Poetry is wisdom that enchants the heart.
Wisdom is poetry that sings in the mind.
Poetry is not an opinion expressed.
It is a song that rises from a bleeding wound or a smiling mouth......
"If you can't love me, love my poetry."
|
||||
ภาพถ่ายที่ถูกเมิน
แสงตะวันส่องฟ้า เจ้าพระยายิ้มรับกับลมหนาว หยุดนิยายน้ำค้างกลางแสงดาว พักเรื่องราวลีลายามราตรี เรือหางยาวเพิ่งตื่น หนีค่ำคืนรันทดเขากดขี่ เฝ้าร้องปลุกเจ้าพระยามานานปี บนวิถีแห่งสายน้ำสยามนคร กรุงเทพที่รัก ถ้าหากเธอเหนื่อยนักก็พักก่อน เก็บแรงไว้อย่าฝืนรีบตื่นนอน เพื่อต่อกรกับเล่ห์ห้วงเวลา เช้าวันเสาร์ แห่งความเหงาเงียบงันชวนหรรษา เพลงลำนำภูมิลำเนาเจ้าพระยา คือเสน่ห์เมืองฟ้าหลังราตรี บ้านเรือน วัง วัดวา เหมือนฟ้าวาด ธรรมชาติตกแต่งแสง...เสียง...สี กรองด้วยจิตวิญญาณงานกวี เป็นภาพถ่ายภาพนี้ที่คนเมิน เชษฐภัทร วิสัยจร 10 ตุลาคม 2547 เมื่อคำ "ตาย"
รัตนโกสินทร์ฤาสิ้นปราชญ์? จึงเป็นทาสประเทศตะวันตก เจ้าพระยาสับสนไหลวนวก น่าตระหนกตระหนักจักรภพ กวีแววแก้วปิ่นสิ้นศรีศักดิ์? สิ้นมนต์รักประจักษ์หูมิรู้จบ? สิ้นคำหยาด ครูเนาว์ ที่เคารพ? สิ้นระบบวาทีกวีวัจน์? เยาวชนรุ่นใหม่ไม่รู้รส กวีบทสารพันท่านบัญญัติ ไม่ประสีประสาประชาทัศน์ ไม่พึงคัดหัดเขียนไม่เพียรคิด ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ ไม่เคยจดเคยจำย้ำเตือนติด แต่กลับเก่งภาษามหามิตร? สิ้นสนิทเสน่ห์ไทยในพิภพ เมื่อลำนำ คำตาย คล้ายสิ้นชาติ ร่องรอยปราชญ์ลางเลือนเหมือนโดนกลบ คำท่านภู่ ครูเอื้อ เมื่อเลือนลบ คำจึงจบกวีไทยใกล้กลียุค รัตนโกสินทร์จึงสิ้นศักดิ์ สิ้นบทรักษ์อารมณ์ระดมปลุก จักรวรรดินิยมก็โหมรุก ไท จึงทุกข์เพราะประเทศถูกโถมทับ เชษฐภัทร วิสัยจร 29 กันยายน 2546 โปรดสัตว์
สงฆ์ใดสาวกศาสดา ผู้ถือธรรมา ผู้ละตัณหาอารมณ์ มิประพฤติยึดสิ่งโสมม เปื้อนเปรอะเลอะตม คละคลุ้งเคล้ากามความคาว มิอุตริริโชว์โฉ่ฉาว อภินิหารแพรวพราว เพราะมิใช่เนื้อธรรมนำทาง ละกิเลสเล่ห์ร้อยปล่อยวาง แรงบาปเบาบาง ประพฤติยึดถือพรหมจรรย์ ก็ท่านขอข้าวชาวบ้านฉัน ทุกวี่ทุกวัน เพื่อฝึกลดละราคี หากท่านริเป็นอลัชชี ไม่ละชั่วทำดี ท่านก็เป็นคนเอาเปรียบคน หากท่านน้ำลายสอฉ้อฉล อามิสสินบน ท่านก็เป็นเช่นคนสามัญ มิใช่ผู้ชี้ทางสว่างสวรรค์ หนีนรกโลกันตร์ เปรียบซากเศษสัตว์เสมอเสมือน หากธรรมะจบลบเลือน ท่านไม่ตักเตือน ดิรัจฉานจะรบราฆ่าฟัน ไฟระอุเล่นเลือดเดือดพลัน สัตว์โลกโศกศัลย์ ผ้าเหลืองจะเปลืองศักดิ์ศรี โปรดเถิดท่านผู้ปฏิบัติดี ควรแก่อัญชลี โปรดเถิดเปิดโบสถ์โปรดเรา ดับทุกข์บั่นทอนบรรเทา ดับความมัวเมา ดับสิ้นทุกข์โศกโรคภัย โปรดสอนคุณธรรมนำใจ รีบเร่งเร็วไว โปรดเถิดบอกทางสร้างคุณ- ธรรมสมเป็นเนื้อนาบุญ ผู้นำค้ำจุน ท่านไม่ทำแล้วใครจะทำ เชษฐภัทร วิสัยจร 23 ตุลาคม 2547 ปณิธานกวี
เมื่อฟากฟ้าสีครามสิ้นความหมาย
คงสิ้นทรายหลากสีที่พระสร้าง สิ้นผีเสื้อสดใสใต้หมอกบาง สิ้นระฆังน้ำค้างกลางสายลม เสียง สัตว์คน ก็เข่นฆ่าบ้าอำนาจ ธรรมชาติกล้ำกลืนอย่างขื่นขม แบกรับความทรามโศกโลกโสมม เสียงซากเปรตตรอมตรมระงมไพร ละเลงเพลงเงินตราฆ่าน้องพี่ สิ้นศักดิ์ศรีสรวงเซ่นความเป็นใหญ่ เปลือกวัตถุเป็นกรอบครอบจิตใจ นิยมใช้บอกค่าราคาคน คงมิต่างจากสัตว์ดิรัจฉาน ร่วมวัฏฏะสงสารอันสับสน มีทั้งโศกทั้งสุขทุกข์ปะปน มีรักโลภหลงตนปนอัตตา แต่ฉันยังรักโลกนี้ที่พระสร้าง ยังไม่อยาก ปล่อยวาง ทางเบื้องหน้า ฉันจะขอต่อสู้กู้จรรยา ด้วยแสงทองส่องท้าศรัทธาทาน จะอดทนคนเกลียดเหยียดหยามหมิ่น หมายดับสิ้นคนบาปความหยาบกร้าน จะยอมเสียสละพระนิรพาน เพื่อถ่ายทอดจิตวิญญาณผ่านถ้อยคำ รังสรรค์เสกบทกวีคีตศิลป์ พจน์หลั่งรินร้อยอารมณ์อันบ่มร่ำ วนเวียนว่ายเกาะแก่งกฎแห่งกรรม จนสามโลกจดจำคำกวี เชษฐภัทร วิสัยจร 29 กรกฎาคม 2547 เดินตามตำราหมาไม่กัด
ปรมาจารย์กานท์กวีผู้มีศักดิ์ ซ่างคร่ำเคร่งเก่งคักคนมักหลาย คำกะงามควมกะม่วนล้วนลวดลาย สำเนียงกลอนขจรขจายบ่หม้ายคำ ข้อยฮั่นมักลำนำจังนำอ่าน ออนซานกานท์งานเขียนเพิ่นเพียรพร่ำ เพิ่นอ่อนซ้อยข้อยซื่อบื้อจังจื่อจำ เป็นแบบบุญหนุนนำลำนำเฮา ข้อยจังคึดไตร่ตรองจังลองเขียน เฝ้าพากเพียรเฮียนลองฮ้องนำเขา ได้ยึดถือตำราภาษาเชาวน์ ข้อยมันคนโง่เขลาเว้าให้ดี ตามประสาผู้หัดเฮียนเพิ่งเขียนอ่าน หัวกะหัดเขียนกลอนกานท์งานอีหลี ต้องย่างนำแบบอย่างทางวิธี ตามกวีครูสอนกลอนลำนำ เคร่งครัดคำนำควมตามบรรทัด จื่ออักษรกลอนจัดหัดเฮียนฮ่ำ ย้อนรอยงึดยึดรอยย้ำย้ำรอยจำ วนเวียนซ้ำย้ำอ่านงานกลอนไทย คั้นย่างนำอีพ่อหมาบ่กัด ย่างนำตำราหมาสิฟัดสิกัดไผ? เว้นแต่ซุมหมาว่อบ่ย่านใคร ข้อยกะต้องแต่เฮ็ดใจเด้ออ้ายเอยฯ เชษฐภัทร วิสัยจร 25 มีนาคม 2546 |
เชษฐภัทร
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
Group Blog
All Blog
Friends Blog
MY VIP Friend                  |
|||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||
