Poetry is wisdom that enchants the heart.
Wisdom is poetry that sings in the mind.
Poetry is not an opinion expressed.
It is a song that rises from a bleeding wound or a smiling mouth......
"If you can't love me, love my poetry."
|
||||
กิ้งก่ากลืนจันทร์
เกิดกลีกิ้งก่าแกล้ง
...........
กลืนจันทร์
โหมห่ามลามหฤหรรษ์........... .หื่นท้า กินกลืนกร่อนกัดสวรรค์........... แสวงสุข สมฤา หลอมโลกหยาบบาปบ้า......... .บอดใบ้บังกุศล เมื่อความมืดจู่โจมโหมรุกโลก จึงเศร้าโศกสดับตามความหมองหม่น เสนียดรัดบัดสีกลีปะปน จึงทุกข์ทนเหล่าอธรรมชี้นำทาง สัตว์หมกทรามมืดสิ้น..................มอดแสง คาวจริตคิดแทรกแซง..................เสกสร้าง คนปลอมจิตปิดแปลง..................ปรุงแต่ง ใจนา จักรวาลเคยโหวงว้าง..................วุ่นแล้วระแวงหลง เกิดโสมมผสมนำกำเนิดม่าน อุปาทานวิถีแนวชี้บ่ง ให้รักเลือกเปลือกตมโง่งมงง ถูกขังกรงกรรมบาปภาพมายา คืนจริงยังแจ่มแจ้ง........................เคียงจันทร์ เพียงบาปคราบหมอกควัน............เขรอะท้า ปิดแสงสว่างทางสวรรค์.................เสวยสุข จึงโง่งมจมบ้า................................บอดบื้อบาปสนอง ใช่กิ้งก่ากลืนจันทร์ผันเปลี่ยนภาพ แต่เพราะบาปก่อนามความเกี่ยวข้อง บิดเบือนบ้างสร้างกรอบครอบมุมมอง ลืมกลั่นกรองความคิดจิตวุ่นวาย ขอปัญญาช่วยชี้..........................ฉายแสง ไตรสิกขาคือแรง.........................ดับร้าย ตรองโศกโลกทัศน์แปลง..............ทางเปลี่ยน ถึงสัจธรรมสุดท้าย.......................สละทิ้งทางสถุล ซากุระเปียกฝน
ซากุระเปียกฝน
ซากุระร่วงหล่นบนแอ่งน้ำ คือนิยามสรวงสวรรค์อันแสนหวาน รำลึกห้วงความฝันเมื่อวันวาน แห่งชีวิตวิญญาณจากลานดิน ดื่มด่ำความลุ่มหลง ณ ตรงหน้า สีชมพูลานตาประดาสิ้น สายฝนเล่นลำนำยังย้ำยิน ชะล้างถิ่นธรณีที่คนจร ซากุระสะอื้นโศกกับโชคร้าย เปียกน้ำฝนปนทรายปลายเกสร ชวนวังเวงเหว่ว้าวุ่นอาวรณ์ โหยหาความอาทรจนอ่อนใจ เคยสวยสดงามอยู่ตามต้น กลับต้องทนทุกข์กล้ำร่ำร้องไห้ ยอมคนเหยียบคนย่ำอยู่ร่ำไป หนาวหมอกฝันควันไฟในโคลนตม แล้วเกสรซึ่งชื้นความขื่นช้ำ กลับเนื่องนำแน่นหนักสิ่งหมักหมม เลี้ยงลำต้นรากใบให้ชื่นชม ด้วยเศษซากโสมมอาจมกลี รอผลิดอกออกสะพรั่งอีกครั้งใหม่ ท้าความฝันควันไฟในทุกที่ ตามวัฎฎะจักรวาลนับล้านปี ขีดวิถีชีพไว้ให้ก้าวเดิน จิตรกรรมพระจันทร์
จิตรกรรมพระจันทร์
จันทร์วาดภาพค่ำคืนเหนือผืนน้ำ บันทึกความหลับใหลในเมืองหลวง ปิดกั้นวันย้อนยอกโลกหลอกลวง เปิดรับห้วงสรรพสีราตรีกาล จุ่มพู่กันแห่งกวีชุบสีแสง แล้วลงแรงอารมณ์ผสมผสาน เสกผสมกลมกลืนความชื่นบาน จนเกิดงานศิลปะประทับใจ นำเรื่องราวมาฝากจากฟากฟ้า ร้อยดาราแลระยับประดับสมัย พิมพ์พระจันทร์รูปเสี้ยวเกี่ยวสายใย เคล้าแสงไฟเมืองฟ้ายามราตรี ระบายภาพสะพานแขวนดินแดนฝัน เทพเสกสรรแต่งเสริมเติมโสตสี ตึกแม้มืดดำหม่นปนราคี ก็ยังมีเปลวทองสาดส่องมา เพลงค่ำคืนขื่นขมบ่มความเศร้า แทรกความเหงาเงียบงันซ้อนหรรษา แห่งลำนำภูมิลำเนาเจ้าพระยา ปลุกวิชาจิตรกรก่อนอรุณ จนตะวันขึ้นประทับประดับฟ้า ไอร้อนแรงก็วิ่งหาความว้าวุ่น แสงพระจันทร์จึงสลายหายเป็นจุณ กลับสู่สุญภาวะสภาพเดิม กำเนิดจักรวาล
สำนึกจักรวาล
สุญตาต่อต้านสสารเปล่า มวลโหวงเบาสลับแน่นเหมือนแค้นคลั่ง หนึ่งอณูน้อยโหมโถมประดัง แม่เหล็กตั้งสัมพันธ์อนันตพจน์ เศษเสี้ยวนิดน้อยหนึ่งซึ่งถูกอัด อณูรัดบีบแหลกกระแทกกด ปฏิพากย์ยากทวนคำนวณทด สสารหดสาหัสมวลขัดแย้ง อัดแน่นจึงก่อเกิดระเบิดใหญ่ ซึ่งเป็นไปด้วยวิถีโสตสีแสง ร้อนเย็นคลื่นอัคคีที่เปลี่ยนแปลง ขยายแรงจักรภพจบอณู กำเนิดดาวนับล้านสสารวิจิตร เขียนชีวิตจักรวาลการต่อสู้ กัมปนาทกราดเกรี้ยวเสียงเกรียวกรู เปิดมวลปูปรับทางสร้างตัวตน อาทิตย์ขีดบรรทัดอุบัติฟ้า เป็นโลกหล้าลมแสงทุกแห่งหน ชีวิตจึงแจงจัดพืชสัตว์คน วุ่นเวียนวนคืนวันผันผ่านไป กำเนิดจากนิยามความว่างเปล่า ทุกค่ำเช้าเกิดวิญญาณผ่านสมัย คนสมมติความคิดพอกจิตใจ มุ่งเป็นใหญ่แก่งแย่งแข่งชิงดี เกิดนิยมตัวตนบนความว่าง ยึดเค้าร่างอุปาทานจารวิถี อวิชชาก่อวิบากความอยากมี จึงเกิดกลีเกลือกกลิ้งวิ่งไล่ลม บ้างไม่มีไม่ได้ก็คล้ายทุกข์ บ้างหลงความสนุกก็สุขสม เป็นคราวครั้งบอดบ้าตามอารมณ์ เพราะนิยมยึดจิตคิดจับเงา เพียงเวลาผ่านผันคืนวันเปลี่ยน โลกก็เวียนหมุนรับกลับใหม่เก่า วัฎจักรสลายนามความมัวเมา คืนสู่ความว่างเปล่าเท่านั้นเอง ลิขิตฟ้า
ลิขิตฟ้า
เสียงซากผีขี้ข้าอาจมวิบัติ กลิ่นสาปสัตว์สลดสิ้นกินซากศพ ความแห้งแล้งกันดารลาญพิภพ จึงบรรจบภาพอุจาดบาดสำนึก ความอดอยากยากจนคนเคืองเคียด เสียงโกรธเกลียดกู่ร้องดังก้องกึก ระห่ำเปรตโหยหวนชวนระทึก เกิดรู้สึกเสียวไส้ใจรันทด ฟ้าจึงแผดเสียงก้องร้องเกรี้ยวกราด สื่ออำนาจรุกกระหน่ำเร่งกำหนด ลบเคืองเคียดเกลียดชังพรั่งพรูพจน์ กระแทกกฎธรรมชาติประกาศชัด ปะทะความร้อนแรงดินแห้งผาก ชำระซากสำส่อนสั่งสอนสัตว์ ล้างคำสาปคราบขี้เพื่อชี้วัด ลบกำหนัดอมนุษย์แล้วหยุดคิด รินน้ำฝนหลั่งรดเริ่มหยดแรก จึงสอดแทรกสรรพสีไมตรีจิต ตบแต่งเติมเสริมสร้างทางชีวิต เนรมิตวิญญาณสานสายใย เกิดต้นน้ำลำธารบันดาลสุข ฝนรินหลั่งล้างทุกข์รุกโลกใหม่ ชโลมโลกเฉลิมหล้าชลาลัย ผืนทองผองไผทใกล้กลับมา นกน้อยร้องเพลงหวานเฝ้าขานขับ ดวงตะวันก็ยิ้มรับกับหมอกฝ้า เกิดรุ้งแห่งความหวังพลังชีวา สัญญาณฟ้าหลังฝนดลบันดาล หยาดหยดรินหล่นร่วงจากสรวงสวรรค์ คือของขวัญข้าวปลาแหล่งอาหาร เสกผสมกลมกลืนอย่างชื่นบาน จิตวิญญาณค่อยค่อยนำกำเนิดคน เกิดวิถีชีวิตจิตมนุษย์ บริสุทธิ์สิ้นศัพท์ความสับสน ไร้ซึ่งความแปลกแยกแตกตัวตน สุขท่วมท้นทางธรรมท่วงทำนอง สังคีตร้อยลำนำเพลงลำน้ำ แปลงอดีตเลวทรามความหม่นหมอง ซึ่งเกรี้ยวกราดอึกทึกคึกคะนอง เป็นครรลองวิถีแห่งชีวา |
เชษฐภัทร
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
Group Blog
All Blog
Friends Blog
MY VIP Friend                  |
|||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||
