• ล้านนาวาไรตี้
• ล้านนาอักขรา
• เพลงไท

คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๓ ตอนที่ ๑ หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต ข้าภเจ้า นายปันบุญเรือง เปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน บทที่ ๓ ๑๖๕ ๛ตุติยะวาทะกฏหมาย ค่อยฟังเทิอะนายนิยายบาทหน้า บ่ใช่แข้งจา ละหุแส้งส้า ตามคำธัมม์กล่าวไว้ ๑๖๖ ส่วนโพธิสัตว์สมเด็จท้าวไธ้ ค็เร็วรีบหว้ายคงคา คันพ้นฝั่งน้ำ เจ้าค็เลงหา น้องรักซายาอันยั้งอยู่ถ้า เจ้ามีน้ำตา พังลงย้อยหน้า ได้พลัดสองราลูกน้อย ๑๖๗ เจ้าฟั่งมาหาเมียแพงฅิ่นฅ้อย บ่หันอยู่หั้นทางใด พระองค์ท้าวไธ้ ยินสังกาใจ จิ่งเซาะสอดไพตามในป่ากว้าง ค็ยังบ่หัน เมียแพงคู่ข้าง ที่ในดงไพรแฅว่นนั้น ๑๖๘ ท้าวฟั่งเซาะหาไพมาถี่ซั้น ในแห่งหั้นกลางดง บ่หันน้องรัก อยู่ถ้าในโขง หน่อพุทธวงส์สยบท่าวกลิ้ง ลืมสติตน พอไพซะหมิ้ง ล้มเหนือดินป่าไม้ ๑๖๙ คันได้สติพระองค์ท้าวไธ้ ค็ร้องร่ำไห้หานาง เทียวสอดเซาะ ตามป่าดงขวาง คันหันหนทางมีไหนแว่อยื้อ ผ่อหารอยตีน แม่ฅำหนักตื้อ ตามริมฅือฝั่งน้ำ ๑๗๐ ท้าวไพผ่อหาคงคาแม่น้ำ ตามริมฝั่งกล้ำหนทาง หันรอยพ่อค้า ออกมาแปลงปาง ที่ริมนางงามนาศน้องอยู่ถ้า หันใส่รอยตีน แม่สิงส้อยหล้า ปู่เถ้าพาลาลากทื้น ๑๗๑ ลงสู่สะเพาเอาเจ้าใส่พื้น ขึ้นใส่หั้นหายวอย ผ่อปางตูบยั้ง หั้นพอหมองสอย หันแต่รอย บ่ได้หันเจ้า หันแต่มดแมง ตอมแกงซากเข้า ที่เขาเอาไพซ่วยล้าง ๑๗๒ แร้งกาตอมสับซอนละล้าง ตามปางตูบตั้งนายเรือ หันสัตต์สอดเซาะ เข้าซากแกงเหลือ เจ้าเซาะหาเมีย กับสองลูกเต้า มีน้ำตาไหล นองในจากเบ้า กวัง ๆ เมา ๆ ปั่นว้า ๑๗๓ โอยวิบากสังมาปังตอบท้า สยองตอบข้าทวยทัน ทุกข์นึ่งแล้ว ซ้ำเตื่อมแถมผาน บุญกินบุญทานสังมาบ่ตุ้ม ตัวเพิ่งบุญตัว ค็ยังบ่กุ้ม ได้พลัดฅำซุมนาศน้อง ๑๗๔ ได้พากันหนีมาจากเทษท้อง เมืองมิ่งห้องหัวธี ข้าหวังเพิ่งน้อง แม่แก้วเกสี มาอยู่ดงรีกับตัวแห่งข้า เตมทุกข์ริมตาย คันได้หันหน้า หันภริยาลูกรัก ๑๗๕ ค็สติมียินดีมากนัก เหมือนนึ่งได้ฅำใบ โอยบัดเดี่ยวนี้ เจ้าพ้อยหนีไกล ย้ายไพทางใด บ่ได้หันหน้า จักมีใผไหน มาเปนเพื่อนข้า อยู่กลางรอมฅาป่าช้าง ๑๗๖ มาละหื้อผัวข้าเปนพ่อร้าง อยู่กลางป่ากว้างฅนเดียว มาเสี้ยงที่คึด ได้ตกหาดเหว บ่มีคู่เฅียวเจียรจาฟู่อู้ ฝูงสัตต์ทังหลาย เขาเขียวนกตู้ เพื่อนยังมีคู่ซ้อน ๑๗๗ พายพุ่นตัวบ่มีคู่พ้อง มาจากฟู่ถ้องกับองค์ มาละพ่อไว้ หื้ออยู่ในโขง ปลอมสัตต์ในดงบินบนล่าเหล้น นกขวากกาแก เอี้ยงแลเปนเส้น อยู่กลางดงเอยนเทษท้อง ๑๗๘ กาลาบหงสาเขามาร่ำร้อง เสียงสนั่นก้องในดง นกผีอี่ฅ้อย ตามอยตายโหง ร้องแวดร้องวงพระองค์หน่อหล้า มีน้ำตาไหล นองในอาบหน้า ............................... ๑๗๙ มาคึดเถิงหาสองราเพื่อนพ้อง กับสายที่อ้อนของชาย สามเจ้าที่รัก พ้อยพลัดหนีหาย มาละองค์ชายได้หมองหม่นเส้า โอยหนอทุกขัง บ่หันหน้าเจ้า ในที่ดงเลาเขตฅ้าย ๑๘๐ มันเปนผีสังมาธำหื้อร้าย หื้อสามเจื่องเจ้าหนีไพ มาละข้าไว้ หื้ออยู่กับใผ ในกลางดงไพรป่าไม้ใหย่กว้าง จักมีใผไหน มาแฝงร่วมข้าง จาคำงามตอบท้า ๑๘๑ มาละตัวชายหื้อเปนก่ำพร้า อยู่กลางป่าหย้าเองเดียว พระองค์หน่อเนื้อ ท่องผ้ายแลเหลียว เซาะหาคู่เฅียว สอดเทียวใจ้ ๆ จนสุดวิไส ทางไกลแลใกล้ สุดปัญญาในที่เซาะ ๑๘๒ เงิ้มห้วยหินผาไพมาเลียบเลาะ บ่ปะจวบเจ้าสามองค์ เจ้ากลิ้งท่าวล้ม ลืมสติตน บ่อาจจักธน ทรงตนอยู่ได้ คันได้สติ ลุกขึ้นนั่งไห้ ได้หลายวันยามบ่น้อย ๑๘๓ มาสังเวทใจอาไลฅะฅ้อย ยังสองลูกหน้อยเมียแพง พระองค์ท้าวไธ้ จักตั้งใจแขง มาร่ำเพิงแยง กัมม์ตัวแต่ต้น มาฅิดฅืนหลัง เมื่อปางล่วงป้น ได้หลายชาตมาบ่แคล้ว ๑๘๔ รอยกัมม์เวรหลังเมื่อปางล่วงแล้ว สยองตอบส้ายเพิงมี ปางเมื่อนั้นและ ได้เทียววิถี พานางเทวีเขาไพแอ่วเต้า พาลูกปุตตา สองราหน่อเหน้า เข้าสู่ดงไพรป่าไม้ ๑๘๕ .................................. ภักอยู่หั้นภุญชา ยังมีต้นไม้ ร่มกว้างสาขา ริมแม่คงคาพากันยั้งหั้น ส่วนสองกุมมาร มีตาสอดดั้น ไพหันยังรังนกน้อย ๑๘๖ แล้วบังเกิดใจใฅ่ได้ฅะฅ้อย ยังลูกนกหน้อยในรัง จิ่งไห้ร่ำร้อง ทั่วห้องในโขง หื้อพ่อเอาลงมาเร็วรีบได้ ส่วนโพธิสัตว์ หันลูกน้อยไห้ ลวดเวทนาฅ้อย ๆ ๑๘๗ จิ่งขึ้นไพเถิงเทิงรังนกน้อย เอาพกผ้าต้อยลงมา ไพหื้อลูกน้อย เจ้าสว่างโสกา เอาสกุณณาลงมาอุ้มเหล้น เสียขนหาง ตกไพหลายเส้น ในกลางดงเอยนป่าไม้ ๑๘๘ ส่วนพระปิตตาจิ่งเอาขึ้นไว้ เพราะกลัวบาปใบ้ธีลูน .................. .................. ................ ทวยมาเปนเส้น เอาลูกนกลงดู เอาลูกหนูเหล้น ช่างหุมมีเวรตอบท้า ๑๘๙ ส่วนโพธิสัตว์หน่อพระเจ้าฟ้า อยู่กลางป่ากว้างดงรี มาทุกข์ยิ่งล้ำ เมื่อจักลาหนี ซ้ำนางเทวีมาพลัดพรากข้าง พระองค์กระสัต จนพอคะด้าง เท่าจุกอยืนชันนั่งง้ม ๑๙๐ มาทุกข์ใจตนเววนท่าวล้ม แกมฝุ่นหย้าเหนือดิน เสบียงเข้าน้ำ พอบ่หนากิน เท่ากวังเมาวินเรรนร้อนไหม้ เจ้าคึดใจเถิง ดวงไธยใจ้ ๆ เปนอธิบายเปรียบไว้   Create Date : 18 กรกฎาคม 2556     Last Update : 18 กรกฎาคม 2556 18:32:29 น. Counter : 967 Pageviews.   0 comment Share Tweet

คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๒ ตอนที่ ๔ (จบบทที่ ๒) หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต ข้าภเจ้า นายปันบุญเรือง เปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน บทที่ ๒ (จบตอน) ๑๔๑     ส่วนโพธิสัตว์ ไพเร็วซะไซ้ ฟั่งเดี่ยวหว้ายสาคอร ซ้ำมีพ่อค้า สอดล่าเดินจอร ลงตามสาฅอรแม่น้ำท่องเต้า มีนายร้อยหลวง พ่อค้าแก่เถ้า บ่มีเมียแพงลูกรัก ๑๔๒ มีแต่เข้าของเงินธองมากนัก นับบ่ได้หลายพัน มีทังรสคู้ น้ำมันจวนจัน แก้วแหวนธองฅำเกี้ยวแขนท่อต้าง มันเอาไพขาย อยาดอยายหลายบ้าน ขายชอมทางเทศท้อง ๑๔๓ ผ้าม่วงผ้าไหมแพรด้ายถาดช้อน ทังโถโตกถ้วยออมโอ สัพพะของค้า มีมากอะโข นายร้อยใหญ่โทขายของบ่หน้อย มีลูกน้องหลาย อยาดอยายเปนถ้อย ขี่สะเพาลอยแม่น้ำ ๑๔๔ ท่องค้าเทียวขายเรือฟ้ายถ่อค้ำ มาเถิงที่หั้นหิวแรง พากันยั้งภัก ต้มเข้าหุงแกง ที่สายาแพงแม่ยั้งอยู่ถ้า นางเกสินี แม่หมองหม่นหน้า อยู่ฝ่ายคงคาเทศท้อง ๑๔๕ ส่วนนายสะเพา ค็พาลูกน้อง แกงอ่อมต้มกินงาย คันกินอิ่มแล้ว จัดของออกขาย ส่วนเถ้าปู่นายค็เดินสอดเสี้ยว ตามริมตูบปาง หนทางแว่เกี้ยว เทียวไพมาเซาะไซ้ ๑๔๖ ค็หันนางงามนั่งพื้นเค้าไม้ หมองนั่งไห้ฅนเดียว ส่วนเถ้านายร้อย ผ่อดูแลเหลียว คันหันคู่เฅียวนางมีอยู่ใกล้ เถ้าแก่แลหา ไพมาใจ้ ๆ หันสีนงไวยน้องเชื้อ ๑๔๗ หน้าปุนดีแพงใฅ่แอมซ้อนเนื้อ กับนางหน่อเหน้านารี งามแท้ ๆ เพศเพียงภอยสี คันหน้าบุญมีหล้างได้ร่วมใกล้ กับยอดนางยิง อันหมองนั่งไห้ อยู่ในไพรป่าไม้ ๑๔๘ ฤๅเทวดา รักสาเค้าไม้ ฤๅครุฑนาคใต้นาคา ฤๅเทพพไธ้ ตาวติงสา ปรากฏเกิดมาหื้อราได้ใกล้ ฤๅมนุสสา นางยิงลุ่มใต้ หลงดงไพรเทศท้อง ๑๔๙ ฤๅว่าวงสา เซาะหาพี่น้อง มาเกิด็อยู่ถ้าเราคา ว่านางผู้นี้ มางามชอบตา ปุนเวทนานางยิงหน่อเหน้า คันซัดตาหัน ติดผันใฅ่เฝ้า กับยอดยิงเลาน้องไธ้ ๑๕๐ ปู่เถ้าใฅ่แฝงแม่ส้อยดอกไม้ ฟั่งเข้าอยู่ใกล้เร็วไว เถ้าปู่ค็คึด ระนึกในใจ คันได้นางไพเฝือแฝงร่วมข้าง สัพพะของสัง ค็มูนมั่งกว้าง ไหลหลั่งมาเทิกเท้า ๑๕๑ คันได้นางไพ จักได้เปนเค้า แฝงใฝ่เฝ้าเงินธอง จักเอาไพไว้ เฝ้ากาดขายของ ในสะเพาทองหลังหลวงใหย่กว้าง สัพพะการสัง บ่หื้อได้ส้าง การงานใดคู่เชื้อ ๑๕๒ จักได้เทียมแยงเพาแพงซ้อนเนื้อ เปนเมียมิ่งแก้วสายา ปู่เถ้านายร้อย มีฅวามตัณหา มากำแขนรานาศน้องไว้หมั้น แก้วเกสินี แม่ฟองน้ำดั้น มีน้ำตาพังถั่งย้อย ๑๕๓ เท่าคึดใจหาผัวแพงฅิ่นฅ้อย กับสองอ่อนหน้อยราชา เอามือเบื้องซ้าย แม่ฟายน้ำตา มือขวานางนาปู่เถ้ากำได้ ทื้นลากนาง เร่งเร็วใจ้ ๆ ไพแผวสะเพาเทศท้อง ๑๕๔ ค็เอานางงามแม่แก้วคิ้วค้อม เข้าสู่ห้องในฅัง กางผ้าแวดล้อม บ่หื้อใผหัน หื้ออยู่ในฅังเหนือหมอนอาสน์ใต้ เถ้าปู่รักสา ชุวันใจ้ ๆ ยังจีบัวใบเพื่อนน้ำ ๑๕๕ ใผไหนฅนใด บ่หื้อล่วงล้ำ มาอยู่ใกล้นางงาม บ่หื้อลูกน้อง ฅนใดจาถาม บ่หื้อนางงามได้เทียวท่องเต้า นายร้อยสะเพา ค็ฅุ้มกันเฝ้า กับตัวยิงเลาน้องรัก ๑๕๖ เท่าอยู่ดอมดายบ่ได้เฟื้อฟัก กับนางหน่อเหน้ากัญญา คันเถ้านายร้อย ปู่เข้าไพหา จักแสบกายาตัณหาค็เสี้ยง ลวดบ่ได้เถิง แม่เลาแก้มเกลี้ยง เพราะเตชะบุญนางยิ่งนัก ๑๕๗ ............... .................. บังเกิด็เกิ้งกายา ร้อนเเหมือนไฟลุก วาบไหม้อัตตา ปู่เถ้าพาลาลวดบ่ได้ใกล้ เท่ามีหัวใจ แพงพันใจ้ ๆ ลวดรักยิงดายเป่าเนื้อ ๑๕๘ นางเกสินี แม่ได้รั้งเรื้อ อยู่กับปู่เถ้าสะเพา แสนโสกทุกข์ นั่งไห้หมองเหงา มีใจมัวเมาหาผัวคู่ข้าง ได้มาทวยกัน จากเมืองจากบ้าน กับสองนงคราญลูกน้อย ๑๕๙ เท่าคึดใจเถิง ทุกวันฅ้อยๆ บ่ลืมรักเจ้าสักองค์ นางแก้วนาศน้อง แม่ตีอกตน ร่ำเรรนสยบท่าวไห้ ว่าโอยทุกขัง แม่บ่ได้ใกล้ สองนงไวยลูกเชื้อ ๑๖๐ ผัวรักเมียเหิยบ่ได้ร่วมเนื้อ แฝงใฝ่เอื้อแพงพัน ตัวข้าน้องนี้ ได้พรากเสียกัน ปู่เถ้าเอาอยันหนีไกลท่องเต้า น้องบ่ใฅ่แฝง นายร้อยปู่เถ้า มาชักลากเอาแม่นี้ ๑๖๑ ข้าบ่ได้จา ฟู่อู้กล่าวชี้ เปนคำฟู่อู้จาซง ตัวข้าแม่นี้ ใจบ่ประสงค์ บ่เข้าในวงกับฅนปู่เถ้า แม่ค็หวังหัน สองราลูกเต้า กับจอมองค์เลาพี่ไธ้ ๑๖๒ แม่ได้ทวยตามหนีเข้าป่าไม้ ค็หวังร่วมใกล้ผัวยิง มาเสี้ยงที่ทุกข์ มโนอสิง ได้พรากคู่พิงกับเจ้าลูกหล้า ตั้งแต่นี้เหิย แม่บ่หันหน้า เพราะกัมม์เวรทันตอบท้า ๑๖๓ ค่อยอยู่เทิอะเนิอผัวแก้วก่ำพร้า กับสองลูกหล้าราชา ค่อยอยู่ป่าไม้ เทิอะเจ้าสองขา ตัวข้านี้นาได้พลัดพรากเจ้า ปู่นายสะเพา ชักเอาแม่เจ้า หนีไพไวรีบร้อน ๑๖๔ ส่วนนายสะเพา ค็พาลูกน้อง ออกจากหั้นไพไว ค็เอานาศน้อง แม่แก้วสีใส หนีไพไวตามน้ำแม่กว้าง บทนี้ยาว ขอเซาเปนถ้าน จักต่อท้ายต่อบทลูนก่อนแล๚   Create Date : 17 กรกฎาคม 2556     Last Update : 17 กรกฎาคม 2556 22:45:50 น. Counter : 1036 Pageviews.   0 comment Share Tweet

คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๒ ตอนที่ ๓ หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต ข้าภเจ้า นายปันบุญเรือง เปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน บทที่ ๒ (ต่อ) ๑๒๔ ส่วนโพธิสัตว์พระองค์ท้าวไธ้ ค็เร็วรีบได้ฅืนมา คันพ้นแม่น้ำ เจ้าค็เรียกหา ยังกุมมาราสององค์ลูกหล้า ว่าสายใจเหิย เจ้ายั้งอยู่ถ้า พ่อกลับฅืนมารอดภัก ๑๒๕ ไชยเสนเหิย หื้อพาน้องรัก มาหาพ่อเจ้าเร็ว ๆ พ่อจักพลิกงว้าย อว่ายหน้าฅืนเหลียว หาจีบัวเรียวแม่นายฝ่ายหน้า หื้อมาเร็ว ๆ พ่อนี้อยู่ถ้า เอาสองโนชาลูกน้อย ๑๒๖ ไชยเสนเหิย หื้อพาน้องซ้อย มาหาพ่อหนี้ทันธี มาเทิอะลูกรัก จักพานายหนี เอาข้ามนาทีไพหาแม่เจ้า ส่วนโพธิสัตว์ ร้องหาลูกเต้า ในกลางดงเลาเทศท้อง ๑๒๗ บ่ได้ยินเสียงสองราพี่น้อง มาขานตอบถ้องสักคำ สมภมิตท้าว ค็อัสสจัรย์ บ่หันสุภัณณ์กุมมารหน่อหน้อย เจ้าเรียกร้องหา ทางใดค็จ้อย หล่อเข้าไพคอยถี่ซั้น ๑๒๘ บ่หันที่ไหนไกลใกล้เขตนั้น เท่าร้องเรียกเอิ้นไพมา ค็บ่ปากทัก เท่ายินสังกา ว่ากุมมาราบ่จาตอบถ้อย เจ้าไชยเสน หากพาน้องหน้อย นอนหลับในที่นี้ ๑๒๙ ส่วนโพธิสัตว์เข้าไพกล่าวชี้ ว่ายั้งที่หนี้ในดง บ่หันลูกน้อย เท่าหันแต่ถง รอยสองพระองค์เทกินห่อเข้า หันรอยพรานปลา มาหาสองเจ้า หันรอยลงไพสู่น้ำ ๑๓๐ เจ้าคึดในใจ ไพมาถี่ซั้น ว่าเปนเหตุด้วยสันใด ผ่อหาลูกน้อย ค็บ่หันไหน เปนใผฅนใดมาเอาลูกข้า เจ้าค็เซาะหา ไพมาชู่หน้า ตามคงคาเทศท้อง ๑๓๑ ค็ยังบ่หัน สองเจ้าพี่น้อง ค็พลิกพอกหน้าฅืนมา ซ้ำไพสอดเซาะ ในห้วยหินผา หวังสองราชาพากันแอ่วเหล้น ทางแว่ทางหลวง เข้าไพคู่เส้น ในดงเอยนป่าไม้ ๑๓๒ เซาะหารอยตีนสององค์หน่อไธ้ บ่หันย่ำหย้าทางใด ฤๅสัตว์ตัวร้าย เอาไพกินไกล หล้างหันเอาไพตามในหล่งห้วย โอยวิบากสัง หากมาแส้งส้วย ฅะใจเวิยๆ แล่นวก ๑๓๓ ท้าวแล่นเซาะหา ไพมาหลายทบ ตามที่ใกล้ในดง ควัก ๆ ชี้ ๆ ล่า ๆ หลง ๆ ซุกๆ ซน ๆ เพศฅนเมาบ้า พระเนตดวงตา ไหลลงย้อยหน้า พระองค์ราชาท่าวล้ม ๑๓๔ ลืมสติตน ลุกขึ้นนั่งง้ม เท่าสุดที่เสี้ยงปัญญา มาสุดที่เซาะ หลืบห้วยหินผา มือขวาท้าวนาเท่าฟายน้ำหน้า วิบากสัง มาธำหื้อข้า หื้อสองบุตดาพรากพัด ๑๓๕ ไชยเสน กับไชยทัต เจ้าหนีพรากหน้าคลาไคล มาละพ่อไว้ หื้อหม่นหมองใจ เจ้าไพทางใดพ่อยังบ่แจ้ง มาละปิตตา ไว้หื้อเหี่ยวแห้ง จักมีใผมาปากทัก ๑๓๖ จักผ่อหน้าใผจักเหมือนลูกรัก สองหน่อเหน้าบุญเรือง มาละพ่อไว้ หื้อได้ผอมเหลือง พ่อหนีจากเมืองค็หวังเพิ่งเจ้า พ่ออุ้มปุตตา สองราผ้ายเต้า พอหิวโรยแรงหอดภัก ๑๓๗ พ่ออุ่นใจหวังเพิ่งเจ้าลูกรัก มาเปนเพื่อนข้างนอนทำ โอยบัดเดี่ยวนี้ ได้พรากเสียกัน กลางอรัญญังป่าไม้มืดเส้า ลูกรักไพไหน พ่อบ่หันเจ้า ตายฤๅยังบ่รู้ ๑๓๘ สายใจเหิย เจ้าแพงกลิ่นคู้ บ่ทันฟู่อู้สองรา มาละพ่อไว้ หื้อได้หมองหา จักมีใผชามาจากปากต้าน พ่ออุ้มนายหนี ออกมาจากบ้าน เพราะโจรมาพานลู่ลัก ๑๓๙ บัดเดียวนี้เหิยเจ้าได้พรากพลัด หนีจากข้าบิดา พระองค์ท้าวไธ้ นั่งไห้โสกหา มาเวทนาหาสองลูกหล้า เปนแต่กัมม์สัง มาธำแส้งส้า ปางคราวคราชาตนี้ ๑๔๐ รอยกัมม์พายหลังมาปังตอบชี้ เปนพะอี้ยังมี เจ้าสุดที่คึด ลวดเลิยลาหนี ลงสู่นาทีข้ามไพฝั่งหน้า เจ้ารีบไพหา เมียแพงอยู่ถ้า ที่สาคราร่มไม้ ๑๔๑ ส่วนโพธิสัตว์ ไพเร็วซะไซ้ ฟั่งเดี่ยวหว้ายสาคอร ซ้ำมีพ่อค้า สอดล่าเดินจอร ลงตามสาฅอรแม่น้ำท่องเต้า มีนายร้อยหลวง พ่อค้าแก่เถ้า บ่มีเมียแพงลูกรัก   Create Date : 16 กรกฎาคม 2556     Last Update : 16 กรกฎาคม 2556 18:25:38 น. Counter : 900 Pageviews.   0 comment Share Tweet

คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๒ ตอนที่ ๒ หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต ข้าภเจ้า นายปันบุญเรือง เปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน บทที่ ๒ (ต่อ)   ๑๐๗     อิดอ่อนเหลือใจ บ่ได้เย้ายั้ง ไพรอดฝ่ายข้างนาที สมภมิตท้าว กล่าวถ้อยวาจี กับเกสินีเมียแพงน้องหล้า ว่านางเหิยนาง จุ่งยั้งอยู่ถ้า  ที่ยั้งสายาร่มไม้ ๑๐๘     พออดใจแขง ถ้าข้าพี่ไธ้ จักเร็วรีบได้ฅืนมา ไพเอาลูกน้อย สองฅิ่นปุตตา แล้วจักฅืนมาเร่งเร็วจั้นๆ ส่วนโพธิสัตว์ ค็รีบข้อขั้น  ลงคงคาเทษท้อง ๑๐๙     ฟั่งข้ามไพหา สองราพี่น้อง  อันหมองอยู่ถ้าบิดา ที่นั้นและ ยังมีพรานปลา  ขึ้นคงคาขี่เรือผ้ายดั้น สองเสี่ยวพรานแห มาเถิงรอดหั้น ทอดแหมาดังซ้าวๆ ๑๑๐     ส่วนสองกุมมาร ลูกพระเจ้าฟ้า ค็นั่งอยู่ถ้าบุญเรือง ยังพื้นร่มไม้ เขาได้ยินเสียง  พรานปลานันเนืองทอดแหมาใกล้ ส่วนสองกุมมาร ค็ร้องร่ำไห้   ขานคำไพซ้าวๆ ๑๑๑     ว่าเจ้าพ่อเหิย มาเวิยฟั่งฟ้าว   มาเอาลูกเต้าไพพลัน สององค์พี่น้อง ฟั่งร้องภ่ำกัน  เปนเสียงเนืองนันสะอึกอืดไห้ ส่วนสองพรานปลา ทอดแหมาใกล้  ยินเสียงวอนไยพี่น้อง ๑๑๒     ไห้เสียงดัง หล้างคำค็ร้อง   ส่วนสองเสี่ยวเข้ามาดู ได้ยินถี่ซั้น แน่แจ้งในหู   ว่าเราฟังดูลูกน้อยใผไห้ เราทังสอง ควรเข้าไพใกล้   จักเปนสันใดถี่ซั้น ๑๑๓     ลูกน้อยใผไหน มาอยู่ที่นั้น ไกลเขตบ้านเมืองรา ลือเด็กอ่อนน้อย เขาสอดเซาะหา พ่อแม่มาดาหลงเข้าป่ากว้าง มารอดเถิง นาที่ฝั่งกว้าง  ลวดบ่รู้ที่ทางไพ ๑๑๔     พากันร่ำร้อง โสกต้องหัวใจ  เราพากันไพ ผ่อเด็กน้อยไห้ ส่วนสองพรานปลา ฟายเรือเข้าใกล้  หันสองนงไวยอ่อนน้อย ๑๑๕     รูปร่างสีสัน เลางามซ้อยล้อย  ยังบุตรลูกหน้อยราชา พรานปลาผ่อซั้น หันชอบจับตา  ปุนกรุณณาอินดูสองเจ้า ว่าเราจักเอา ไพเปนลูกเต้า    สองราชาหอบพัก ๑๑๖     ค็เพราะว่าเรา บ่มีลูกรัก   สักเผ่าผู้ยิงชาย สองฅนพี่น้อง ถูกต้องหัวใจ   เหมือนเกิดร่วมในหัวใจแต่ใส้ สองเสี่ยวพรานแห อุ้มเอาลูกได้  รีบเร็วไวฟั่งฟ้าว ๑๑๗     เอาขึ้นใส่เรือ ฟั่งฟายควักค้าว  ออกจากหั้นไคลคลา สองเจ้าหน่อน้อย โสกห้อยหมองหา  เพราะเวทนาหาพ่อแม่เจ้า จิ่งร้องเรียกหา ปิตตาพ่อเจ้า    สององค์เราพ่อท้าว ๑๑๘     ต่างฅนไห้หา มาดาซ้นซ้าว  ว่าพ่อแม่เจ้าบุญมี สองราพี่น้อง ได้พรากลาหนี   ออกจากคีรีที่ยั้งอยู่ถ้า พรานปลาสองฅน ไพปะลูกหล้า   แล้วอู้มเอาราพี่น้อง ๑๑๙     เอาขึ้นใส่เรือ หนีไพเทษท้อง  แผวรอดห้องเรือนมัน เนิอเจ้าพ่อไธ้ ได้พรากเสียกัน  เมื่อกลางฅืนดำบ่หันพ่อเจ้า ตูข้าคองหา พ่อมาผ้ายเต้า   มาหาองค์เราลูกรัก ๑๒๐     สองพรานปลา เข้าหาลูกรัก   พาลูกเต้าพาไพ เอาสองลูกรัก ตูข้าหนีไกล   พรานปลาเอาไพหนีไกลพ่อเจ้า มาเปนทุกข์ใจ สองราข้าเจ้า    กับพระองค์เราพ่อไธ้ ๑๒๑     มาพลัดพรากกัน ที่กลางป่าไม้  บ่ได้อยู่ใกล้ฅิงฅำ ตั้งแต่วันนี้ บ่ได้หันกัน พรานปลาเอาอยันขี่เรือล่องใต้ ค่อยอยู่เทิอะเนิอ พระพ่อที่ไหว้  บ่มีฅนใดปากท้า ๑๒๒     พ่อแม่ทังสอง ได้เปนก่ำพร้า ได้พลัดพรากหน้าสองรา บัดเดียวเดี่ยวนี้ ข้าหนีไกลตา บ่หันมาดาปิตตากล่าวอู้ ส่วนสองพรานแห ใฅ่หัวยว้ายสู้  ว่าหน้าบุญชูช่วยค้ำ ๑๒๓ ว่าสองเรารา หาปลาขึ้นน้ำ ได้เด็กอ่อนหน้อยกุมมาร ว่าในฅืนนี้ โชคมีแกมหมาน   ผีปันโปรดทานสองราแม่นหมั้น ส่วนโพธิสัตว์ คันเถิงฝั่งข้าม  เอานางเทวีออกไว้ ....ฯลฯ....   Create Date : 21 ตุลาคม 2555     Last Update : 21 ตุลาคม 2555 21:01:54 น. Counter : 1768 Pageviews.   0 comment Share Tweet

คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๒ ตอนที่ ๑ หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต ข้าภเจ้า นายปันบุญเรือง เปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน บทที่ ๒ ๘๘ ๛ทุติยะ วาทะบทสอง จักไขต่ำนองบทสองบาทหน้า ส่วนโพธิสัตว์ กับสองลูกหล้า ยั้งเอาแรงหอดภัก ๘๙ ริมแม่คงคา ใหย่กว้างเลิก็นัก เปนเขตขั้นแดนเมือง กระสัตหน่อเนื้อ เชื้อแท่นฅำเหลือง ค็ไขส่ำเนียงบอกนายน้องหล้า ว่านางเหิยนาง จุ่งนั่งอยู่ถ้า พี่หนี้คำเดียวเทิอะน้อง ๙๐ พี่จักไพหา เรือฟายเทษท้อง ตามที่ใกล้คงคา เจ้าค็รีบลุก แล่นไปเซาะหา ผ่อไพมาที่ไกลและใกล้ ขึ้นไพท่าเหนือ ล่องมาท่าใต้ บ่มีเรือฟายจักฅ้าง ๙๑ เซาะสอดหา ไพมาท่าท้าง ค็สุดที่เสี้ยงปัญญา สุดที่คึด บ่ช่างไพหา ลวดพลิกฅืนมาหานางอยู่ถ้า ลวดสุดวิไส ดวงไธยแห่งข้า จักข้ามคงคาแม่น้ำ ๙๒ ส่วนลูกทังหลายจักหว้ายข้ามน้ำ ภ่ำกันอั้นคำเดียว ค็ซ้ำน้ำเลิก็ แตกเต้นเปนเปียว จักเดี่ยวลอยไพภ่ำกันลือได้ กลัวสองปุตตา ไพอิดอ่อนไห้ ที่กลางนาทีเลิก็ล้ำ ๙๓ ส่วนสองเรารา รีบข้ามแม่น้ำ ไพเถิงฝั่งหน้าคงคา แล้วหื้อน้องรัก อยู่ท่าถ้าหา พี่จักฅืนมาเอาสองลูกเต้า ท้าวก็ปลดปลง ยังถงห่อเข้า หื้อสองราชาลูกรัก ๙๔ แล้วสั่งปุตตา ว่าหื้อยั้งพัก อยู่หนี้ถ้าจนมา คูพ่อนี้ จักเอามาตา ข้ามสาคราไพฝั่งกล้ำหน้า แล้วจักฅืนมา หาสองลูกหล้า ฝ่ายนาทีเทษท้อง ๙๕ ไชยเสนเหิย หื้ออยู่กับน้อง ถ้าพ่ออ้ายมาเทิง หื้ออยู่ที่นี้ จนพ่อมาเถิง พ่อบ่ไพเมินเนิอนายลูกเต้า จุ่งพากันกิน ชิ้นปลากับเข้า ทังสองฅนเราพี่น้อง ๙๖ เนิอเจ้าพ่อเนิออย่าไพไห้ร้อง กลางป่ากว้างดงดำ หื้อเจ้าลูกรัก นั่งหนี้กับกัน อดใจฟังคำพ่อเนิออย่าไห้ ส่วนสองกระสัต ค็ตัดไม้ได้ เอาหลัวดังไฟใส่ลุก ๙๗ ว่าโอยทุกขัง สังมาดูทุกข์ ปางเมื่ออี้มีมา สององค์ท้าวไธ้ มือฟายน้ำตา เพราะเวทนาหาสองลูกหน้อย เจ้าไชยเสน ค็จาตอบถ้อย กับพระองค์เราพ่อท้าว ๙๘ ว่าขอมาหา ตูข้าฟั่งฟ้าว เร็วรีบได้พลันมา ตูข้าพี่น้อง จักอยู่คองหา จนพระบิดาพลิกพอกผ้ายเต้า คันพ่อละเสีย สองราลูกเต้า เที่ยงตายเมือมอรณ์ม้วยม้าง ๙๙ ชีวิตปุตตา บ่หวังได้ฅ้าง เที่ยงตายคะด้างในดง ขอพ่อพลิกงว้าย ฅืนมาหาตน ตูข้าสองฅนอยู่ถ้าพ่อเจ้า ส่วนเกสินี ค็หมองหม่นเส้า หัวอกนางคั่งคัด ๑๐๐ อุ้มเอาปุตตา เจ้าไชยทัต มาจูบแก้มวอนฅาง แล้วเอาลูกน้อย ใส่ตักนอนขวาง หื้อกินนมนางแล้ววางไว้หั้น ส่วนสองกระสัต ค็รีบข้อขั้น พากันลาลงสู่น้ำ ๑๐๑ เกิดมาเปนฅน สังมาทุกข์ล้ำ ได้ข้ามท่ากว้างกลางฅืน สไบห่มทุ้ม พอชุ่มทึงผืน พากันดันดึงข้ามไพฝ่ายหน้า เท่าคึดใจหา สองราอยู่ถ้า ริมคงคาเทษท้อง ๑๐๒ มาเปนทุกข์ใจ ไห้บ่เปนร้อง แสนโสกต้องเววน อยู่ในแม่น้ำ เดี่ยวข้ามสองตน หน่อพุทธวงส์สมภมิตเจ้า ค็จูงแขน เทวีผ้ายเต้า ค่อยอดใจเอาเดี่ยววัก ๑๐๓ พออิดหิวตน สององค์มากนัก เมื่อน้ำถีบต้องตัวนาย หล้างที่ค็เลิก็ ถ้วมมือยื่นปลาย หล้างที่เถิงซายม้าวมายผ้าต้อย หล้างที่เหิย ค็เลิก็บ่หน้อย พากันเดี่ยวลอยซะไซ้ ๑๐๔ จับหล้างที่เหิย สุดส้าวเช่นไม้ หล้างที่อยั่งได้เพียงฅอ หล้างที่เปนไม้ และเดเปนตอ แฝกแขมอ้อนอเปนกอเกิดหุ้ม มีฅ้อนแลขอน อยู่ซอนเปนกุ้ม อยู่ในนาทีท่าท้าง ๑๐๕ หินผาหลวง หล้างก้อนเท่าช้าง มีตามท่ากว้างสาคอร มีทังเงือกร้าย จักเข้มังกอร ช้างน้ำงางอนเทียวจอรสอดเสี้ยว มีทังปูปลา แมงดากุ้งเหนี้ยว อยู่ตามวังเดียวฅะฅื้น ๑๐๖ เต่าน้ำปลาฝา อยู่ใต้ลุ่มพื้น ปลอมหยากเหยื้อเทาไฅ กระสัตหน่อฟ้า น้ำตานองไหล อดสาเทียวไพ เดี่ยววักใจ้ๆ จักสังขยา อ่านนับบ่ได้ พอพันวาท่าท้าง ๑๐๗ อิดอ่อนเหลือใจ บ่ได้เย้ายั้ง ไพรอดฝ่ายข้างนาที สมภมิตท้าว กล่าวถ้อยวาจี กับเกสินีเมียแพงน้องหล้า ว่านางเหิยนาง จุ่งยั้งอยู่ถ้า ที่ยั้งสายาร่มไม้ ๑๐๘ พออดใจแขง ถ้าข้าพี่ไธ้ จักเร็วรีบได้ฅืนมา ไพเอาลูกน้อย สองฅิ่นปุตตา แล้วจักฅืนมาเร่งเร็วจั้นๆ ส่วนโพธิสัตว์ ค็รีบข้อขั้น ลงคงคาเทษท้อง ๑๐๙ ฟั่งข้ามไพหา สองราพี่น้อง อันหมองอยู่ถ้าบิดา ....ฯลฯ.....   Create Date : 20 ตุลาคม 2555     Last Update : 20 ตุลาคม 2555 16:34:39 น. Counter : 1729 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• buaravong
• Angleevil
• ศศิศ
• WIWANDA
• นายช่างปลูกเรือน
• ผู้สาวเมืองยศ
• piccy
• ไวรัลยา
• คนชื่นชอบนิยาย ^^
• [NostalgiA]
• เมฆชรา
• A_Mong
• proctorray
• Webmaster - BlogGang

• CM77 วิทยุอินเตอร์เน็ตล้านนา
• โลกล้านนา
• oatbook
• สกุลไทย
• นครน่าน
• สวัสดีน่าน
• ฤๅดอกไม้จักลาร่วง
• หอมรดกไทย
• BlogGang.com