|
|
อะไรสักอย่าง
ช่วงก่อนอ่านโรงเรียนนักสืบคิว หลังจากที่เคยอ่านไปประมาณห้าเล่มแล้วไม่ได้อ่านอีกเลย เผอิญเห็นในร้านเช่าเลยนึกได้ เอามาดูเสียหน่อยว่าจบยังไง
มีอยู่เคสหนึ่ง เป็นหมู่บ้านที่ศิลปินชอบไปเช่าเป็นสตูดิโอทำงานกัน ประมาณหนึ่งปีก่อนที่คิวจะไปถึง มีการฆ่ากันตาย มีคนแกะสลักคนหนึ่งเห็นภาพการฆ่ากันนั่น แล้วก็เลยขังตัวเองอยู่ในกระท่อม ไม่ยอมบอกตำรวจด้วย บอกว่าจะทำผลงาน วันไหนที่ผลงานเปิดตัว ก็วันนั้นแหละจะรู้ตัวคนร้าย สรุปคือแกเอาฉากที่แกเห็นคนฆ่ากันเป็นแรงบันดาลใจ ผลิตผลงานออกมา
ในตอนนั้นก็มีคนอื่น ๆ อีก มีนักแต่งเพลง นักวาดภาพญี่ปุ่น มีการคุยกัน สองคนนี้ก็บอกว่าน่าเสียดายที่ไม่ได้เห็นการฆ่ากัน ไม่งั้นคง "ผลิตผลงานสุดยอด" ออกมาได้ คิวที่เป็นนักสืบก็คิดว่าพวกศิลปินนี่น่ากลัวชะมัด ว่ากันจริง ๆ คือมันเป็นวิธีทำให้เรื่องแลหลอนน่ากลัว ไม่มีใครน่าไว้ใจแบบเรื่องนักสืบ แต่จขบ.ก็คิดขึ้นมาว่า ศิลปินไทยมีใครคิดถึงการได้ประสบการณ์แรง ๆ เพื่อจะผลิตงานดี ๆ ออกมาให้ได้บ้างไหมนะ อะไรแบบยอมตายเพื่อให้ได้งาน ทำนองนั้น
อาจจะมีก็ได้ ที่จริงแล้วคิดว่าน่าจะมี เพียงแต่ยังอ่านไม่เจอ หรือยังไม่มีใครเล่าให้ฟังเท่านั้นเอง (ใครรู้เล่าให้ฟังบ้างนะ)
ที่จริงแล้ว จขบ.คิดว่าประสบการณ์ที่แรงที่สุดที่จะ "จับ" ไว้ได้ ต้องเป็นประสบการณ์ตรงที่เกิดกับตัว และเราจะต้องมีอารมณ์ร่วมกับสิ่งนั้นพอสมควร ถ้าอย่างนักแกะสลักในเรื่อง บอกไม่ถูกว่าแกจะ "รับ" ได้ในระดับไหน อธิบายยากสักหน่อย เหมือนกับว่าจขบ.เชื่อว่า คนที่จะสลักรูป "คนฆ่ากันตาย" ให้ดีได้ ตัวเองต้องตระหนักถึงความดิบเถื่อนในตัวเองด้วย ผลงานสะท้อนตัวคนทำ ไม่ได้สะท้อนแต่เฉพาะสิ่งที่เห็น
ประมาณกลางเดือนที่แล้ว จขบ.ไปเขมรเพื่อร่วมเวิร์คชอปที่สนพ.จัด หลังจากเวิร์คชอปจบแล้ว ก็เที่ยวต่อกัน ได้ไปตรวนเสลง (เขียนแบบนี้หรือเปล่า) ซึ่งเป็นคุกเก่าที่เขมรแดงใช้ขังนักโทษการเมือง เป็นคุกที่โหดมาก พูดว่าโหดด้วยปาก หรือบรรยายด้วยการอธิบายไม่ได้ ต้องไปดูเอง ตอนนั้นสิ่งที่รู้สึกไม่ใช่ความดิบในตัวเอง แต่เป็นความรู้สึกว่าแทบจะทนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ ตอนแรกที่เข้าไปยังไม่เท่าไหร่ แต่ยิ่งอยู่นานไป ยิ่งปวดหัวและรู้สึกอยากอาเจียน รู้สึกว่าสิ่งที่เห็นมันไม่เหมือนปรกติที่เราเห็น เหมือนมีบรรยากาศแปลก ๆ อยู่ที่นี่ ว่ามันไม่ใช่แค่ตึกโรงเรียนเก่าที่ถูกดัดแปลงเป็นคุก แต่เหมือนมันบันทึกบางอย่างที่เกิดขึ้นไว้ ที่ไหนสักแห่ง ไม่รู้เหมือนกัน
ตอนนั้นคิดจริง ๆ ว่าออกมาแล้วควรต้องเขียนเรื่องถึงสถานที่นี้ เพราะไม่ว่าไปที่ไหน ๆ เช่น สะพานข้ามแม่น้ำแคว หรือคุกที่อังกฤษ ก็ไม่เคยรู้สึกถึงอะไรอย่างนี้เลย (สักวันถ้าได้ไปเอาชวิตซ์อาจจะได้รู้สึกอีก) แต่ว่าพอออกมาแล้ว ผ่านไปสักพักหนึ่ง ความรู้สึกถูกกดดันก็จางหายไป เอากลับมาไม่ได้อีก จำได้แต่สิ่งที่เล่าให้ฟังนี่ แต่ว่าไม่ "รู้สึก" อย่างนั้นอีกต่อไปแล้ว
บางทีคงต้องเกิดกับตัวจริง ๆ ถึงจะคั้นมันออกมาให้เห็นได้ถึงเลือดถึงเนื้อจริง ๆ แต่ถ้าให้เกิดกับจขบ. เพื่อจะได้คั้นงานอันเลิศออกมา จขบ.ก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าอยากให้เกิดถึงขนาดนั้นหรือเปล่า ว่าตรง ๆ คือกลัว ไม่รู้ว่าเพราะรักตัวมากกว่าหรือเพราะอะไร แต่บางทีจขบ.ก็คิดว่า การรับรู้ว่ามีเรื่องร้ายนั้นก็เพื่อให้ตระหนัก ไม่ใช่เพื่อให้เสพเรื่องร้ายเป็นอารมณ์อีกอย่างหนึ่ง (มันคืออารมณ์อะไร ซาดิสม์หรือ หรือความรู้สึกว่าตัวเองยังโชคดี ดีกว่า หรือมันกระตุ้นให้รู้สึกว่ามีคนที่ผ่านเรื่องแบบนั้นมาได้ ให้รู้สึกว่าโลกนี้มีค่ามากขึ้น)
บางทีการเสพเพื่อให้รู้สึกว่าโลกมีค่าอาจจะเป็นสาระสำคัญที่สุดของมันก็ได้ สำคัญยิ่งกว่าความรู้สึกว่ามนุษย์มันก็ด๋อยอย่างนี้เอง ไม่รู้เหมือนกัน
เหมือนมีอีกเรื่อง เดี๋ยวมาเขียนแล้วกัน
| Create Date : 25 มิถุนายน 2552 |
| Last Update : 25 มิถุนายน 2552 13:52:52 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 425 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: parasite IP: 125.25.135.189 วันที่: 26 มิถุนายน 2552 เวลา:12:22:19 น. |
|
|
|
โดย: เจรามี  วันที่: 26 มิถุนายน 2552 เวลา:21:33:20 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [
แล้วที่นี่ กี่คนต่อกี่คนล่ะที่ "ร่วมด้วยช่วยฝัง" ความขมขื่น อา... หลอน