปรารถนาจะผสมแร่เพื่อสร้างทอง ไม่ต้องการเพชรพลอย หรือแม้ศิลานักปราชญ์ นักเล่นแร่แปรธาตุเห็นว่าสิ่งทั้งปวงนั้นล้วนไม่คงทน นางเป็นผู้ผสมยา มีความเชื่อว่าตนจักช่วยชีวิตมนุษย์ ด้วยว่าสำหรับนางแล้ว ชีวิตมนุษย์มีค่ายิ่งกว่าโลหะและศิลาอันผู้คนเรียกว่าทองและเพชร และยิ่งกว่าชีวิตเป็นอมตะนิรันดร์หรืออำนาจล้นฟ้าของนางเพียงผู้เดียว

ต่อมา ในอาณาจักรมีโรคระบาดร้ายแรง แต่โรคเกิดในที่ต่ำ ผู้คนทั้งปวงว่าโรคเกิดเพราะคนป่วยสมพาสกันอย่างต่ำช้า ดังนี้จึงเป็นที่รังเกียจ ผู้คนน้อยนักทราบความหมายแท้จริงของโรค หรือประสงค์จะทราบ เพราะขอเพียงตนปลอดภัยดีแล้วจะสนใจไปด้วยเหตุใด

มีผู้ผสมยาต่างแดน ผสมยาสำหรับชลออาการของโรคดังกล่าวได้ ทว่าจำเนียรกาลผ่านไป ตัวยาสำคัญสำหรับรักษาโรคกลับตกเป็นสมบัติของผู้ยิ่งใหญ่สามพวก ต้องกินยาจากผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามรวมกัน จึงพอยืดชีวิตตนไม่ให้ตาย เมื่อเป็นดังนั้น ยาจึงมีราคาสูงยิ่งนัก ผู้คนร่ำรวยรอดอยู่ได้ ผู้คนยากจนก็ล้มตายไป

นักเล่นแร่แปรธาตุของข้าพเจ้าทราบความนี้ จึงได้ทดลอง หมายรวมยาทั้งสามเข้าด้วยกัน ทำยาที่ดีกว่าเดิม แต่คนในสำนักของนางล้วนหวาดกลัวการกระทำดังกล่าว เขาว่านางยุ่งเกี่ยวกับสารมีพิษ ทำร้ายตนเอง ทั้งจะทำให้ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามขุ่นเคืองไม่พอใจ ด้วยเหตุนี้ นักเล่นแร่แปรธาตุจึงถูกขับให้ไปทดลองยาเพียงผู้เดียวในห้องแคบริมตึก นางกระทำเช่นนั้นเป็นเวลาหกเดือน ทั้งกลางวันและกลางคืน ภายหลังจึงมีผู้รู้สึกเห็นใจเข้าช่วยด้วยประปราย ผ่านไปสิบปี ยาค่อยเสร็จสมบูรณ์

แต่แม้ยาเสร็จแล้วก็จริง ทว่านำออกให้ผู้คนไม่ได้ เพราะผู้ดูแลเรื่องยาของอาณาจักรมีความหวาดกลัวผู้ยิ่งใหญ่อย่างยิ่ง ไม่ยอมประกาศเรื่องยานี้ให้คนรับรู้ ต่อมา เมื่อนักเล่นแร่แปรธาตุของข้าพเจ้านำยาออกไปด้วยตนเอง ผู้ยิ่งใหญ่กลุ่มหนึ่งก็ฟ้องนางเป็นความสาหัส แม้นางโต้เถียงว่า นี่เป็นเรื่องชีวิตมนุษย์ คนเหล่านั้นก็มิได้สนใจ นางสู้ด้วยข้อกฎหมายอันระบุไว้ให้นางใช้ยาได้ คนเหล่านั้นก็พากันแก้กฎหมายเสีย นางจึงฟ้องร้องเขากลับเรื่องแก้กฎหมายอันเป็นถ้อยคำศักดิ์สิทธิ์ของหลวง เป็นเหตุให้ความยืดเยื้ออยู่หลายปี แต่ระหว่างที่ยังไม่ตัดสินคดี นางก็มีสิทธิ์จ่ายยาให้ประชาชน

นางจ่ายสูตรยาไปยังโรงผลิต ทำให้ยาถูกลงเป็นอันมากประมาณหลายสิบเท่า ผู้คนที่ตายก็ลดจำนวนลง มีคนวิจารณ์นางเป็นอันมาก เช่นว่าทำให้คนพอใจเสื่อมศีลธรรม มาสมพาสอย่างต่ำช้ามากขึ้น ผู้คนว่ายาของนางนี้ประกอบขึ้นทำไม มีแต่จะทำให้เชื้อในกายคนคงยิ่งดื้อยาง่ายขึ้นเร็ววัน บางครั้งนางก็ไม่เข้าใจ บางครั้งนางสงสัยว่า คนเหล่านั้นเคยเห็นคนตายดังที่นางเคยเห็นหรือไม่ เคยเห็นเด็กทารกที่มารดาตายด้วยโรค และตัวเด็กนั้นเองก็ติดโรค แม้ปราศจากความผิดใดยังต้องตายหรือไม่ นางมิได้อยากกล่าวเกินเลยให้น่าสงสารแต่ประการใด เพียงไม่เข้าใจเท่านั้นเอง

กระนั้น นางก็จ่ายยาดังกล่าว และดูแลจนยาแพร่หลายไปทั่วเป็นเวลาหลายปี นางมีตำแหน่งใหญ่ในสำนักของตน ทว่าลาภยศชื่อเสียงเหล่านั้นมิได้มีความหมาย วันหนึ่ง ขุนนางใหญ่ในประเทศนางหวังโอ่อวดอำนาจราชศักดิ์ หวังโอ่อวดว่าตนมีเมตตากรุณา ก็สัญญากับประเทศยากจนข้นแค้นประเทศหนึ่งว่าจะมอบสูตรยา อันนักเล่นแร่แปรธาตุของข้าพเจ้าคิดขึ้นนี้ให้ นักเล่นแร่แปรธาตุของข้าพเจ้ามีความยินดี คิดว่าจะได้ช่วยผู้คนอื่น ๆ อีก ก็เตรียมตัวเตรียมใจหมายจะเดินทางไปยังประเทศยากจนนั้น แต่ขุนนางปรารถนาเพียงโอ่อวดอำนาจและความเมตตา ครั้นได้แสดงแล้ว และเห็นว่าไม่มีประโยชน์ใด ๆ กับตนอีกต่อไป ก็อ้างเรื่องความสลับซับซ้อนทางการเมือง ทิ้งสัญญาเสีย มิได้ทำตาม

นักเล่นแร่แปรธาตุของข้าพเจ้านึกว่าตนจะได้ไปแดนไกล ก็ติดต่อไปยังขุนนางนั้น ได้รับคำอธิบายเป็นกโลบายการเมืองซับซ้อนมากมาย นักเล่นแร่แปรธาตุของข้าพเจ้าไม่เข้าใจ ด้วยในสายตาของนาง ชีวิตก็ยังคงเป็นชีวิตอยู่นั่นเอง ดังนี้เมื่อออกจากที่ของขุนนางในวันดังกล่าว นางจึงยื่นหนังสือลาออกจากตำแหน่งราชการเดิมของตน ออกจากฐานะทั้งปวงที่เคยมี นางกลายเป็นคนธรรมดา ถือย่ามธรรมดาออกจากบ้านตนไป แต่นั้นข้ามผ่านมหาสมุทรทั้งเจ็ด ข้ามผ่านแผ่นดินนับร้อยโยชน์ แต่นั้นนางเดินทางเพื่อผู้อื่น สอนผู้อื่นทำยา บางครั้งก็สำเร็จ บางครั้งก็ไม่สำเร็จ บางครั้งนางก็ดีใจ บางครั้งนางก็เสียใจ

###

ข้างบนนั่นคือเรื่องของดร.กฤษณา ไกรสินธุ์ ที่สัญญาว่าจะเล่าให้ฟังค่ะ เรื่องทั้งหมดเป็นความจริง เพียงแต่ simplify บ้าง

ตอนนี้แกอยู่คูเวตค่ะ ยังสอนคนทำยาอยู่เหมือนเดิม


Create Date : 27 เมษายน 2552
Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2556 23:23:01 น. 11 comments
Counter : 940 Pageviews.
Share

 
T_____T

ซาบซึ้งใจ

ด็อกเตอร์ช่างแสนดี

คนเขียนช่างแสนเก่ง

ขอให้เจริญๆ ขึ้นไปทั้งสองคน


โดย: the grinning cheshire cat วันที่: 27 เมษายน 2552 เวลา:20:54:51 น.  

 
อ่านแล้วจุกเลย

อ่านเจอเรื่องทำนองนี้หลาย ๆ ครั้งแล้วรู้สึกว่า ทำไมนะ คนเรา

ไม่รู้สิ พูดไม่ออก



โดย: คุณม้าม วันที่: 27 เมษายน 2552 เวลา:23:50:32 น.  

 
เคยดูสัมภาษณ์ดร.ในรายการอะไรสักอย่าง
รู้สึกอึ้ง และทึ่งกับดร.มาก
และรู้สึกดีที่ในสังคมโลกที่ยุ่งเหยิง ยังหาคนแบบนี้ได้
มันเป็นกำลังใจที่จะให้เราทำดีต่อไป


โดย: Boyne Byron วันที่: 28 เมษายน 2552 เวลา:9:50:19 น.  

 
เค้าชอบ ดร. ง่ะมี้... ^_^


โดย: หมีหมี IP: 117.47.222.69 วันที่: 28 เมษายน 2552 เวลา:12:01:52 น.  

 
นับถือกับน้ำใจของ ดร. และอนาถใจกับพฤติกรรมและความคิดของผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่ในที่ "ปลอดภัย"


โดย: ซีเรีย IP: 222.123.142.198 วันที่: 30 เมษายน 2552 เวลา:10:40:06 น.  

 
ตอนแรกนึกว่าเรื่องแต่ง พอรู้ว่าเรือ่งจริง เล่นเอาจุก T^T ชีวิตจริงโหดร้ายแฮะ
ทำไม ทำไม ทำไม


โดย: romancer IP: 58.8.75.163 วันที่: 30 เมษายน 2552 เวลา:14:15:16 น.  

 
เอ๊ะ ไม่รู้จัก ไปถามกุ๊กกู๋ก่อน


โดย: นักรบ IP: 74.193.243.254 วันที่: 4 พฤษภาคม 2552 เวลา:7:01:28 น.  

 
อืม..ช่างเขียน ช่างคิด


โดย: เดอะเก๋ IP: 118.173.226.38 วันที่: 22 พฤษภาคม 2552 เวลา:17:04:14 น.  

 
กำลังจะเอะอั๊งออกมา(ศัพท์อะไรนี่)ว่าเหมือนดร.กฤษณาเลยค่ะ ฮาาาา
กำลังนึกถึงwho killed electric cars ทำไมโลกเราตอนนี้ถึงต้องเป็นรถที่ใช้น้ำมัน น่าสนใจมาก


โดย: สงซาย IP: 114.48.208.157 วันที่: 23 พฤษภาคม 2552 เวลา:10:10:59 น.  

 
ขออนุญาตเผยแพร่นะคะ อยากให้คนรู้เรื่องแบบนี้เยอะๆ


โดย: 3012 IP: 202.28.45.10 วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:10:35:31 น.  

 
เคยรู้มาบ้างแล้ว จากรายการเจาะใจ ทำให้เห็นว่าพวกผู้ยิ่งใหญ๋ทั้งหลายล้วนเห็นแต่ผลประโยชน์ส่วนตัว ส่วนยาตัวนี้คือยารักษาเอดส์ ต่างประเทศใช้กันมากมาย แต่ประเทศเรายังซื้อยานอกซึ่งมีราคาแพงใช้อยู่ จริง ๆแล้วไม่ใช่เพียงยานี้เท่านั้น แต่ยังมีอีกหลายชนิดที่คนไทยคิดได้แต่รัฐซึ่งน่าจะช่วยสนับสนุนกลับขัดขวางตลอดแล้วก็ใช้แต่ยานอก เพราะผลประโยชน์


โดย: นกกระจอกแตกรัง IP: 101.109.39.253 วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:11:28:48 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ลวิตร์
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [?]

ลวิตร์ = พัณณิดา ภูมิวัฒน์ = เคียว

รูปในบล็อค
เป็นมัสกอตงาน Expo ของญี่ปุ่น
เมื่อปี 2005
น่ารักดีเนอะ

>>>My Twitter<<<



คุณเคียวชอบเรียกตัวเองว่า คุณเคียว
แต่ที่จริง
คุณเคียวมีชื่อเยอะแยะมากมาย

คุณเคียวมีชื่อเล่น มีชื่อจริง
มีนามปากกา
มีสมญาที่ได้มาตามวาระ
และโอกาส

แต่ถึงอย่างนั้น
ไส้ในก็ยังเป็นคนเดียวกัน
ไส้ในก็ยังชอบกินข้าวแฝ่ (กาแฟ ) เหมือนกัน
ไส้ในก็ยังชอบกินอาหารญี่ปุ่นเหมือนกัน
ไส้ในก็ยังชอบสัตว์ (ส่วนใหญ่)
ไส้ในก็ยังชอบอ่านหนังสือ ชอบวาดรูป
ชอบฝันเฟื่องบ้าพลัง
และชอบเรื่องแฟนตาซีกับไซไฟ
(โดยเฉพาะที่มียิงแสง )

ไส้ในก็ยังรู้สึกถึงสิ่งต่าง ๆ
และใช้ถ้อยคำเดียวกันมาอธิบายโลกภายนอก

ไส้ในก็ยังคิดเสมอว่า
ไม่ว่าเรียกฉัน
ด้วยชื่ออะไร

ก็ขอให้เป็นเพื่อนกันด้วย


Friends' blogs
[Add ลวิตร์'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.