~ 3 ขวบ 3 เดือน : การสอบครั้งแรกของหนู & ผลการเรียนเทอมแรก ~

ช่วงนี้ลูกพีชปิดเทอมเรียบร้อยแล้ว สอบเสร็จวันสุดท้ายวันที่ 21 ก.ย ลูกพีชครบ 3 ขวบ 3 เดือนเต็มพอดิบพอดีเลย ไหนๆ ก็ไหนๆ แม่ประเมินเองจาก 1 เทอมที่ผ่านมาของลูกพีชกันก่อนดีกว่า ^^


เริ่มเปิดซัมเมอร์เดือนเม.ย 55 จากเด็กเนิร์สที่ไม่เคยจับดินสอขีดๆ เขียนๆ ถือเป็นการเริ่มต้นของลูกพีชเลยหละที่ต้องปรับตัวกับเพื่อนใหม่ๆ สภาััพแวดล้อมใหม่ๆ ที่ไม่คุ้นเคย เดือนแรกยังไม่มีการสอนสักเท่าไหร่ แค่ระบายสี นอนกลางวัน เท่านั้นเอง


เปิดเทอมมาของจริงเลยหละ 555+ ต้องเริ่มจับดินสอเพื่อเขียนตามเส้นประ ลากเส้นจับคู่ กากบาท เขียนวงกลม เครื่องหมายถูก ยากมากสำหรับลูกพีช โดยเฉพาะเขียนตามรอยประ และระบายสี ><"


หลังจากบิวท์กันตลอดเทอมที่ผ่านมา ทำการบ้านทุกวัน ทำแบบฝึกหัดวันละนิดละหน่อย ปั้นแป้งโดว์ ต่อเลโก้ เพื่อให้นิ้วน้อยๆ แข็งแรงขึ้น


- พัฒนาการของลูกพีช 1 เทอมในชั้นอนุบาล 1 สิ่งที่แม่และป๊ะป๊าได้เห็น -

การเขียน --> พัฒนาการของลูกพีชจากที่เคยร้องไห้ทุกครั้งเวลาเขียนหนังสือ กลายเป็นลากเส้นได้ชำนาญขึ้น วงกลม กากบาท เขียนเครื่องหมายถูก คล่องปรื๋อ แต่ยังต้องฝึกเรื่องเขียนตามรอย และระบายสีอีกมากเพราะใจร้อนและยังบังคับนิ้วได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่


ส่วนใหญ่ลูกพีชจะเขียนหนังสือเอง แม่ไม่ต้องจับมือ ถ้ามีตัวอักษร step การเขียนหรือลูกศรบอก ทำเองได้เลย จะให้ช่วยจับมือก็ต่อเมื่อ...สับสนว่าเริ่มเขียนยังไงตัวแรกแค่นั้น นอกนั้นเขียนเอง


เขียนชื่อตัวเองแบบไม่ต้องมีเส้นประได้ ทั้งชื่อเล่น ชื่อจริง นามสกุล ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ เขียนได้หมด เพราะฝึกเขียนทุกวัน บางครั้งมีลืมแม่ต้องบอกเป็นตัวๆ บ้าง





- เขียนภาษาอังกฤษ A-Z ตัวพิมพ์ใหญ่ ตามคำบอกได้โดยไม่ต้องใช้เส้นประ ส่วนตัวพิมพ์เล็กเขียนได้บางตัว

(แรกๆ ฝึกโดยตัวไหนเขียนไม่ได้ก็ดูแล้วเอามือลากตาม จากนั้นก็ค่อย เขียนเอง ตัวไหนไม่คล่องก็จะฝึกเขียนเรื่อยๆ จนมั่นใจว่าเขียนได้)

- เขียนภาษาไทยได้บางตัว แต่ยังหันหัวไม่ถูกต้อง แต่ถ้าเขียนตามรอยจะเขียนได้ถูก และเขียนได้ทุกตัว


- เขียนตัวเลข 1-30 อารบิค ตามคำบอกได้โดยไม่ต้องใช้เส้นประ รู้ค่าจำนวน ว่าอันไหนมาก อันไหนน้อย จับคู่รูปภาพกับตัวอักษรได้ จับคู่ตัวเลขไทยกับอารบิคได้ เขียนเลขไทยได้แต่ยังไม่คล่องโดยเฉพาะเลข 5 ไทย



การอ่าน --> ก่อนเปิดเทอมอ่านไม่ได้เลย แทบไม่รู้จักตัวอักษรเลยสักตัว ตอนนี้

- อ่านภาษาไทย รู้จัก ก-ฮ ชี้ตัวไหนอ่านได้ จับคู่ตัวอักษรกับรูปภาพได้ถูกต้อง รู้จักสระ อ่านประสมคำง่ายๆ ได้ อย่าง ก-า , ก-ะ หรือ ไ, ใ อ่านได้ สะกดได้เป็นคำๆ ออกเสียงได้ชัดทุกคำ


- อ่านตัวเลข 1-20 อ่านได้หมด เห็นปุ๊บบอกได้เลยว่าเลขอะไร (แม่ให้อ่านป้ายทะเบียนรถ ตัวเลข ตัวหนังสือต่างๆ ประจำ) นับ 1-10 เป็นภาษาอังกฤษได้คล่อง เปลี่ยนโหมดไปมาได้


- อ่านภาษาอังกฤษ รู้จัก A-Z ทั้งตัวพิมพ์เล็ก ตัวพิมพ์ใหญ่ ปนกันก็อ่านได้หมด ชี้ตัวไหนบอกได้ทุกตัว อ่านทีละตัวได้


ถ้าศัพท์ 3 พยางค์ศัพท์ง่ายๆ ที่เจอบ่อยๆ อย่าง ant, bee ฯลฯ จะอ่านออกเสียงเป็นคำได้ และรู้ความหมาย ตัวไหนหายไป ก็บอกได้ ออกเสียงตัวอักษรชัด Phonics ได้ชัด บางทีแม่กับป๊ะป๊ายังอาย เพราะที่โรงเรียนสอน ลูกชอบ ลูกพูดตาม ให้ดู Phonics ออกเสียงตามได้ชัด หูค่อนข้างดีเลยหละ






การฟัง / จับใจความ / ความเข้าใจสิ่งต่างๆ --> ตั้งใจฟัง เวลาอธิบายและเข้าใจ มีบางทีไม่เข้าใจแรกๆ ร้องไห้ แต่หลังๆ รู้จักถามและขอความช่วยเหลือ เวลาแม่อ่านหนังสือให้ฟัง ถาม ให้ลูกพีชตอบ ตอบได้ และสรุปเล่าเป็นเืรื่องๆ ได้เลย แยกแยะสิ่งต่างๆ ได้ดี และรู้จักสิ่งรอบตัวมากขึ้นเยอะเลย สัตว์บก สัตว์น้ำ ลักษณะต่างๆ ของสัตว์ พืช สิ่งของรอบตัว ทิศทางซ้าย ขวา หน้า หลัง ฤดูกาลต่างๆ คำเปรียบเทียบ คำตรงข้าม สามารถเข้าใจได้ดี


ลูกพีชชอบเปรียบเทียบสิ่งโน่น กับสิ่งนี้มากๆ ชอบบอกความแตกต่างว่าอันนี้เหมือนอันโน่น อันนี้ไม่เหมือนอันนี้ยังไงบ้าง


ยกตัวอย่างเวลาเขียนหนังสือจะบอกว่า เลข 2 ไทยเหมือนเลข 3 เหมือนเลข 7 แต่เขียนต่างกันตรงไหน หรือ คุณแม่ใส่เสื้อสีฟ้า เหมือนกระโปรงลูกพีช เอ๋แล้วเหมือนสกรีนเสื้อของป๊ะป๊าด้วยนี่ค่ะ (เพราะเธอชอบหาจุดต่าง เล่นเกมส์ใครไม่เข้าพวกกากบาท 555+)


บอกได้ว่า a มีศัพท์คำไหนบ้าง ลูกพีชจะบอกว่า "แม่ขา a= apple = ant หรือ b =boy = bee = bird ฯลฯ ไม่จำเป็นว่า a ต้อง ant หรือ b ต้อง bird เท่านั้น


การทำตามคำสั่ง --> พูดแล้วทำตามได้ดี เวลาทำโจทย์ต่างๆ ให้วงกลม ให้กากบาท ให้ลากเส้นจับคู่ แบบไหน ยังไงเธอระมัดระวังมาก ทำผิดคำสั่งน้อย แม่ซะอีกที่บอกเธอผิด





การช่วยเหลือตัวเอง --> แต่งตัวเองได้ (ติดกระดุมเสื้อ ใส่กางเกงใน ใส่ถุงเท้า รองเท้าเองได้) เข้าห้องน้ำเองได้ ทั้งฉี่ ทั้งอึ ล้างก้นเอง  ใส่กางเกงในเอง กดน้ำดื่มเองได้ กินข้าวเองได้ เรียกว่าตั้งแต่ไปโรงเรียนลูกพีชช่วยเหลือตัวเองได้หมด ป๊ะป๊ากับแม่แทบไม่ต้องช่วยอะไรเลย เดี๋ยวนี้เลือกเสื้อผ้าเองทั้งหมด แต่งตัวเองเดินออกมาให้แม่ตรวจความเรียบร้อยได้เลยหละ


มีข่มแม่กับป๊ะป๊าด้วยนะ ชอบถามว่า "ตอนเด็กๆ ตอนคุณแม่เท่าลูกพีช ใครอาบน้ำให้คุณแม่คะ คุณตา หรือคุณยาย ลูกพีชเก่งแล้วอาบน้ำเองได้แล้วนะคะ"


"ตอนเด็กๆ ป๊ะป๊าทำแบบฝึกหัดเหมือนลูกพีชไหมคะ คุณปู่ คุณย่าสอนการบ้านป๊ะป๊าไหม ลูกพีชเก่ง ลูกพีชทำเองด้วย"


แยกได้ด้วยอ่ะ ว่ากับแม่ต้องถามถึง "คุณตา คุณยาย" กับป๊ะป๊า ต้องถามถึง "คุณปู่ คุณย่า"


การเข้าสังคม --> จากเดิมที่กล้าๆ กลัวๆ ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นชวนเพื่อนคุยยังไง เข้าไปหายังไง เล่นกันยังไง เดี๋ยวนี้เริ่มชวนคุยเอง เล่าโน่นเล่านี้ เล่นด้วยกันได้ แถมมีแก๊งค์เพื่อนสนิทเป็นของตัวเองแล้วด้วยหละ


กล้าแสดงออกมากขึ้น ออกไปเต้นหน้าเสาธงได้โดยไม่เคอะเขิน ถึงจะเต้นผิดๆ ถูกๆ ก็เถอะ ><"


เจอคนแปลกหน้าถามชื่อ ถามโน่นนี่ก็จะตอบแบบไม่มีกลัวเลย แถมบ้ายุ ถ้าให้แนะนำตัวเอง ก็แนะนำได้เป็นฉากๆ ชัดถ้อยชัดคำ ทั้งชื่อจริง ชื่อเล่น ชื่อจริงคนทั้งบ้าน พ่อ-แม่ทำงานที่ไหน ชอบอะไร ไ่ม่ชอบอะไร โตขึ้นอยากเป็นอะไร อายุเท่าไหร่ เกิดวันที่เท่าไหร่ (รวมไปถึงป๊ะป๊ากับแม่ด้วย) เรียกว่า ไม่ต้องกลัวหายหรอก





ตั้งแต่ไปโรงเรียนลูกพีชสนุกมากๆ ที่ได้เรียน ได้ทำการบ้าน ได้มีเพื่อน ร่าเริง แจ่มใส และกระตือรือร้น และแข็งแรงมากๆ ตั้งแต่เปิดเทอมมาไม่เคยขาดเรียนเลยสักวัน


กลับมามีเรื่องเล่าให้แม่กับป๊ะป๊าฟังทุกวัน ดีที่ลูกพีชเป็นเด็กช่างพูด ช่างเล่า เรียกว่าเล่าทุกอย่างตั้งแต่ไปเจอที่โรงเรียน วันนี้เรียนอะไร เพื่อนคนไหนไม่มา คุณครูคนไหนไม่มา มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง จนกระทั่งกลับบ้าน ถามอะไรก็ตอบหมด บางครั้งพ่อแม่เพื่อนๆ ยังต้องมาถามลูกพีชบ่อยๆ ว่าวันนี้ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง ลูกพีชเล่าหมดเป็นฉากๆ เลยหละ


ขนาดเรียนเยอะ แถมต้องฝึกเยอะกว่าเพื่อนๆ แต่ลูกพีชพยายามมากๆ ที่จะทำให้ได้ พูดให้แม่ฟังบ่อยๆ ว่า "หนูชอบไปโรงเรียนจังค่ะแม่ พรุ่งนี้เรียนอะไรน๊า"


ถามว่าชอบวิชาไหน ลูกตอบว่า "ชอบทุกวิชา" แต่จากที่แม่กับป๊ะป๊าดูนะ ลูกพีชไม่ค่อยถนัดระบายสี คัดลายมือ และพละ 555+ วิชาที่ลูกพีชถนัดน่าจะเป็น ภาษาอังกฤษ เลข และเชาวน์ โดยเฉพาะ Phonics ชอบมาก ออกเสียงตาม ร้องเพลงตามตลอด

อันนี้ผลประเมินการเรียน Phonics ของลูกพีช แม่ดีใจที่ลูกพีชชอบ แม่เองก็เหมือนเริ่มต้นเีรียนไปพร้อมๆ หนูเหมือนกันนะเนี่ย





- ผลการเรียนเทอมแรกของลูกพีช ในชั้นอนุบาล 1 -

เล่ามาซะยาวเลยจากพัฒนาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดของลูกพีช ^^  มาดูผลสอบครั้งแรกของลูกพีชกันดีกว่า แม่ละลุ้นเกิ๊น





~ เรื่องเล่าก่อนสอบ ~

ช่วงเวลาสอบปาเข้าไป 5 วันเต็มๆ จากตารางสอบล่วงหน้า แม่เห็นลมแทบจับ หลายวิชาเชียวหละ


ป๊ะป๊ากับแม่ก็เลยร่วมด้วยช่วยกัน ตั้งโจทย์ให้ลูกพีชฝึกทำ ใช้ Stamp pad บ้าง สติกเกอร์บ้าง เวลาสอนอักษร สอนเลข ให้มีสีสันหน่อย จะได้เกิดมีแรงฮึดอยากจะทำมากกว่าที่จะเขียนอย่างเดียว


ดูแนวที่คุณครูให้มาจากการบ้านทั้งเทอม ถามลูกพีชทีละเรื่องว่า เรื่องไหนยังไม่ได้ จะได้ติวพิเศษหน่อย เธอก็จะบอกว่าอันนี้หนูทำได้ อันนี้หนูยังทำได้ไม่หมด (ดีหน่อยที่เป็นเด็กช่างเล่า ช่างพูด)


ยกเว้นเรื่องระบายสี กับคัดไทย ที่ต้องใช้ความใจเย็นและกล้ามเนื้อมือที่แข็งแรงมากกว่านี้ถึงจะทำได้ดี แค่สอนว่าให้ค่อยๆ ทำ ไม่ต้องดูเพื่อน ไม่ต้องรีบ ตั้งใจคัด คัดให้ถูก จับดินสอให้สั้นๆ หน่อย (เพราะชอบจับยาว ทำให้บังคับนิ้วไม่ถนัด กับระบายสีออกนอกเส้นมาก) ส่วนระบายสีก็ค่อยๆ ระบาย ใจเย็นๆ ใช้หลายๆ สีนะลูกจะได้สวยๆ


สอบวิชาแรกเป็นพละ ไม่รู้ว่าสอบด้วยซ้ำ 555+


เช้าเจอคุณครู คุณครูบอกวันนี้จะสอบพละนะ ไม่แน่ใจว่าจะวิ่ง หรือตีลังกาดี สรุป...คุณครูให้ตีลังกาม้วนหน้า ตอนเย็นพอแม่ถาม เด็กน้อยของแม่เงียบกริบ ถามก็ไม่ตอบ


สักพักนึง เธอบอกว่า "หนูตีลังกาไม่ได้ค่ะแม่ หนูลืมนั่งยองๆ"


แล้วก็พูดต่อ "ไม่เป็นไรนะคะแม่ เพื่อนๆ หลายคนก็ตีลังกาไม่ได้เหมือนลูกพีชเลย"


(สรุปคุณครูมาบอกว่าเธอร้องไห้ใหญ่เพราะตีลังกาไม่ได้ T_T)

หลังจากวันนั้นก็ฝึกตีลังกาเองทุกวันเลย ปกติก็ตีได้เนอะ แต่วันสอบร้างรามานานเลยจำไม่ได้ละซิ๊





~ วันสอบจริง ~

สอบวันที่ 1-2 : มีอ่านไทย อ่านอังกฤษ ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ตัวว่าสอบซะด้วยซ้ำ


สอบวันที่ 3 : วันที่ต้องสอบรายวิชา เข้าไปในห้อง แม่ตกกะใจ โอว...เด็กเล็กจัดห้องสอบเหมือนผู้ใหญ่เลย นั่งเดี่ยวๆ แถมคุณครูคุมสอบก็เป็นครูห้องอื่น 1 คน ครูประจำชั้น 1 คน คิดในใจ ร้องไห้แน่ๆ ลูกชั้น เพราะเธอเป็นเด็กหลังห้อง นั่งหลังสุด (เรียงตามเลขที่)


รอจนเด็กๆ เข้าสอบแต่ไม่เห็นลูกตัวเอง แอบดูเด็กห้องอื่น เห็นเด็กๆ เดินออกมาเอาข้อสอบทีละคน แล้วกลับไปทำที่โต๊ะ คิดว่า "จะรอดไหมน๊อ" ไม่ได้สนใจว่าจะทำได้ไม่ได้นะ กลัวเธอร้องไห้เพราะไม่ชินบรรยากาศมากกว่า


ตกเย็นไปรับ ลูกพีชเห็นหน้าปุ๊บ เบ๊ะปาก เล่าเลย


ลูกพีช : "คุณแม่ขาวันนี้ลูกพีชร้องไห้ตอนทำข้อสอบ หนูทำไม่ได้เลย"


กว่าจะไล่เรียงทีละเรื่องๆ เพราะว่าวันนี้มีสอบ 3 วิชา ว่าร้องไห้ตอนไหน กี่ครั้ง ทำข้อสอบบ้างไหม คุยกันเป็นชั่วโมงเลย ตะล่อมถามไปเรื่อยๆ เพราะอยากรู้สาเหตุ จะได้แก้ทันว่าต้องแก้ยังไง ตรงไหน เหลือสอบอีก 2 วัน ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวัน เพื่อนๆ คงเสียสมาธิแย่เลย


สรุปใจความได้ว่า "เธอ งง โจทย์" เค้าถามว่า ให้กากบาทอันไหนมากที่สุด / อันไหนน้อยที่สุด ไม่กล้าถามเพราะคุณครูไม่รู้จัก แยกนั่งสอบรายคน เธอคงสับสน เลยร้องตั้งแต่วิชาแรก ร้องไห้ แต่ก็ทำเสร็จ ไม่ได้ส่งกระดาษเปล่า หลังจากนั้นก็ไม่ร้องแล้ว ทำได้ ดูจากที่เล่าจ้อยๆ หลังปรับอารมณ์เด็กแล้ว





แม่บอกว่า "ไ่ม่เป็นไรลูก ครั้งต่อไปถ้าไม่เข้าใจอะไร ยกมือถามคุณครูเลยนะจ๊ะ" ทีนี้พอฝึกให้ลูกทำแบบฝึกหัด ก็เลยให้นั่งทำเองคนเดียว ไม่เข้าใจถามแม่หรือป๊ะป๊าก่อน เสร็จแล้วก็เรียกจะดีกว่า...ดูลูกดีขึ้น


สอบวันที่ 4 : ไปถึงโรงเรียนแม่เช็คกับคุณครูก่อนเลยว่า ลูกพีชดราม่าจริงเปล่า


คุณครูบอกว่า "จริงค่ะ แต่ทำได้นะคะคุณแม่ หลังจากนั้นก็ไม่ร้องแล้ว เก่งแล้ว" ฟังแล้วค่อยโล่งอกหน่อย ดีนะที่นั่งหลังสุด เพื่อนๆ 3-4 คนที่ได้ยิน ถ้านั่งหน้าสุด เพื่อนในห้องคงปั่นป่วนน่าดู ><"


สอบเสร็จวันนี้ลูกพีชยิ้มร่า เล่าโน่นนี่ ที่สำคัญรีบรายงานเลย "วันนี้หนูไม่ร้องไห้แล้วนะคะคุณแม่"


สอบวันสุดท้าย : วันนี้สอบเสร็จตั้งแต่ 11 โมง แม่ไปรับเด็กเร็ว กลับมาเร็วหน่อย พาไปเดินเล่นคลายเครียดหลังสอบเสร็จ และเป็นวันที่ลูกพีชครบ 3 ขวบ 3 เดือนเต็มด้วย อิ อิ เด็กร่าเริงมากๆ สอบเสร็จแล้ว เย้ๆ ปิดเทอมแล้ว พักอยู่บ้านกันดีกว่า ^_^ ไม่ได้ให้เรียนซัมเมอร์ ไหนๆ แม่ก็ออกมาเป็นแม่ Full time mom ละ ลองดู


คิดถึงช่วงเวลาที่ แม่กับป๊ะป๊ายังเด็กๆ ก็รอช่วงปิดเทอมนี่แหละ ที่จะได้เที่ยว ได้วิ่งเล่น ได้พัก อยากให้ลูกพีชมีอารมณ์แบบนี้เหมือนกัน





~ ผลสอบครั้งแรกของหนู ~

1 สัปดาห์หลังจากสอบก็ประกาศผลสอบ ไปโรงเรียนใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ น่าดู จะเป็นไงบ้างน๊า


เจอหน้าคุณครูชมใหญ่ ว่าหนูทำได้ดีเชียว มีสมาธิ และตั้งใจทำข้อสอบมากๆ แถมผลสอบออกมาคุณครูถึงกับเซอร์ไพรส์ (ขนาดร้องไห้ไปแล้วนะ ว่าทำไม่ได้เลยอ่ะ) เพราะปกติอยู่ในห้องเธอจะขี้แยและเป็นเด็กน้อยมาก

คำถามแรกของคุณครู "ลูกพีชสอบได้เลขตัวเดียวด้วยนะคะคุณแม่ ทายซิคะว่าได้ที่เท่าไหร่"


แม่ทำท่าตกใจสุดขีด "จริงหรอคะ ได้ที่ 9 หรอคะ"


คุณครู "แหมๆ คุณแม่ ประเมินความสามารถลูกตัวเองน้อยจังนะคะ"


แล้วยื่นผลสอบให้แม่ดู โห...เกินความคาดหมายแม่มากๆ เ่ก่งมากเลยลูกพีชของแม่





คุณครูบอกว่า ลูกพีชทำวิชาการได้ดีมาก ส่วนเรื่องคัดลายมือ กับ ระบายสี ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ให้ฝึกเยอะๆ โดยเฉพาะระบายสี ไม่สวย 555+ (แม่ก็ว่าจริง) นอกนั้นดีแล้วหละ ลูกพีชเป็นเด็กที่มีความพยายามมากๆ ถึงแม้จะร้องไห้ งอแง บ้างแต่ก็ตั้งใจทำ ตั้งใจเรียน


ได้ฟังแบบนี้แม่ก็หายห่วงแล้วเนอะ ค่อยๆ ปรับ ค่อยๆ ฝึกกันไป เดี๋ยวหนูก็จะเก่งขึ้นเองจ้ะ ^^ แค่นี้แม่กับป๊ะป๊าก็ภูมิใจและดีใจมากๆ แล้ว



ความคิดเห็นของคุณครูตลอดเทอมที่ผ่านมา สิ่งที่ลูกพีชต้องปรับและค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปเป็นเรื่องกล้าแสดงออก และเสริมความมั่นใจ แม่ถามลูกพีชว่า เวลาคุณครูถามหนูยกมือตอบไหมจ๊ะ ลูกพีชตอบแม่ว่า "ลูกพีชนั่งนิ่งๆ แกล้งตายค่ะ เพราะลูกพีช งง" (เหอๆ ลูกแม่ แม่เข้าใจว่าเพื่อนๆ คงจะเก่งและยกมือตอบกันเพียบเป็นแน่ ลูกพีชคนเก่งของแม่เลยไม่กล้าที่จะตอบ ต้องค่อยๆ ให้กำลังใจกันไปเนอะของแบบนี้)





อีกเรื่องนึงเป็นเรื่อง "ชอบเหม่อลอยเวลาอ่านหนังสือ"


คุณครูเคยบอกแม่แล้ว เพราะแม่คอยถามคุณครู จะได้ปรับกันไป


ถามลูกพีช ลูกพีชบอกว่า "เวลาเพื่อนๆ อ่าน หนูอ่านไม่ทัน ก็เลยไม่รู้จะชี้ยังไงค่ะ ลูกพีชก็เลยนั่งเฉยๆ เลย"


กลับมาก็ฝึกกันใหม่ทุกวันให้อ่านตามตัว ชี้ไปด้วย อ่านไปด้วย แม่ว่าดีขึ้นนะ ^^


แม่คิดว่าลูกพีชคงกระดุ๊กกระดิ๊กไปมา ดูคนโน่น คนนี้ ไม่ได้สนใจของตัวเองก็เลยตามไม่ทัน ต้องคอยเตือนสติกันตลอดว่า "ให้ตั้งใจมองของตัวเอง ทำของตัวเองให้เสร็จก่อน แล้วค่อยดูเพื่อนนะจ๊ะ" เพราะพอช้ากว่าคนอื่นที่ไรไม่ร้องไห้ ก็นิ่งเงียบทุกที เดี๋ยวโตขึ้นเท่าเพื่อนๆ หนูก็ทันเพื่อนจ้ะเด็กน้อยของแม่


แค่นี้แม่กับป๊ะป๊าก็ชื่นชมในความตั้งใจและความพยายามของหนูมากๆ แม่ดีใจที่ตัดสินใจออกจากงานมาให้เวลาหนู และดูแลหนูเต็มที่ ช่วงเริ่มเข้าโรงเรียนของหนู แม่ว่ามันคุ้มค่าจริงๆ


จะซื้อของให้ลูก เด็กบอกว่า "ไม่้ต้องแล้วค่ะ ที่บ้านก็มีเยอะแล้วค่ะ"


แถมถามกลับด้วยว่า "ตอนเด็กๆ ป๊ะป๊ากับคุณแม่มีของเล่นเยอะเหมือนลูกพีชไหมคะ เดี๋ยวลูกพีชซื้อให้แม่กับป๊ะป๊าเองนะ หนูมีเงิน" (5 บาทเนี่ยนะ...แต่แม่กับป๊ะป๊าฟังแล้วหัวใจพองโตยังไงไม่รู้กับคำพูดของหนูน่ะ)





ลูกพีชสอนแม่หลายๆ อย่างให้แม่มองโลกง่ายๆ สบายๆ มีครั้งนึง ลูกพีชได้ขึ้นไปเต้นนำพร้อมเพื่อนๆ อีก 2 คน ลูกพีชขึ้นไปปุ๊บ โบกไม้โบกมือ ยิ้มแป้นให้แม่ แต่พอดีมีเพื่อนขึ้นไปเพิ่ม ลูกพีชอยู่ริมสุด คุณครูเลยให้ลูกพีชลงมาเต้นข้างล่างด้านหลังแทน ลูกพีชหันมามองแม่ แววตาผิดหวังเชียว แม่เห็นแล้วสงสารจัง


ตอนเย็นไปรับตามปกติ

ลูกพีชพูดเอง "คุณแม่ขาเห็นลูกพีชเต้นเมื่อเช้าไหมคะ"

แม่ "เห็นค่ะ เก่งมากเลยลูก"

ลูกพีช "แต่ลูกพีชไม่ได้เต้นนำนะคะ ลูกพีชมาเต้นด้านหลัง"

แม่ อึ้งไปนิด "แล้วลูกพีชเสียใจไหมจ๊ะ"

ลูกพีช "จะเสียใจทำไมคะ ที่มันเต็ม ลูกพีชก็เลยต้องลงมาเต้นข้างล่าง แบ่งกันค่ะคุณแม่"

ฟังแล้วถึงกับเงียบเลย ลูกเด็กขนาดนี้ยังคิดได้ เราเป็นแม่แท้ๆ คิดมาทั้งวันสงสารลูก ว่าเค้าจะเสียใจไหม ผิดหวังไหม





บทเรียนจากลูกพีชคราวนี้ ทำให้แม่ "คิดง่ายๆ" และ "ไม่คิดแทนลูก"


เด็กๆ เหมือนผ้าขาวจริงๆ เค้ามองโลกในแง่ดี ไม่มีอิจฉา ไม่มีริษยา ไม่เก็บมาคิด มีแต่ความสดใส ร่าเริง ถึงมีงอแง เอาแต่ใจบ้าง แต่ก็แป๊บเดียวให้ดูมีสีสัน


ขึ้นอยู่กับว่าเราจะ "ใส่สี หรือ ป้ายสี" ลงไปยังไง เดี๋ยวนี้ไม่ได้เราสอนลูกอย่างเดียวนะ ลูกนั่นแหละที่สอนคนเป็นพ่อแม่อย่างเราให้มองโลกในแง่บวก และมองโลกอย่างเข้าใจ ^^





ขอบคุณนะจ๊ะสาวน้อยอารมณ์ดีของแม่ แม่กับป๊ะป๊ารักหนูที่สุดเลย

Create Date : 28 กันยายน 2555		6 comments
Last Update : 12 ตุลาคม 2555 9:01:51 น.
Counter : 17653 Pageviews.
Share Tweet