• ล้านนาวาไรตี้
• ล้านนาอักขรา
• เพลงไท

คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๔ ตอนที่ ๓ (จบบทที่ ๔) หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต ข้าภเจ้า นายปันบุญเรืองเปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน บทที่ ๔ (ต่อ) ๓๐๐     ส่วนปุตตาพอดาบ่ฅิด เกือบตายคะด้างกลางฅืน โอยข้าพ่อนี้ เกือบดาเสียหลืม เกือบซุมทืนกับปู่ร้อยเถ้า เพื่อนได้บุบตี ราวีลูกเต้า ค็อาชญาเราพ่อนี้ ๓๐๑ .................. .................... ....................... .................. ได้เข้าใจผวน บ่ร่ำเพิงควรทังเหนือและใต้ ย้อนความโสกา โกธาเดือดไหม้ ปู่เถ้านายเรือส่อฟ้อง ๓๐๒ กินแหนงบ่ถามสองเจ้าพี่น้อง หื้อรู้เรื่องถ้อยวาทา นับได้นับคึด มืดเหมือนหลับตา จนเสียเวลากินแหนงใจ้ ๆ มีน้ำตาไหล ดวงไธยวู่ไหม้ เหมือนเปียวไฟลนอาบเนื้อ ๓๐๓ ว่าเจ้าปุตตาสองราลูกเชื้อ แม่มีอยู่ห้องใดชา ขอเจ้าลูกรัก จุ่งบอกไขจา จักเอาแม่ราฅืนมาอยู่ห้อง พ่อคึดใจเถิง ร่ำเพิงอ่วงข้อง ชุวันยามบ่ช้า ๓๐๔ คันสองกุมมารไขการตอบท้า ค็เร็วรีบได้ไพพลัน แล้วสั่งเรียกร้อง ริพลฉกัรจ์ เสนาทันออกมาเปนฝ้า เกณฑ์กันเส็จสะ เข้ามาชุหน้า ทารถยานละไล้ ๓๐๕ ไพเถิงสะเพาปู่เถ้าเอาไว้ ในท่ากว้างนาที อถะเมื่อนั้น นางมเหสี หันใส่สามีผัวแพงที่ไหว้ นางมีตัวตน อดธนบ่ได้ แล่นออกมาไวกราบท้าว ๓๐๖ มีน้ำตาไหลลงยวะย้าว ปุนสังเวทเจ้าสามองค์ นางกลิ้งท่าวล้ม ลืมสติตน กลางหมู่ริพลที่ในท่ากว้าง บ่ทันได้จา สักคำกล่าวอ้าง ยังตนนางงามมิ่งมิตต์ ๓๐๗ สยบตนตายขาดเสี้ยงชีวิต ริมพระบาทเจ้าปาทา ส่วนสองพี่น้อง ค็เข้าไพหา หันพระมาดาสยบท่าวกลิ้ง ส่วนสองกุมมาร ค็เลยท่าวดิ้น สยบลืมฅิงท่าวพะ ๓๐๘ ส่วนโพธิสัตว์หน่อเจ้าราชะ หันเมียลูกเต้าเมือมอรณ์ สมภมิตท้าว ค็เลิยเหงาหมอง น้ำตาพังนองสะอึอืดไห้ ................... ................... สยบท่าวไพมะม้อย ๓๐๙ ลวดตายทวยกันกับนางหน่อน้อย บ่เหลือเศษได้สักคน เสนาลูกน้อง ท่าวตายเหมือนขอน กองไขว่นอน ทังเจ้าและข้า ที่นั้นอินทา เลงลงลุ่มหล้า จักขุญาณส่องท้า ๓๑๐ บังฅับฝนตกลงมาง้างฟ้า ดับโสกเส้าเววน ที่นั้นและ ริพลทังตน พระญาและฅนปุตตาลูกเต้า ................ ............... .......................... ๓๑๑ ................. ................... .......................... .................. ................ กับทังเมียแพงบ่หายโสกเส้า โพธิสัตถา จากับหน่อเหน้า นางเกสินีนาศไธ้ ๓๑๒ ถามทุกข์และสุขเมื่ออยู่ป่าไม้ ข้ามน้ำท่ากว้างคงคา นางค็กราบนบ บอกไหว้ธูลสา ตามเวลาเมื่อปู่เถ้าไพได้ เพราะเวรและกัมม์ มาทันตอบให้ ค่อยอตสาห์ไพต่ำช้า ๓๑๓ มาเปนทุกข์ใจอยู่กับพ่อค้า แม่หมองหม่นหน้าทังวัน ตัวข้าแม่นี้ ยังหวังได้หัน ขอหน้าบุญทันได้พลันพบเจ้า บ่ใช่ใฅ่เปน เมียพรางปู่เถ้า ในใจยิงเลาบ่มัก ๓๑๔ ปู่เถ้าพาลาบ่ได้เฟื้อฟัก กับตัวแห่งข้ายิงเลา พอนับอยู่ท้อง ห้องสะเพาเขา หัวใจยิงเลาบ่ลืมรักเจ้า คันคึดใจหา ปุตตาลูกเต้า กับจอมองค์เลาหน่อพระ ๓๑๕ หัวใจแห่งยิงเพียงจักแตกยะ คึดหารอดเจ้าสามี ส่วนสมภมิต ได้ยินวาจี นางเกสินีไขจาตอบเจ้า ว่าโอยทุกขัง วิบากแห่งเจ้า หากตามทวยมาบ่แคล้ว ๓๑๖ ชาติหลังแต่อั้นล่วงแล้ว นางน้องแก้วเทวี หันผัวท่านไธ้ แก่เถ้าดีหลี แม่เกสินี ไขจาเล่าเหล้น เพรียกชิกัน เนืองนันเปนเส้น ว่าผียักข์เยนยักข์ร้าย ๓๑๗ ............. ............... เขาจาว่าหย้อเลิงๆ วิบากนั้นและ หากได้มาเถิง ได้เปนเมียเลิงนายร้อยปู่เถ้า วิบากยิงใด มาปังตอบเจ้า ตนองค์เลาน้องนี้ ๓๑๘ เวลาชุกัมม์มาทันตอบชี้ เวรที่หนี้มาทัน กาลนั้นและ จุท่านผิดกัน ช่างเก็บเอาคำมาสนส่อส้า หื้อท่านผิดกัน จนได้หลีกหน้า ลวดมีเวรมาจ่องคล้อง ๓๑๙ วิบากเราทังสองพี่น้อง ได้พลัดลูกเต้ากุมมาร ค็เวรก่อนนั้น ทวยมาหลายปาง เอานกพรากรังเมื่อปางก่อนกี้ ลวดมีเวรกัมม์ มาทันรอดหนี้ สยองทวยมาจ่องชัก ๓๒๐ ส่วนไชยเสนกับไชยทัต เพื่อนบุบฅาดเขี้ยนตีรา แล้วค็ผูกมัด จ่องชักอัตตา เอากุมมาราสององค์ลูกเต้า ค็วิบากเถิง รอดเทิงเจื่องเจ้า ยังสององค์เลาเดี่ยวนี้ ๓๒๑ เพราะเวรของหลังมาปังตอบชี้ ปางเมื่ออี้มีมา กาลก่อนนั้น เขาเลี้ยงอัตตา งัวฅวายนานาพลัดนมแต่หน้อย เขาหากได้ขาย งัวฅวายไพจ้อย หื้อพลัดนมนางแม่เชื้อ ๓๒๓ ท่านได้จูงหนีเมินนานรั้งเรื้อ แล้วปุดหลูดได้ฅืนมา ส่วนสองพี่น้อง ค็มีตัณหา มีใจโกธา ในใจเคียดไหม้ ได้ไล่ออกหนี บุบตีใจ้ ๆ หนีเร็วไวบ่ช้า ๓๒๔ เพราะเหตุว่ากัมม์เวรทันตอบท้า สยองตอบส้ายมาเทิง ฅนเรามนุสส์ ควรเข้าใจเถิง หื้อคึดร่ำเพิงเถิงองค์ท้าวเจ้า หื้อจำใส่ใจ เนิอนายน้องเหน้า กัมม์เวรมีคู่เชื้อ ๓๒๕ ส่วนโพธิสัตว์พระองค์หน่อเนื้อ วิบากได้หลายอัน แล้วขอเชิญน้อง เมืออยู่ทวยกัน เมือแฝงเทียมทันร่วมซ้อนแอ้มป้อง นางเกสินี ค็ลาพรากห้อง กลางสะเพาทองท่าท้าง ๓๒๖ บทนี้ยาววางคำยอบยั้ง ค่อยฟังบทหน้าต่อแถมไพ ก่อนแลนายเหิย๚   Create Date : 25 กรกฎาคม 2556     Last Update : 25 กรกฎาคม 2556 21:05:09 น. Counter : 2873 Pageviews.   0 comment Share Tweet

คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๔ ตอนที่ ๒ หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต ข้าภเจ้า นายปันบุญเรืองเปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน บทที่ ๔ (ต่อ) ๒๗๔     ส่วนนายสะเพาเข้าไพกล่าวชี้ ไขบอกแจ้งกรียา พระองค์ท่านไธ้ โพธิสัตถา ค็ไขกรียาขาบนบก้มเกล้า ไขตามการ กุมมารหน่อเหน้า อันเหล้นนางเลาคู่ฅิด ๒๗๕ ส่วนโพธิสัตว์เจ้าสมภมิต ได้ยินเรื่องถ้อยวาทา บ่ทันฅิดรู้ โทษเจ้าสองขา มีหัททยาหัวใจเคียดกล้า ท้าวจิ่งเรียกหา เสนาพวกข้า หื้อรีบเร็วพลันฟั่งฟ้าว ๒๗๖ เจ้าจิ่งบัญชาอาชญาแห่งท้าว เอาสองหน่อเหน้าไพฟัน หื้อดับชีวิต อย่าให้เราหัน หื้อเอาไพฟันฅืนนี้จนได้ อันฅนบ่ดี อย่าหื้อมาใกล้ ตาเราแลทอดซัด ๒๗๗ อ้ายเด็กสองขาเหลือคำมากนัก เกินจากถ้อยคำเรา พากันเยียะร้าย วุ่นวายเมียเขา ย่ำอาชญาเราเที่ยงแท้เปนหมั้น พวกเพชขา หมู่อันใจสั้น ค็รีบเร็วพลันบ่ช้า ๒๗๘ คันไพรอดเถิงสองเจ้ายอดฟ้า ค็ยับผูกเจ้ากุมมาร สองเจ้าพี่น้อง ได้มาเถิงผาน เขามัดกุมมารสองแขนสองแป้ หล้างพร่องค็ตี เจ้าด้วยไม้แส้ พร่องละคุยแนหงีบย้อย ๒๗๙ พร่องค็มีดสับจับเจ้าเลือดย้อย ทังผืนแผ่นผ้าครัวทรง มีแต่เลือดย้อย อาบเจ้าทังตน ส่วนสองพระองค์พากันร้องไห้ เรียกร้องหา มาดาใจ้ ๆ ไขคำไพกล่าวชี้ ๒๘๐ ว่าราทังสองจักตายวันนี้ เปนพะอี้ยังมี ตูข้าพี่น้อง เที่ยงตายเปนผี บ่หวังจักมีชีวิตอยู่ได้ ตูข้าทังสอง บ่หวังได้ใกล้ ยังพระมาดาเจื่องไธ้ ๒๘๑ ค่อยอยู่เทิอะเนิอเจ้าดวงดอกไม้ ขอลาที่ไหว้มาดา ตูข้าพี่น้อง จักม้วยอัตตา ขอพระมาดาอย่าได้โสกไหม้ ลูกแม่หันกัน บ่ยืนยาวได้ พ้อยจักบัรไลยม้วยมิด ๒๘๒ จักละร่างกายตายเสี้ยงชีวิต ละแม่เจ้าเทวี ส่วนนางนาศไธ้ แม่แก้วเกสี มีใจปราณีกุมมารลูกเต้า ว่าวิบากสัง มาทันตอบเจ้า ทังสององค์เลาลูกรัก ๒๘๓ เพิ่นได้บุบตีสองเจ้ามากนัก ซ้ำมัดสอกแป้นำไพ จักละแม่ไว้ หื้ออยู่กับใผ แม่เที่ยงบัรไลยกับด้วยลูกเต้า เขานี้ค็เปน ผู้แก่ผู้เถ้า พ้อยบ่ขุณณาลูกเชื้อ ๒๘๓ เจ้าจักมาตายหื้อเพิ่นฟันเนื้อ ปุดขาดบั้นอินทรี จักละแม่ไว้ หื้อได้โสกี มาเอาฅนดีแม่นี้ไพข้า แม่จักหันใผ มาเหมือนลูกหล้า สองพระองค์พี่น้อง ๒๘๔ นางตีอกตนเรรนร่ำร้อง แสนโสกต้องเหลือแรง ส่วนพวกฅนใช้ ค็มัดสอกแขน เอามีนวลแพงแม่นี้ไพข้า คันไพรอดเถิง เทิงเวียงกล้ำหน้า ปะตูทวาราที่นั้น ๒๘๕ ส่วนนายปะตูรู้แจ้งถี่ซั้น ยังเหตุอั้นใจฅวาม ค็เลิยรีบลุก ออกมาถ้องถาม ขอเอากุมมารเย้ายั้งอยู่ถ้า หมู่พวกมือดี บ่ทันได้ข้า นายทวาราฟั่งฟ้าว ๒๘๖ ไพกราบไหว้สาพระญาตนท้าว ขอจอมเจื่องเจ้าฟังทัน ว่าเดิก็เที่ยงฟ้า ข้าบ่เคิยหัน เอาฅนไพฟันเมื่อเดิก็บ่แจ้ง ร้ายดีใด ควรถามหื้อแห้ง พิจจรณาถี่แฅ้ม ๒๘๗ คันว่าข้าตายฉิบหายไพแล้ว จักเอาฅืนได้อย่างใด ได้หลายเช่นท้าว ข้าบ่หันไหน จักเอาฅนไพรีบเร็วเร่งข้า บ่รู้โทษกัมม์ พายหลังพายหน้า แห่งกุมมาราหน่อเนื้อ ๒๘๘ ส่วนปโรหิตหว่านไหว้หลายเชื้อ เปนคำฟู่แจ้งในไธย พระองค์หน่อท้าว ฟั่งฟ้าวหัวใจ จิ่งใช้ฅนไพเอาสองเจื่องเจ้า ส่วนว่าทุตตา ค็รีบไฝ่เต้า ไพเถิงองค์เลาพี่น้อง ๒๘๙ ทีปะตูเวียงไชยเทษท้อง ยามเดิก็ชวดหล้ากลางฅืน หันสองพี่น้อง ผ้าชุ่มทังผืน จุกอยันอยืนน้ำตาย้อยหน้า ยามค็ไพตาม บอกไห้พวกข้า เอาสองกุมมารพอกงว้าย ๒๙๐ ส่วนเสนาค็พาพรากย้าย เอาสองหน่อหน้อยฅืนมา ผ่อดูพี่น้อง เลือดย้อยอัตตา ยังอัตตมาสององค์เจื่องเจ้า พอเปิดผอมเหลือง ช้ำดำก่ำเส้า สององค์เยาว์ทุกข์ล้ำ ๒๙๑ ส่วนว่าเสนาค็พาสู่น้ำ เอาหดซ่วยเจ้ากุมมาร แล้วค็บีบคั้น หื้อเจ้าหายผาน เช็ดเหื่อไฅลอยางกุมมารหื้อแห้ง คันรติยา ฅืนนั้นรุ่งเจ้ง หื้อสีนวลแพงพี่น้อง ๒๙๒ แก้ออกจากการด้วยเชือกบ้วงคล้อง แล้วพาเจื่องเจ้าสองรา เข้าสู่เทศท้อง แห่งห้องเคหา ส่วนจอมราชาสมภมิตเจ้า ค็เอิ้นจาถาม กุมมารหน่อเหน้า ว่าสองเราราพี่น้อง ๒๙๓ ไพเหล้นเมียเขาปู่เถ้าเทษท้อง ที่กลางท่ากว้างในเรือ ตามเขาบอกชี้ หากมีบ่เหลือ เดี่ยวนี้นายเรือผิดใจบ่หน้อย มันมีสันใด จุ่งไขเปล่งป้อย ตามคำมีอย่าช้า ๒๙๔ ส่วนสองกุมมารค็ไขปากท้า กับจอมเจื่องเจ้าราชา ว่าข้าพี่น้อง ได้พลัดปิตตา กับแม่มาดาเมื่อพาท่องเต้า เถิงได้พบกัน ยังเรือปู่เถ้า ที่กลางสะเพาเทษท้อง ๒๙๕ ตูข้าทังสามจิ่งไห้ร่ำร้อง เพราะสังเวทเจ้าปราณี มาดาแม่ไธ้ ชื่อแก้วเกสี แม่เกสินีนั้นและแม่ข้า พระญาจำปา ราชาใหม่หม้า หากเปนพ่อราพี่น้อง ๒๙๖ ได้พลัดพรากกันยังห้องเทษท้อง กลางป่ากว้างคีรี เมื่อพระพ่อท้าว พาออกลาหนี จากโขงปุรีจำปาก่อนอั้น พรานปลาลักเอา ที่กลางขอบขั้น ไพอยู่เรือนมันหอดภัก ๒๙๗ ตูข้าทังสองนี้เปนลูกรัก พระแม่เจ้ามาดา สมภมิตท้าว ได้ยินคำจา แห่งกุมมาราพี่น้องกล่าวถ้อย ท้าวสังเวทใจ ยังสองอ่อนหน้อย ว่าเปนลูกเราบ่แคล้ว ๒๙๘ โอยทุกขังเพื่อนเขี้ยนตีแล้ว ยังจอมหน่อแก้วสององค์ เจ้ามาทรงทุกข์ เจ็บปวดตัวตน เจ้าสองพระองค์ หากเปนลูกเต้า ส่วนตัวแห่งเรา เปนพ่อแห่งเจ้า ทังสององค์เลาเดี่ยวนี้ ๒๙๙ ลูกรักพ่อเหิยสังบ่กล่าวชี้ แต่ปางก่อนกี้มาเมิน โอยนอลูกรัก พ่อทุกข์เหลือเกิน อยู่มาแต่เมินบ่รู้จักเจ้า คันบุญบ่มี จิ่งตายม้วยเข้า ดับอินทรีชีวิต   Create Date : 24 กรกฎาคม 2556     Last Update : 24 กรกฎาคม 2556 23:33:28 น. Counter : 962 Pageviews.   0 comment Share Tweet

คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๔ ตอนที่ ๑ หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต ข้าภเจ้า นายปันบุญเรืองเปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน บทที่ ๔ ๒๔๘ ๛จตุกถาสืบมาบ่น้อย จักริร่ำถ้อยนิยานกลอนสาร ...................... ...................... ส่วนพระภูบาลโพธิสัตว์เจ้า จิ่งไขวาทา กับนายร้อยเถ้า คือนายสะเพาพ่อค้า ๒๔๙ ว่านายร้อยเหิยอย่าฟู่รีบละ หนีจากหนี้ไพไว เถ้าปู่นายร้อย อย่าได้น้อยใจ ทังครอบครัวในสะเพาปู่เถ้า เราจักหื้อเขา กุมมารสองเจ้า ไพรักสาสะเพาท่าท้าง ๒๕๐ ว่านายร้อยเหิยหื้อได้เย้ายั้ง กินอยู่หั้นกับเรา พาหมู่พวกน้อย ม่วนเหล้นหลายเหงา หื้ออุ่นงันเราช้อยซออยู่ห้อง ฟังพวกตี เภรีติ่งต้อง เสียงนันเนืองใหย่น้อย ๒๕๑ ส่วนนายสะเพาปู่เถ้านายร้อย ค็ยั้งอยู่หั้นกับองค์ ส่วนเจ้าหน่อเนื้อ หื้อเสนาตน คือสองพระองค์กุมมารหน่อเหน้า พาปริวาร โยธาไพเฝ้า ยังสะเพาพ่อค้า ๒๕๒ ส่วนสองกุมมารค็ขานปากท้า ค็เร็วรีบได้ทันธี พาหมู่ลูกน้อง ลงทวยลาหนี ลงสู่นาทีสะเพาปู่เถ้า ค็รีบจัดแจง เสนาเขาเฝ้า บ่หื้อฅนใดพรากย้าย ๒๕๓ หล้างพร่องอยู่หัวหล้างพร่องอยู่ท้าย ตาผ่อผ้ายไพมา สองเจ้าพี่น้อง ค็อยู่รักสา สะเพานาวานายร้อยปู่เถ้า พอเดิก็จอดตา สองราหนุ่มเหน้า อยู่ยังสะเพาพ่อค้า ๒๕๔ ใฅ่หลับเหลือใจหน่อแก้วบ่ว้า จิ่งจาฟู่อู้ไพมา เจ้าไชยทัต จิ่งจักไขจา ธำจะใดชาหื้อตาเป่งแจ้ง ว่าราทังสอง มาหมองเหี่ยวแห้ง มาอดเหลือแรงท่านไธ้ ๒๕๕ มาเปนทุกข์ใจสองราม่อนไธ้ บ่มีหว่างอั้นหลับนอน มาทุกข์เช่นแท้ หน่อราทังสอง เพื่อนได้หลับนอนเราจอรอยู่เฝ้า ว่าราทังสอง นี้เปนลูกเต้า ใผฅนใดชาตเชื้อ ๒๕๖ ฤๅลูกพรานปลาเกิดมาแต่เนื้อ เปนพ่อเจ้าเราคา พ่อมาละธิ้ง หื้อได้โสกา บ่เหมือนบิดาเกิดมาแต่หน้อย ส่วนไชยเสน จิ่งจาตอบถ้อย กับกุมมารองค์น้องรัก ๒๕๗ ว่าราทังสองเดิมได้พรากพลัด องค์ออกเจ้ามาดา พ่อแม่เรานี้ อยู่เมืองจำปา เปนพระญาเสวิยมิ่งกว้าง มีข้าฅนหลาย ยิงชายชุด้าน เข้าของเงินฅำมากนัก ๒๕๘ มีวันนึ่งเหิยอ้ายเทวทัต เปนน้องพ่อเจ้าอาวเรา พากเอาลูกน้อง ริพลฝูงเขา มาลู่ชิงเอาจำปาแหล่งหล้า ส่วนพระปิตตา ลวดเลิยหนีหน้า พาเอามาดาแม่ไธ้ ๒๕๙ กับราทังสองหนีเข้าป่าไม้ ทุกข์โสกไหม้กายา ไพเถิงฝั่งน้ำ เจื่องเจ้าสองขา พาเอาสองราเย้ายั้งอยู่ถ้า จักพลิกมาเอา ยังสองลูกหล้า ส่วนพระองค์ราพ่อท้าว ๒๖๐ ค็พามาดาแม่เจ้าฟั่งฟ้าว เร็วรีบข้ามคงคา ส่วนอ้ายผู้ร้าย ปู่เถ้าพรานปลา ลักเอาสองราหนีเสียพ่อเจ้า ส่วนราทังสอง นี้เปนลูกเต้า พระญาองค์แต่งฅิด ๒๖๑ มีนามกอรชื่อสมภมิต หากเปนพ่อเจ้าหัวธี มาดาแม่ไธ้ ชื่อดวงสรี แม่เกสินีชื่อชั้นว่าอั้น แต่ก่อนออนหลัง บ่อึบอยากกลั้น เข้าของเงินฅำเครื่องง้า ๒๖๒ บัดเดียวนี้เหิยเราเปนก่ำพร้า เพราะพรานบาปกล้ามาเอา เจ้าน้องรัก อย่าไพหมองเหงา ย้อนกัมม์เวรเราพามาแต่เหง้า หล้างจักได้หัน สององค์พ่อเจ้า คันหน้าบุญมีไฅว่ครบ ๒๖๓ ราทังสองจักได้จวบพบ พ่อแม่เจ้าสักวัน สองเจ้าพี่น้อง ฟู่อู้จากัน เปนวาทังจิงจังแน่หมั้น นางได้ยินเสียง ส่ำเนียงดั่งอั้น ยังสองวาทังปากพ้อง ๒๖๔ นางมีหัวใจดวงไธยวู่ร้อน ยามเดิก็เที่ยงข้อนกลางฅืน เพียงดั่งนกน้อย เสียบร้อยยังปืน นางออกมาอยืนที่ริมลูกเต้า ส่วนสองกุมมาร บ่รู้เปนแม่เจ้า หันนางเลาย่างย้าย ๒๖๕ ส่วนสองกุมมารเจ้าฟั่งขดฅ้าย หนีจากแม่เจ้ามาดา ยังบ่รู้แท้ เปนแม่มาตา ส่วนนางพระญาค็จาตอบถ้อย ว่าเจ้าปุตตา หากเปนลูกหน้อย เกิดในอุราแม่นี้ ๒๖๖ แม่เข้ามาหาสองราหลีกลี้ หนีจากข้ามาดา ชุวันฅ่ำเช้า แม่หม่นหมองหา ยังสองสุภาปุตตาลูกเต้า แม่บ่ได้หัน สององค์เจื่องเจ้า ได้เหิงเมินนานมากนัก ๒๖๗ ไชยเสนเหิยกับไชยทัต แม่ได้พบเจ้าสองรา เจ้าลูกรัก สังบ่มาหา มาเทิอะแม่มาสองราลูกเต้า ส่วนสองพระองค์ รู้เปนแม่เจ้า หัวอกมัวเมาปั่นซบ ๒๖๘ ฟั่งแล่นมาหาแม่เจ้าขาบนบ สยบท่าวกลิ้งไพมา ส่วนนางท้าวไธ้ แม่ฟายน้ำตา มีหัททยาหัวใจวู่ไหม้ กอดหวันกัน สยบท่าวไห้ คัดอกซวงในหน่อท้าว ๒๖๙ พากันร่ำไรร้องไห้ซ้นซ้าว เสียงมี่ก้องเนืองนัน ชาวพ่อค้า พอตื่นหลับฝัน ได้ยินเดือนนันเข้ามาผ่อใกล้ หันสามพระองค์ กอดคอกันไห้ ว่าเปนสันใดบ่รู้ ๒๗๐ รอยว่ากุมมารสองเจ้าเหล้นชู้ เมียปู่เถ้าในเรือ พากันกอดไว้ ร้องไห้กุมเฝือ อยู่ยังหัวเรือเมื่อเดิก็ชวดหล้า ส่วนเขาทังหลาย ไพสนส่อส้า บอกเถ้าพาลาปู่ร้อย ๒๗๑ ว่าสองพระองค์กุมมารหน่อน้อย พากันกอดเกี้ยวเมียนาย แล้วไห้ร่ำร้อง มี่นันเสียงหลาย เพราะว่าเสียดายสีเนห์จ่องหมั้น เมารักกัน เฝือแฝงใฝ่ฝั้น เปนนิรันดร์บ่น้อย ๒๗๒ ส่วนนายสะเพาปุ่เถ้านายร้อย ได้ยินเรื่องถ้อยขียา ดูหน้าฟั่งฟ้าว โกรธห้าวอัตตา ว่ากุมมาราใฅ่ชีวิตสั้น มาเหล้นเมียแพง แม่แสงเดือนดั้น เกียวกอดฝั้นฟักเฟื้อ ๒๗๓ แต่ตัวแห่งคูบ่ได้ถูกเนื้อ แฝงใฝ่เอื้อกายา เท่ารักสาไว้ ผ่อเหล้นงามตา เปนภริยาเปล่าดายบ่ได้ สูทังสอง พ้อยมาได้ใกล้ เหลือคูไพดั่งนี้   Create Date : 23 กรกฎาคม 2556     Last Update : 23 กรกฎาคม 2556 11:46:25 น. Counter : 909 Pageviews.   0 comment Share Tweet

คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๓ ตอนที่ ๓ (จบบทที่ ๓) หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต ข้าภเจ้า นายปันบุญเรืองเปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน บทที่ ๓ (ต่อ) ๒๑๘     ส่วนองค์กระสัต เจ้าสมภมิต ได้ยินแก่เถ้านิมนต์ พระองค์ท่านท้าว เจตแจ้งใจตน ค็รับนิมนต์ปโรหิตเถ้า แล้วขึ้นนั่งยาน ม้านำไต่เต้า เข้าสู่เวียงไชยเทษท้อง ๒๑๙ ส่วนเสนา โยธาพวกฟ้อน ค็แหนแห่เจ้าเดินทาง อึกฅะลึก เปนมหาปาง รถล้อเกียนฅานมี่นันทั่วห้อง หล้างภ่องต่อยตี เภรีตื่นต้อง ภ่องขับซอวอนซ้าวๆ ๒๒๐ ฅนมากหลวงหลายมี่นันอดเอ้า ไหลหลั่งเข้าเวียงไชย ภ่องแบกช่อช้าง หางแกว่งกวัดไกว ม้าอาชาไนยค็รีบท่องเต้า หิแฮ่เสียง ส่ำเนียงถวายเจ้า ชักชวนมาเทษท้อง ๒๒๑ ฟังเสียงเภรีเพียงดั่งฟ้าร้อง อากาศก้องของนอง เสนาใหย่น้อย ไหลหลั่งถมถอง เข้าสู่นคอรอ่านนับบ่ได้ ส่วนโพธิสัตว์ ค็หายโสกไหม้ ปะโชคไชยมีเมื่อซ้อย ๒๒๒ ส่วนกุมมารีสาวจีหนุ่มน้อย อันเปนลูกเจ้าราชา ค็เปนกำพร้า บ่มีปิตตา เปนลูกพระญาตนออนก่อนอั้น ส่วนว่าเสนา ค็รีบข้อขั้น จัดแจงแต่งนางนาศน้อง ๒๒๓ หื้อเปนคู่แฝงเทียมแยงร่วมซ้อน กับท่านเจ้าโพธา ส่วนพราหมณะ ค็วิวาหา ยังสองราชาหื้อเปนคู่เฝ้า เอาฝ้ายผูกแขน สององค์หน่อเหน้า ตามปาเวณีรีตเค้า ๒๒๔ เสนาทังหลายมากมายทั่วเท้า แหนแห่เจ้าเอาไชย ส่วนเองค์หน่อเนื้อ ขื่นบานหัวใจ เสวิยเมืองไชยกับสาวต่างบ้าน ดูท่างอยู่กิน ยินดีเสพส้าง ดูท่างเททานแต่งฅิด ๒๒๕ ส่วนโพธิสัตว์ เจ้าสมภมิต ได้สาวต่างบ้านมาแพง ทุกข์ออนก่อนนั้น ลวดลืมกินแหนง ได้โชคไชยแรงบ่ใช่ของหน้อย มาได้ร่วมแฝง เมียแพงหนุ่มหน้อย พอลืมสองราลูกน้อย ๒๒๖ นางเกสินีแม่เอื้องกาบย้อย ลวดใจบ่ห้อยอาไลย ได้มาร่วมรัก เมียแพงบ้านไกล ลวดลืมอาไลยเมียแพงเก่าเกื้อ จ้กได้สาวจี มารองตางเสื้อ มีใจเชิยบานชื่นช้อย ๒๒๗ มาละทังเมีย เปนทังสาวน้อย ลวดใจบ่ห้อยยินดี มาปะจวบพบ เมียแพงสาวจี เช่นภวังคีบ่หนีจากเจ้า ลูกรักทังสอง เมียแพงหนุ่มเหน้า ลวดตัดบันเทาละไว้ ๒๒๘ ส่วนโพธิสัตว์พระองค์ท้าวไธ้ ลวดหายโสกไหม้ทารณ อยู่กับสาวน้อย สาวหน้อยในโขง เหมือนหัวคุงบนชั้นฟ้าทังเก้า ซ้ำมาจาเถิง พรานปาสองเถ้า เขาลักเอาองค์พี่น้อง ๒๒๙ ไพอยู่เคหาบ้านพรานเทษท้อง ได้หลายขวบเข้าเดือนวัน ส่วนสองเสี่ยวรัก กินเหล้าฟู่กัน เปนคำส่ำคัญเจียรจากล่าวอ้าง ว่าเราทังสอง อยู่เมืองและบ้าน ค็เหิงเมินนานมากนัก ๒๓๐ จักมีใผไหน ฅนใดมารัก ยังสองแก่เจ้าเรารา บัดเดียวเดี่ยวนี้ ควรแสวงหา ฅนมีวิชาปัญญาแก่กล้า หลอนมีถ้อยคำ โทษกัมม์พายหน้า จักมีใผมาช่วยแพ้ ๒๓๑ บ่รู้จักใผ ฅนใดแท้ ๆ สักเผ่าผู้ขุนนาย ทุกวันเดี่ยวนี้ โทษหน้อยเปนหลาย บ่มีเจ้านายฅนใดช่วยป้อง เราทังสอง ควรเข้าสู่ห้อง ไพหาเจ้าเมืองใหย่ยส ๒๓๒ หื้อรู้จักใจ ดวงใจซื่อคด เปนที่ได้ไพเคิย พระญาใหม่นี้ บ่ควรหนีเฉิย เราควรไพเคิยหื้อรู้จักเจ้า เราเอากุมมาร สององค์หน่อเหน้า ไพถวายขุนเมืองใหม่ท้าว ๒๓๓ ส่วนสองพรานปาค็รีบฟั่งฟ้าว เอาสองหน่อเหน้าไพพลัน นำเอาพี่น้อง ไพรอดเคหัง ปราสาทังฅุ้มวังแห่งเจ้า ค็กราบไหว้สา วันทาก้มเกล้า ยออัญชุลีกราบนบ ๒๓๔ ส่วนสองขา ค็จาด้วยฅบ ตามเรื่องข้อวาทัง ท้าวสมภมิต เจ้าผ่อเล็งหัน ยังสองสุภัณณ์กุมมารหน่อเหน้า ค็มาดูเหมือน สององค์ลูกเต้า อันหายไพเมินพรากพลัด ๒๓๕ เหมือนไชยเสน กับไชยทัต อันเปนลูกเต้าเรานา สมภมิตท้าว เจ้ายินสังกา หันกุมมาราสององค์น้อยหน้อย มาผ่อสีสัน ค็งามอ้อยหล้อย บ่มีที่เทียมเผียบไว้ ๒๓๖ ส่วนโพธิสัตว์พระองค์ท้าวไธ้ ค็ถามไถ่ถ้องวาทา ว่าสองพี่น้อง เปนสองลูกขา ฤๅได้ไหนมาเลี้ยงไว้แต่หน้อย ที่นั้นพรานปลา จิ่งจาตอบถ้อย ไขส่ำเนียงบอกชี้ ๒๓๗ ว่าสองกุมมาร เปนลูกข้านี้ บ่ใช่ลูกอั้นฅนใด หากเปนลูกรัก เกิดกลางอกใจ หากเปนบุตต์ในสองฅนข้าเจ้า ส่วนพระสัตถา ค็รับหน่อเหน้า สององค์เลาพี่น้อง ๒๓๘ เอาไว้กับตน ในห้องเทษท้อง บ่หื้อแดดต้องฝนรำ เอาสองพี่น้อง เปนเสนาจำ ไว้กับองค์ฅำตางไว้อยู่เฝ้า เพราะเหมือนปุตตา สองราลูกเต้า เกิดในองค์ท่านไธ้ ๒๓๙ บ่หื้อกุมมารสองเจ้าทุกข์ไร้ บ่หื้อพรากข้างสักวัน ครัวทรงนุ่งทุ้ม เจ้าค็เอาปัน เข้าของเงินฅำเอาหื้อเจื่องเจ้า บ่หื้อกุมมาร ได้เทียวออกเข้า ย่ำเหนือดินซายลุ่มน้ำ ๒๔๐ คันจักไพไหน หื้อได้ขี่ม้า บ่หื้อย่ำหย้าซายดิน ตามใจพี่น้อง จักอยู่จักกิน ส่วนตัวนรินท์ค็แฝงใฝ่เฝ้า บ่นานเท่าใด นายร้อยปู่เถ้า ค็พานางเลาเธี่ยวค้า ๒๔๑ มารอดเถิงเมืองพระองค์เจ้าฟ้า ตาวันฅ่ำหล้าลงแลง เถ้าแก่นานร้อย ค็รีบจัดแจง ยั้งภักเอาแรงกับฝูงลูกจ้าง ได้ยินข่าวสาร เขามาอวดอ้าง พระภูบาลท่านไธ้ ๒๔๒ ยั้งอยู่สวน อุยยานดอกไม้ เขาจาอวดอ้างมีบุญ ได้มาเปนท้าว ใหย่กว้างจอมขุน เจ้าตนมีบุญโพธิสัตว์เจ้า ลวดบังเกิดใจ นายร้อยปู่เถ้า ใฅ่หันองค์เลาหน่อฟ้า ๒๔๓ นายร้อยสะเพา หากเอาของค้า ขนออกหั้นมาอยาย แก้วแหวนเครื่องง้า อันเปนของขาย ผ้าทุ้มผ้าลายผ้าไหมผ้าต้อย ของอันดี ๆ ราคาบ่หน้อย เถ้าปู่เอามาฝากไว้ ๒๔๔ คันไพรอดเถิงพระองค์ท้าวไธ้ ค็นบกราบไหว้ปาทา ส่วนปู่นายร้อย ค่อยธูลไหว้สา กับพระราชาโพธิสัตว์เจ้า ภูดปราไสร ไพมาออกเข้า จนตาวันพอต่ำค้อย ๒๔๕ ดามืดจนตา ฅ่ำมาซ้อยล้อย ใจปู่ห้อยอาไลย คึดเถิงลูกน้อง อันมีอยู่ไกล เถ้าปู่อาไลยสะเพาแก่เถ้า คึดกลัวทังโจร ขโมยมาเข้า เอาครอบครัวดีน้ำค้า ๒๔๖ กับทังเมียแพงแม่แสงรอดฟ้า กลัวโจรบาปอั้นเอาไพ ส่วนเถ้านายร้อย จิ่งค่อยขานไข ว่าข้าขอลาไพกับองค์หน่อเหน้า ค็กราบไหว้สา เจียรจาบอกเจ้า ตามคำมีใฝ่มัก ๒๔๗ เพราะคึดเถิงของเงินธองมีนัก ขอลาจากเจ้าภูบาล ขอวางคำ เปนบทบาทหน้า ขอย่อบยั้งต่ำบทลูกก่อนแล๚   Create Date : 22 กรกฎาคม 2556     Last Update : 22 กรกฎาคม 2556 12:04:02 น. Counter : 1407 Pageviews.   0 comment Share Tweet

คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๓ ตอนที่ ๒ หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต ข้าภเจ้า นายปันบุญเรือง เปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน บทที่ ๓ (ต่อ) ๑๙๑     ว่าตัวแห่งคูบ่ควรทุกข์ไร้ ร้องร่ำไห้ไพมา ฅนในโลกนี้ ย่อมมีตัณหา คันบ่บัรลาฅว่างธิ้งบ่ได้ ค็เที่ยงจักตาย วอดวายโสกไหม้ ย้อนเสนาในจ่องชัก ๑๙๒ การอันรักเมียเหมือนเชือกผูกมัด สุบสอดอั้นพันฅอ ฅวามรักลูกน้อย เปรียบไพเหมือนปอ มาหวัดพันฅอผูกแขนไว้หมั้น ฅวามรักเข้าของ เงินธองสิ่งอั้น เหมือนเอาเชือกคังมัดไว้ ๑๙๓ ผูกสองตีนมือบ่หื้อย่างย้าย เดินท่องผ้ายหนีไพ สามสิ่งนี้ คูจักตัดใจ บ่หื้ออาไลยใจหวันอ่วงห้อย ค่อยตัดใจเสีย และวันและหน้อย ค่อยอดบันเทาทุกข์ร้าย ๑๙๔ ส่วนโพธิสัตว์พระองค์ท้าวไธ้ อยู่กลางป่ากว้างคีรี จักอยู่ป่าไม้ บวชเปนรสี อยู่ป่าดงรีค็ใจบ่ตั้ง ................. ................ มีใจเพพังแตกม้าง ๑๙๕ ย้อนสีเนหา รักเจ้าบ่ยั้ง บ่ตัดขาดด้วยคำแพง สมภมิตท้าว จิ่งตั้งใจแขง ค่อยเซาะสอดแยงหาสายที่อ้อน ท้าวค็ลาหนี ออกไพที่ห้อง ลัดดงดอนเขตฅ้าย ๑๙๖ เยียะสะพายถงเหมือนฅนทุกข์ร้าย ค็เทียวท่องผ้ายซวนซำ หัวอกท้าวไธ้ เหมือนไม้หักขำ กินสังบ่ลำแลงงายฅาบเข้า เท่าคึดใจหา สามราหน่อเหน้า ลวดกวังเซเมาร่ำร้อง ๑๙๗ เหมือนดั่งจักหันสองเจ้าพี่น้อง มาจาฟู่ถ้องทวยเฅียว พระองค์หน่อไธ้ ผ่อผ้ายแลเหลียว มีตัวเองเดียวค่อยเทียวท่องเต้า ท้าวโสกโสกา ดวงไธยโสกเส้า ได้ลัดดงเลาเทษท้อง ๑๙๘ ได้ยินแต่เสียงส่ำเนียงนกร้อง เสียงสนั่นก้องซอแซ แมงไยแมงว้าง จักจั่นจอแจ มาร้องซอแซในดงหลืบห้วย นกตระเหว่า ค็เมาร้องด้วย เมื่อตาวันงวยต่ำค้อย ๑๙๙ เจ้าค็ร้องหาสามนางหน่อน้อย หล้างปะจวบเจ้าสักฅน ท้าวเทียวเธี่ยวลัด ข้ามด่านไพรสน ไพสู่เมืองฅนที่หนฝ่ายหน้า เจ้าค่อยผ่อหา เหมือนฅนเมาบ้า ไพเถิงสาลาท้าวไธ้ ๒๐๐ ที่สวนอุญาณท่านส้างแปลงไว้ หื้อเปนที่ได้เซาแรง เจ้าค็ยั้งภัก ง้ม ๆ แหงน ๆ คันอิดหิวแรงค็ยั้งอยู่หั้น ส่วนว่าพระญา สีลาข้อขั้น ค็ตายเมือมอรณ์ม้วยมิด ๒๐๑ วจีกัมม์ มาธำชีวิต หื้อองค์ท่านเจ้านิพพาน พวกมหาดเล็ก ค็ส่งสการ ธำบุญกินทานเจ้าตนแก่เถ้า ส่วนว่าอาชญา สีลาผู้เถ้า บ่มีบุตต์ชายสืบเชื้อ ๒๐๒ มีแต่บุตต์ยิงบ่มีใผร่วมเนื้อ ม้าวเปนแถ่วเถ้าเพิงควร กุมมารีน้อย ผ่อใผบ่เหมือน เซาะหาคู่เฅืองสืบเชื้อเครือเหง้า ส่วนหมอโหรา ปโรหิตเถ้า อยู่เมืองพาราที่นั้น ๒๐๓ ค็มาร่ำเถิงฅิดเถิงหลายชั้น มีใจสอดดั้นไพมา ว่าเมืองเรานี้ บ่มีใผรักสา มีแต่เสนาท้าวขุนแก่เถ้า บ่มีใผไหน ฅนใดเปนเจ้า สืบแทนเมืองใหย่ยศ ๒๐๔ มีแต่โยธา ใฝ่ฝั้นละลด ไม่รู้ที่อั้นจักวาย คันข้าเสิก็รู้ เที่ยงแดนฉิบหาย บ่มีแก่นายฅนใดอยู่เฝ้า ส่วนว่าเสนา ปโรหิตเถ้า ค็ป่าวกันมาพร่ำพร้อม ๒๐๕ หมู่ท้าวแลขุนค็มานั่งล้อม เตมทั่วห้องในโรง พากันนั่งพร้อม ฅิดอ่านสะสน เสนาริพลค็มาชุหน้า ว่าเมืองเราเหิย เปนเมืองใหย่หม้า บ่มีพระญานั่งเค้า ๒๐๖ หมู่เราทังหลายมากมายอดเอ้า บ่มีใผเปนเจ้าแทนเมือง เราหมู่นี้ มีปากบ่เหมือน บ่มีเจ้าเมืองทุกข์ใจหลายถ้าน คันข้าเสิก็มา เทเมืองเทบ้าน จักมีฅนใดอ่านฅิด ๒๐๗ หมู่เราทังหลายจักเอาชีวิต หนีจากบ้านเมืองรา พวกเราเดี่ยวนี้ ควรแสวงหา ยังสามีมาหื้อนางหน่อเหน้า ส่วนว่าเสนา ปโรหิตเถ้า จัดแจงเร็วไวบ่ช้า ๒๐๘ เอาเครื่องรถยานออกมาใส่ม้า เจือลวาดผ้าผืนดี ครัวเครื่องท้าว เอามา(ห)ลายสี น้ำต้นคันทีขันจาน้ำเต้า แล้วตีนนตรี เภรีแหร่เข้า แวดวงเวียนรถไว้ ๒๐๙ มาแต่งแปลงขันใส่ยังดอกไม้ ยอยื่นไหว้วันทา ขอครุฑนาคน้ำ มเหสิกขา ทังเทวดาอินท์พรหมอยู่ห้อง แม่ธอรณี รักสาป้านป้อง ทังจตุรงค์ท้าวไธ้ ๒๑๐ ขอหื้อนำยาน รถข้าแต่งไว้ ไพหาท่านผู้ราชา ขอนำรถม้า ไพแสวงหา ยังหน่อโพธาวิชาแก่กล้า มาเปนพระญา แทนเมืองตูข้า ตักกสิลาที่นี้ ๒๑๑ ส่วนพระญาอินท์จิ่งลงผ่อชี้ หันหมอแก่เถ้าวอนวาน จิ่งเนรมิต หื้อออกสัณฐาน หื้อม้าเดินทางลากรถท่องเต้า มาผัดตาสิน แวดเวียงผ้ายเต้า สามธีเลิยเลียบเลาะ ๒๑๒ ออกไพปะตู วันออกเฉพาะ ผัดแวดเกี้ยวเหลียวเมือง แล้วค็พลิกงว้าย อว่ายไพหนเหนือ ลัดป่าดงเครือหนเหนือไต่เต้า ค็ไพรอดเถิง เทิงองค์หน่อเหน้า ยั้งอยู่สาลาเทษท้อง ๒๑๓ ม้าอาชาไนย ค็หิแห่ร้อง เสียงมี่ก้องเชิยบาน ค็เลิยชักรถ ออกจากสัณฐาน เถิงสาลางามที่วังฅุ้มหน้า ค็พารถยาน ยั้งภักอยู่ถ้า ที่ริมสาลาป่าไม้ ๒๑๔ อว่ายหน้ามาหา ยังเมืองท้าวไธ้ เหมือนนึ่งอั้นฅนนำ ส่วนเสนาเค้า พราหมณ์เถ้าตามหลัง เขาหันสำคัญสจัรย์ใจ้ ๆ ท่านปโรหิต จิ่งเข้าไพใกล้ ตามสาลาในเทษท้อง ๒๑๕ หันโพธิสัตว์บ่มีเพื่อนพ้อง นอนอยู่หั้นฅนเดียว ส่วนพราหมณะ ผ่อผ้ายแลเหลียว ค็หันปาทารูปพระบาทเจ้า เปนรูปกงจักก์ กระหวัดบ่เส้า หัตถามือองค์ค์พร้อม ๒๑๖ เปนลายกงจักก์วงเวียนแวดล้อม ใสสว่างเหลื้อมมีวัณณ์ ส่วนเสนาเค้า พราหมณ์เถ้าได้หัน เปนลายสำคัญกระสัตหน่อเหน้า ค็รู้ว่าเปน โพธิสัตว์เจ้า บ่ใช่ฅนเบาถ่อยร้าย ๒๑๗ ค็เอาปุปผา มาลาดอกไม้ ยกยื่นให้นิมนต์ ขอองค์ท้าวไธ้ ไพอยู่เมืองตน เมือเปนมงคลพระญาเอกอ้าง ปูรีเมือง ปโรใหย่กว้าง เปนแก่เสนาแต่งฅิด   Create Date : 21 กรกฎาคม 2556     Last Update : 21 กรกฎาคม 2556 16:33:10 น. Counter : 966 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• buaravong
• Angleevil
• ศศิศ
• WIWANDA
• นายช่างปลูกเรือน
• ผู้สาวเมืองยศ
• piccy
• ไวรัลยา
• คนชื่นชอบนิยาย ^^
• [NostalgiA]
• เมฆชรา
• A_Mong
• proctorray
• Webmaster - BlogGang

• CM77 วิทยุอินเตอร์เน็ตล้านนา
• โลกล้านนา
• oatbook
• สกุลไทย
• นครน่าน
• สวัสดีน่าน
• ฤๅดอกไม้จักลาร่วง
• หอมรดกไทย
• BlogGang.com