ความรวยที่ไม่รวย
หากคิดเป็นนักเขียน
ก็ต้องเพียรเป็นนักอ่าน
เป็นนักดูรู้งาน
หูตาเราต้องว่องไว
แล้วต้องเป็นนักคิด
ตรองถูกผิดในจิตใจ
ละเอียดละเมียดละไม
ทุกอณูรู้ใคร่ครวญ
จนเราอยากเล่าเรื่อง
จึงยักเยื้องความคิดหวน
กลั่นกรองอักษรทวน
ทุกความคิดประดิดประดอย
จึงเกิดเป็นงานเขียน
รักจึงเพียรผลิตถ้อย
ทุกคำใส่ใจคอย
ยิ้มน้อยใหญ่ในผลงาน
ใส่ใจให้กับกิจ
ใส่ชีวิตจิตวิญญาณ
ดื่มดำทุกทิพย์ฌาณ
ขณะเพ่งอักษรกล
ทั้งยามว่างไม่ว่าง
ทุกก้าวย่างเหมือนต้องมนตร์
เขียนได้ตลอดจน
กระทั่งทุกลมหายใจ
งานหลักคืองานสอน
ส่งเสริมย้อนงานเขียนได้
หลัก-รอง คล้องสายใย
โยงรากงานมั่นคง
อาจไม่รวยล้นฟ้า
เงินไหลมาน่าใหลหลง
แต่จิตใจทรนง
ยิ่งใหญ่รวยด้วยผลงาน
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
อยากพร่ำพลอด กอดหล้า สู่ฟ้ากว้าง
เชื่อมเส้นทาง ร้อยเรียง เดินเคียงไหล่
รายรอบทิศ มิตรภาพ ฉาบหัวใจ
เช้าวันใหม่ ไร้น้ำตา ที่อาดูร ...
... ทุกเขตแคว้น แสนละมุน ในอุ่นอ้อม
รุ้งโอบล้อม พร้อมชีวิน มิสิ้นสูญ
ท่ามแสงสี รวีวรรณ อันจำรูญ
จักเกื้อกูล เคียงข้าง อยู่อย่างนี้ ...
.
.
.