เราตื่นเช้า มาทำกับข้าว เตรียมใส่บาตรพระ

เพื่อเป็นศิริมงคลแก่ตัวเอง แคล้วคลาดจากภัยใดๆ ทั้งปวง

เหนือสิ่งอื่นใด พระที่ใกล้ตัวเราคือ พ่อ และ แม่

สิ่งที่เราจำใส่หัวไว้ตลอดเวลา คือ "อภิชาติบุตร"

เราจะเป็นลูกที่ดีเสมอ สิ่งใดที่ทำให้พ่อแม่ ภูมิใจ

.

เราไม่เคยขาด ทุกวันหยุดจะขับรถขับบ้านที่ ตจว. ตลอด

เพื่อช่วยงานที่บ้าน เพราะเราคิดว่า ช่วงเวลาก่อนหน้านี้

(ช่วงเรียน มหาวิทขาลัย) เราลั้นลา โดยไม่สนใจที่บ้าน

อาจจะเพราะเรายังเด็กกว่านี้ จึงนึกถึงเพื่อน มากกว่า ครอบครัว....

.

.

ไม่มีสิ่งใด ที่จะทำให้พ่อแม่ มีความสุขมากกว่าการที่มีลูกเป็นคนดี

มีความเจริญก้าวหน้าในชีวิต... สำหรับครอบครัวเรา

พ่อแม่ไม่ใช่คนร่ำรวยอะไร แต่พ่อกับแม่ส่งเสียให้เราเรียนสูงๆ

จนลูกสามารถไปทำงานเมืองนอกเมืองนาได้

แค่นี้เค้าก็มีความสุข ไม่อายใครๆ เวลาที่ใครถามถึงลูกตัวเอง

เค้าน่าจะมีความยินดี และอิ่มเอมอยู่ในใจบ้าง ไม่มากก็น้อยล่ะ.....

เรื่องหนึ่ง ที่เราอยากเล่า ก่อนมาทำงานเมืองแขก

เราเอารถคันเก่าของเราไปเปลี่ยนเป็นรถคัน

เพื่อให้ พ่อกับแม่ใช้ เค้าจะได้นั่งกันสบายๆ

.

 ~

Fortuner 3.0 V Diesel, White Pearl

.

เรื่องผ่อนปล่อยให้เป็นธุระของเราและสามี

 เราอยากทำอะไร ก็ได้ ที่ให้พ่อแม่ สบาย มีความสุข และ

ความภาคภูมิใจกับลูกสาวคนนี้...

.

ต้องมีขัดข้อง หมองใจกับสามีบ้าง แต่ก็ต้องอธิบายให้เข้าใจ

ว่าความรัก คืออะไร รักอย่างไร... ขอบคุณที่สามีเข้าใจ เราเป็นที่สุด...

เขียนถึงตรงนี้ น้ำตามันจุกมาที่คอหอย อย่านะ...

อย่านะ...อย่าให้เราได้พูดถึง พ่อกับ แม่ และครอบครัว

เพราะ สาวอารมณ์อ่อนไหว อย่างเรา กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ทุกทีซินะ

.

.

กำหนการเดินทาง วันที่ 25 กพ. 2555

เที่ยวบินที่

TG 517 BKK - DXB

@ 16.15 น.

เที่ยวบินนี้ กำลังจะพา ผู้หญิงธรรมดา คนนึง

บินข้ามน้ำ ข้ามทะเลไปอีกเกือบครึ่งโลก

.

.

คงเป็นประเทศที่มีคนอยากลองมาสัมผัสดูบ้าง

เราเองก็เป็นคนหนึ่ง ที่เคยคิดว่า ซักวันหนึ่ง

คงได้มีโอกาศไปอยู่เมืองนอก เมืองนา กับเค้าบ้าง และแล้ว

"ดูไบ" ก็เป็นเมืองแรก ที่เราจะได้ไปสัมผัส สักครา.....

.

.

เล่าเรื่องกันต่อ เราเองเป็นเด็กบ้านนอกล่ะ แน่นอนว่า

 ลูกสาวจะได้ขึ้นเครื่องบินไปทำงานเมืองนอก มันเป็นเรื่องใหญ่

และน่ายินดี สำหรับครอบครัวเราเป็นอย่างมาก แล้วงัยล่ะ

พ่อแม่ พี่น้อง ก็ต้องตามมาส่ง ลูกหลานนั้นเป็นเรื่องธรรมดา

แต่ที่ไม่ธรรมดา คือ ญาติพี่น้องที่ตามมาส่ง

รวมกันได้ 19 ชีวิต.... รถตู้ 1 คัน รถน้องสาวอีก 1 คัน!!!!!

เลขสวยเป็นศิริมงคลอีกแล้ว 1 9 ....

ก้าวหน้า แน่นอนเราเนี่ย รับรองเลย

ก็ก้าวตั้งแต่ออกจากบ้านกันแล้วนี่นา 5555

.

.

ระหว่างการเดินทางจากบ้าน สู่สนามบิน มีแต่เสียงหัวเราะ

จากทุกๆ คน ทุกๆคนดูสนุกสนาน เราเองก็หัวเราะ

และสนุกตามไปด้วย แต่คงไม่มีใครนึกหรอก

ว่าที่เราฮาๆ น่ะ ในใจมันจะไม่ไหวแล้ว น้ำตาจะรินล้น

ออกมาข้างนอกตลอด ต้องเงยหน้าเอาไว้ กลัวน้ำตาร่วง

เดี๋ยวทุกคนจะไม่สบายใจ ก็เราทนไม่ไหวอ่ะ ที่ต้องไปอยู่ไกลบ้านแบบนี้

ทั้งๆ ที่เลือกทางเดินแบบนี้ด้วยตัวเองก็ตาม ชีวิตต้องดำเนินต่อไป

ต้องสู้ เพื่อความฝัน เพื่ออนาคต...

ช่วงเวลา เกือบ 2 ชั่วโมงระหว่างการเดินทาง

เรารู้สึกว่ามันนานกว่าทุกครั้งที่เราเคยมา

เพราะทุกๆ นาทีเราคิดอะไรๆ ที่ผ่านมา

คิดไปข้างหน้า คิดถึงวันนี้ ผู้หญิงคนนี้คิดเยอะจ๊ะ ....

เมื่อมาถึงสนามบิน เราก็ขอตัวไปเช็คอินก่อน ตอนเช็คอิน

ก็มีลุ้นว่า เค้าจะยอมให้เราเอาของที่ยัดมาเต็มพิกัดหรือเปล่า นน.

ปกติคือ 30 กก. แต่วันนี้ เข้าใจกับคำว่า "จัดเต็ม"

ก็คราวนี้ล่ะ 5555 เพิ่มไปอีกเกือบ 10 กก. นน. ที่ชั่งได้ 38 กก.!!!

แล้วโชคก็เข้าข้างเรา พี่พนักงาน เค้าปราณี อย่างที่สุด

เราบอกเค้าว่า หนูเดินทางคนเดียว ขอ 8 กก.

ที่เกินนะคะ ทำหน้าตาน่าสงสาร พี่เค้าใจดีให้โหลดทั้งหมดนั่น

ไม่ต้องรื้อออกเลย ถือว่าโชคดีที่สุด จุดเริ่มต้นไปได้สวย...

หลังจากนั้นก็พาญาติพี่น้องเดินทัวร์ และไปกินข้าว มากันหลายคนอย่างนี้

กินด้านบนคงไม่ไหว เราเลยพาไปกิน ที่

Food Court ราคาย่อมเยาว์หน่อย

รสชาตอาหารก็ไม่แย่นะ อร่อยใช้ได้เชียวล่ะ

วันนั้นแลก คูปองไป 1,000 บาท

สำหรับ 19 ชีวิตถือว่าไม่แพงจนเกินไป....

พอกินกันอิ่ม ขบวนของเราก็ขยับขยายไปต่อที่

"สถานที่ดูเรือบิน" เพื่อสร้างความตื่นเต้น และประทับใจ

และประสบการณ์ให้กับญาติพี่น้องของเรา

และเพื่อเป็นการรอเวลาเข้าไปที่เกต ของเราด้วย...

ช่วงนี้ก็เป็นเวลาที่เราและครอบครัวได้พูดคุย

และถ่ายรูปด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง....

และเราไม่ค่อยได้ถ่ายรูปกับพ่อ แม่

บ่อยนัก ครั้งนี้เราดีใจมาก

เรามีรูปครอบครัวแบบพร้อมหน้าพร้อมตาเก็บไว้

เป็นที่ระลึกตลอดเวลา แค่เนี้ยเราก็มีกำลังใจขึ้นมาตั้งเยอะแล้วล่ะ