อัตตากวี
ดู "อัตตา" และ "อัตยาย" ก็ไม่สูง
เห็นเดินจูงกันเพลินเขินนิดหน่อย
ตากับยายเปิดปากเคี้ยวหมากคอย
บ่นอัดน้อยเบี้ยก็นิดกะติ๊ดเดียว
เห็นไอ้หลานเป็นกวีอยากมีหน้า
เบ่ง "อัตตา" กับ "อัตยาย" วุ่นวายเสียว
ตาบอกยายปล่อยมันไปไว้เดี๋ยวเดียว
มันคง "เหี่ยว" เพราะไร้คนมาสนใจ
อัตไม่มีก็อย่าทำให้ลำบาก
ตายายฝากบอกอย่าเร่งเที่ยวเบ่งไข่
เบ่งจนพองระเบิดแตกแหลกเละไป
ย่อมเป็นเรื่องเสียนิสัยไม่น่าดู
ลองเก็บเล็กผสมน้อยค่อยสะสม
เพื่อเพาะบ่มคุณค่างานการต่อสู้
คำกวีรินหลั่งไหลพรั่งพรู
จนคนรู้อหังการจากงานเอง
เก็บ "อัตตายาย" ไว้ให้มิดชิด
หลานอย่าคิดแข่งคารมไล่ข่มเหง
ให้เนื้องานกวีคำสำแดงเพลง
อักษรเบ่งความยิ่งใหญ่ให้คนลือ
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
