LITERATURE
ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักก.ม.ที่ 237
"วิธีเขียนบล็อกให้น่าสนใจ"
โจทย์โดยคุณไวน์กับสายน้ำ

Music Box Hit Collection [Official Playlists]

cr: i am official channel****************************************************โดยส่วนตัวแล้ว คิดว่า ทุกคนที่ชอบเขียน จะมีแนวเขียนของตัวเองอยู่แล้ว ความพยายามหาหลักเกณฑ์การเขียนเพิ่มขึ้นเป็นเพียงส่วนประกอบ บางคนสามารถเขียนได้หลากหลายแนวด้วยวิธีเขียนที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองนั่นแหละ ยกตัวอย่างเช่น ท่านอาจารย์ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช ซึ่งเรายึดรูปแบบงานเขียนของท่านเป็นปรมาจารย์ด้วยการอ่านผลงานของท่าน แม้ว่าเราจะสามารถทำตามได้ไม่ถึงกระผีกริ้นก็ตาม

สไตล์การเขียนของท่านอาจารย์นั้นเรียบง่าย เป็นภาษาไทยที่ใช้คำง่ายๆ และด้วยคำง่ายๆนี้ ท่านเล่าทุกเรื่องได้ซาบซึ้งกินใจ อย่างเช่น เรื่องของ "มอม" สุนัขพันธุิ์ผสมที่อยู่กับครอบครัวอันประกอบด้วย นาย นายหญิง และ หนู ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เราอ่านแล้วจำแม่นมาก เพราะเราก็อยู่ในวัยเดียวกับหนูนั่นแหละ ช่วงนั้น นายผู้ชายต้องไปสงคราม เวลาระเบิดลง นายหญิงกับหนูและมอมต้องไปหลบในหลุมหลบภัย ครั้งหนึ่งระเบิดลงตรงจุดนั้น นายหญิงและหนูตายคาที่ มอมไม่เข้าใจว่าทั้งสองตายแล้ว มันไม่ยอมให้ใครเอาศพไปจนตำรวจต้องไล่มอม มอมกลายเป็นหมาจรจัด ต้องกินขยะจนผอมโซ โชคดีที่มีคนเก็บไปเลี้ยง แล้ววันหนึ่งมีขโมยขึ้นบ้านนายใหม่ มอมอยากจับขโมยเพื่อแทนคุณ แต่การกลับเป็นว่า ขโมยนั้นคือนายเก่าซึ่งตกยากจากสงครามและไม่มีครอบครัวอีกต่อไป

ท่านอาจารย์เขียนเรื่องนี้ด้วยภาษาเรียบง่าย กระชับ แม่นตรง ไม่ได้พยายามสอดแทรกวาทะใดๆให้เกิดความเศร้า แต่ก็แปลก ตามอ่านรีวิวเรื่องนี้ที่ไหน ก็พบว่า ใครได้อ่านต้องร้องไห้มากมายทุกคน รวมเราด้วย อ่านกี่ครั้งก็ต้องเสียน้ำตา

ไม่ว่าจะเป็นงานเขียนทั่วๆไป เรื่องสั้น นิยาย ล้วนชวนอ่าน ยกตัวอย่าง สี่แผ่นดินที่ท่านเขียนลงเป็นตอนๆในสยามรัฐทุกวันเป็นเวลาถึงปีเศษ (ระหว่างปี 2494-2495) ตอนนั้นเราก็ตามอ่านทุกวัน คือติดตามอย่างเหนียวแน่น ทั้งที่ท่านก็ไม่ได้เขียนกั๊กแบบขมวดปมให้ติดตามคลายปม สำหรับเรา บอกได้ว่า ท่านเขียนนิยายอิงประวัติศาสตร์ได้ลึกซึ้งกินใจ จบลงด้วยแม่พลอยซึ่งชรามากและใกล้เสียชีวิต หมดลมไปด้วยข่าว รัชกาลที่ 8 สวรรคตอย่างกะทันหัน เพราะเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจคือองค์พระมหากษัตริย์เสด็จสู่สวรรคาลัยแล้ว

เขียนหนังสือด้วยแนวเขียนง่ายๆ แต่ชวนติดตามก็ไม่มีความจำเป็นอันใดต้องใช้กลยุทธลูกล่อลูกชนตลกโปกฮาไปจนเฉียดกรายความไม่สุภาพ เราเองพอใจเขียนโดยใส่ความจริงใจลงในข้อเขียนเท่านั้น นอกจากการใช้คำแล้ว เราคิดว่าที่จะทำให้น่าอ่านได้ก็คือการพิมพ์ เช่น เว้นวรรคตอนให้ถูกต้อง เว้นตามใจชอบก็เข้าใจผิดหรือไม่เข้าใจเลยได้ง่าย ต้องอ่านกลับไปกลับมาก็เสียอารมณ์นะจ๊ะ

แต่การเขียนบล็อกนั้น เราก็เขียนมากว่าสิบปีแล้ว และไม่คิดว่า การพัฒนาการเขียนจะทำให้บล็อกแก๊งรุ่งเรืองได้อย่างเดิม เราจำได้ว่ายุครุ่งเรืองจริงๆที่ผ่านไปแล้วนั้น เราเขียนเท่าที่อยากเขียน เรียกว่าพอให้มีหน้าบล็อกไว้คุยกัน ส่วนใหญ่บล็อกเกอร์วิ่งไปมาหาสู่คุยกัน หยอกเย้ากันเสียมากกว่า บางทีก็วิ่งไปบล็อกเพื่อนคนหนึ่งวันละห้าหกครั้งก็มี แต่ทุกวันนี้ไม่ใช่ บล็อกเกอร์เก่าๆย้ายวิกกันไปหมด ที่เหลือก็แทบไม่อยากคุยกันเอง ยิ่งเราซึ่งอยู่ในวัยงอมขนาดนี้ บล็อกเกอร์ใหม่ๆแทบไม่อยากคุยด้วย บางคนอาจเกรงใจผู้เฒ่า บางคนอาจไม่รู้จะคุยอะไรด้วย เราว่าสิ่งที่ควรทำนั้นคือ
ทำอย่างไรให้บล็อกเกอร์อยากคุยกัน
จะคุยวิชาการ หรือเย้าแหย่ฮาเฮก็ได้ ง่ายๆแค่นี้ดีกว่าไหม
ง่ายแต่เราก็ยังคิดไม่ออกน่ะสิ ฮาาาาาาาาาาา
LITERATURE