รถไฟฟ้าดูไบ ไม่มีคนขับ น่าจะใช้การบังคับโดยคอมพิวเตอร์ทั้งหมด วิ่งข้างบนและมุดลงดิน ซึ่งต่างจากบ้านเราที่แยกกัน แถมยังต้องซื้อตั๋วอีกรอบถ้าต้องการขึ้นรถไฟฟ้า แล้วไปต่อรถไฟใต้ดิน

เวลาโดยเฉลี่ยของรถไฟฟ้าที่มาจอดในแต่ละชานชลา จะอยู่ที่ 5 นาทีโดยประมาณ

*

*
สำหรับตู้โดยสาร พี่แขกเค้าแบ่งเป็น 2 ประเภทใน 1 ขบวนอีกแน่ะ 99% เป็นตู้โดยสารของบัตรโดยสารแบบธรรมดา (เรื่องบัตรโดยสารรถไฟฟ้า ขอเล่าในตอนถัดไป อยากเล่าแบบละเอียดๆ หน่อยน่ะ) และอีก 1% สำหรับเป็นห้องโดยสารที่มีบัตรทอง... อะไรๆ ก็เป็นทอง "The City of Gold" จริงๆ แต่ใครๆ ก็ขึ้นได้นะ ไอ้ตู้ทองเนี่ย ขอให้ท่านมีเงินซื้อบัตรทองเป็นใช้ได้... เค้าเรียกว่า "โกล์ด คลาส" เลยล่ะ จริงๆ นะไม่ได้โม้ เราเองด้วยความอยากรู้ ก็ต้องลองซื้อมานั่งเป็นบุญตรูดซะหน่อย จะได้มีประสบการณ์เล่าให้ใครๆ ฟังได้ว่า "ชั้นเนี่ย เคยนั่ง โกล์ดคลาส มาแล้วนะยะ" อยู่นี่เราซื้อบัตร 2 ใบเลย ถ้าวันไหนรู้สึกเหนื่อย ซึ่งส่วนใหญ่จะใช้ตอนกลับบ้านมากกว่า เพราะคนเยอะ และแน่นมาก เราก็จะใช้บัตร Gold Card เพื่อได้นั่งในตู้โกลด์คลาส นั่นล่ะ เป็นการพักผ่อน และได้นั่งพักเหนื่อยไปด้วย...

*

*

*

*
มาบรรยาย ตู้โดยสาร Gold Class กันซักนิด ตู้นี้มีที่นั่งประมาณ 19-20 ที่นั่งเท่านั้น เก้าอี้นั่งเบานุ่มกว่า ใหญ่กว่า นั่งสบายกว่ามีที่วาง ไอแพด หรือ แทปเลตซะด้วย นั่งเพลินๆ เล่นไปเพลินๆ เพราะถ้าใครใช้ระบบโทรศัพท์ของ ดู (Du) ก็ใช้สัญญานไวไฟได้อีกด้วย หน้าต่างก็บานใหญ่กว่าตู้ธรรมดามาก ทำให้วิว 2 ข้างเห็นได้กว้างและมีอรรถรถในการนั่งชมวิวตลอดการเดินทาง... และสิ่งที่เราคิดว่ามันต่างกันมากกับตู้โดยสารธรรมดาคือ เรื่อง "เสียง" ตู้วีไอพี นี่มันเงียบดีชะมัด ไม่รู้เค้าใช้วัสดุอะไรในการช่วยเก็บเสียง เราลองนั่งแล้ว ส่วนตัวเราว่าคุ้มกับราคาที่จ่ายไปนะ เพราะว่ามันสะดวกสบายจริงๆ แล้วอีกอย่างเราเองไม่ได้นั่งทุกครั้ง เราจะกะเอาเองว่าช่วงไหนคนเยอะ เราก็จะใช้บัตรโกล์ดคลาสในการเดินทางของทริปนั้นๆ

*

*

Waiting area for Gold Class Card ~ passenger

*

*

แทรกนิดหน่อย เวลาที่เรานั่งรถไฟฟ้า เราจะเขียนบล๊อคของเรา โดยเราจะร่างไว้ในมือถือของเราเองก่อน เวลามองไปนอกหน้าต่าง สมองมันแล่นดี คิดเรื่องราวได้เยอะ นึกเรื่องไหนก็ร่างเรื่องนั้นไว้ก่อน เรื่องไหนเขียนเสร็จก่อน ก็เอาไปลงบล็อกก่อน... เรียกว่า จินตนาการบังเกิด บนรถไฟฟ้านี่เอง

กลับมาต่อ... วนไปวนมาอยู่นี่ล่ะ บอกแล้วนึกอะไรได้ก็เขียนก่อนเดี๋ยวลืม ด้านล่างของสถานีส่วนใหญ่จะมี จอทีวี บอกข้อมูลเวลารถเมล์แต่ละสายที่จะมาจอดที่ป้ายรถเมล์นั้น ทำให้เราสามารถนั่งคอยแบบเย็นใจได้ พอใกล้เวลารถเมล์สายที่เราต้องการ เราก็ค่อยเดินออกไปรอ ช่วยคลายร้อนได้เยอะทีเดียว

*

*

เรื่องอื่นๆ ภายในสถานีรถไฟฟ้า "ร้านสะดวกซื้อ" เท่าที่เห็นหลักๆ เลย

คือร้าน โลโก้สีแดง หน้าตาแบบนี้

Zoom Zoom

*
เกือบ 90% ร้านนี้จะตั้งอยู่ภายในสถานีรถไฟฟ้า สินค้าที่ขาย คอนเซ็ปเดียวกันกับบ้านเรา "7/11" เหมือนกันเชียว แต่เราเห็นมี กาแฟเย็น Starbuck ใส่ขวดแก้วหรูหรา สนนราคาขวดละประมาณ 12 เดอร์แฮม ก็ราคาไม่ต่างจากบ้านเราเท่าไหร่ถ้าคูณเป็นเงินไทยก็ประมาณ ขวดละ 100 บาท

เรื่องอื่นๆ ภายในสถานีรถไฟฟ้าที่เก็บมาฝากก่อนจบอเรื่องของวันนี้ คือ "Read" free magazine ที่มีมาให้อ่านกันเป็นประจำทุกๆ เช้าของวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันทำงานวันแรกของที่ดูไบ ทุกคนเลยได้บริโภคข้อมูลข่าวสารผ่าน ฟรีแมกกาซีนเล่มนี้ในทุกๆ สัปดาห์ เราเองก็เป็นแฟนประจำเลยล่ะ ก็มันฟรี.. เอ๊ยไม่ใช่ แต่มันเป็นตัวช่วยอย่างเลิศที่จะทำให้เรารู้ว่า มีอะไร ยังงัยบ้างที่มันเกิดขึ้นในดูไบ เป็นการอัพเดตข้อมูล และข่าวสารในดูไบที่ไม่ต้องซื้อหาที่ไหน ได้อย่างดีเยี่ยมเชียวล่ะ เท่าที่เราเห็น จะมีเกือบทุกสถานี แต่ถ้าไม่รีบหยิบอาจจะอดอ่านได้จ้า... แต่ถ้าเราพลาดจริงๆ ก็ยังตามอ่านกันได้ที่

www.readme.ae
www.facebook.com/readmeae
www.twitter.com/readmeae

*

*

Read Magazine เค้าออกเป็นรายสัปดาห์ นะคะ วางแผงทุกๆ เช้าของวันอาทิตย์ ในสถานีรถไฟฟ้า ค่ะ

*

*

ข้อมูลเพิ่มเติม สามารถเข้าไปดูได้ตามลิงค์ของรถไฟฟ้า ดูไบ ด้านล่างนี้ค่ะ

Customer Service: 800 90 90

Online General Information
www.rta.ae

Journey Planner: wojhati.rta.ae

*

*

สำหรับวันนี้ ขอจบเรื่องราว รถด่วนเมืองดูไบ ไว้เพียงแค่นี้นะคะ ครั้งหน้าอยากพูดถึง การซื้อตั๋วรถไฟฟ้า.... จะบอกว่า บัตรเดียว ขึ้นได้ลอยฟ้า ลงมาบนบก แถมไปลอยบนน้ำได้ อีก เอากับเค้าซิ พี่แขกเมืองดูไบ ไว้จะมาเล่าให้ฟังเร็วๆ นี้จ้า

เรื่อง และ ภาพประกอบ "ยัยพรลี่" ล้วนๆ จ้า

*

*

*
ข้อมูล จาก เว็ปของรถไฟฟ้าดูไบ และประสบการณ์ตรงของ "ยัยพรลี่" นะจ๊ะ
ไลน์น่ารักๆ ต้องขอบคุณ "น้องญามี่" คนเดิมที่ทำให้ บล๊อคของพี่ดูดี ทันตาเห็น

ไปแล้วค่ะ เจอกัน บล็อคหน้า จ้า