Diarist
ประสบการณ์ใกล้สนามรบ
สงครามโลกครั้งที่ 2 ณ กรุงเทพฯ

ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 229
สนามรบ


ขอบคุณของแต่งบล็อกจากอินเทอร์เน็ต
Music Box Hit Collection [Official Playlists]
credit & special thanks to YouTube
& uploader: i am official channel

******************************************************* โจทย์ถนนสายนี้มีตะพาบหลักกิโลเมตรที่ 229
"สนามรบ" โจทย์โดยคุณ toor36

แม้เราจะไม่เคยต้องจับอาวุธเข้าสู่รบเลย แต่สนามรบที่เราจำแม่นติดตา ติดใจ ติดความกลัวอย่างน่าเวทนาคือสนามรบระหว่างฝ่ายอักษะและสัมพันธมิตรในสงครามโลกครั้งที่ 2 บนแผ่นดินประเทศไทย โดยเฉพาะกรุงเทพฯซึ่งเราเพิ่งเป็นลูกเล็กๆของพ่อแม่ซึ่งมีบ้านอยู่ใกล้จุดยุทธศาสตร์สำคัญคือเป็นที่ตั้งกองกำลังรบของฝ่ายอักษะที่ฝ่ายสัมพันธมิตรต้องการทำลายให้สิ้นซาก (รายละเอียดพร้อมภาพประกอบหาอ่านและชมได้จากวิกิพีเดียและหลายกระทู้ในพันทิป เราไม่อยากเห็นทั้งเรื่องราวและภาพเหล่านั้น)

ที่จะบันทึกไว้ตรงนี้ก็คือสภาพที่ต้องหลบภัยสงครามระหว่างปี 2486 ถึง 2488 ทุกครั้งที่มีสัญญาณภัยทางอากาศ พ่อกับแม่จะรีบรวบรวมของมีค่าซึ่งเราก็มีไม่มาก ใช้ผ้าปูที่นอนห่อของเปล่านั้นแล้วรีบอุ้มเราซึ่งก็ตั้ง 5 ขวบแล้วไปลงหลุมหลบภัย

ความที่เราพอจะได้เห็นเหตุการณ์การทิ้งทั้งระเบิดทำลายและระเบิดเพลิงหลายสิบครั้ง เราก็กลัวสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดพอได้ยินเสียงสัญญาณภัยทางอากาศ เราก็เริ่มมือเท้าอ่อนแรง จนเมื่อมีสัญญาณปลอดภัยเราก็ขยับร่างกายเพื่อเดินกลับบ้านเองไม่ได้แล้ว พ่อแม่จึงต้องทั้งอุ้มลงหลุมหลบภัยและขึ้นจากหลุมนั้นกลับขึ้นบ้าน

ดังนั้นเมื่อสงครามหนักขึ้นจนสุดจะอดทนอยู่ไหว พ่อแม่จึงย้ายบ้านจากถนนสุรวงษ์ไปซื้อที่ดินปลูกบ้านฝาขัดแตะหลังคามุงจากอยู่ที่ซอยแจ่มจันทร์ที่เป็นซอยเชื่อมซอยทองหล่อและซอยเอกมัยทุกวันนี้ แต่ในตอนนั้นซึ่ง 70 กว่าปีมาแล้ว มันคือป่าที่ไกลปืนเที่ยงทีเดียว และพ่อต้องขี่จักรยานไปทำงานแถวบางรัก ขากลับก็ต้องซื้อกับข้าวสดกลับมาให้แม่ทำกับข้าว แม่ต้องจุดตะเกียงทำกับข้าวสำหรับมื้อในวันต่อๆไปตอนกลางคืนทุกวัน ก็ไม่มีตู้เย็นจะเก็บของสดนี่นา ตอนกลางวันแม่ก็ยังต้องสอนหนังสือให้เราเพื่อไม่ให้เราขาดเรียน

แต่การอยู่ที่นั่นก็ใช่จะปลอดภัยดี พ่อห้ามแม่พาเราออกไปเดินถึงซอยทองหล่อเพราะในตอนนั้นซอยทองหล่อยังมีคลองเชื่อมกับคลองแสนแสบและทหารญี่ปุ่นก็มักพายเรือมาจอดนอนตามร่มไม้ชายคลอง

ที่สำคัญ ตอนนั้นไม่มีใครในประเทศไทยยกเว้นพวกเศรษฐีสงครามจะเห็นดีเห็นงามกับญี่ปุ่นที่มาบังคับใช้ประเทศไทยเป็นทางผ่านไปพม่าและอินเดีย และไม่มีสาวๆคนไหนทั้งสวยและไม่สวยจะชื่นชมทหารญี่ปุ่นเหมือนที่สาวๆสมัยนี้ชื่นชมโกโบรินั่นเลย นอกจากสาวๆที่ค้าขายตลาดมืดกับญี่ปุ่น

วันนี้หญิงชราซึ่งกำลังงอมแงมกับสุขภาพขอตอบโจทย์นี้เพียงเท่านี้นะคะ ไม่มีภาพประกอบเลยก็จะเงียบเหงาไปหน่อย ขอฝากภาพน้ำท่วมลานพระบรมรูปทรงม้าและหน้าพระที่นั่งอนันต์เมื่อปี 2485 ซึ่งญี่ปุ่นก็เข้ามาเต็มเมืองก่อนหน้านั้นหลายปีแล้ว ไว้ให้ชมกันค่ะ



เครดิต: วิกิพีเดีย

คุยกันท้ายบล็อกนิดนึงนะคะ
ช่วงนี้จขบ.ไม่สู้สบายจนรู้สึกว่า
บางหมวดที่จะเขียนต่อๆไป
ควรปิดคอมเม้นท์เสียบ้างค่ะ
Diarist