Diarist
ประสบการณ์ชีวิต

ถนนสายนี้มีตะพาบ ก.ม.ที่ 233 "เรื่องที่เรา(ไม่สำนึก)เสียใจ" ขอแปลงโจทย์
ของคุณ กะว่าก๋า



 

********************************************************** ที่ต้องขออนุญาตแปลงโจทย์ก็เพราะว่า จขบ.อยากเขียนงานตะพาบเข้าหมวด Diarist ก็ควรต้องเขียนจากประสบการณ์ของตัวเอง ซึ่งน้องๆก็มักบอกว่าอยากอ่าน แต่จขบ.ไม่ค่อยมีเรื่องที่ต้องเสียใจ เพราะได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาว่า สิ่งใดที่ผ่านไปแล้วแก้ไขไม่ได้ หากสำนึกผิดก็ควรแก้ตัวแก้ไขไม่ทำผิดซ้ำ ปฎิบัติตนเช่นนั้นมายาวนาน ก็เกิดความระมัดระวังที่จะคิดก่อนพูดก่อนทำ หากยังหลวมตัวผิดพลาดก็จะรีบขอโทษเสมอ เพื่อไม่ให้คู่กรณีเสียใจและเราเองก็ลำบากใจที่มองหน้ากันไม่ได้อีกเลย โลกนี้มันแคบนะ ใส่ใจกันไว้บ้างก็ดีนะคะ

ส่วนเรื่องที่เราไม่เคยต้องสำนึกเสียใจนั้น เป็นเรื่องที่เราถือว่าสำคัญที่สุดในชีวิต นั่นคือเรื่องคู่ครอง เป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นกับเรา ชีวิตที่มีเรื่องต้องรับผิดชอบมากมายจนไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ ไม่เคยรู้สึกปิ๊งใครในวัยรุ่นหรือเมื่อบรรลุนิติภาวะไปแล้วเป็นหลายปี แต่ครั้งแรกที่มีคนมาสนใจจนส่งผู้ใหญ่มาทาบทามนั้น เราเพิ่งเรียนอยู่โรงเรียนเตรียมอุดมเท่านั้น เขาคนนั้นเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์(แต่คงไม่ค่อยได้พิทักษ์) อายุน่าจะมากกว่าเราไม่น้อยกว่าสองรอบ เราไม่เคยเห็นหน้าค่าตา แม่เล่าว่าตอนที่ผู้ใหญ่ของเขามาทาบทาม แม่รู้สึกเหมือนจะถูกควักเอาหัวใจไป แม่ได้แต่ปฎิเสธไปง่ายๆเรียบๆว่า ลูกยังเรียนหนังสืออยู่เลย แล้วก็ได้ความว่า นายคนนั้นก็เห็นเราช่วงเวลาที่เดินหิ้วกระเป๋าไปเรียนหนังสือนั่นแหละ กรรม!!! ผู้มาทาบทามบอกแม่ว่า ท่านรวยมากนะคะ แต่เรามั่นใจว่า แม่อาจจะรวยน้อยกว่า แต่ทรัพย์สินของแม่ต้องสะอาดกว่าแน่นอน

เรื่องนี้ยังไม่จบ เพราะหลังจากนั้นไม่นาน นายคนนี้ก็ถูกจับฐานฆ่าเมียลับและหมกศพไว้ท้ายรถ ติดคุกเสียหัวโต จำไม่ได้ว่าตายในคุกหรือเปล่า น่าจะประสาทไม่ดีเท่าไร บุญของเราที่ไม่ต้องเป็นศพต่อไป

คนต่อไปที่มาสนใจก็เป็นคนในเครื่องแบบอีก คนนี้เป็นทหารและเป็นหลานของเพื่อนแม่ เราก็ทักทายปราศรัยกันตามสมควรทุกครั้งที่เขามาเยี่ยมที่บ้านโดยไม่ได้ออกไปเที่ยวเตร่นอกบ้านเพราะรู้ว่า แม่ไม่ชอบให้ทำ เราก็เชื่อฟัง อาจเพราะเราก็ไม่ได้ปิ๊งอีก ถึงไม่ได้แหกคอก ตอนนี้เราอายุกว่าเบญจเพศแล้ว เกาะคานไปเรียบร้อยในขณะที่ทำงานอยู่ในแผนกที่มีแต่ผู้ชายที่เป็นวิศวกรทุกสาขาทั้งไทยและเทศของบริษัทน้ำมันแห่งหนึ่ง และด้วยเพราะมีความรู้ภาษาอังกฤษดี งานจึงดีเงินก็งาม เลยมีความสุขอยู่กับเพื่อนๆ สนุกสนานในกลุ่มเพื่อนไปวันๆ แต่แม้จะเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองขนาดไหน ชีวิตก็เป็นเรื่องที่ลิขิตเองไม่ได้ ที่นี่แหละที่เราพบเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง หน้าตาดี สุภาพ แต่พี่แกก็กวนโอ๊ยให้ปวดหัวทุกวัน ที่แย่ที่สุดคือ ติดบุหรี่อย่างหนัก เข้าไปค้นเอกสารหน่วยงานช่างที่เก็บอยู่ใกล้ๆโต๊ะพี่แก เราแพ้กลิ่นบุหรี่จนเบื่อพี่แกสุดจะทน

ผ่านตอนนี้ไปก็แล้วกัน (รายละเอียดตรงนี้ยังหากินได้อีกหลายตอน) ต่อจากนั้นอีกสองปี ความที่เขามีน้ำใจช่วยงานของเราได้มาก ความสัมพันธ์ก็ดีขึ้นมาเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ตกลงใจจะร่วมชีวิตกัน แต่มันก็ไม่ง่ายขนาดนั้น เพราะอีตาทหารหลานเพื่อนแม่นั้นพอรู้เรื่องก็ยื่นไม้ตายว่า ผมไม่ยอม ผมมาก่อน ฮั่นแน่ มาก่อนแล้วงัย ไปก่อนได้เลย คำว่า "มาก่อน" มันฟังลำบากหูนะ แต่เขามาบ้านเราเอง เราอยู่ในบ้านที่มีแม่คุมแจ เขาจะมาก่อนแบบไหน เขาบอกว่า เราควรคิดให้ดี ต่อไปเขาจะได้เป็นพลเอก แล้วเราจะได้เป็นคุณหญิง ป๊าดดดด เราได้สติขึ้นมาโดยพลัน ไม่ใช่คิดได้ว่าควรหวนกลับไปเป็นคุณหญิงหรอก แต่มันทำให้เราคิดได้ว่า อิทหารเนี่ย ตกรอบไปได้เลยทั้งที่ยังไม่ได้เข้ารอบ เราอยากเป็นคุณผู้หญิงบ้านๆ สถานภาพคุณหญิงไม่ใช่อย่างที่เราอยากเป็น ตอนจบเค้าก็ได้เป็นพลเอกจริงๆ แต่เมียไม่ยักได้เป็นคุณหญิง ไม่รู้เพราะอะไร

แถมเขารู้อีกด้วยว่า คนข้างกายเราในวันนี้อายุมากกว่าเราถึงเกือบ 9 ปี เขาบอกเราว่า ไม่ช้าก็แก่ตายก่อนเรา แล้วใครจะดูแลเราตอนเราแก่ๆ ฮ่วย ไอ้นั่นมันควบคุมไม่ได้นะ ใช่ว่าอยู่กับนายนี่แล้วจะไม่ตายก่อน สรุปความตรงที่เขาพยากรณ์ว่า ถ้าเราปฏิเสธเขา สักวันเราจะต้องเสียใจ สำคัญตัวเองซะขนาดนั้น มันจะเหลืออะไร

ตอนจบ อิทหารนั่นก็มีเมียเป็นพรวน ในขณะที่คนข้างกายเราตอนนี้ก็จะ 90 แล้ว ยังรักเดียวใจเดียว ดูแลครอบครัวอย่างดี สุขภาพแข็งแรงให้เราพึ่งได้ อยู่กันมากว่า 50 ปีแล้วอย่างมีความสุขและน่าจะอีกนานในสไตล์เรียบง่ายติดดินเช่นชีวิตที่บ้านป่า เราเสียอีกน่าจะบอกลาไปก่อน

แล้วเราจะต้องสำนึกเสียใจตรงไหนล่ะคะ
ป.ล.ท้ายเรื่อง ช่วงนี้เราก็ยังลำบากกับสุขภาพตัวเองและเจ้านุ้ง วิ่งหาหมอคนและหมอหมาเกือบทุกวัน ขาดตกบกพร่องประการใด ขออภัยไว้ก่อนนะคะ
  Diarist
ขอบคุณของแต่งบล็อกจากอินเทอร์เน็ต