ในช่วงที่หยุดก็มีเรื่องอีกจนได้ ให้เราหยุดแบบ ลั้นลา

แบบเต็ม 100 ก็ไม่ได้ ต้องมีเรื่องมาขัดจังหวะความสุขเสียจริง...

เพราะโรคเก่าเรากำเริบอีก "Chocolate Cyst" โตอีกจนได้ 

ทำไมต้องมาโตตอนนี้เนี่ย.. ต้องผ่าตัดตอนใกล้ๆ

สิ้นเดือน มค. 2555... เรานอนโรงพยาบาล 1 คืน

แล้วกลับไปพักฟื้นที่บ้านต่อ 1 สัปดาห์

เพราะแค่ผ่าตัดเล็กเหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา

 ~

เป็นโรคนี้แล้วต้องทำใจอย่างหนึ่ง มันไม่หาย

จนกว่าเราจะหมดประจำเดือนนั่นล่ะ จะดีหน่อยคือ มันทิ้งระยะนานนิดนึง

ถ้าแย่ๆ ก็เกิดขึ้นเร็วจนเซ็งกันไปเลยล่ะ

... ในช่วงที่ผ่าตัด ก็รู้ข่าวพอดีว่าให้บิน วันที่ 7 กพ. 2555 ....

โหว... เรารีบปรึกษานายเลยไม่ไหวนะ

บอกปุบปับอย่างนี้เตรียมตัวไม่ทัน เราเลยเลื่อนเป็น 25 กพ. 2555

แล้วเริ่มทำงานวันที่ 1 มีนาคม 2555 เป็นคำขาด

เหมือนจะเลือกได้  เพราะเราใช้เหตุผลของการต้อง

follow up โรคนี้ต่ออีกเดือนนึงเลยพอฟังขึ้นบ้าง

แต่ใช่ว่าจะกลับมาทำงานที่สำนักงานใหญ่ได้เจอเพื่อนๆ เหมือนเดิม

อย่างที่บอก ถูกขอร้องให้ไปช่วยงานที่ไกลโพ้นเลย บางนา กม. 39

~

นายบอกว่า "ยูช่วยหน่อยนะ ยูฝึกมาแล้วช่วยไปออกเอกสาร

เกี่ยวกับระบบ ที่โน่นหน่อย" โหเหมือนจะมีคุณค่าเลยเรา

ยังดีที่ บ. จ่ายค่านำมัน และ ค่าทางด่วนตามจริงไม่งั้นแย่แน่ๆ ....

ไปช่วยงานที่โน่น ชีวิตว้าเหว่ อ้างว้างหนักกว่าเก่าอีก

 ต้องเข้าใจอารมณ์คนเคยทำงานแต่ในเมือง

แล้วต้องออกไปทำที่โรงงาน ต้องปรับตัวกันนิดหนึ่งล่ะ

~

 .... จะบอกว่า ช่วงแรกๆ เหงาโครตๆ แล้วก็ปรึกษาเรื่องงานกับใครไม่ได้เลย เพราะไม่มีใครทำเป็น ที่พอมีอยู่บ้างเค้าก็จะลาออก ในไม่ช้าแล้ว.....

เฮ้ย.. เคว้งเลยอ่ะเราในตอนนั้น แล้ว ทุกคนคาดหวังกับเราคนเดียว

กดดันมาก ถึงกับเครียด เพราะที่ผ่านมามันเป็นการฝึกอบรม

ครั้งนี้จึงเหมือนเป็นการลงสนามจริงโดยลำพัง

ถ้าไม่เข้าใจเราก็จะปรึกษา คนที่เคยสอนเรานั่นล่ะ

อีกเรื่อง การเข้ากับคนที่โรงงานก็ต้องปรับตัวอีก

เพราะมีบางคนที่เค้า อัคติกับคนใน สำนักงานใหญ่อยู่บ้าง

เราเองก็ต้องใช้ใจเนี่ยล่ะ ปรับตัวเข้ากับเค้าให้ได้

ทำให้รู้สึกว่าเราเลือดสีเดียวกัน ไม่ใช่ว่าชั้นคนเมือง

ชั้นจะดีกว่าเธอซะทีไหนล่ะ

แค่ทำให้เค้ารู้สึกว่า ชั้นมาช่วยเธอทำงานนะ

~

... 2 - 3 วันต่อมา ทุกๆอย่างเริ่มดีขึ้น

หลายๆ คนเริ่มคุยและทักทายเรา...

สูตรการดำเนินชีวิตของเรานี่ใช้ได้ผลจริง ...

"อยากให้เค้าคุยกับเรา เราก็คุยกับเค้าก่อนซิ"

"อยากให้เค้ายิ้มกับเรา เราก็ยิ้มทักเค้าก่อน จะเป็นไรไป"

"มอง และ สังเกตว่าเค้าเป็นคนยังงัย แล้วค่อยเริ่มคุยให้ถูกทาง

เดี๋ยวเค้าก็อยากคุยกับเราเองนั่นล่ะ"

~

ท้ายสุด ทุกอย่างต้องอยู่ที่ใจ ... อย่าเสแสร้งแกล้งทำ เป็นอันใช้ได้ 

เราทำงานอย่างมความสุขทุกๆ คนคุยเป็นมิตรกับเรามากขึ้น

เมื่อเทียบกับวันแรกๆ ที่เราดูเหมือนเป็นตัวประหลาด

..... ส่วนที่เหลือ ก็ใช้สมอง และ 2 มือของเราเนี่ยล่ะ ทำไปสู้ไป....

 ไม่เข้าใจก็ถามๆๆ ไปเรื่อยๆ จนรอดมาได้

อยู่ที่โรงงาน ตั้งแต่วันที 3 - 23 กพ. 2555 (21 วัน)

ใจที่อยากอยู่กับเพื่อนๆ ก่อนบิน ท้ายสุดเหลือแค่เพียงเจอกัน 1 วันก่อนหยุด

เท่านั้น เอง เพราะกำหนดบินของเราวันที่ 25 กพ. 2555 ....

~

ครั้งหน้า เราได้ ลั้นลา กับเพื่อนๆๆ เจ้านาย

สนุก ... มัน .... ฮา และประทับใจ

สมกับที่รอคอย จริงๆๆ เลย

Create Date : 27 เมษายน 2555
Last Update : 8 พฤษภาคม 2555 23:45:32 น.		0 comments
Counter : 1312 Pageviews.
Share Tweet