Diarist
ประสบการณ์ชีวิตในเรื่องเพื่อน

ถนนสายนี้มีตะพาบ
ก.ม.ที่ 231 "มิ่งมิตร"

Music Box Hit Collection [Official Playlists]
credit & special thanks to YouTube
& uploader: i am official channel

******************************************************** ถนนสายนี้มีตะพาบ ก.ม.ที่ 231 "มิ่งมิตร"
โจทย์โดยคุณJinnyTent
เพื่อนแท้เปลี่ยนความประพฤติของเราได้เลย

จขบ.นี้ไม่ค่อยมีเพื่อน เข้าประเภทรักสงบไม่คบใครมาก ถึงได้มีความสุขกับการเขียนบล็อก เฮฮากับเพื่อนๆทางหน้าจอ นับว่าตั้งแต่มีเพื่อนร่วมโรงเรียน มหาวิทยาลัย ออฟฟิศ จนมาทำแค่ธุรกิจส่วนตัว มีความสุขสบายๆกับเพื่อนหน้าจอมากที่สุด แล้วก็เลยแทบไม่มีเพื่อนตาย ยังดีที่พอมีกับเค้าอยู่ตั้งหนึ่งคน คือ "ไอ้อู๊ด" ที่เคยเขียนถึงไปครั้งหนึ่งเมื่อปี 2552 [ครบรอบ 10 ปีแล้ว] ในชื่อเรื่อง "ลูกชิ้นลูกสุดท้ายกับเพื่อนตายชื่อ ไอ้อู๊ด" สนใจอ่านปูพื้นเรื่องที่จะเล่าในเอ็นทรี่นี้ เชิญที่นี่ค่ะ

แต่เนื่องจากเอนทรี่นั้นเขียนในขณะที่จขบ.ยังอยู่ในคราบ นายหนูหล่อ จึงต้องอุปโหลก ไอ้อู๊ด เป็น กระทาชาย ไปด้วยความจำเป็นฉะนี้แล

[ต้องขออภัยไว้ก่อนด้วยที่ไม่มีภาพของอู๊ดมาประกอบงานเขียนนี้ เป็นเพราะอู๊ดจากไปนานมากแล้ว แถมเราเจอน้ำท่วมบ้านและย้ายบ้านหลายครั้ง ข้าวของหายไปเยอะมาก ตามภาพเก่าๆแม้แต่ภาพงานแต่งงานของเรายังไม่ค่อยได้เลย]

วันนี้จึงจะขอเล่าถึงวีรกรรมของเจ้าเพื่อนตายคนนี้อีก 1 เรื่อง ก่อนอื่นก็ต้องบอกว่า จขบ.เอง ไม่ช่วงที่เรียนหนังสือชั้นเดียวกับไอ้อู๊ด เราไม่ชอบวิชาวาดเขียน ทั้งที่ครูใจดีมาก ครูวาดภาพบนกระดานดำแบบที่หมดชั่วโมงแล้ว ไม่มีใครอยากลบภาพนั้น หาคนลบไม่ได้ ต้องเป็นภาระหัวหน้าห้องเป็นคนลบ

ที่น่าจะเป็นกำลังใจให้เราอยากวาดอีกประการคือ เราวาดภาพไหนส่งครูก็มักได้คะแนนเต็มหรือเกือบเต็ม แต่เรามันคนประเภท ไม่อยากทำก็คือไม่อยากทำ เพราะฉะนั้น เราก็ยากจะทำงานส่งครู่ เมื่อเราไม่ส่ง แล้วครูก็เฉยๆ ไม่อยากบังคับ เพื่อนที่ไม่ชอบวาดเขียนก็ค่อยๆทยอยไม่ส่งงานกันมากขึ้นเรื่อยๆ นับว่าได้เป็นตัวอย่างไม่ดีไปแล้ว จนครูเป็นห่วงว่าในที่สุดจะไม่เหลือใครส่งงาน จึงออกกฎว่า ใครไม่ส่งงานจะโดนก้านมะยมนาบน่องสามที หูยยยย มันเจ็บมากนะ ขอบอก

แต่เราก็ยังคิดว่า ไม่อยากวาดนี่หว่า นาบก็นาบ เจ็บแพล้บบบเดียวก็หาย หนแรกเตรียมยาหม่องไปทาด้วย เช้านั้นไอ้อู๊ดถามแต่เช้าว่า วาดเขียนมาส่งหรือเปล่า เราบอก เปล่า ไอ้อู๊ดก็เฉยๆ พอเข้าห้องเรียนวาดเขียน ครูนับสมุดวาดเขียนแล้วถามว่า ใครไม่ได้ส่งบ้าง มีคนยกมือ 2 คน คือเรากับไอ้อู๊ด โหยยย เอ็งจะใจตรงกะข้าขนาดนี้เลยเหรอฟระ เราแค่นึก ครูถามเราว่าทำไมไม่ส่ง เรายังไม่ทันตอบ ไอ้อู๊ดชิงตอบว่า หนูลืมเอามาเลยขโมยของเค้าไปซ่อน จะได้มีเพื่อนถูกตี เราเหวอไปทันใด ครูก็คงเห็นความไม่ชอบมาพากลเหมือนกัน สั่งไอ้อู๊ดว่า ไปเอามาคืนเค้า ไอ้อู๊ดบอกว่า หนูลืมที่ซ่อนแล้วค่ะ วันนี้โดนตีกันไปก่อน หนูนึกได้แล้วค่อยไปเอามาคืน

ใครที่ได้ยินที่ไอ้อู๊ดตอบครู เราว่าล้วนแต่ไม่เชื่อไอ้อู๊ดแม้แต่คำเดียว มันไม่เข้าท่า แต่ก็จะไม่รู้ว่าไอ้อู๊ดทำเช่นนั้นทำไม แต่เรารู้ ไอ้อู๊ดอยากเป็นเพื่อนเจ็บตัวกับเรา แล้วเราก็รู้ว่า ถ้าเราบอกครูว่า ไอ้อู๊ดโกหก เรื่องมันจะไปกันใหญ่ [รุ่นเราเป็นเด็กหลังสงคราม ตอนนั้นเราอายุ 14 ไอ้อู๊ด 16] เลยต้องปล่อยให้เลยตามเลย ครูก็รู้สึกถึงความไม่น่าจะเป็นนี้แต่ยังไม่รู้ว่าคืออะไร จึงนาบน่องเราคนละสามทีเบาๆ แล้วเราก็แบ่งยาหม่องให้ไอ้อู๊ดทาน่องไปด้วยตามความน่าจะเป็น

เย็นนั้นเลิกเรียนแล้ว ไอ้อู๊ดก็แอบคุยกับเราว่า พรุ่งนี้วาดรูปมาส่งครูนะ แล้วเอาไปส่งครูด้วยกัน [ทำไมต้องทำงั้นว้าาา เราไม่เข้าใจ] โจทย์ครั้งนั้นเป็นภาพเหมือนใบพู่ระหงส์ สำหรับไอ้อู๊ดแล้ว ยากมากแต่ก็พยายามวาดมาส่งตามกำหนด สำหรับเราแล้วหมูในอวย แต่ไม่ทำ เพื่อนต้องมาร่วมชตากรรมเพื่อไม่ให้เราอายคนเดียว เดินคิดเรื่องนี้ไปจนถึงบ้าน แวะเก็บใบพู่ระหงส์ที่รั้วเพื่อนบ้านแล้วไปนั่งบรรเลงภาพเหมือน เรียบร้อยแล้วรีบเอาใส่กระเป๋านักเรียน พร้อมส่งครูวันรุ่งขึ้น

รุ่งเช้า ไอ้อู๊ดไปโรงเรียน เก็บของแล้วก็ถือสมุดวาดเขียนของตัวเองไปยืนคอยเราที่หน้าประตูโรงเรียน พอเราไปถึง มัน(รักมากต้องเรียก มัน)ก็รี่เข้ามาถามว่า เอาวาดเขียนมาส่งหรือเปล่า พอเราบอกว่าเอามา มันก็จูงไปส่งการบ้านในห้องพักครูเลย ครูถามไอ้อู๊ดว่า ทำไมหาเจอเร็วจังล่ะ ไอ้อู๊ดตอบว่า ความจำไม่ค่อยดี จำๆลืมๆเป็นแว้บๆ ครูอดขำไม่ได้ บอกว่า ไปฝึกโกหกมาใหม่นะ ครูรู้แล้วว่าเธอแค่อยากช่วยเพื่อนที่แน่ๆว่าไม่ได้ทำมาส่ง [ก็เนอะ ครูย่อมรู้ เพราะเรามีประวัติไม่ส่งการบ้านวาดเขียนเป็นอาจิณอยู่แล้ว] แต่ที่ช่วยนี่ก็ไม่เป็นการดีต่อเพื่อนของเธอหรอก ไอ้อู๊ดรีบเอาหน้า มันบอกครูว่า หนูบอกให้เค้าไปวาดมาส่งครูแล้วค่ะ

ครูรับการบ้านของเราไปเปิดดูแล้วบอกว่า ภาวิดา เธอวาดภาพอยู่ระดับนำของห้องนี้ ได้คะแนนดีเสมอ แต่ไม่อยากทำมาส่ง ให้เพื่อนที่วาดเป็นรองเธออย่างมากและทำมาส่งทุกครั้งต้องมาห่วงใยเธอขนาดนี้ หวังว่าเธอจะคิดอะไรได้บ้างนะ เราตอบได้คำเดียวว่า "ค่ะ"

แล้วตั้งแต่วันนั้น เราก็วาดเขียนไปส่งครูทุกอาทิตย์ นึกเบื่อวาดเขียนทีไร เห็นหน้าไอ้อู๊ดลอยมาทุกที หลาบจำเพราะน้ำใจของไอ้อู๊ดนั่นเลย นึกเป็นห่วงอีกว่า แล้วไอ้อู๊ดจะมีปัญญาหามุขอะไรมาช่วยเราได้อีก เราน่ะไม่แคร์หรอก ถ้าไม่ส่งวาดเขียนแล้วต้องโดนตี แต่เราก็ห่วงน้ำใจไอ้อู๊ดเหมือนกันนี่นา ถ้าเรารู้ก่อนว่าไม่ส่งงานแล้วไอ้อู๊ดจะทุ่มสุดตัวขนาดนี้ เราก็คงไม่ทำหรอก

ขอบคุณนะอู๊ด ขอจงมีความสุขอยู่ในสัมปรายภพชั่วนิรันดร์


Diarist
ขอบคุณของแต่งบล็อกจากอินเทอร์เน็ต